Ο Αλέξης Μπρούσαλης     γιος του  ζωγράφου τοιχογράφου και γλύπτη,   Βασίλη Μπρούσαλη, που γεννήθηκε στην Αιγιάλεια, και ζεί  στις Καμάρες Αιγιαλείας  απο το 2004,   μιλά στο δημοσιογράφο Βασίλη Αντωνίου.
Μετά απο μια περιδιάβαση στους χώρους της Αιγιάλειας , ιδιαίτερα στους ναούς της περιοχής όπου εργάστηκε ο πατέρας του και ο ίδιος,  ανοίγεται προς την τοπική κοινωνία και αισθάνεται  χρεωμένος στο “Ταμείο της   Παράδοσης”.
Ο ζωγράφος Αλέξης Μπρούσαλης δεν έρχεται απο άγνωστους κόσμους. Τά ίχνη της καλλιτεχνικής του πορείας  υπάρχουν.

  Β.Α.: Σε ποιο βαθμό επηρεάστηκες από τον πατέρα σου, τη μητέρα σου , τον Κόντογλου, για να ακολουθήσεις  τον καλλιτεχνικό δρόμο;
Α.Μ.: Οπωσδήποτε μεγάλωσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Όχι μόνο ο πατέρας μου, αλλά και τα συλλεκτικά αντικείμενα  της οικογένειας, αυτά που έβλεπα στου Κόντογλου ο οποίος δυστυχώς πέθανε αρκετά νωρίς. Νονά μου είχε αναλάβει η κόρη του Κόντογλου  Δέσποινα Μαρτίνου –Κόντογλου που με επισκέπτονταν συχνά  με τα ανάλογα δώρα Χριστούγεννα και Πάσχα. Έτσι μπαινόβγαινα στους Κόντογλου, έβλεπα τα έργα, και αυτό αργότερα με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για το συγγραφικό και ζωγραφικό του έργο.

Β.Α.: Ποιος είναι ο κύριος λόγος που επέλεξες να σπουδάσεις στη σχολή Καλών Τεχνών στη Ρουμανία;
Α.Μ.: Η αιτία που πήγα στη Ρουμανία είναι ότι σπούδασαν εκεί οι γονείς μου και όλοι οι καθηγητές μου ήταν συμφοιτητές τους. Το να πάω στη Ρουμανία είναι ότι πέτυχε η μητέρα μου να εξασφαλίσει μια νοοτροπία  που βασίζονταν, στο θείο μου(αδελφό της), στις γνωριμίες που είχε,  αφού οι συμφοιτητές τους, οι περισσότεροι  ήταν ονομαστοί ζωγράφοι και ήδη καθηγητές στη σχολή Καλών Τεχνών. Αυτό δε σημαίνει ότι πήγα εκεί να μου κάνουν χάρες. Αυτό βοηθούσε  να έχω το ελεύθερο και να μπαινοβγαίνω στα εργαστήρια, πράγμα που άλλοι ρουμάνοι συμφοιτητές μου δεν το είχαν , επειδή ήμουν ο γιος του Β. Μπρούσαλη που τον είχαν συμφοιτητή. Έτσι πήρα περισσότερα πράγματα μπαίνοντας στα εργαστήρια διασήμων ήδη καλλιτεχνών, σε μια χώρα που ήταν πολύ προχωρημένη στον εικαστικό χώρο που ασχέτως καθεστώτος ο πνευματικός κόσμος βοηθούνταν.    

Β.Α.: Ποια είναι η καλλιτεχνική σου πορεία;
Α.Μ.: Τώρα  βρίσκομαι στη δύση μου. προσπαθώ να διατηρήσω τα υπάρχοντα. Υπάρχουν εποχές που δεν δημιουργούνται νέα έργα και το καλλίτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να διατηρήσει τα ήδη υπάρχοντα. Άμα δεν μπορούμε να παράξουμε τίποτα άλλο, ας μη χαλάσουμε αυτά που έχουμε, τα οποία να τα διατηρήσουμε μέχρι να έρθει πάλι η αναγέννηση που θα δώσει μια νέα πνοή στην όλη πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της χώρας.

