Ο ΗΛΙΟΣ στο γέρμα του, φωτίζει τα εκατοντάδες πρόσωπα των θεατών, περνώντας πάνω από τους ώμους των ηθοποιών. Ο ήλιος δύει και το μοναδικό μοβ μελιτζανί χρώμα του Κορινθιακού κόλπου, απλώνεται αργά, στο συγκλονιστικό τοπίο του αρχαιολογικού χώρου, στο κοιλον του αρχαίου θεάτρου της Αιγείρας.

Παράσταση μοναδική, μέσα στο φυσικό φως, με φόντο τις κερκίδες του αρχαίου μνημείου. Η Όλια Λαζαρίδου στο ρόλο της Γυναίκας της Ζάκυθου μονολογεί. Η Δανάη Ρούσσου ως φτερωτός άγγελος με την Κατερίνα Χαρμάνη ως φτερωτή Ελευθερία, μέσα στην μουσική του Βαγγέλη Γιαννάκη αποσπούν εναλλακτικά το βλέμμα του θεατή, ενδίδουν στην τραγικότητα του μονολόγου. Οι ενδυμασίες των ηθοποιών λιτές και συμβολικές από τον Αριστείδη Πατσόγλου. Η θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, με τάξη αποπνέει την αρμόζουσα ευλάβεια για το Σολωμό, την ιστορία, το χώρο και τους θεατές.

Ήταν όλοι εκεί στην ΠΡΩΤΗ του αρχαίου θεάτρου της Αιγείρας: ο Δήμαρχος Αιγιάλειας Στάθης Θεοδωρακόπουλος, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθ. Παναγόπουλος, η βουλευτής το Σύριζα Μαρία Κανελλοπούλου, π. δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, πρόεδροι συλλόγων και φορέων, ο αρχαιολόγος της ΣΤ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Ανδρ. Βόρδος και εκατοντάδες θεατρόφιλοι.

Ήταν μια εκδήλωση με τη θεατρική παράσταση «Η ΓΥΝΑΙΚΑ της ΖΑΚΥΘΟΣ» βασισμένη στο έργο του Διονυσίου Σολωμού, από το «, Ελληνικό Φεστιβάλ», το Σωματείο Διάζωμα», την ΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, τη Δημοτική Ενότητα Αιγείρας με υποστηρικτές το Δήμο Αιγιάλειας (ΔΗΚΕΠΑ), τον Εκπολιτιστικό Όμιλο Βλωβοκάς «Η Ομόνοια», τον Περιβαλλοντικό και Πολιτιστικό σύλλογο Αιγών «Ο Βρχος», τον Πολιτιστικό Σύλλογο «αναγέννηση» Ακράτας, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αιγείρας.

Ο Δήμος Αβδελιώδης μετά το τέλος της παράστασης συζητά με το Β. Αντωνίου για το χώρο, την σκηνοθετική του απόδοση στο έργο του Διονυσίου Σολωμού και την άποψή του για τη σχέση θεατρικού έργου-παράστασης- θεατή και επισημαίνει μεταξύ άλλων:

«Είναι συγκλονιστικό που ο χώρος του αρχαίου θεάτρου της Αιγείρας λειτουργεί πάλι, επίσημα, με θεατρικά, μετά από 1700 χρόνια!! Από μόνο του αποτελεί ένα συγκλονιστικό γεγονός γιατί σήμερα μας επανασυνδέει με όλο το παρελθόν, μέσα από ένα κείμενο του Διονυσίου Σολωμού, το οποίο είναι γραμμένο κάτω από τη διδασκαλία του μεγάλου δασκάλου του Αισχύλου, δάσκαλο που είχε και ο Σολωμός (το έχει αναφέρει).

Θεωρείται ένα κείμενο αινιγματικό και σκοτεινό, που μέσα στο φως του αρχαίου θεάτρου, μπόρεσε να γίνει κατανοητό και να συγκινήσει τον κόσμο. Το έργο αυτό είναι γραμμένο σε μια δύσκολη στιγμή, της ελληνικής ιστορίας. Δεν είναι ένα προσωπικό έργο του Σολωμού. Είχε μεγάλη σχέση ο Σολωμός με την ελληνική επανάσταση, με έναν τρόπο που δεν έχει τον εθνικό χαρακτηριστικό, όσο το ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Πόσο πονάει ο άνθρωπος που χάνει το σπίτι του, και πόσο, αυτές οι Μεσολογγίτισσες γυναίκες υφίστανται την ταπείνωση αυτή από την γυναίκα της Ζάκυθος, την οποία ανακαλύπτει ο Σολωμός περιγράφοντάς την και μπαίνοντας μέσα στην ψυχή της. Τελικά η γυναίκα της Ζάκυθος, δεν είναι το υποκείμενο του κακού, όπως νόμιζες την αρχή, γιατί το κακό δεν υπάρχει υπαστασιοποιημένο. Και έτσι από τον φόβο που τον έκανε να γυρίσει το βλέμμα του προς τη γυναίκα αυτή η οποία ταπείνωσε τις εξόριστες γυναίκες του Μεσολογγιού, καταφέρνει να καταλάβει και ο ίδιος ότι το κακό είναι ανίσχυρο όταν εμείς το κατανοήσουμε σαν αντικείμενο που μπορούμε να γνωρίσουμε και δεν το περιφρονήσουμε. Όταν κατανοήσουμε αυτό που μας φοβίζει, τότε μπορούμε να το ελέγξουμε. Στην πραγματικότητα ελέγχουμε τον εαυτό μας. Αυτή η λογική κυριαρχία είναι αυτό που εγκαθιστά μέσα μας το καλό δηλαδή την αρμονία. Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι φορείς του κακού, όταν χάνουμε την έννοια της λογικής τάξης και μπαίνουμε ση σύγχυση που δημιουργεί ο φόβος κάτω από αίτια που μας αδρανοποιούν και μας κάνουν να τρομάζουμε.

Ο τρόπος που δουλεύουμε δεν έχει σχέση με τα αισθητικά στοιχεία και μάλιστα όταν δεν χρειάζονται όπως σ’ αυτό το κείμενο. Προσπαθώ να αποκαλύψω το νόημα του κάθε στίχου, ώστε ν’ αποκαλυφθεί τι θέλει να πει ο Σολωμός.

Εάν μέσα σ’ αυτόν το υπέροχο αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου, με το συγκλονιστικό τοπίο δεν έχουμε μια καλή παράσταση αλλά μια κακή παράσταση, τότε αμαυρώνουμε την ιδέα του θεάτρου που έχουμε μπροστά μας. Τα θέατρα αυτά πρέπει να είναι σεβαστά από τους καλλιτέχνες και να γίνονται μόνο σοβαρά πράγματα, τα οποία να μας συγκινούν καθολικά, όχι με προσωπικά θέματα, αλλά με θέματα που απασχολούν την πλειοψηφίας των ανθρώπων. Όταν όλα γίνονται με τάξη και ευλάβεια έχουμε το αποτέλεσμα που είχαμε και σήμερα.

Το θέμα είναι ότι μια παράσταση μπορεί να αναδείξει το θεατρικό έργο ή να το καταστρέψει. Στο θέατρο δεν πάμε να δούμε το έργο στην πραγματικότητα, αλλά πάνε να δούμε την παράσταση του έργου. Το έργο δεν αρκεί να είναι καλό, αλλά αυτό που θέλουμε είναι να δούμε μια πολύ καλή παράσταση. Και για να έχουμε μια καλή παράσταση κατ’ αρχήν χρειάζεται να καταλάβουμε και μετά όλα τ’ άλλα.». Β.Α.