Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 13 Οκτ 2011
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΦΕΝΕΟΥ
Κλίκ για μεγέθυνση

 

Έκτη χρονιά φέτος και ο Σύλλογος Γυναικών Φενεού, με την αρωγή του Δήμου Σικυωνίων πραγματοποίησε και πάλι στις 30 Ιουλίου τα «Φενεάτικα αλωνίσματα...» την αναβίωση του παραδοσιακού αλωνίσματος στην Τ.Κ. Φενεού, στη τοποθεσία «Πανηγυρίστρα» .

Θεωρήσαμε πως φέτος η γιορτή έπρεπε ν’ αρχίσει με την επίκληση προς τη θεά Δήμητρα, πράγμα που κάναμε. Αυτό, γιατί ο τόπος ιστορικά σχετίζεται με τα μυστήρια της Δήμητρας και κόρης. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι το πνεύμα μας και η στάση μας απέναντι στην αρχαία ιστορία του τόπου, είναι λίγο εκ του πονηρού. Δηλαδή, να φουσκώνει η υπερηφάνεια μας για τον τόπο καταγωγής μας και να τρέφεται η φαντασία μας για τους εαυτούς μας. Αλαφιασμένοι όμως από τον πόνο που μας προκαλεί ο κίνδυνος που διατρέχει σήμερα η πατρίδα μας, στρέφουμε το βλέμμα προς το παρελθόν και το επικαλούμαστε.

Η αναφορά στη μυθολογία είναι για μας πρωταρχικά μία συγνώμη. Συγνώμη για αξίες που, είτε παραμελήσαμε, είτε αμφισβητήσαμε, είτε θεωρήσαμε ως παρελθόν – απέχον «απ’ το σύγχρονο τεχνολογικό μας θαύμα». Και έπειτα μία ευχή. Ευχή να γίνει πάλι κάποια αρχή. Ν’ αρχίσει πάλι να μας εμπνέει το πνεύμα των προγόνων μας. Κατόπιν αυτού από την «Σικυώνια Σκηνή» αλλά και τα παιδιά του Φενεού έγινε η αναπαράσταση του οργώματος, της σποράς, του θερισμού. Τέλος έγινε τελετουργικά το άναμμα του βωμού της θεάς Δήμητρας. Με το χορό σε κύκλο και υπό τον ήχο του φλάουτου απαγγέλθηκε στα αρχαία ελληνικά ο ύμνος προς τη Δήμητρα. Μετά τον ορφικό ύμνο άρχισε το αλώνισμα. Έγινε από κατοίκους που έζησαν την εποχή του αλωνισμού, πριν δηλαδή την εμφάνιση των αλωνιστικών μηχανών. Αυτό που βλέπαμε έμοιαζε λιγότερο με αναπαράσταση και περισσότερο με πραγματικό αλωνισμό. Αυτοί αλώνιζαν και ο κόσμος ξεκουραζόταν ψυχικά στο θέαμα.

Γιατί μπορεί να μην ζούμε, αλλά κουβαλάμε στην ψυχή μας τα έθιμα των πατεράδων μας. Μάλλον όχι τα έθιμα αλλά τους τρόπους που μηχανεύεται ο άνθρωπος για ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και τους νόμους της επιβίωσης.

Όταν το αλώνισμα έφτασε στο στάδιο που λέγεται «ντουγένισμα», δόθηκε η ευκαιρία στους παρευρισκόμενους να συμμετέχουν ενεργά, πράγμα που εκμεταλλεύτηκαν ιδιαίτερα τα παιδιά. Και τα κατάφεραν θαυμάσια! Λες και «θυμούνταν» τον τρόπο.

Γύρω από τ’ αλώνι γυναίκες με ενδυμασία των τότε χρόνων έκαναν τις εργασίες που σχετίζονται με την παρασκευή ψωμιού: κοσκίνισμα, ζύμωμα, πλάσιμο καρβελιού, τοποθέτηση για το γίνωμα στην πινακωτή. Δρεπάνι, ντουγένι, δικριάνι, δριμόνι, σάρωμα, σακιά και απλάδες έδωσαν τη θέση τους στο χορό και το τραγούδι. Το Λύκειο των Ελληνίδων (παράρτημα Κιάτου), οι Σύλλογοι Ψαρίου, Καλλιάνων και η χορευτική ομάδα του Σωματείου «Φίλοι του Πελοποννησιακού λαογραφικού ιδρύματος» συμμετείχαν στο γλέντι μας με παραδοσιακή μουσική και τραγούδια. Ένα έθιμο ξεχασμένο για πάνω από 50 χρόνια, ήλθε στις 30 Ιουλίου και ζωντάνεψε τις μνήμες των παλιών και κέρδισε την

αγάπη των νεότερων.

Το Δ.Σ

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου