Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 19 Μάρ 2012

 

 

Κώστας Σπαρτινός, Γραμματέας Ν. Ε. ΣΥΝ Αχαΐας, μέλος Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ

 

Σήμερα είναι ξεκάθαρες όσο ποτέ άλλοτε οι διαχωριστικές γραμμές που βάζει η κοινωνία: με το μνημόνιο, την τρόικα, τις Κυβερνήσεις τους (Παπανδρέου ή Παπαδήμου ή αύριο Σαμαρά και Βενιζέλου – αδιάφορο) ή απέναντι σε όλα αυτά. Δηλαδή θέτει με επίκαιρους όρους το βασικό ερώτημα: με τα συμφέροντα του κεφαλαίου – αιχμή του οποίου είναι σήμερα το πιο ασύδοτο και παρασιτικό κομμάτι του, το χρηματοπιστωτικό – ή με τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας; Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει πού οδηγούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές και ποιους τελικά εξυπηρετούν. Έχουν βιώσει τα αποτελέσματά τους, την αδικία που κουβαλάνε, την αβεβαιότητα της αυριανής μέρας. Έχουν αγανακτήσει, έχουν οργιστεί, έχουν απορρίψει.

 

Η σαφήνεια της διαχωριστικής γραμμής που έχει βάλει η κοινωνία, υποδεικνύει με ξεκάθαρο τρόπο και την αντίστοιχη διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό επίπεδο. Τα μέτωπα είναι καθαρά. Ώριμα τέκνα της ανάγκης, όχι πορίσματα περίπλοκων και βαθυστόχαστων αναλύσεων. Η πολυσυλλεκτικότητα των τέως «μεγάλων κομμάτων» θρυμματίζεται. Το πελατειακό κράτος είναι αδύναμο να εξυπηρετήσει τους πολίτες. Ακόμα και ένα μεγάλο μέρος των «ευεργετηθέντων» από το δικομματισμό, αναγνωρίζει την υποκρισία και τη θρασύτητα των πολιτικών του εκπροσώπων και τα αδιέξοδα από τη διακυβέρνησή τους. Οι συνειδήσεις αναπροσδιορίζονται. Βρισκόμαστε στη φάση μιας μετάβασης. Που όμως μπορεί να δημιουργήσει και τερατογενέσεις. Γιατί «η αγανάκτηση δεν αρκεί».

 

Η ταξικότητα των ζητημάτων που έχουν αναδειχθεί, έχει οδηγήσει το «μπλοκ του μνημονίου» σε πορεία συγκρότησης. Με βασικό πυλώνα τις παραδοσιακές δυνάμεις του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. ή ό,τι έχει απομείνει από αυτές) και γύρο από αυτές διάφορα πρόθυμα κόμματα, υπαρκτά ή υπό κατασκευήν. Παρ’ όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις του, το ταξικό κριτήριο του μνημονιακού μετώπου δείχνει να είναι πολύ ισχυρό και με απόλυτα σαφείς στοχεύσεις. Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη, παράλληλη και ομόθυμη επίθεση στην Αριστερά από Σαμαρά και Βενιζέλο.

 

Εδώ ανακύπτουν οι μεγάλες ευθύνες των δυνάμεων που τοποθετούνται «απέναντι». Και πρώτα των δυνάμεων της Αριστεράς.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει με απόλυτη καθαρότητα και ειλικρίνεια ότι σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου, αντιμνημονιακού, αντινεοφιλελεύθερου, αριστερού και προοδευτικού μετώπου, στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Ενός μετώπου που θα εκφράσει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση απέναντι στις επιλογές και την πολιτική της κυβέρνησης και του δικομματισμού, σε ευθεία αντίθεση με παρωχημένα «κεντροαριστερά σενάρια» που επιχειρούνται και πάλι να αναστηθούν. Που θα διατυπώσει με αξιόπιστο τρόπο την εναλλακτική πρόταση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας.

 

Είναι ιστορική και μέγιστη η ευθύνη των ηγεσιών άλλων πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, που αδιαφορούν για τις απαιτήσεις των καιρών, προσηλωμένες σε ιδιοτέλειες ή επιλογές που βρίσκονται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.

 

Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει καταδικάσει μια ιστορική, λαϊκή δύναμη να μην λειτουργεί πια ως πολιτικό κόμμα Σύμφωνα με τη ρητορική της, μόνη λύση είναι η εγκαθίδρυση ενός μονοκομματικού καθεστώτος «λαϊκής εξουσίας» που θα οδηγήσει στο λυτρωτικό, «βαθύ» κομμουνισμό, με τα χαρακτηριστικά που ευαγγελίζεται ο Περισσός. Και όσο αυτή η εκδοχή δεν είναι ορατή, δεν έχει νόημα καμία συνεργασία, καμία εναλλακτική πρόταση, καμία προσπάθεια να ζήσει η κοινωνία καλλίτερες μέρες. Δείχνει σα να πιστεύει στην «πρωτόγονη» εκείνη θεωρία «όσο χειρότερα (για το λαό) τόσο καλλίτερα (για το κόμμα)». Άποψη ιστορικά καταδικασμένη στη θεωρία και την πράξη. Έτσι καταλήγει από άλλους δρόμους να υποστηρίζει εξ αντικειμένου το ίδιο δόγμα με τους υπερασπιστές της σκληρότερης νεοφιλελεύθερης πρότασης, το δόγμα της «δημιουργικής καταστροφής»: η κοινωνία και η οικονομία πρέπει να «πιάσουν πάτο» και μετά θα αρχίσει η ανασυγκρότησή τους.

 

Άλλες ηγετικές ομάδες – κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς – φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται «την κρίση ως ευκαιρία». Ευκαιρία για τη ριζική και ολοκληρωτική «αντικαπιταλιστική» ανατροπή. Και για την επιδίωξή τους αυτή, όλοι οι άλλοι είναι ύποπτοι ρεβιζιονιστικών αποκλίσεων. Δίνουν την εντύπωση πως αγωνιούν να αποδείξουν ότι η παραμονή τους επί δεκαετίες στο περιθώριο της αριστεράς και της πολιτικής παρέμβασης, δεν είχε ως αιτία τις ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές τους. Και ότι επιτέλους ήρθε ή ώρα της δικαίωσής τους.

 

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, παρόλο που από πολλούς μπαίνει το ερώτημα αν με την επαμφοτερίζουσα στάση της και το νεφελώδη λόγο της μπορεί να θεωρηθεί αριστερή, αντιμνημονιακή δύναμη. Πιστεύω όμως ότι πολλά μέλη και οπαδοί της που έχω γνωρίσει σε πολύχρονους κοινούς αγώνες θα ήθελαν τη συνεργασία, που η ηγεσία τους αρνείται για λόγους «υπευθυνότητας». Είναι δυνατόν όμως να υπάρξει «υπεύθυνη» πολιτική δύναμη (όπως με αυταρέσκεια αλλά και αμηχανία δηλώνουν τα στελέχη της) που με δικανικούς λεκτικούς ακροβατισμούς αποφεύγει να τοποθετηθεί με σαφήνεια στα μεγάλα επίδικα της εποχής και της κοινωνίας; Που καταψηφίζει το μνημόνιο αλλά καταγγέλλει τη γερμανική Αριστερά επειδή το καταψήφισε και αυτή στο γερμανικό κοινοβούλιο; Που θεωρεί ότι ο «πολιτικός πολιτισμός» της δεν της επιτρέπει να το αμφισβητήσει, εάν κάποια στιγμή συμμετάσχει σε κυβερνητικές ευθύνες; Που στελέχη της δηλώνουν ότι «πήραμε ανάσα» με το PSI; Οι εποχές είναι πολύ σκληρές για να παίζει κανείς με τις λέξεις, τη νοημοσύνη και τις αντοχές των πολιτών. Θα αποδειχθεί σύντομα ότι το παιχνίδι αυτό δεν θα φέρει τα επιδιωκόμενα εκλογικά αποτελέσματα.

 

Όμως εκτός από τις ηγεσίες υπάρχει και ο κόσμος της Αριστεράς. Που σήμερα ψάχνει και αμφισβητεί. Που κρίνει τους πάντες και δεν χαρίζει την υποστήριξή του με τα παραδοσιακά κριτήρια. Αυτός ο κόσμος θα μπει τελικά μπροστά και θα επιβάλει την ενότητα. Για να οικοδομηθεί το πλατύ εκείνο λαϊκό μέτωπο που θα αλλάξει ριζικά τη μοίρα του κόσμου της εργασίας, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γιατί προσοχή! σχεδιάζονται από τις κυρίαρχες δυνάμεις και άλλα σενάρια «αλλαγών». Αυτά που συνιστούσε ο ευφυής και υστερόβουλος άρχοντας στο «Γατόπαρδο». Που προσβλέπουν να τα αλλάξουν όλα αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αλλάξει τελικά τίποτα …

 

Πάτρα, 14 Μαρτίου 2012

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου