Λίστα αντικειμένων
«Το βράδυ στην πόλη είναι σκοτεινό, εκτός από τη λάμψη των βομβών
σιωπηλό, εκτός από τον αχό των βομβαρδισμών
τρομακτικό, εκτός από την καθησυχαστική υπόσχεση μιας προσευχής
μαύρο, εκτός από το φως των μαρτύρων
Καληνύχτα»
Αυτό ήταν το τελευταίο ποίημα της φεμινίστριας Παλαιστίνιας ποιήτριας Χίμπα Αμπού Νάντα. Πέθανε στο σπίτι της στο Χαν Γιούνες της Γάζας από ισραηλινό βομβαρδισμό στις 22 Οκτωβρίου, έχοντας αφήσει ένα ύστατο μήνυμα: «Αν πεθάνουμε, πείτε στον κόσμο πως είμαστε άνθρωποι δίκαιοι, είμαστε στην πλευρά της αλήθειας».
Και η αλήθεια λέει πως η Γάζα από υπαίθρια φυλακή έχει μετατραπεί σε έναν περίκλειστο ομαδικό τάφο. Περισσότεροι από 7.000 αγνοούμενοι και από 22.000 νεκροί, στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες και παιδιά, ενώ το 80% απειλείται με πείνα. Εκεί ζωή και θάνατος δεν είναι μόνον αριθμοί, αλλά ιστορίες αντοχής και απαντοχής μέσα στην κόλαση ενός πολέμου, που δεκαετίες τώρα διαιωνίζεται με μικρότερες ή μεγαλύτερες διακοπές, εξαναγκάζοντας τον πληθυσμό και ιδίως τις γυναίκες σε μια «συλλογική αποστολή» επιβίωσης, που γίνεται σχεδόν άθλος.
Ιστορίες, βιώματα και μνήμες πεισματικές, που με τον πιο ξεχωριστό τρόπο εκφράζουν οι στίχοι και τα αποσπάσματα ποιημάτων τεσσάρων ακόμη Παλαιστίνιων ποιητριών. Γράφτηκαν όλα σε άλλες εποχές, αλλά μιλούν για το πανομοιότυπο παρόν της Παλαιστίνης υπό την ισραηλινή κατοχή.
╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
«Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, επαρκώς γεμάτες με στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.
Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα τις αποφάσεις μου του ΟΗΕ.
Αλλά κι έτσι, αυτός με ρώτησε, κυρία Ζιάντεχ, δεν νομίζετε ότι όλα θα μπορούσαν να επιλυθούν αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Παύση.
Κοίταξα μέσα μου να βρω δύναμη για να δείξω υπομονή αλλά η υπομονή δεν έρχεται στο στόμα μου καθώς οι βόμβες πέφτουν πάνω στη Γάζα.
Η υπομονή απλώς με εγκατέλειψε.
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή μετά που αυτοί κατέλαβαν τους ύστατους ουρανούς.
Διδάσκουμε ζωή μετά που έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του απαρτχάιντ, μετά τους ύστατους ουρανούς.
Μα δώστε μας μόνο μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία. Κάτι που δεν είναι πολιτικό.
Εμείς θέλουμε μόνο να πούμε στον κόσμο για εσάς και τον λαό σας, οπότε δώστε μας μια ανθρώπινη ιστορία.
Μην αναφέρετε αυτή τη λέξη “απαρτχάιντ” και “κατοχή”.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Γιατί δεν μας λέτε μια ιστορία για μια γυναίκα στη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;
Ή μήπως για εσάς;
Εμπιστευτείτε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου μια λίστα των ονομάτων τους με περιορισμό τις χίλιες διακόσιες λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, απαλλαγμένο από όλα εκείνα που είναι απευαισθητοποιημένα από το αίμα της τρομοκρατίας.
Κι έτσι τους έδωσα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε, αποδοκιμάζουμε, απορρίπτουμε.
Μα αυτές δεν είναι δύο ίσες πλευρές: ο κατακτητής και ο κατεχόμενος.
Και εκατό νεκροί, διακόσιοι νεκροί, και χίλιοι νεκροί.
Και εν μέσω εγκλημάτων πολέμου και σφαγών, εγώ εκφέρω λέξεις και χαμογελώ “όχι εξωτικά”, “όχι τρομοκρατικά”.
Και μετρώ και ξαναμετρώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.
Είναι κανείς εκεί έξω;
Ακούει κανείς;
Θα ήθελα να μπορούσα να θρηνήσω πάνω από τις σορούς τους.
