Εικαστικοί, αρχιτέκτονες, ποιητές, mezzo soprano, designers και performers συμμετέχουν με έργα τους σε διήμερες δράσεις που θέτουν τα επείγοντα περιβαλλοντικά ζητήματα στους Δελφούς. Εμπνεόμενοι από τις περιβαλλοντικές ανησυχίες που εξέφρασε ο Δημήτρης Πικιώνης με το έργο του και έχοντας ως αφετηρία το αρχιτεκτονικό μνημείο που δημιούργησε στους Δελφούς, το οποίο πρόσφατα ανακαινίστηκε, το ιστορικό του περίπτερο ή «π» όπως αποκαλείται πια, ο πολιτιστικός οργανισμός Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) παρουσιάζει νέα έργα που αφενός δίνουν νέες ερμηνείες στο έργο του σημαντικού δημιουργού και αφετέρου συνομιλούν με το φυσικό τοπίο των Δελφών, προσεγγίζοντας την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και του πολιτιστικού μας πλούτου σε ένα διήμερο με τίτλο ένα χαϊκού του 1689 με περιβαλλοντικές προεκτάσεις: «Oh, tranquility! Penetrating the very rock, A cicada’s voice» («Ω, ηρεμία! Διαπερνώντας τον ίδιο τον βράχο, η φωνή του τζίτζικα»).

«Αφορμή για τον σχεδιασμό του προγράμματος στάθηκε η συμμετοχή στον θεσμό “Ολη η Ελλάδα, ένας Πολιτισμός” του υπουργείου Πολιτισμού και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Ελλάδος. Φετινή θεματική του είναι ένα ζήτημα που συνάδει με τους σκοπούς και τη δραστηριότητα του πολιτιστικού οργανισμού PCAI: η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της για τον άνθρωπο και για το υλικό αλλά και το άυλο πολιτιστικό απόθεμα. Η έκθεση και οι performances που θα λάβουν χώρα στους Δελφούς είναι εμπνευσμένες από τις περιβαλλοντικές ανησυχίες του Δημήτρη Πικιώνη, όπως εκφράστηκαν μέσα από το αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό έργο του, καθώς και από κείμενά του, όπως το “Γαίας Ατίμωσις” (1954) και το “Συναισθηματική Τοπογραφία” (1935). Το πρόγραμμα λαμβάνει χώρα στο πρώην παβιγιόν Πικιώνη, νυν “π” στους Δελφούς, το πρόσφατα αναστηλωμένο από τον οργανισμό PCAI μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής, το οποίο σχεδιάστηκε στα τέλη του 1950 από τον κορυφαίο Ελληνα αρχιτέκτονα και τον γιο του, Πέτρο» μας λέει η καλλιτεχνική διευθύντρια PCAI και επιμελήτρια της έκθεσης και των performances, Κίκα Κυριακάκου.

Κίκα Κυριακάκου

● Τι θα θέλατε να εκφράσετε μέσα από αυτή τη δράση;

Κεντρικό ζητούμενο του προγράμματος είναι να αναδειχθεί η επιτακτική ανάγκη διαχείρισης της περιβαλλοντικής κρίσης και η αξία της φύσης, θέματα που αποτυπώθηκαν στο έργο και στα κείμενα του Πικιώνη και στο χαϊκού του Bashō. Προσκλήθηκαν έτσι δημιουργοί από πολλά και διαφορετικά πεδία να εμπνευστούν και να συνεργαστούν, σε έναν τόπο βαρύνουσας ιστορικής, αρχιτεκτονικής και μυθολογικής σημασίας. Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες Αγγελος Πλέσσας, HOPE, Αννα Παγκάλου, Digitaria, Φοίβη Γιαννίση, Ζήσης Κοτιώνης, Ναταλία Παπαδοπούλου, Serapis Maritime, Kostadis, VASKOS (Βασίλης Νούλας & Κώστας Τζημούλης) ανταποκρίθηκαν με εξαιρετικό τρόπο στη γενικότερη σύλληψη του προγράμματος, μέσα από τα έργα τους, θέτοντας φιλοσοφικές και κοινωνικές παραμέτρους γύρω από θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, τέχνης και αρχιτεκτονικής.

● Τι συμβολίζει για σας το χαϊκού το οποίο δώσατε ως τίτλο στις πολιτιστικές σας δράσεις;

O τίτλος προκύπτει από το χαϊκού του 1689 του Matsuo Bashō, του σημαντικότερου ποιητή χαϊκού στην ιστορία της Ιαπωνίας. Ο Bashō συνθέτει μια καλοκαιρινή εικόνα της φύσης, πλημμυρισμένη από ήχους και σιωπές, έντομα, έμβια όντα και βράχους που διαρρηγνύονται. Το ποίημά του αποτελεί ένα τραγούδι για τη γη και την πέτρα, έναν φόρο τιμής στην αρμονία και την ισορροπία, έναν ύμνο στο επαναλαμβανόμενο τραγούδι του τζιτζικιού, που υπερψηφά τη φθορά και τον θάνατο. Ενα χαϊκού με περιβαλλοντικές προεκτάσεις που περικλείει τους σχετικούς προβληματισμούς του Πικιώνη και τη διαλεκτική σχέση που επιδίωκε με τη φύση και το περιβάλλον. Ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας ανέτρεχε, άλλωστε, τακτικά στη φιλοσοφία και στην τέχνη της Ιαπωνίας εντάσσοντας τις επιρροές αυτές στο ιδιότυπο, προσωπικό καλλιτεχνικό του ιδίωμα, όπου συχνά η νεωτερικότητα και ο σεβασμός για τη φύση διασταυρώνονται με τη λαϊκή παράδοση.

Ενα ποίημα που μου θύμισε δυο αγαπημένα μου φωτογραφικά έργα των αρχών του 20ού αιώνα: τα ανοιχτά, τεντωμένα χέρια της Claude Cahun να διαπερνούν τον μονόλιθο (I Extend My Arms, 1932) και τα χέρια της Therese Duncan, protégé της Isadora, στον βράχο του Παρθενώνα, μέσα από τον φακό του Edward Steichen (Reaching Arms - The Parthenon, 1921). Δύο έργα που μοιάζουν να αποτυπώνουν την ηρεμία που συνθλίβεται, πλαισιωμένη από το τραγούδι του τζιτζικιού, και την επιτακτική ανάγκη για εγρήγορση, χειραφέτηση, δράση, ανατροπή.

Δημήτρης Πικιώνης

● Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του Πικιώνη που ίσως συμπυκνώνει αυτό που σας ενέπνευσε το διήμερο;

Νομίζω πως ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα του Δημήτρη Πικιώνη από το προφητικό κείμενό του «Γαίας Ατίμωσις» είναι το παρακάτω: «Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε, τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου! Δεν ξέρετε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματά μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των Εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απόμεινε παρ’ η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση. Ετσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολής μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμά μου».

📌 Πληροφορίες: «Oh, tranquility! Penetrating the very rock, A cicada’s voice». Πρώην παβιγιόν Πικιώνη, νυν “π” (Παγκόσμιο Κέντρο Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτισμού). Δελφοί. 23-24 Ιουλίου. Ωρα προσέλευσης 18.00. Είσοδος ελεύθερη

πηγή:  https://www.efsyn.gr