Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
τού δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά,
θα βρεις τη μοναξιά σου.

Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ᾿ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.

Κι αν πάλι τούς δείξεις το δρόμο τής δύναμης
και τούς ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους,
θα τούς δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ᾿ναι βαρύ γι᾿ αυτούς
και θα ᾿ναι πάλι η μοναξιά σου.

Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ᾿ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή,
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα,
όλους τούς λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ,
τα λόγια τής μοναξιάς σου.

Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ᾿ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;

Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ᾿ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε,
Μόνοι μας.

*Το ποίημα «Μοναξιά» πρωτοδημοσιεύτηκε, (και δεν αναδημοσιεύτηκε σε καμία συλλογή ποιημάτων τής Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ) στο τεύχος ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ 1956 τού περιοδικού Καινούρια Εποχή (Εκδόσεις Δίφρος), μαζί με γράμμα τού Νίκου Καζαντζάκη που συστήνει το ποίημα.

από:https://www.o-klooun.com