Θα ήθελα να μπορούσα απλά να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να κρατήσω κάθε παιδί, να σκεπάσω τα αυτιά του ώστε να μη χρειάζεται να ακούει τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής του, όπως εγώ.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Κι επιτρέψτε μου να σας πω μόνο πως τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα γι’ αυτό.
Και κανένας ρυθμός ήχου, κανέναν ρυθμό ήχου κι αν εφεύρω, όσο καλά κι αν είναι τα αγγλικά μου, κανένας ρυθμός ήχου, κανένας ρυθμός ήχου δεν θα τους φέρει πίσω.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε στον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε».
Ραφίφ Ζιάντεχ
╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼
Οι αποχρώσεις της οργής
«Πού πηγαίνουν οι καρδιές των προσφύγων;
Τσακισμένοι, ταπεινωμένοι, βαλμένοι σε έναν τόπο από όπου δεν είναι, δεν θέλουν να τους βλέπουν. Αντιμέτωποι με την απουσία. Κλαίμε τον άλλον ή δεν σημαίνουμε απολύτως τίποτα; Η σπονδυλική μου στήλη καμπυλώνεται σε σπείρα. Ο γκρεμός τρέχει προς και από τα ανθρώπινα πλάσματα.
Αφήνουμε πίσω μας βόμβες διασποράς. Νάρκες de facto. Πόνος που φλέγεται. Σοδειά μολυσμένου καπνού. Σοδειά βομβών. Σοδειά νεογιλών δοντιών. Σοδειά φοινίκων, καπνός. Σοδειά μαρτύρων, καπνός. Ψηφίσματα, καπνός. Σωτηρία, καπνός. Λύτρωση, καπνός. Ανάσαινε. Μη φοβάσαι όσα έχουν εκραγεί. Αν είναι να φοβάσαι, φοβήσου όσα ακόμη δεν έχουν εκραγεί».
Σουχέιρ Χάμαντ
╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼
Τι απέμεινε
«Εδώ ζούσε το γέλιο κουδουνίζοντας το πορτοφόλι του με τα όμορφα μπιχλιμπίδια του. Και τώρα κρύβεται.
Οι βόμβες σκίζουν στη μέση τις φράσεις όλου του κόσμου. Ποιος τις έφτιαξε; Ξέρετε κάποιον που να τις κατασκευάζει; Ο γέρος ταξιτζής κουνά το κεφάλι καθώς πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε Ιερουσαλήμ και Ιεριχώ.
Εκείνοι δεν θα δούνε, λέει αργά/ την ιστορία πίσω από την ιστορία,/ πάντα ψάχνουν την ιστορία μετά την ιστορία/ που σημαίνει ότι ποτέ δεν θα καταλάβουν την ιστορία.
Κι έτσι αυτό θα συνεχίζει και θα συνεχίζει.
Πώς το αντέχουμε, αν συνεχίζει και συνεχίζει; Εχει διαρκέσει τόσο πολύ. Κανείς δεν παίρνει ούτε μια μικρή κάρτα από τον μακρινό τόπο πέρα από τις θάλασσες.
Κανείς το βράδυ δεν ακούει τους στρατιώτες που έρχονται να αρπάξουν την ελιά από τον ζεστό της ύπνο.
Ξηλώνουν ρίζες. Δεν είναι πρωτοσέλιδη είδηση στη χώρα σου ούτε στη δική μου. Κανείς δεν ακούει τον ανεπαίσθητο λυγμό του βελούδου στο συρτάρι της ντουλάπας».
Ναόμι Σιχάμπ Νάι
╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼╾╼
Δεν θα κλάψω
«Φίλοι μου/ κι ανάμεσα στα χαλάσματα των σπιτιών, ανάμεσα στην πείνα και τα αγκάθια, είπα στα μάτια, ήσυχα: σταματήστε… ας κλάψουμε πάνω από τα ερείπια εκείνων που έφυγαν εγκαταλείποντάς τα.
Το σπίτι καλεί εκείνον που το έχτισε. Το σπίτι τού δίνει συλλυπητήρια.
Και η καρδιά, τσακισμένη, στενάζει και λέει: Τι σου έκαναν τις μέρες; Πού είναι αυτοί που πριν σε κατοικούσαν; Ακουσες γι’ αυτούς; Εμαθες κάτι μετά τη φυγή τους;
Εδώ ονειρεύτηκαν, εδώ ήταν και χάραζαν τα σχέδια του αύριο. Αλλά πού είναι τα όνειρα και το αύριο; Και πού είναι εκείνοι;
Πώς να με συντρίψουν οι πληγές; Πώς μπορεί να με συντρίψει η απόγνωση; Πώς να κλάψω μπροστά σας;».
Φάντουα Τουκάν
04.01.24 13:47
www.efsyn.gr