Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 20 Οκτ 2018
Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης στην Πάτρα
Κλίκ για μεγέθυνση
Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης στην Πάτρα
Εκδήλωση για τον ποιητή Αντώνη Φωστιέρη, εκ των σημαντικότερων της γενιάς του '70, ο οποίος έχει γεννηθεί στην Αθήνα στις 16 Μαΐου 1953 και κατάγεται από την Αμοργό, θα πραγματοποιηθεί στις 23 Οκτωβρίου 2018 στις 20.30 στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία στην οδό Γεροκωστοπούλου, στην Πάτρα.

Αφορμή της εκδήλωσης είναι η παρουσίαση του βιβλίου που έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγαίον, «Κριτικά κείμενα για τον Αντώνη Φωστιέρη».

Θα μιλήσουν η φιλόλογος και θεατρολόγος Χριστίνα Κόκοτα και ο ποιητής Γιάννης Χρυσανθόπουλος. Παρέμβαση θα κάνει ο καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου Θεοδόσης Πυλαρινός, ο οποίος έχει επιμεληθεί και ανθολογήσει τα κριτικά κείμενα. Θα παραστεί και θα συνομιλήσει με το κοινό και ο Αντώνης Φωστιέρης ενώ την εκδήλωση θα συντονίσει ο φιλόλογος - συγγραφέας Γιάννης Η. Παππάς.

Η κριτική συγκομιδή είναι πλούσια, ανάλογη με τις κριτικές. Οι απόψεις πολύμορφες, συχνά διατυπωμένες ως δοκιμές. Δεν υπάρχει δηλαδή ομοφωνία αλλά αξιοσημείωτη καταγραφή γνωμών. Δεν είναι το δύσβατο της ποίησης του Φωστιέρη αλλά η έκπληξη μπροστά στο νεοφανές, η αδυναμία -ανάλογη με την αμφισβήτηση του ιδίου- μπροστά στη σύλληψη του κεντρικού μηνύματός του, εκφρασμένου από συλλογή σε συλλογή ετερότροπα και με συστηματικές προσθήκες φερτής ύλης, απόδειξη της ανάπτυξης ενός συστήματος εν εξελίξει, του οποίου τα σπέρματα έχουν αναφανεί ήδη από Το Μεγάλο Ταξίδι, τη νεανική και προδρομική συλλογή του.

Η μελέτη του θανάτου, ως σκοτεινού έρωτα, ως απορηματική, προτρεπτική ή μελλοντική εκδοχή, η εμπλοκή του Διαβόλου στην ανισόρροπη ζυγαριά ζωή του, με εμφανή αλλά παραδόξως αδιανόητη για την πεπερασμένη ανθρώπινη λογική τη ματαιοδοξία (και ενώ όλα τα δεδομένα δείχνουν να γέρνει προς τη μεριά του αναπόφευκτου), η χαρτογράφηση του Τίποτα, όλα αποτελούν απεικονιστικές (ο Φωστιέρης είναι εικονοποιός του παραδόξου) μελέτες του ίδιου θέματος, της μόνης βέβαιης και αμετάκλητης τύχης του ανθρώπου, της απώλειας, την οποία αντιμάχεται με χάρτινα όπλα, αντί να συναισθανθεί τις συνεχείς αποκοπές και αφαιρέσεις, αναδομώντας ένα στείρο παρελθόν και οικοδομώντας ένα σκοτεινό και ασφαλώς ασύλληπτο μέλλον.

Υπό τη νεφελώδη αυτή σκηνή, αποτυπωμένη από τον ποιητή με τεχνικές και γλώσσα συμφωνικά συνεργαζόμενες και συνάμα πρωτοφανέρωτες, είναι λογικό η κριτική να μετεωρίζεται ανάμεσα στο Εδώ και στο Εκεί, να συλλαμβάνει με εκλάμψεις, να χάνει όμως τον μίτο, να αδυνατεί να συστηματοποιήσει το παράλογο και να αποφανθεί τελεσίδικα.

Αυτή είναι, εν ολίγοις, η παρώθηση για μελέτη και συνάμα η υπαρξιακή φόρτιση που προκαλεί η ποίηση του Φωστιέρη. (Απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης).

http://www.authors.gr/members/view/author_212

http://www.biblionet.gr/author/15173/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82


Δείγμα από το ποιητικό έργο του Αντώνη Φωστιέρη 

Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ

Είσαι στο βάθος και σ' ακούω που τραγουδάς
Είσαι το βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω·
Η φυσαρμόνικα που φτάνει ώς εμάς
Κρατάει στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.

Όλα τα πράγματα που δε θα δω γελούν σαρδόνια
Λάμπες φθορίου μού φωτίζουνε τον ύπνο·
Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας τα σεντόνια
Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.

Α, πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
Με τυραννάνε τα ενθύμια κι ο θυμός·
Πόσο στυφό το σ' αγαπώ σε στόμα ξένο
Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.

~.~

ΕΣΥ

Αν σε πω γκόμενα θα σ' αφανίσω
Αν σε πω αγάπη μου θ' αφανιστώ
Ηλεκτρικό πουλί στα χείλη της αβύσσου
Δάσος πυκνό που το περνάω σφυρίζοντας.

