Η άρνηση απ’ όλες τις τάσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν απολογισμό δράσης της όλης πορείας του κόμματος και ιδιαίτερα για την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας δεν είναι παράλειψη ή λάθος, αλλά επιλογή που σηματοδοτεί τα φυσιογνωμικά του στοιχεία ως κόμμα προσωποπαγές και, βεβαίως, με προεδροκεντρική εξουσία, το οποίο διεκδικεί αδόκιμα τον ρόλο ενός είδους συστημικής Αριστεράς.
Με τις εν εξελίξει διαδικασίες εκλογής προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και το διαρκές συνέδριο που θα ακολουθήσει ο κόσμος της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς καλείται να νομιμοποιήσει πολιτικά, ιδεολογικά, κομματικά τη μετεξέλιξη του κόμματος σε δεξιόστροφο σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό υποκείμενο κι ας μην υπάρχει το ανάλογο κοινωνικό υπόβαθρο, όπως εκείνο των κεντροευρωπαϊκών χωρών. Δεδομένου δε ότι το εν λόγω εγχείρημα έχει ολοκληρωθεί ουσιαστικά εδώ και χρόνια και με τον ψευδεπίγραφο πολιτικό νεολογισμό «κυβερνώσα Αριστερά» οι διαδικασίες αυτές έχουν τυπικό μόνο χαρακτήρα. Πού οδήγησε αυτή η επιλογή είναι πλέον γνωστό τόσο από τις αλλεπάλληλες ήττες του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τις εμπειρίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όπου η Σοσιαλδημοκρατική Αριστερά εκφυλίστηκε επί του πεδίου σε μία παράλληλη, ουσιαστικά, πορεία με τα σταλινικά μορφώματα, εγκαταλείποντας την πολιτικοποίηση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού σε μορφώματα με ακροδεξιό-φασιστικό πρόσημο. Με ασύλληπτες συνέπειες και κινδύνους για το μέλλον. Παρενθετικά να επισημάνουμε και ότι, στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ (κυβερνώσα Αριστερά) να διαχειριστεί τη μιζέρια που δέρνει το σύστημα, άφησε έδαφος στις πιο αντιδημοκρατικές και συντηρητικές δυνάμεις να αμφισβητήσουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ένα, δηλαδή, από τα υπερόπλα της.
Από το τέλος του περασμένου αιώνα είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα υπάρχοντα πολιτικά υποκείμενα όλων των εκφάνσεων της Αριστεράς (Τριτοδιεθνιστικής και Σοσιαλδημοκρατικής) αδυνατούν να παραγάγουν ιδεολογία και πολιτική ώστε η υπέρβασή τους να αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα. Ασφαλώς, οι υποκειμενικές αδυναμίες της Αριστεράς είναι μία από τις σοβαρότερες αιτίες του εκφυλισμού και του τέλματος, αλλά όχι η μόνη.
Επανίδρυση της Αριστεράς
Για τους παραπάνω λόγους και άλλους 99 η πορεία της Αριστεράς, όπως έχει εξελιχθεί, είναι αδιέξοδη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις κοινωνίες σε συνθήκες ατέρμονης δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Η επανίδρυση της Αριστεράς της αμφισβήτησης και της ανατροπής είναι ιστορική αναγκαιότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει στην πράξη παρθενογένεση. Η ούτως ειπείν συστημική Αριστερά είναι ένα μείγμα ανεπαρκειών κάθε είδους και ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης, αν δεν είναι συνειδητή επιλογή που εδράζεται στο ιδεολόγημα της τριμερούς συνεργασίας πάνω στο οποίο κύλησε και εκφυλίστηκε η Σοσιαλδημοκρατία παράλληλα με το σταλινικό μοντέλο εξουσίας.
Η συγκυρία από κάθε άποψη έχει καταστήσει σαφή τα διακυβεύματα στα οποία πρέπει να απαντήσει η Αριστερά με όρους αμφισβήτησης και ανατροπής. Γεγονός που σημαίνει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες και καθιστούν εφικτή την επανίδρυσή της. Φτάνει να υπάρξουν η αναγκαία πολιτική βούληση και η σωστή ανάγνωση της περιρρέουσας πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας. Στις σύγχρονες προκλήσεις και στα διακυβεύματα μόνο η πολιτικοποίηση του κοινωνικού ριζοσπαστισμού με πρόσημο (α) την εθνική ανεξαρτησία, (β) την υπεράσπιση και το βάθεμα της Δημοκρατίας με στοχεύσεις σε αμεσοδημοκρατικά αποκρυσταλλώματα και (γ) τον ταξικό συνδικαλισμό μπορεί να συνεγείρει την κοινωνική πλειονότητα σε προοδευτική κατεύθυνση. Αυτή η αριστερή πολιτική, κατά τη γνώμη μας, μπορεί να καθορίσει και τα φυσιογνωμικά στοιχεία του πολιτικού υποκειμένου της σύγχρονης Αριστεράς, το πρόγραμμά της και τα μόνιμα στοιχεία πολιτικής και στρατηγικής.
Οι σιδερόμπαλες της εκφυλισμένης Σοσιαλδημοκρατίας και του εκφυλισμένου Τριτοδιεθνισμού είναι αδύνατο να υπηρετήσουν τις ανάγκες ενός σύγχρονου προοδευτικού κινήματος. Τα κενά περιεχομένου ιδεολογήματα και η συνθηματολογία τους δεν συνιστούν άρθρωση πολιτικού λόγου και λειτουργούν εκόντα άκοντα υπέρ του ταξικού αντιπάλου.
Τα κόμματα δημιουργούνται και χτίζονται από τα πάνω προς τα κάτω, δυστυχώς, με σωρεία αντιφάσεων που εξελίσσονται σε παθογένειες, οι οποίες αργά ή γρήγορα γίνονται κανονικότητα. Ο μόνος τρόπος να ξεπερνιούνται οι αντιφάσεις του κόμματος δεν είναι το κόμμα-πυραμίδα, αλλά η θωράκισή του απέναντι στη φαλκίδευση των θεσμοθετημένων κάθετων και οριζόντιων δημοκρατικών λειτουργιών, με μέτωπο απέναντι στον εσωκομματικό φιλελευθερισμό που ταλανίζει διαχρονικά την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά. Ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ τον οδήγησε σε σύγχυση, σε προσωπικές πολιτικές και στρατηγικές και αναπόφευκτα στην πολιτική αναξιοπιστία.
Ασφαλώς τηλεγραφικά και με σημειώματα, όπως αυτό εδώ, δεν αντιμετωπίζονται τα πελώρια προβλήματα που πρέπει να διαχειριστεί η Αριστερά, με πρώτο και κύριο τα του οίκου της. Επιτέλους, έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου που οφείλει και πρέπει η Αριστερά να λογαριαστεί με τον εαυτό της. Αν δεν μπορεί να το κάνει, δεν έχει λόγο ύπαρξης σε οποιαδήποτε από τις εκφάνσεις της. Η επανίδρυση της Αριστεράς, αφού αδυνατεί να ξεπεράσει την κρίση της, είναι μονόδρομος. Το αν θα υπάρξει Αριστερά της αμφισβήτησης και της ανατροπής με το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου είναι υπόθεση ζωής και θανάτου της συντριπτικής πλειονότητας των κοινωνιών και του πλανήτη. Μόνο μία Αριστερά που ξέρει τι λέει και τι θέλει με αγώνες και μέτωπα πάλης μπορεί να είναι πολιτικά φερέγγυα. Ελπίδα και απαντοχή για το σήμερα και το αύριο των ανθρώπων.
* Ο Μπάμπης Δρακόπουλος είναι συνδικαλιστής και υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού
πηγη: https://www.avgi.gr