Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 12 Φεβ 2013
Η τραγωδία της «Θύρας 7» από τα μάτια ενός «Ρεθεμνιώτη» 12 Φεβρουαρίου 2013 12:00 μμ
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

Δεκαετία ’80: Μια εποχή αγνότερη, που ο κόσμος ψαχνόταν μετά από μια μακροχρόνια περίοδο πολιτικής αστάθειας και «μαύρων» σελίδων της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Η εποχή του ροκ, της ντίσκο και του καλτ. Η εποχή που η καμπάνα αντικαθιστόταν από το τζιν, με την αγνή μόδα -η οποία δεν προερχόταν από την «επιβολή» ενός συγκεκριμένου εμπορικού στυλ- να επιτάσσει το «πολύ» μαλλί για τους άνδρες και την αφάνα για τις γυναίκες. Μια εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα και φαινομενικές ανέσεις, που αποδείχθηκαν φιάσκο στην εποχή της πραγματικής κρίσης.

Σε αυτήν την περίοδο συνέβη και η μεγαλύτερη τραγωδία στον ελληνικό αθλητισμό, αν και ίσως είναι λάθος να την ορίζουμε έτσι, καθότι δε χάθηκαν αθλητές, αλλά απλώς άνθρωποι ρομαντικοί με αυτό που αγαπούσαν, πληρώνοντας την εγκληματική αμέλεια «άλλων». Ο λόγος για τα θύματα της «Θύρας 7», αυτής της αιματοβαμμένης θύρας του παλιού σταδίου Καραϊσκάκη…

Του ΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΟΥΔΑΚΗ

Ένα χρόνο μετά το χαμό του «δικού μας» Νίκου Ξυλούρη (8-2-1980), η 8η Φεβρουαρίου 1981 έμελε να γίνει η ημερομηνία που συνδυάστηκε με το χαμό 21 ανθρώπων, οπαδών/φιλάθλων -όπως θέλει ας τους αποκαλέσει ο καθένας-, οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο κατά την προσπάθεια εξόδου τους από τη Θύρα 7 του Καραϊσκάκη λίγο πριν τη λήξη του 6-0 του Ολυμπιακού Πειραιώς επί της ΑΕΚ κι ενώ τα τουρνικέ της εισόδου ήταν ακόμη κλειστά…

Ως επί το πλείστον στα αφιερώματά των παρόντων σελίδων ασχολούμαστε με τοπικά ιστορικά ή πολιτιστικά ζητήματα. Αυτή τη φορά το θέμα μας δεν είναι τοπικό, επιλέξαμε όμως να δούμε, όπως έζησε την πραγματική αυτή τραγωδία ο φίλος, «γαύρος», συνάδελφος και «Ρεθεμνιώτης» τόσα χρόνια, Νίκος Μολδοβανίδης. Από το ’85 βρίσκεται στο Ρέθυμνο. Εκείνη την ημέρα, ο 24χρονος τότε Νίκος, είχε βρεθεί στην επιβλητική επικράτηση της ομάδας του Πειραιά επί της ΑΕΚ, που μόνο θριαμβευτική δε χαρακτηρίζεται ποτέ από κανέναν. 32 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος και όμως οι μνήμες είναι νωπές για όσους έζησαν τα γεγονότα, αλλά και για όσους απλώς έμαθαν για αυτά μετά. Ας δούμε τι μας αφηγήθηκε:

«8-2-1981 λοιπόν. Κατ’ αρχήν τα ματς τότε ξεκινούσαν 15:00 το μεσημέρι, ούτε 17:00, ούτε 18:00, ούτε 19:00. Είχαμε στη συνείδησή μας ότι 15:00 πρέπει να είμαστε στο γήπεδο κι επειδή δεν ήμουν ποτέ του ‘‘αριθμημένου’’ αλλά του πετάλου, συνήθως πηγαίναμε και δυο-τρεις ώρες πιο μπροστά και δε μας ένοιαζε τίποτα.

