Καταπώς φαίνεται, υψώνεται βουνό το κοροϊδιλίκι μου και νιώθω να με συνθλίβει το αίσθημα της ματαίωσης, συνειδητοποιώντας ψηλά στην κορφή πως διάλεξα στη ζωή μου ανεπιστρεπτί το λάθος μονοπάτι του Σίσυφου. Την πάτησα, ούτως ειπείν, μικρός μικρός· στο σχολείο ακόμα. Βιάστηκα, βλέπεις, να συστρατευτώ με τα αμπέχονα και τα παχιά μουστάκια της κινεζόστροφης «συνεπούς Αριστεράς» και, κατά παρέκκλιση της εν γένει αισθητικής του κινήματος, άκουγα μετά μανίας ρεμπέτικα. Παλαιολιθικό με χαρακτήριζαν τα ανάρχια, που την έβρισκαν με ροκιές και λογάριαζαν για καρασταλίνα τον πρόεδρο Μάο, τον οποίο θεωρούσαν λικβινταριστή –έπαιρνε η μπάλα κι εμένα– οι ορθόδοξοι σταλινικοί λάτρεις των αντάρτικων, κατά προτίμηση με ρώσικους στίχους.
Ανθρωπο των σπηλαίων με ανέβαζαν οι μεν, παλαιοντολογικό ον με κατέβαζαν οι δε, μου δημιουργήθηκε αθεράπευτη απέχθεια προς την αρχαιολογία. Από αντίδραση σπούδασα πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, σύγχρονο –όσο να πεις– αντικείμενο, παραφουσκωμένο αρκούντως με αέρα κοπανιστό. Κατάντησα, λοιπόν, από σπόντα γαζετατζής και μου ’λαχε να ζήσω την εποχή που διαβάζουν εφημερίδες μονάχα κάτι παλαιολιθικοί Τύποι από εξήντα και άνω. Τα ύστερα του κόσμου στο απόγειο της υστερίας του ίντερνετ. Το Ιστορικό-Αρχαιολογικό με γοήτευσε κάπως αργά, όταν κόντευε πια να πάρω πτυχίο, έπειτα από δώδεκα ευδόκιμα χρόνια στα αμφιθέατρα. Συναντούσα τον Αύγουστο στα νησιά διάφορους εύχαρεις αποφοίτους του, που ’χαν ξεχειμωνιάσει παρά θίν’ αλός, σημαδεύοντας με την ανασκαφική σκαπάνη στο δοξαπατρί τον πανδαμάτορα χρόνο.
Βράδυ-πρωί συναναστρεφόμουν επίσης με μαυρισμένους σαν Σενεγαλέζους καθηγητές, διπλωματούχους του επίζηλου τμήματος, οίτινες απολάμβαναν βδομάδες και βδομάδες διακοπών κάτω απ’ τον καυτό, σχεδόν αφρικανικό, ήλιο του Νοτίου Αιγαίου και του Λιβυκού, ενώ εγώ –πρωτόπειρος συντάκτης– έπρεπε να επιστρέψω στην πρωτεύουσα να καταπιαστώ με δευτερεύουσες δημοσιογραφικές εργασίες, τουτέστιν φαρμακεία, σινεμά κι από ειρωνεία της μοίρας τα δρομολόγια πλοίων. Αν είχα ακολουθήσει τον δρόμο τους, όλο και κάποια Εφορεία Αρχαιοτήτων θα κατέθετε τώρα στην Εφορία τις βεβαιώσεις των αποδοχών μου. Και, πού ξέρεις, μπορεί σήμερα να συγκαταλεγόμουν στους προνομιούχους τεχνογνώστες του υπουργείου Πολιτισμού και θα εργαζόμουν ακούραστα για την ανάδειξη της καλλιτεχνικής, ιστορικής και οινολογικής αξίας της βασιλικής κάβας Τατοΐου.
Ανεκτίμητοι θησαυροί βρέθηκαν στο κελάρι των θερινών ανακτόρων. Τέσσερις χιλιάδες ετικέτες σπάνιων κρασιών και αποσταγμάτων μετρούν μέχρι τώρα οι ειδικοί και ξεθάβουν ακόμα. Εκτός από τα Château Margaux, de Vincennes και Rothschild, το ενδιαφέρον κεντρίζει η προ πενήντα ετών ειδική εμφιάλωση της Chivas επ’ αφορμή την ενθρόνιση της Ελισάβετ. Ιδού η εμπεριστατωμένη μου γνωμοδότηση: Εφάμιλλης σπουδαιότητας με τις αρχαιότητες του σταθμού Βενιζέλου, τα ως άνω ευρήματα δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να αποσπαστούν από τον φυσικό τους χώρο. Επίλεκτη ομάς των ιστορικών-αρχαιολογικών μπαρ των Αθηνών να σπεύσει τάχιστα επί τόπου, προκειμένου να ταξινομήσει τις μποτίλιες και, πρωτίστως, να ελέγξει μεθοδικά την καταλληλότητά τους προς κατανάλωση με ανά δεκαπεντάλεπτο επαναλαμβανόμενα πειράματα. Είχα γλαρώσει απ’ τη ζέστη στον καναπέ και, ξυπνώντας, βολεύτηκα με τα ξίδια του σουπερμάρκετ.
πηγη: https://www.efsyn.gr