Του Γιάννη Ανδρικόπουλου– ποιητή

Γνωρίζουμε από παλιότερα τον φωτισμένο εκπαιδευτικό (φιλόλογο ) , τον σεμνό πνευματικό δημιουργό , το σοφό δειπνοσοφιστή , κατά το πρότυπο των αρχαίων συναδέλφων του, τον ανθρωπιστή κατά τον ορισμό της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής σκέψης . Μιλάμε για τον Παναγιώτη Κουμπούρα που υπηρετεί επί 30 χρόνια τη δημόσια εκπαίδευση και παράλληλα διατυπώνει τις σκέψεις , τους διαλογισμούς και τις πνευματικές του ανησυχίες , με άρθρα , επιφυλλίδες , δοκίμια , κριτική και το σύγχρονο ποιητικό λόγο . Τα κείμενά του , οι διαλέξεις , οι παρουσιάσεις συγγραφέων και των έργων τους , αποτελούν υπόδειγμα ποιοτικής δημιουργίας , ήθους , συνειδησιακού χρέους και ανθρωπιστικής πνοής . Αυτές τις γενικές διαπιστώσεις τις πιστοποιεί και τις επιβεβαιώνει και η πρόσφατη ποιητική του συλλογή « Ανακομιδή Ονείρων » , μια αισθητικά άρτια έκδοση του Οίκου « Παρασκήνιο » .

Από τις πλέον εντυπωσιακές αλλά και τις πλέον σταθερές και γνήσιες αρετές της ποίησης του Παναγιώτη Κουμπούρα , επισημαίνουμε , καταγράφουμε , επαινούμε τις παρακάτω :

Τον εξορκισμό και καταδίκη του ασυνείδητου .

Την ισόρροπη και ταυτόχρονη ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης σε πολλά επίπεδα .

Την εύστοχη πολυσημία του , με πηγές από την φυλετική μας διαδρομή κι από τη σοφία του λαού μας .

Τον τεμαχισμό του στατικού και συγκεκριμένου στις πολλαπλές του διαστάσεις .

Την κατάργηση της στενόχωρης ποιητικής φόρμας που αποδυναμώνει τη φιλοσοφική και ανθρωπιστική σκέψη του στίχου.

Τη λεπτή ειρωνεία της έκφρασης και της σκέψης του , που δίνουν στους στίχους του τη δύναμη και την ικανότητα ν’ απελευθερώνουν αλήθειες.

Τον άρτιο χειρισμό μιας καλοδουλεμένης γλώσσας με δύσκολες διεργασίες κι εσωτερικές εμπειρίες .

Τολμώ απερίφραστα να πω πως ο ποιητικός λόγος του Πάνου Κουμπούρα

Κατέχει τ’ αντικλείδια που ανοίγουν τις αμπαρωμένες ανθρώπινες ψυχές . Έχει τη δύναμη να καθαρίζει από τις οξειδώσεις τους τα εγκαταλειμμένα αισθήματα και να τα ενεργοποιεί , για να παρέχουν και πάλι ένταση , συγκίνηση , δονισμούς κι ηδονισμούς . Η δύναμη , η τόλμη , η ειλικρίνεια , ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός και εκείνη η ακατανίκητη ευαισθησία κι ανθρωπιά του ποιητή , είναι οι κρυφές , οι ασίγαστες δυνάμεις της λυρικής του τέχνης , που δονούν τις αόρατες χορδές των αισθήσεων και των αισθημάτων μας .

