Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 16 Δεκ 2022
Κυρία Κεραμέως, θα οδηγούσες 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να κάνεις μάθημα;
Κλίκ για μεγέθυνση
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 16.12.2022, 15:59








 
 
Εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να διανύουν καθημερινά μεγάλες αποστάσεις για να πάνε στη δουλειά τους, σε διαδρομές με αυτοκίνητο που αποδεικνύονται συχνά μοιραίες.

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Ιωαννίνων δηλώνει τη συμπαράστασή της και εύχεται ταχεία ανάρρωση στους εκπαιδευτικούς του Γυμνασίου Χρυσοβίτσας που είχαν τροχαίο ατύχημα κατά τη μετάβασή τους στο σχολείο. Ευτυχώς αυτή τη φορά η τύχη ήταν με το μέρος τους και δεν έχασαν τη ζωή τους.

Πριν από περίπου δυο χρόνια, ένα αυτοκίνητο με τέσσερις εκπαιδευτικούς από το Γενικό Λύκειο Λεχαινών εξετράπη της πορείας του, έπεσε πάνω σε κολόνα της ΔΕΗ και προσγειώθηκε σε παράδρομο. Νεκροί ανασύρθηκαν δυο από τους επιβαίνοντες: ο καθηγητής Μαθηματικών Νίκος Ρόδης, 57 ετών, και ο καθηγητής Φυσικής Δημήτρης Βασιλακόπουλος, 50 ετών, που ανήκαν στο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό του ΓΕΛ Λεχαινών.

Οι δυο καθηγητές ήταν μόνιμοι κάτοικοι Πατρών και κάθε μέρα πήγαιναν οδικώς στο σχολείο μέσω της Πατρών-Πύργου. Ο Νίκος Ρόδης ήταν πατέρας δυο παιδιών, ενώ ο Δημήτρης Βασιλακόπουλος ήταν πατέρας ενός ανήλικου. Στο αυτοκίνητο επέβαιναν ακόμα δυο καθηγητές οι οποίοι μεταφέρθηκαν με ελαφρά τραύματα στο νοσοκομείο.

Ο τρόμος των αποστάσεων

Λίγο νωρίτερα στον χρόνο, τραγική κατάληξη είχε τροχαίο όταν ένα αυτοκίνητο με 4 εκπαιδευτικούς προσπάθησε να περάσει διασταύρωση με σιδηροδρομική γραμμή την ώρα που διερχόταν τρένο, στην παλιά εθνική οδό Λαμίας – Αθηνών λίγο πριν από την Τιθορέα στη Φθιώτιδα. Οι 4 καθηγητές πήγαιναν από τη Λαμία στο Γυμνάσιο της Τιθορέας όπου υπηρετούσαν. Το τρένο παρέσυρε το αυτοκίνητο για ένα χιλιόμετρο. Νεκρή ανασύρθηκε η μία καθηγήτρια που καθόταν στη θέση του συνοδηγού.

Στα μέσα του Σεπτεμβρίου που μας πέρασε τρεις εκπαιδευτικοί τραυματίστηκαν έπειτα από τροχαίο στον δρόμο προς Σητεία, μετά το χωριό Καβούσι, στην Κρήτη, όταν πήγαιναν προς το σχολείο τους, το Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Σητείας. Οδηγός από το αντίθετο ρεύμα, μετά από στροφή, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν οι τρεις εκπαιδευτικοί, παρά το γεγονός ότι του έκαναν σινιάλο με τα φώτα. Οι τρεις εκπαιδευτικοί ήταν η Ειρήνη, που είχε στο σπίτι της ένα μωρό 20 μηνών, η Ελπινίκη, που ξεκινούσε την κοινή ζωή της με τον σύντροφό της και η Κατερίνα που για τέταρτη χρονιά άφησε τον άντρα της και τα δυο παιδιά της για να διδάξει παιδιά στην ειδική αγωγή.

Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει άλλη ομάδα εργαζομένων που να εργάζεται σε 2 και 3 μέρη διαφορετικά ή που να αναγκάζεται να κάνει καθημερινή 50, 100 ή και 200 χιλιόμετρα. «Πριν από χρόνια, κάθε μέρα έκανα 250 χιλιόμετρα Αθήνα - Ορχομενός - Αθήνα. Ξεκινούσα στις 6 το πρωί από τη Δάφνη για τον Ορχομενό όπου είχα διοριστεί καθηγητής στο Γυμνάσιο. Περίπου 125 χιλιόμετρα, έφτανα συνήθως ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να αρχίσει το μάθημα. Νωρίς το μεσημέρι έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής για Αθήνα. Αλλα 125 χιλιόμετρα. Επρεπε να είμαι σπίτι πριν από τις 5 μ.μ., γιατί τότε έφευγε η σύζυγος για δουλειά και έπρεπε να βρίσκομαι με τον γιο μου που ήταν δυο ετών». Αυτά μας είπε ο καθηγητής Χ.Κ. και είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών που για χρόνια ολόκληρα οδηγούν κάθε μέρα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σχολείο.

Οι συνθήκες δουλειάς για τους εκπαιδευτικούς παραμένουν σκληρές και ιδιαίτερες: «Εγω μένω περίπου 16 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Κάνω δηλαδή σχεδόν 35 χιλιόμετρα την ημέρα. Υπάρχουν όμως συνάδελφοι στον νομό που κάνουν ακόμα και 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να παρουσιαστούν στα σχολεία τους. Συνάδελφοι που έρχονται, ας πούμε, από τα Ιωάννινα για να πάνε σε χωριά πολύ ορεινά, με στενούς δρόμους οι οποίοι γίνονται επικίνδυνοι τον χειμώνα. Σας τα λέω μετά λόγου γνώσεως γιατί είμαι πρόεδρος του συλλόγου των δασκάλων και των νηπιαγωγών στη Βόνιτσα».

Θα οδηγούσες 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να κάνεις μάθημα στους μαθητές σου; Αν αναρωτιέστε πώς μένουν ανοιχτά σχολεία, κυρίως Δημοτικά, σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές αλλά και σε πολύ μικρά νησιά, αυτά που χαρακτηρίζουμε νησιά της άγονης γραμμής, η απάντηση είναι μία: Μένουν ανοιχτά χάρη στην τρέλα και στην αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών. Δημόσιων λειτουργών, δηλαδή, που έχουν κατασυκοφαντηθεί στην Ελλάδα. Κάπως έτσι, πυκνά συχνά μαθαίνουμε για τροχαία με θύματα εκπαιδευτικούς που κάνουν καθημερινά πολλές δεκάδες χιλιόμετρα για να μετακινηθούν στο σχολείο ή στα σχολεία όπου υπηρετούν.

πηγη: https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου