Ας αρχίσουμε από δύο βασικές παραδοχές.
-
Ο βασικός μισθός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι κάτω από 700 ευρώ.
-
Το Εθνικό Θέατρο επιτελεί τον πολύτιμο ρόλο της προσφοράς θεατρικής παιδείας.
Ας αρχίσουμε από δύο βασικές παραδοχές.
Ο βασικός μισθός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι κάτω από 700 ευρώ.
Το Εθνικό Θέατρο επιτελεί τον πολύτιμο ρόλο της προσφοράς θεατρικής παιδείας.
Κι αν ίσως, θα μπορούσε να λεχθεί πως η τιμή του εισιτήριου εξασφαλίζει την αξιοπρεπή αμοιβή όλων των συντελεστών, η πρώτη αντίδραση θα ήταν ένα ηχηρό μπράβο. Η σκέψη, όμως, πολύ γρήγορα θα επέστρεφε στο ότι τα 70 ευρώ ισοδυναμούν με το 1/9 του βασικού μισθού και στον αποκλεισμό σημαντικής κοινωνικής μερίδας από την ενεργό συμμετοχή στη θεατρική αυτή παράσταση. Και τότε, κάποιες ρομαντικές σκέψεις θα βροντοφώναζαν πως η αληθινή αγάπη για το θέατρο συνεπάγεται τον άνευ όρων σεβασμό συντελεστών ,αλλά, και κοινού. Σεβασμό που υπαγορεύει πως το θέατρο ως τελετή μύησης δεν απαιτεί σε πρωταγωνιστικούς ρόλους τραγουδιστές μπουζουκιών ή πρώην βουλευτές με παχυλές αμοιβές, ούτε 20μελή μπαλέτα. Αλλά, απαιτεί πάθος, μεράκι και ταλέντο. Κι αν χρειαστεί να μειωθεί το εισιτήριο δεν θα χρειαστεί η Δέσποινα Βανδή ως πρωταγωνίστρια.
Διαβάζοντας τις θεατρικές ειδήσεις της επερχόμενης σεζόν έπεσε στην αντίληψη μου το γεγονός της παρουσίας του συγγραφικού και σκηνοθετικού διδύμου στο Εθνικό Θέατρο με νέο τους έργο. Αναγνωρίζοντας το συγγραφικό ταλέντο των δημιουργών και έχοντας επανειλημμένως ξεκαρδιστεί με τηλεοπτικές τους ατάκες, καταδικάζω απερίφραστα τη λογική που εκπροσωπεί η παράσταση «Το δικό μας Σινεμά». Τη λογική ενός θέατρου για τη μάζα, στο οποίο η μάζα δεν μπορεί να έχει ουσιαστική πρόσβαση και συμμετοχή.
Επιστρέφοντας στο ρομαντισμό, το θέατρο θα έπρεπε να αγγίζει τη μάζα, να εκπροσωπεί το καθολικά προσιτό «ωραίο» και να μεταγγίζει λίγη από την αγάπη των δημιουργών του για το θέατρο. Και κάποιες ακόμα ρομαντικές σκέψεις υπενθυμίζουν, αυτόματα, πως ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα νησί, με εισιτήριο των 10 ευρώ, 5-6 ανθρώπινα σώματα, 5-6 τζιν, 2 μπλούζες και η μαγεία του φωτός και της ανθρώπινης σκιάς φτιάξανε αλησμόνητο θέατρο.
Γυρνώντας στον ορθολογισμό, το Εθνικό Θέατρο με την επιλογή αυτή μοιάζει να αγκαλιάζει απόλυτα τη λογική μιας ιδιάζουσας θεατρικής αριστείας όπου καλύτερος είναι αυτός που φέρνει περισσότερο κόσμο. Διαθέτοντας ως εχέγγυο για γεμάτες αίθουσες τις τηλεοπτικές επιτυχίες του συγγραφικού και σκηνοθετικού διδύμου, μάλλον, αδιαφορεί για τη λογική της αντιμετώπισης του θεάτρου ως μέσο απόλυτης κερδοσκοπίας και την αποσύνδεση του από το ρόλο του κοινωνικού αναμορφωτή. Ας μην ξεχνάμε όμως πως το Δελφινάριο είναι ίσως το πλέον λαοφιλές θέατρο και πως, όμως, το Εθνικό Θέατρο έχει τιμηθεί με κατάμεστες αίθουσες από εξαιρετικές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια.
Κλείνοντας και επιστρέφοντας στο Εθνικό Θέατρο, η ηθική επιβράβευση της αντιμετώπισης του πολιτισμού ως πηγή χρήματος μοιάζει στην προκειμένη θλιβερή. Προερχόμενη ειδικά από έναν φορέα επιφορτισμένο με τον ρόλο να διαπαιδαγωγεί θεατρικά ένα έθνος.
https://www.efsyn.gr
*Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας