Το κρατάνε στον αέρα

τέσσερα χρυσά πουλιά

δε γνωρίζω εκεί πέρα

ούτε κλέφτη ούτε φονιά

ούτε μάνα και πατέρα.

Τα λουλούδια μεγαλώνουν

κάθε νύχτα τρεις οργιές

τις ακρογιαλιές ισκιώνουν

και τα δέντρα στις πλαγιές

σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι

όλ’ αγιάζουνε μεμιάς

πιάνεις του Θεού το χέρι

και τα κύματα ακουμπάς

σαν αγριοπεριστέρι.

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση

και γινάτι καθενός

άμα βρεις το ερημονήσι

όλα τ’ άλλα είναι καπνός

μια φορά να το ‘χεις ζήσει».

Οδυσσέας Ελύτης, “Το Ερημονήσι”

Από Τα Ρω του Έρωτα, 1972