Ο Αλέξης Μπρούσαλης είναι Ζωγράφος  & Γραφίστας, με θεωρητικές σπουδές στην Ελληνική Αρχαιολογία, την Ιστορία της Τέχνης και την Αισθητική, καθώς και συλλέκτης κεραμικών, υφαντών & κεντημάτων από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Γεννήθηκε στο Αίγιο το 1956. είναι γόνος εικαστικών καλλιτεχνών:του πολυτάλαντου Βασίλη Μπρούσαλη , γλύπτη ζωγράφου & Αγιογράφου και της Μαρίας Βάλκου ζωγράφου, κεραμίστριας & διακοσμήτριας.
Μεγάλωσε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον αφού επιπλέον είχε ως ανάδοχο το μεγάλο Φώτη Κόντογλου το σπίτι του οποίου επισκεπτόταν μικρός αλλά και αργότερα μετά το χαμό του μεγάλου ζωγράφου, όπου έβλεπε τα έργα του από κοντά.
Στα 8 του χρόνια οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στο Νέο Ηράκλειο Αττικής. Από νωρίς φανέρωσε την καλλιτεχνική του κλίση. Έτσι ήδη το 1968 αφού οι γονείς του είχαν χωρίσει συμμετείχε σε ομαδική έκθεση ανηλίκων στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας του Μάριου Βαϊάνου.
Το 1971 έργο του έγινε δεκτό στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική έκθεση του Ζαππείου Μεγάρου.
Το 1974 συμμετέχει στην Πανηρακλειωτική έκθεση με πολλά έργα. Μετά την μεταπολίτευση τα πρωτότυπα για πολλές αφίσες για πολιτικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Το 1976 φεύγει με υποτροφία για να φοιτήσει στη Σχολή Καλών Τεχνών  του Βουκουρεστίου, την ίδια σχολή που τέλειωσαν οι γονείς του. Εκεί είχε την ευκαιρία να επισκέπτεται τα εργαστήρια φθασμένων πλέον ζωγράφων που ήταν συμφοιτητές των γονέων του.
Το 1978 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση με έργα που είχε φιλοτεχνήσει στα πλαίσια της σχολής του  στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Αθηναίων.
Μετά το πέρας των σπουδών του πραγματοποιεί τη  στρατιωτική θητεία του στην Κω, όπου έχει την ευκαιρία να ζωγραφίσει πολλά τοπία.
Μετά διορίζεται καθηγητής καλλιτεχνικών στη δημόσια μέση εκπαίδευση. Το 1984 εγκαταλείπει τη θέση του απογοητευμένος από τα ανύπαρκτα μέσα  διδασκαλίας που είχε στη διάθεσή του αλλά και από τη γενική κατάσταση της παιδείας.

Φεύγει στο Παρίσι όπου εγκαθίσταται και παρέμεινε για 20έτη.  Το 1985 πραγματοποίησε τη δεύτερη ατομική του έκθεση Ζωγραφικής στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Massy, προάστιο του Παρισιού.

Έκτοτε δίδαξε σχέδιο και ζωγραφική σε παιδιά και ενήλικες επί 15 περίπου χρόνια σε πολιτιστικά κέντρα στα νότια του Παρισιού και ζωγράφισε τοπία της περιοχής συμμετέχοντας σε ομαδικές εκθέσεις διαφόρων δήμων και συλλόγων αποφεύγοντας τις ιδρωτικές γκαλερί.
Παράλληλα συμπλήρωσε τις σπουδές του στους τομείς της Ιστορίας της Τέχνης, της Ελληνικής Αρχαιολογίας & της Αισθητικής στο πανεπιστήμιο Paris I (Σορβόνη).
Από το 1990περνώντας τα καλοκαίρια του στα Ζαγόρια της Ηπείρου επι μια δεκαετίας ζωγράφισε & σχεδίασε πολλά τοπία της περιοχής και να συλλέξει διάφορα αντικείμενα γνήσιας λαϊκής τέχνης.


Με όλα αυτά  πραγματοποίησε το 1995 μια έκθεση με θέμα την Ήπειρο στη σχολή Stainer  στο Verrieres- le- Buison  που είχε μεγάλη επιτυχία.
Έκτοτε και μέχρι τον επαναπατρισμό του το 2004  ζωγράφισε διάφορα ελληνικά τοπία  του κόσμου που κοσμούν τις συλλογές ομογενών του Παρισιού & του Λονδίνου.
Το 2004 εγκαταστάθηκε στις Καμάρες Αχαΐας  κοντά στη γενέτειρά του όπου ασχολείται με την ανάδειξη της συλλογής του  αλλά και με ένα άλλο μεγάλο του πάθος ! την ελληνική γλώσσα.  Απο τις αρχές Νοεμβρίου 2015 παρουσιάζει “Το πεντάλεπτο της ελληνικής γλώσσας”  μια  ραδιοφωνική εκπομπή στην ΕΡΤ Πάτρας. -