Ενα δύσθυμο φάντασμα –κάποιοι το ονομάζουν όραμα– πλανιέται πάνω από το σώμα της Αθήνας. Πρόκειται για ακόμα ένα σχέδιο «ανάπλασης» του τραυματισμένου κέντρου της. Οπως και άλλα φαντάσματα και οράματα, έτσι και αυτό αλλάζει θεατές, διαστάσεις, περιεχόμενο.
Αυτοί τους οποίους επισκέπτεται είναι άλλοτε ο πρωθυπουργός, άλλοτε η υπουργός Πολιτισμού, άλλοτε εκείνοι οι οποίοι, Ελληνες και κυρίως ξένοι, αναλαμβάνουν να εκπονήσουν σχέδια που από άυλη οπτασία θα το καταστήσουν απτή πραγματικότητα.
Οι διαστάσεις του αλλάζουν και αυτές, κρατώντας όμως ως κέντρο το κτίριο του Αρχαιολογικού Μουσείου, που η ομορφιά του αναπαύει το βλέμμα για να πάρει κουράγιο να απογειωθεί από την Πατησίων και να αντικρίσει εκεί ψηλά στο βάθος τον Παρθενώνα, που μοιάζει να απορεί με την γκριζάδα η οποία τον πολιορκεί.
Σε παλαιότερες εκδοχές το όραμα περιελάμβανε επίσης το αναπλασμένο, αποστειρωμένο ή και εκκενωμένο Πολυτεχνείο καθώς και το ενωμένο με υπόγειες «κατακόμβες» απέναντι κτίριο του Ακροπόλ, έτσι που να δημιουργούν μαζί με τα γνωστά έργα για τον σταθμό στα Εξάρχεια έναν παράδεισο γαλήνης, ομορφιάς και ασφάλειας προς χάριν όχι των «κανονικών» κατοίκων, όσο των βουλιμικών κερδοσκόπων της περιοχής.
Με τα σχέδια για το Ακροπόλ και το Πολυτεχνείο να έχουν σήμερα για την ώρα κρυφτεί σε μια διακριτική προεκλογική ομίχλη, αυτό που μένει στο επίκεντρο είναι το Μουσείο, που ωστόσο γνωρίζει από την πλευρά επισήμων και ειδικών «αναπλασιολόγων» μια ειδική μεταχείριση.
Μαθαίνουμε ότι μπροστά από το πανέμορφο κτίριο του Τσίλερ, το οποίο χαρακτηρίζουν «μουσείο/ναό» του 19ου αιώνα, θα χτιστεί ένα συμπλήρωμά του σε «εγγύτητα» με την πόλη της Αθήνας. Με τη σημείωση ότι τα σχέδια αυτά σε μεγάλο βαθμό δεν το συνδέουν αλλά το φυλακίζουν, αποκλείοντας την πλήρη θέασή του από την Πατησίων.
Οσο για το μοναδικό περιεχόμενο των αρχαιοτήτων του Μουσείου, αυτό επιβεβαιώνεται. Με την προσθήκη ωστόσο –αδιαφορώντας για την ποιότητα της μόνιμης και των λοιπών, σπουδαίων ώς τώρα περιοδικών εκθέσεων– ότι η αξιοποίησή του δεν ήταν μέχρι τώρα επαρκής. Δημιουργώντας ίσως στους καχύποπτους την υπόνοια ότι το Μουσείο αντιμετωπίζεται σαν ένα ζημιογόνο μαγαζί ή χωράφι που υποτιμάται λίγο παραπάνω για να πουληθεί.
Υποβάθμιση της μνήμης της Αθήνας, υποβάθμιση του έργου γενεών άξιων Ελλήνων αρχαιολόγων, από τον 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Υποβάθμιση της μνήμης του ευρύτερου χώρου, περιλαμβανομένου και του Πολυτεχνείου, αντί για ώριμη εμβάθυνση των μηνυμάτων και των τραυμάτων της. Εν ονόματι ενός εκσυγχρονισμού αδιάφορου προς το σύγχρονο και μιας ανάπλασης που οδηγεί στη δυσπλασία ή την κακοπλασία. Αυτήν που πριν από λίγες μόνο μέρες γευτήκαμε με αυτό που όχι άδικα ονομάζεται έγκλημα των Τεμπών.
πηγη: https://www.efsyn.gr