Ο λόγος του Παναγιώτη Κουμπούρα εκπέμπει καίρια και επίκαιρα κοινωνικά , πολιτικά κι ανθρωπιστικά μηνύματα με τρόπο διαβρωτικό και με βαρύ φιλοσοφικό και ιδεολογικό φορτίο στοχασμών κι απόψεων που κουβαλάει . Οι πρωτότυποι , οι τολμηροί κι ασυμβίβαστοι ιδεολογικοί του σχηματισμοί μεταμορφώνονται , με το ένδυμα της λυρικής ομορφιάς , σε γλωσσικούς κυματισμούς , με αμφισημίες που σκανδαλίζουν , με φωσφορισμούς γλώσσας που εντυπωσιάζουν , με σαρκασμό και οδύνη που απογυμνώνουν , με ιδιάζουσα τόλμη που εξοστρακίζει ανασφάλειες και διαψεύσεις . Συμπερασματικά πρέπει να επισημάνουμε ότι η « Ανακομιδή ονείρων » με τα κείμενά της περιγράφουν , αγγίζουν και συμπονούν τον καθημερινόν άνθρωπο , που όλοι κουβαλάμε και που όλοι πέφτουμε στην « ποντικοπαγίδα » της λογικής , της εφημερότητας , της ασυνείδητης πραγματικότητας , « πλούσιας σε προεκτάσεις και διαστάσεις » .

Ο λυρικός λόγος του Πάνου Κουμπούρα μπορούμε να πούμε απερίφραστα , ότι είναι πολύ προχωρημένος και από άποψη θεματολογίας αλλά κυρίως και από την πλευρά της υποβλητικής γραφής , χωρίς να υποκύπτει σε εντυπωσιασμούς , σε ύπουλες πεζολογίες και σε ευτέλεια ! Οι στίχοι του φέρνουν στην επιφάνεια τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος και αβέβαιους οραματισμούς του μέλλοντος . Αποποιούνται ξόρκια και λιβανισμούς και βηματίζουν σταθερά , μ’ ορθάνοιχτα μάτια , με το κλεφτοφάναρο της ορθοτόμου σκέψης που διερευνά για ανόρυξη σπάνιων και ακριβών μεταλλευμάτων στα εξαντλημένα ορυχεία της ανθρωπιάς . Ο λόγος του ποιητή ανάβει φανοστάτες ιδεών που παραμένουν σβηστοί στη θεοσκότεινη εποχή μας . Περπατά ξυπόλυτος αναστενάρης , πάνω από τις γλώσσες της φωτιάς , φλεγόμενος και μη καιόμενος . Τέλος , με πολλαπλές μουσικές αποχρώσεις και με τη δροσιά και το φως της ελπίδας , δημιουργεί συμφωνίες μεταρσίωσης !

Κάθε ποίημα, κάθε στίχος του μας προσκαλούν να περπατήσουμε μαζί με τους υγιείς και ξάστερους διαλογισμούς του, που χαρτογραφούν τη σκληρότητα του παρόντος. Μας προσκαλεί να σηκώσουμε μαζί του ψηλά την αυλαία του ήλιου, να ταξιδέψουμε πάνω στις πλατιές φτερούγες Αρχαγγέλων να γίνουμε ένα μικρό ρυάκι δροσερού νερού, που χορεύει και τραγουδάει πάνω στις σκληρές πέτρες της καθημερινότητας.

Ο ποιητής, ασίγαστος κι ασυμβίβαστος εκπορθητής του σκότους, ανοίγει φεγγίτες στις αραχνιασμένες καρδιές, για να διώξει μακριά τις νυχτερίδες, τις κλαγγές των όπλων, «την αγυρτεία της απάτης».

Δεν ξεγελάει κανέναν, δεν ναρκώνει συνειδήσεις δεν συμβιβάζεται με τα όρνια που κυκλοφέρνουν στον ουρανό για να ξεσκίσουν τα σπλάχνα του σύγχρονου Προμηθέα.

Εξαπολύει τ’ αστροπελέκια της Νέμεσης , της Οργής και της Ελπίδας και φωνάζει στεντόρεια:

Άνθρωποι της Οργής, όπου γης γρηγορείτε. .

Υμνεί τη ζωοδότρα επέλαση του Ήλιου, αποθησαυρίζει τους κρυφούς αλλά και παντοδύναμους ήχους της Σιωπής, στέκεται με δέος και προσδοκίες κάτω από το πλατάγιασμα των αγγελικών φτερών, με τη χαρμολύπη του Επιτάφιου, που προαναγγέλλει το θάλπος και τον ανταμοιβή της Ανάστασης. Κι όλα αυτά για να μας υπενθυμίζει «χρέος μας στο Λευτεριά! το χρέος του ευ ζην το ιδεόγραμμα! το Χρέος στην αξιοπρέπεια τ’ Ανθρώπου....».

Οι συλλαβές του λόγου του πορεύονται ντυμένες, με λίγα φτωχά ιμάτια της Ιστορίας και της Μνήμης και εκφράζουν με τις φωταύγειες μιας ποίησης μεστής, εύρωστης και άφθαρτης, που συγκρατεί την πύρινη Ομορφιά «ως αρχέγονη ουσία μ’ όλα τα ευωδιαστά της άνθη». Διερευνά τα μαγνητικά τοπία του Έρωτα. Φωτίζει οδόσημα μιας άλλος ποιοτικές πραγματικότητας. Διυλίζει το φως στον αγκαλιά των ονείρων. Οι στίχοι του γυμνοί αποποιούνται τα ευτελή στολίδια. Γυρεύουν την τρυφερότητα του γαλάζιου ουρανού. Καταλύουν την «φαιόχρωμη αιωνιότητα της φθοράς. Δημιουργούν έναν αόρατο διάδρομο ελευθερίας». Συνθέτουν αναστάσιμους ύμνους που διαλύουν κάθε επιτάφια θρηνωδία. Μεταμορφώνουν τα οράματα σε νέα όνειρα που ξεπηδούν μέσα από τις γερές ρίζες της αδάμαστης Ρωμιοσύνης.

Ο ποιητής, με κάθετου στίχο αναδεικνύεται ιερέας του κάλλους, διασώζει την αγνότητα της παιδικής του ψυχής, καταυγάζει με άπλετα φως τις μικρές στιγμές του καθημερινού βίου , εκπληρώνει τα ύψιστο χρέος του απέναντι στον εποχή του, απέναντι στην Τέχνη, απέναντι στον εαυτό του και στον συνάνθρωπο.

Ο ποιητής με το μοντέρνο ρυθμό και τον αποκαλυπτικό του λόγο εντοπίζει τις πηγαίες υδρορροές για να τιθασεύσει την εκχειλίζουσα ροϊκότητα της παλλόμενης φλέβας της έμπνευσής του. Συλλέκτης ονείρων ταξιδεύει τους συλλεκτικούς του θησαυρούς σε παρθένες νησίδες ομορφιάς. Για όσα όνειρα έχουν ενταφιαστεί σε μνημούρια διαψεύσεων, επιχειρεί τον «ανακομιδή τους με ρίγη σεβασμού, μέσα σε ιμάτιο αρχέγονων συμβόλων, με ακριβά μύρα νικηφόρων μεταμορφώσεων, με μεταφυτεμένες καταβολάδες για να φυτρώσουν και ν’ ανθίσουν τα νέα, τα περισσότερο όμορφα όνειρα κι ανθεκτικό στο δρολάπι της απανθρωπιάς.

Ο ποιητής επιχειρεί τολμηρές καταδύσεις σε σκοτεινό θαλάμια όπου η ανθρώπινη οντότητα κρύβει τα πολυτιμότερα μαργαριτάρια των αισθημάτων της.

Σ αυτή τον εποχή της μεγάλος πείνας ιδανικών και της ευτέλειας των αισθημάτων, ο ποιητής Π.Κ. με τις ιδέες του και το λυρική του μέθη μας προσφέρει απλόχερα, τ’ ακριβά του αντίδωρα με το οποία μπορεί να μας χορτάσει!-

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “Η ΠΡΩΙΝΗ ΓΝΩΜΗ” ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΜΑΪΟΥ 2012 και στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ 24, 31 ΜΑΪΟΥ 2012.