Το φαγητό στο σπίτι ήταν προγραμματισμένο να το τρώμε στις 12:00. Το φαγητό βεβαίως τις Κυριακές για τις αστικές οικογένειες και τις μικροαστικές σαν τη δικιά μου ήταν το ‘‘φιλοδώρημα’’ της βδομάδας, πατάτες με κρέας στο φούρνο. Αυτή τη μυρωδιά δεν μπορώ να την ξεχάσω ακόμα. Μοσχοβολούσε η λαμαρίνα με το φαγητό που δίναμε στο φούρνο της γειτονιάς, η οποία έγραφε ένα όνομα από κάθε σπίτι. Η δική μας έγραφε ‘‘Θανάσης’’ από τον πατέρα μου. Αυτά ήταν τα λεγόμενα ‘‘ψηστικά’’.

Φάγαμε όλοι μαζί, κατεβήκαμε μετά ποδαρόδρομο από την Κοκκινιά μέσω Καμινίων, Δωδεκανήσου κλπ να φτάσουμε στο Καραϊσκάκη. Εκεί χώρισα με τα αδέρφια μου για πρώτη φορά. Εγώ κι ο Γιώργος πήγαμε στα ‘‘μάρμαρα’’, κάτω από το κτίριο που ήταν οι δημοσιογράφοι. Μεταδίδαμε τον αγώνα στην Αμερική, καθώς το ταξιδιωτικό γραφείο όπου εργαζόμουνα έκανε και αυτό. Το χειμώνα μεταδίδαμε ζωντανά τους αγώνες μέσω δορυφόρου στο πάρκο του Mad Square Garden, με 14000 θεατές. Θυμάμαι οι αγώνες με τη διαφορά ώρας στην Αμερική μεταδίδονταν στις 7:00 το πρωί. Πήγαιναν πάρα πολλοί Έλληνες και έβλεπαν ζωντανά σε μεγάλη οθόνη τα ελληνικά παιχνίδια. Σκέψου ότι στον αγώνα Ελλάδα-Ιταλία το1982 που είχε γίνει στη Λεωφόρο κι είχαμε χάσει 2-4, είχανε πάει στο πάρκο εκείνο 7500 Έλληνες, 7500 Ιταλοί, τα σπάσανε κι από τότε δεν ξαναέγινε μετάδοση εκεί.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν έπρεπε να πάω εγώ στα ‘‘μάρμαρα’’. Μας έδιναν εικόνα από την ΕΤ και υπεύθυνος του προγράμματος ήταν ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο μετέπειτα βουλευτής και γιος του Λάμπρου. Μου λέει ‘‘Έλα από τα μάρμαρα, πάρε και δυο προσκλήσεις για να μπεις’’, οπότε ο μικρός μου αδερφός ο Μηνάς έμεινε να πάει στη Θύρα 7.

Η συγκεκριμένη θύρα είχε το εξής κακό: πέρα από τα τουρνικέ που μόλις πέρναγες ‘‘κλείδωναν’’ κι ήταν και πολύ στενά, η σκάλα της δεν ήταν μονοκόμματη, έκανε και μια στροφή δεξιά, άρα δεν υπήρχε οπτική επαφή από ψηλά για το αν είχε γίνει ‘‘μανούρα’’ χαμηλά στην είσοδο. Επίσης, να πούμε και κάτι που έπαιξε το ρόλο του. Επειδή το Καραϊσκάκη δεν είχε καθίσματα, ήταν τσιμέντα, πούλαγαν εκείνα τα αφρολεξάκια για να κάτσεις και να μη λερώνεσαι, τα οποία στο 80-85΄ σηκώνονταν οι φίλαθλοι και τα πετούσαν στον αέρα. Αυτά τα αφρολέξ όπως, πέφτοντας στα τσιμεντένια σκαλιά, βασικά δημιουργούσαν μια ‘‘τσουλήθρα’’, σε έκαναν να γλιστρήσεις ακόμα και στην ευθεία.