~.~

ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρωτας, ψιθύρισε, ο έρωτας
Μες στο σκοτάδι
Είν' ένα σώμα δίχως κόκαλα
Μα πώς
Εσύ εκεί γυρνάς σφυρίζοντας
Ένας μικρός τρελός
Ένα παιδί βγαλμένο μόλις
Απ' τον τάφο.

(Από τη συλλογή: Σκοτεινός έρωτας, 1977)

~~..~~

ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (11.) 

Αυτό το ποίημα γράφει αυτό το ποίημα
Κόβει απ' το σώμα του και τρέφει τον εαυτό του.
Οι λέξεις του τινάζονται ψηλά και ξαναπέφτουνε
Ανοίγει δρόμο μες στο χιόνι της σελίδας –
Έκπληκτος βλέπω να μου αποκαλύπτεται.

(Από τη συλλογή: Ποίηση μες στην ποίηση, 1977)

~~..~~

DISCOTHÈQUE
Τη νύχτα ανοίγει ένα υπόγειο μουσικές
Και φώτα από την ίριδα του μαύρου.
Εκεί χορεύει λιώνει τα στυφά
σταφύλια της χαράς
Φυσάει να πυρώσουνε τα κάρβουνα στον κύκλο
Κι οι πυροβάτες της λατρείας του
Που μέθυσαν ξανά
Γυμνοί συντρίβουν τα γυαλιά της λογικής
Μ' αίμα τυπώνουνε στην πίστα
Τα πατήματά τους.
Α, α,
Πηδάει μέσα τους πηδάει ανάμεσά τους
Ο μάγος με λυγμούς με αλαλαγμούς
–Χωρίς κανένα κόκαλο–
Χτυπώντας τον ρυθμό:
Ωραίος, τεράστιος,
Με πέτσινα στενά
Και μ' αλυσίδες.

(Από τη συλλογή: Ο διάβολος τραγούδησε σωστά, 1981)

~~..~~

ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω.
Τα φύλλα είναι πράσινα
Ο Έκτορας δασύνεται
Στη στεριά δε ζει το ψάρι
Οι Αχαιοί κατέβηκαν
το δύο χιλιάδες προ Χριστού
Ο Δούναβης διασχίζει την Ευρώπη
Ο Έντισον εφεύρε τον φωνόγραφο
Τα πράγματα διακρίνονται σε κινητά και ακίνητα
Η φάλαινα γεννάει φαλαινάκια
Ο Μαρξ υπήρξε γόνος αστικής οικογενείας
Η αγκινάρα τρώγεται
Ο βίος βραχύς η τέχνη μακρά
Δεν ξέρω πού να σταματήσω.

~.~

ΤΟ ΣΩΜΑ

Το σώμα εγκαταλείπει βιαστικό τα ξένα σώματα
Γυρνάει τυφλό σε μια φωλιά ζεστό σκοτάδι
Εκεί θα μηρυκάσει το χορτάρι του έρωτα
Σε φύλλα μέθης θα τυλίξει τα φιλιά –
Το σώμα είναι ζώο και βοσκάει ανάμνηση
Σβήνει το ξάναμμα στα υγρά της μοναξιάς του
Το σώμα θρέφεται με ακρίδες νοσταλγίας
Το σώμα ξεδιψάει με δάκρυα.

(Από τη συλλογή: Το θα και το να του θανάτου, 1987)

~~..~~

Η ΑΡΑΧΝΗ

Καθόμουν ώρες μες στην πλήξη μου και χάζευα
Όπως το κάνουν όλοι αυτοί που κουραστήκανε
Από τα τόσα που ελπίζουν ότι ζήσανε
Στο χλιαρό κενό τού να μη σκέφτομαι καθόμουνα
Παρατηρώντας μιαν αράχνη που αιωρείτο.
Εκείνη κάτι θα σκεφτότανε φαντάζομαι
Γιατί όλο ανέβαινε το σιχαμένο ιστό της
Έμενε ακίνητη συσπώντας τις κεραίες κι έπειτα
Ακάθεκτη ορμούσε στο κενό.
Μύγα ή ζωύφιο δεν πέρασε, όσο είδα.
Όμως η θήρα προχωρούσε δίχως θήραμα
Με τη σοφία εκείνου που γνωρίζει πως το ανύπαρκτο
Θέλει δραστήρια τέχνη να το αδράξεις.
Σοφία ωραία λιλιπούτειου τέρατος
Που σε κλωστούλα σάλιου παραμόνευε
Να παγιδέψει το άπιαστο
Και με χαψιές μεγάλες τέλος καταβρόχθισε
Τις ώρες μου, την πλήξη, το κενό.

(Από τη συλλογή: Η σκέψη ανήκει στο πένθος, 1996)

~~..~~

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.

(Από τη συλλογή: Πολύτιμη λήθη, 2003)

~~..~~

Αντώνης Φωστιέρης 
Ποίηση 1970-2005 
εκδ. Καστανιώτη, 2008
σελ. 336
 
43131045_722920491377901_3787803895397351424_o.jpg
 
 
 
 
IMG_20181015_234701_143.jpg
 
Γιάννης Hλ.Παππάς
Δ/ντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού
Δι@πολιτισμός (www.diapolitismos.net)
Πρ. πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πατρών (2002-2014) 
Σπερχειού 31, 26442, Πάτρα, 2610-450967, 6936666802
e-mail:gpappas1962@yahoo.gr
pappasyiannis.blogspot.com  ARS POETICA
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου