Πάνω απ’ την επικαθήμενη λάσπη των κατεστραμμένων σπιτιών, των διαλυμένων ζωών, την μυρωδιά του θανάτου και της αποσύνθεσης· χαμένοι στο λαβύρινθο της απώλειας και πάνω απ’ την θολούρα των τραυματισμένων ψυχών, επιβάλλεται η «κανονικότητα». Τα σχολεία μάς λένε πως πρέπει να ανοίξουν, άσχετα αν οι λάσπες κρύβονται ακόμα πίσω απ’ τις ντουλάπες και στις γωνίες των μωσαϊκών, άσχετα αν πολλά παιδιά δεν θα έχουν σπίτια αλλά θα έχουν σχολείο… άσχετα αν ο ένας τοίχος καταρρέει, τα μαθήματα θα γίνουν στον άλλον τοίχο. Παιδιά με τραύματα και με γονείς εξίσου τραυματισμένους. Αλλά αυτά φαίνεται πως δεν έχουν σημασία μπρος στην κανονικότητα που θα πρέπει οπωσδήποτε να επιβληθεί, σαν την λάσπη που επιβλήθηκε στη Θεσσαλία.
Και ενώ ήταν όλα έτοιμα για το πολυπόθητο άνοιγμα των σχολείων, οι προβλέψεις δίνουν μια νέα κακοκαιρία που θα πλήξει και την ήδη πλημμυρισμένη Θεσσαλία με αποτέλεσμα το δια ζώσης άνοιγμα να μετατρέπεται σε τηλεκπαίδευση, διατηρώντας, έτσι, την κανονικότητα. Βέβαια, για το πώς θα γίνει τηλεκπαίδευση με κατεστραμμένα σπίτια ούτε λόγος. Η Λάρισα και η Καρδίτσα έχουν γεμίσει με κόσμο από τις πλημμυρισμένες περιοχές· άνθρωποι που φιλοξενούνται σε συγγενικά και φιλικά τους πρόσωπα. Επιπλέον, το κομμάτι της Λάρισας που δεν πλημμύρισε φιλοξενεί κόσμο που έμενε στο πλημμυρισμένο κομμάτι. Σε όλα αυτά τα ήδη φορτισμένα γεγονότα για τις ζωές των ανθρώπων το κράτος επιβάλει τηλεκπαίδευση γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που επλήγησαν. Η πρεμούρα για την κανονικότητα που θέλει να επιβάλει το κράτος έγκειται στην λάσπη που θέλει να ρίξει πάνω από την καταστροφή, αλλάζοντας θέμα, σελίδα και εν τέλει επιδιώκοντας την λήθη.
Τα κρατικά φερέφωνα είναι έτοιμα να μας μιλήσουν για την ανάγκη του ανοίγματος των σχολείων, για την ανάγκη της τηλεκπαίδευσης ως θεραπεία, μέσα από την κοινωνικοποίηση και την διαδικασία της εκπαίδευσης, των ήδη τραυματισμένων παιδιών. Είναι ψεύτες! Δεν ενδιαφέρονται για τον ψυχισμό γονιών και μαθητών και η απόδειξη είναι πως δεν έχουν εξαγγείλει ούτε για τα «μάτια του κόσμου», ένα σχέδιο για την ψυχική υγεία των ανθρώπων της Θεσσαλίας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η λήθη μέσω της επιβαλλόμενης κανονικότητας. Το ίδιο, όπως ακριβώς έγινε για τα Τέμπη και τις πυρκαγιές. Η μέριμνα του κράτους απέναντι στον πληττόμενο κόσμο της Θεσσαλίας είναι τα ΜΑΤ, το ξύλο και τα χημικά σε όσους τολμούν να αντιδράσουν στο δρόμο. Τα ΜΑΤ, που αντί να σταλούν ως ανθρώπινο ανάχωμα στον Πηνειό και επιτέλους να φανούν και κάπου χρήσιμα, είναι η απάντηση του κράτους στα προβλήματα της Θεσσαλίας.
Να μην ξεχαστεί η Θεσσαλία, να αντισταθούμε στην κανονικότητα της λήθης.
Ανυπόλυτος
από: https://anarchypress.wordpress.com