Την ίδια μέρα έπαιζε Πανιώνιος-Παναθηναϊκός στη Νέα Σμύρνη. Ξεκίνησε το ματς στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός είχε καταπληκτική μέρα, ήταν τότε και η πρώτη εμφάνιση του Στέλιου Μανωλά με την ΑΕΚ. Έκανε ο Ολυμπιακός ένα παιχνίδι που στα μάτια μου φαινόταν εξωπραγματικό, με το εκπληκτικό 6-0.

Πάμε λοιπόν στα ‘‘μάρμαρα’’. Θυμάμαι ερχόταν ο νυν πρόεδρος του Ολυμπιακού, ο Βαγγέλης ο Μαρινάκης, τον έφερνε ο μπαμπάς του ο Μιλτιάδης κρατώντας τον από το χέρι. Ήταν έτσι, ένα παιδί με σορτσάκια, πάντα όμως με κιλά παραπάνω και έτρωγε ένα κρουασάν. Το μαρτυρώ αυτό γιατί ήταν Ολυμπιακός από παιδί.

Τέλος πάντων, πήγαιναν όλα καλά με τις μεταδόσεις, γύρω στο 60-70΄ είχαμε ένα πρόβλημα, διεκόπη η μετάδοση, όμως μπήκε αμέσως μπρος. Γύρω στο 70-80΄ αρχίζω και βλέπω μια κίνηση στη Θύρα 7, κόσμος να φεύγει προς τα έξω. Το σκέφτηκα και το συνδύασα με το ότι πάνε να προλάβουν να μπουν στο τρένο πριν τελειώσει το ματς Πανιώνιος-Παναθηναϊκός, για να πάνε στην Καλλιθέα και να κάνουν οι φίλαθλοι καζούρα μεταξύ τους. Ο Παναθηναϊκός έχανε 2-1. Εγώ περίμενα να τελειώσει η μετάδοση, να δούμε τι έγινε, αν πήγαν όλα καλά και να φύγουμε. Τελειώσαμε λοιπόν, ξεκινάμε να φύγουμε και παρατηρούμε ότι κάτι δεν πάει καλά, υπήρχε μια ανησυχία, περνάγανε Πρώτων Βοηθειών. Δεν έδωσα σημασία και πήραμε το δρόμο προς την Πειραιώς.

Πάω λοιπόν σπίτι. Ήμασταν από τα σπίτια που είχαμε τηλεόραση τότε, και βλέπουμε τη μάνα μου να κάθεται αλαφιασμένη στο μπαλκόνι. Μας βλέπει που γυρνάμε και λέει ‘‘Ο Μηνάς που είναι;’’ Δεν είχε έρθει ο μικρός μου αδερφός, δεν είχαμε δώσει ραντεβού μετά τη λήξη. Λέω ‘‘Θα πήγε στην Ομόνοια να πανηγυρίσει’’, γιατί τότε στην Ομόνοια πηγαίναμε όλοι, όχι στο Πασαλιμάνι. Δεν υπήρχαν ‘‘στρατόπεδα’’ τότε.

Εν τω μεταξύ ήμουν από αυτούς που περίμεναν να πάει 1:00-2:00 το βράδυ να πάρω το μηχανάκι, να πάω στην Ομόνοια και να πάρω πρώτος το ‘‘ΦΩΣ’’(τη γνωστή αθλητική εφημερίδα «Το ΦΩΣ των Σπορ»), να μυρίσω το μελάνι και να διαβάσω το Φαίδωνα τον Κωνσταντουδάκη, που είναι και Αεκτζής. Φοβερός λεξιπλάστης. Οφείλω πολλά σε αυτόν στον τρόπο που σκέφτομαι. Προσπαθώ να ξεχωρίζω τα οπαδικά μου αισθήματα από το πώς συμπεριφέρομαι. Ο Ολυμπιακός για μένα είναι το πέμπτο καλύτερο πράγμα στη ζωή μου, αλλά το πέμπτο, δεν είναι το πρώτο. Είναι η γυναίκα μου, η κόρη μου, η δουλειά μου, οι φίλοι μου και μετά ο Ολυμπιακός.

Βλέπουμε λοιπόν εκείνη τη μέρα τη μάνα μου αλαφιασμένη και μας λέει τι έγινε στη Θύρα 7. Παίρνουμε επιτόπου το μηχανάκι, γυρνάμε πίσω και τότε ανακαλύπτουμε το μέγεθος της τραγωδίας. Φαντάζομαι ότι τα 3,5/4 του γηπέδου δεν είχαν πάρει είδηση τι είχε συμβεί σε αυτή τη μικρή σκάλα. Όπως λένε οι μαρτυρίες και τα πορίσματα ο Αναστάσιος Πιτσόλης ήταν ο πρώτος που έπεσε και ο τελευταίος που πέθανε. Γλίστρησε, ίσως από τα αφρολέξ, έπεσε, δεν ανοίγανε και τα τουρνικέ, ήταν εγκληματική η αμέλεια από τους ανθρώπους του γηπέδου που δεν τα άνοιξαν στο ημίχρονο. Αυτοί που κατέβαιναν αλλόφρονες για να πάνε να πανηγυρίσουν, επειδή είχε εκείνη τη στροφή που προείπαμε, δεν έβλεπαν το τέλος των σκαλοπατιών. Οι άνθρωποι που χάθηκαν πρέπει να βρήκαν τον πιο τραγικό θάνατο, πέθαναν από ασφυξία, πέθαιναν δηλαδή αρκετή ώρα. Τρέχανε στο Τζάνειο, τρέχανε στο Κρατικό, θυμάμαι έκανε τότε ο πρωθυπουργός ο Γεώργιος Ράλλης δηλώσεις και δεν έπαιξε Αθλητική Κυριακή το βράδυ. Ο Διακογιάννης δεν έκανε εκπομπή.

Ο αδερφός μου ο Μηνάς ήταν στη Θύρα 7, αλλά δεν ήταν από τους πρώτους που έφυγαν. Είχε μείνει για να χειροκροτήσει την ομάδα στο τέλος. Είχε πάθει τέτοιο σοκ μετά, που καθόταν έξω από τη Θύρα 7 και δε μίλαγε. Πρέπει να μουγγάθηκε εκεί, δεν πίστευε αυτά που έβλεπε. Είναι τώρα δάσκαλος στο Αιγάλεω, μικρότερος μου. Αισθανόμασταν με το μεγάλο μου αδερφό ότι τον αφήσαμε και καταλαβαίνεις ότι μέχρι να φτάσουμε και να δούμε ότι είναι καλά, η αγωνία μας δεν περιγραφόταν. Τώρα θα μου πεις αυτοί που χάθηκαν είναι ήρωες; Αυτό το θεωρώ συναισθηματικά σωστό, αλλά υπερβολικό και πιστεύω ότι κανένα από τα παιδιά δεν ήθελε να πεθάνει, ούτε για τον Ολυμπιακό ούτε για κανέναν άλλο λόγο. Ήταν θύματα μιας εγκληματικής αμέλειας.

Πάνω σε αυτό το γεγονός στηρίχθηκε μετά η οργάνωση της «Θύρας 7». Βέβαια, ένας από τους νεκρούς ήταν αεκτζής, πράγμα που δείχνει και το μεγαλείο των φιλάθλων, ότι όλοι δηλαδή μαζί είναι πιο σωστό να παρακολουθούν ένα αγώνα. Στον κάθε φίλαθλο θεωρώ ότι του αρέσει η ομάδα του. Αυτό που αρέσει σε όλους είναι το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, πέρα από την καζούρα και την άγρια πλάκα σε λογικά πλαίσια να συμβαίνει το οτιδήποτε. Όλοι μαζί βλέπουμε μπάλα. Είμαι κατά των συνδέσμων γιατί μέσα εκεί βρίσκουν καταφύγιο στοιχεία που είναι ένα βήμα πριν την παρανομία ή στην παρανομία».

Τα ονόματα των θυμάτων ήταν τα εξής: Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών), Ηλίας Παναγούλης (17 ετών), Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών, ο οπαδός της ΑΕΚ), Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών), Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών), Νίκος Φίλος (19 ετών), Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών), Βασίλης Μαχάς (20 ετών), Ευστράτιος Πούπος (20 ετών), Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών), Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών), Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών), Κώστας Καρανικόλας (26 ετών), Μιχάλης Μάρκου (27 ετών), Κώστας Μπίλας (28 ετών), Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών), Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών), Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).

Κλείνοντας τη κουβέντα μας, ο κ. Μολδοβανίδης υπογράμμισε πως σαν ΠΑΕ ο Ολυμπιακός δείχνει τόσα χρόνια ότι τιμά τους νεκρούς αυτούς είναι κοντά στις οικογένειές τους, σχολιάζοντας στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, για τα αδικοχαμένα θύματα και για το τι συμβαίνει τώρα: «Αν και δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή, αν υπάρχει, τους φαντάζομαι να βλέπουν τον Ολυμπιακό σε μια τηλεόραση πλάσμα και να χαίρονται όπως χαιρόμαστε εμείς και να στεναχωριούνται όπως στεναχωριόμαστε κι εμείς. Πόσα χρόνια έχουν περάσει κι όμως το κουβεντιάζουμε; Έχει μείνει ανεξίτηλο και έτσι πρέπει για να μην επαναληφθούν εγκληματικά λάθη. Και επίσης, ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει. Πήγα το Δεκέμβρη να δω στο ΟΑΚΑ κρυφά το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-2, με κάτι φίλους μου παναθηναϊκούς. Γιατί να πάω κρυφά; Έβαλε το γκολ ο Τζιμπούρ (παίκτης του ΟΣΦΠ) και γιατί να μη μιλήσω εγώ; Να έρθουν και εκείνοι στο Καραϊσκάκη να δούμε το ματς ήρεμα κι ωραία. Νομίζω ότι τώρα στην Ελλάδα της κρίσης και της εξαθλίωσης είναι απαράδεκτο να μας διχάζει ο αθλητισμός».

Αντί επιλόγου

Η τραγωδία της Θύρας 7 αναμφισβήτητα σημάδεψε τις ζωές όσων έζησαν το τραγικό αυτό γεγονός από κοντά και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο κ. Νίκος. Φανταστείτε, ωστόσο, πόσο σημάδεψε τις οικογένειες που δεν είδαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να γυρίζουν εκείνο το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου 1981 στα σπίτια τους, μετά από ένα θρίαμβο της αγαπημένης τους ομάδας, την οποία είχαν πάει να δουν και η οποία μπορεί να αποτελούσε το αποκούμπι τους, η ψυχαγωγία τους και ίσως ένας συνοδευτικός τρόπος ζωής. Κι εδώ είναι το εκπληκτικό, ίσως και οξύμωρο της όλης υπόθεσης. Αντί αυτοί οι άνθρωποι, οι οικογένειες των αδικοχαμένων θυμάτων να σιχαθούν και να αναθεματίσουν αυτό που λέγεται «Ολυμπιακός» (ή όπως αλλιώς κι αν λεγόταν σε ανάλογη περίπτωση) αγάπησαν και έκαναν το πάθος των αγαπημένων τους προσώπων δικό τους πάθος. Και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βρίσκονται εκεί στο Καραϊσκάκη πρώτοι στο καθιερωμένο μνημόσυνο των συγγενών τους, με τη συγκίνηση πάντα ίδια και τις τραγικές μνήμες πάντα τόσο κοντινές…

«8-2-1981:Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ».

http://rethemnosnews.gr/2013/02/%CE%B7-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CF%8D%CF%81%CE%B1%CF%82-7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD/

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου