Εργαζόμενοι στην ΑΥΓΗ και στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο συμμετέχουν σε δημοτικά και περιφερειακά ψηφοδέλτια, διεκδικώντας την ψήφο των συμπολιτών τους. Σας τους παρουσιάζουμε μέσα από τα δικά τους λόγια
Κώστας Πιαντές, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό Ενότητα για τη Νέα Ιωνία
Ο δήμος να έρθει στα χέρια έντιμων ανθρώπων με όραμα και αστείρευτη διάθεση για δημιουργία
Η Νέα Ιωνία είναι μία πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα όχι μόνο γιατί γεννήθηκα και ζω σε αυτή, αλλά και γιατί έχει ενδιαφέρουσα ιστορία κοινωνικών, εργατικών αγώνων και προσφυγιάς, η οποία αποτυπώνεται στο πολυποίκιλο αστικό της τοπίο. Επίσης, το έντονο φυσικό περιβάλλον, με τα καταπράσινα πάρκα, της δίνει μια ανάσα οξυγόνου.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Νέας Ιωνίας παρουσιάζει σε πολλούς τομείς μια εικόνα εγκατάλειψης, καθώς αναγκαία τεχνικά έργα ανάπλασης έχουν παγώσει και παράλληλα έχουν παραμεληθεί τομείς που έχουν να κάνουν με την ποιότητα της καθημερινής ζωής των δημοτών της.
Η επιβεβλημένη ανάγκη αλλαγής διοίκησης του δήμου με οδήγησε στο να στηρίξω με την υποψηφιότητά μου μία παράταξη που έρχεται από μακριά, με σπουδαίο έργο ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στηρίζω, λοιπόν, τον Χρήστο Κανλή, έναν άνθρωπο με εμπειρία πολλών ετών στην Αυτοδιοίκηση, που δεν προέταξε ποτέ το ατομικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος και παραμένει πάντα έντιμος και αποτελεσματικός.
Ευχή και ελπίδα μας είναι ο κόσμος της Ν. Ιωνίας να ανταποκριθεί συμμετέχοντας και στηρίζοντας την προσπάθεια της παράταξης Ενότητα για τη Νέα Ιωνία, ώστε να επανέλθει η δημοτική Αρχή της πόλης μας στα χέρια έντιμων ανθρώπων με όραμα και αστείρευτη διάθεση για δημιουργία.
Βαρβάρα Μανταίου, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό Ενότητα για τη Νέα Ιωνία
Για μία πόλη που θα μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς
Ανήκω στη γενιά που ενηλικιώθηκε με μηδενικές προσδοκίες, εντός της οικονομικής κρίσης, και που τα τελευταία χρόνια βλέπει τη μία καταστροφή στη χώρα να συμβαίνει μετά την άλλη. Η αίσθηση ότι όλα είναι μάταια, ότι δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος τείνει να κυριαρχήσει, με αποτέλεσμα νέοι άνθρωποι να αποστρέφονται και να χλευάζουν τη συμμετοχή στα κοινά. Επειδή, όμως, ο ατομικός δρόμος είναι αδιέξοδο και όχι μονόδρομος, επέλεξα με χαρά να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της παράταξης Ενότητα για τη Νέα Ιωνία με επικεφαλής τον Χρήστο Κανλή. Μέσα από συλλογική δουλειά η Ενότητα έχει αναδείξει τους βασικούς άξονες για να γίνει η Νέα Ιωνία μία πόλη που θα μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς, όταν τείνουμε να το ξεχνάμε. Μία πόλη όπου οι κάτοικοι θα νιώθουν ασφάλεια όταν ολοκληρωθούν τα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία η τωρινή διοίκηση έχει αχρηστεύσει, όπου οι φασιστικές επιθέσεις θα καταδικάζονται απόλυτα και η πόλη θα απαντά στον φασισμό και στην αποκτήνωση με περισσότερο πολιτισμό, ελεύθερους χώρους έκφρασης και δημιουργίας. Μία πόλη της οποίας το Δημοτικό Συμβούλιο θα λειτουργεί με δημοκρατία και διαφάνεια, θα συνδιαμορφώνει με συλλογικότητες του δήμου. Μία πόλη που οι κοινωνικές υπηρεσίες της, που έχουν απαξιωθεί, θα λειτουργούν με μόνιμο προσωπικό και όχι με εργαζόμενους-ομήρους της εκάστοτε δημοτικής Αρχής. Μία πόλη που η βαριά ιστορία της θα αναδεικνύεται ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Στηρίζω την προσπάθεια της Ενότητας για τη Νέα Ιωνία γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ νιώθω πως έχουμε ανάγκη από ικανές διοικήσεις που ενθαρρύνουν, αποζητούν και δικαιώνουν τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, έχουμε ανάγκη από πόλεις που οι κάτοικοι θα νιώθουν ασφαλείς, θα νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν στις γειτονιές τους και θα αισθάνονται ελεύθεροι να το κάνουν.
Παναγιώτης Αντωνογιαννάκης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό Ενότητα για τη Νέα Ιωνία
Συστρατευόμαστε με τον Χρήστο Κανλή για να είμαστε χρήσιμοι για την πόλη μας
Κάθε επίδοξη δημοτική Αρχή έχει ένα συγκεκριμένο αποτύπωμα. Υπάρχουν εκείνοι που υπηρετούν αρχές και αξίες και οι άλλοι που έχουν θέσει ως αυτοσκοπό τους τη με πάση θυσία αναρρίχησή τους στον δημαρχιακό θώκο. Η άσκηση εξουσίας των συγκεκριμένων είναι συνυφασμένη με τις εκ των προτέρων δεσμεύσεις τους προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ενώ το μείγμα πολιτικής που χρησιμοποιούν αποβλέπει στην ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων και σε έργα που δείχνουν φανταχτερά, αλλά με περιορισμένη, εντέλει, ή ανύπαρκτη χρησιμότητα. Σε αντιδιαστολή με τη διοίκηση του δήμου κατά τα έτη 2010-2019, όπου η Ενότητα προώθησε μεγάλες κατακτήσεις για τους δημότες της στους τομείς της Εκπαίδευσης, της Υγείας και στον Πολιτισμό, με πλήθος έργων αποτροπής καταστροφών, πλημμυρών κ.λπ. για την ασφάλεια και την προστασία της υγείας και της περιουσίας των πολιτών.
Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, η υπερψήφιση της Ενότητας για τη Ν. Ιωνία αποτελεί τη βέλτιστη επιλογή για τους κατοίκους του δήμου, αφού και οι άνθρωποι που απαρτίζουν το ψηφοδέλτιο, μεταξύ των οποίων και εγώ, κατέρχονται με δεδομένη τη διάθεση να εργαστούν σκληρά για να ενισχυθούν και να επαναλειτουργήσουν όλες οι κοινωνικές δομές που φρόντισε να εξοβελιστούν η παρούσα δημοτική Αρχή, για να βρουν στήριξη και συμπαράσταση όλοι όσοι υπέστησαν τα πάνδεινα από την κρίση των Μνημονίων, την πανδημία και την αχαλίνωτη ακρίβεια.
Η χρηστή προηγούμενη θητεία της παράταξης και πρωτίστως η συνεχής εννεαετής εμπειρία της από τη θέση της διοίκησης του δήμου, αλλά και οι θέσεις που με μαχητικότητα από τη θέση της μειοψηφίας υπερασπίστηκε την τελευταία τετραετία καθιστούν απολύτως επιβεβλημένη την υπερψήφιση της Ενότητας για τη Ν. Ιωνία. Η υποψηφιότητά μου αυτή συμβολίζει τη διάθεσή μου να συμβάλω, όσο μπορώ, στη συλλογική προσπάθεια βελτίωσης της αρνητικής καθημερινότητας που βιώνουν οι πολίτες της Ν. Ιωνίας.
Ελένη Τσερεζόλε, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου
Αλλάζουμε το Χαλάνδρι με σχέδιο και έργα
«Αλλάζουμε το Χαλάνδρι με σχέδιο και έργα!» Σπάνια προεκλογικό σύνθημα ανταποκρίνεται τόσο πολύ στην πραγματικότητα όσο αυτό που κυριαρχεί στην προεκλογική εκστρατεία του Σίμου Ρούσσου, δημάρχου Χαλανδρίου, που σήμερα διεκδικεί την τρίτη θητεία με την Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου. Μια θητεία συνέχεια της πορείας που ξεκίνησε το 2014, όταν η διοίκηση της Αντίστασης με τους Πολίτες του Χαλανδρίου παρελάμβανε έναν δήμο με εγκαταλειμμένες αθλητικές υποδομές, σφραγισμένες 29 παιδικές χαρές, χωρίς χρηματοδότηση των κοινωνικών δομών, χωρίς χρήματα για τη φροντίδα των αδέσποτων, χωρίς νέους κάδους απορριμμάτων, χωρίς, χωρίς, χωρίς…
Αυτή την κατάσταση η διοίκηση Ρούσσου την ανέτρεψε δημιουργικά. Με σοβαρή, συστηματική και συντονισμένη διαφορετική διαχείριση, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουν καθημερινά οι δημότες. Πλέον το Χαλάνδρι έχει ήδη αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει με συγκεκριμένα έργα.
Με θεαματική βελτίωση των αθλητικών και σχολικών εγκαταστάσεων.
Με λύσεις σε χρόνια προβλήματα, όπως η ένταξη, μετά από μισό αιώνα ομηρίας των κατοίκων, του Πεύκου Πολίτη στο σχέδιο πόλης.
Με εναλλακτική και αποτελεσματική διαχείριση των απορριμμάτων.
Με αντιπλημμυρικές υποδομές που εκκρεμούσαν από το 1968 (!) - γι’ αυτό και το Χαλάνδρι άντεξε το ρεκόρ των 100 τόνων νερού ανά στρέμμα τον Οκτώβριο του 2021.
Με κοινωνική πολιτική στήριξης των πιο ευάλωτων, διατηρώντας χαμηλά τα δημοτικά τέλη.
Αλλά και με έργα πολυεπίπεδης σημασίας, όπως η ανάδειξη του Αδριάνειου υδραγωγείου, που συνδέει την τοπική ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά με την πράσινη ανάπλαση του κέντρου της πόλης, με τη συμμετοχή μάλιστα των μαθητών των σχολείων της!
Η συμμετοχή σε αυτή τη μεγάλη και σημαντική συλλογική προσπάθεια είναι, πέρα από τιμητική, και ουσιαστική. Το ψηφοδέλτιο της Αντίστασης ενώνει το χθες με το αύριο της πόλης, αποτυπώνοντας τις προοπτικές της για μία σύγχρονη, ασφαλή, καθαρή, πράσινη πόλη, φιλική στον πεζό, στο εμποδιζόμενο άτομο, στις ευάλωτες ομάδες. Την πόλη που θέλουμε και χτίζουμε μαζί με τη διοίκηση από και για τους δημότες! Όπως έγραψε η Μάρω Δούκα: «Σίμος Ρούσσος για τρίτη τετραετία υποψήφιος στον Δήμο του Χαλανδρίου, αν έμενα στο Χαλάνδρι θα τον ψήφιζα, όπως λένε, και με τα δύο χέρια, είναι τόσα τα καλά που έχει κάνει, είναι τόσα τα προβλήματα που έχει λύσει»!
Πόλυ Κρημνιώτη, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη
Ο μικρός περίπατος από το Μεταξουργείο στο Σύνταγμα
Θα ’θελα να σας προσκαλέσω να περάσετε ένα βραδάκι από τα γραφεία της ΑΥΓΗΣ στο Μεταξουργείο, να κάνουμε τη διαδρομή που περπατάω καθημερινά για να φτάσω στο σπίτι μου. Να περπατήσουμε τους δρόμους γύρω από την πλατεία Αυδή, πίσω από το Εθνικό Θέατρο, να πάμε στους κάθετους και στους παράλληλους της οδού Μάρνη. Σε δρομάκια, δηλαδή, που δεν φτάνουν ο φωτισμός και η καθαριότητα των λεωφόρων, εκεί που οι άνθρωποι εναποθέτουν τα όνειρά τους στην τοξικοεξάρτηση και οι περαστικοί περπατάνε στη μέση του δρόμου κρατώντας τα κλειδιά σφιχτά στην παλάμη από τον φόβο της παραβατικότητας. Και να πιάσουμε μετά την Πανεπιστημίου του Μεγάλου Περίπατου, που τόσο στένεψε τις αντοχές μας, να ανηφορήσουμε μέχρι το Σύνταγμα, όπου τα πάντα λάμπουν σαν ψεύτικα λαμπιόνια.
Η ταξικότητα αυτού του μικρού περίπατου από το Μεταξουργείο στο Σύνταγμα αποπνέει την ανάσα μιας πόλης λυπημένης. Και την τοξικότητα μιας διοίκησης που στην αντίληψή της οι θεοί των μικρών πραγμάτων γίνονται βορά στις δουλίτσες των κολλητών και των σταρ, αφήνοντας στο πέρασμά τους μια πόλη θλιβερή, χωρίς παλμό, χωρίς μνήμη, χωρίς φυσιογνωμία, χωρίς ψυχή.
Ομως οι κάτοικοι αυτής της πόλης, όπως κάθε πόλης, διψάμε για ζωή. Θέλουμε να περπατάμε σε δρόμους όπου τα πολιτιστικά τοπόσημα ορίζουν τις διαδρομές του μέλλοντός μας, όπου οι χώροι πολιτισμού, τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς, τα χειμερινά και θερινά σινεμά, ανθίζουν μαζί μας και δεν θυσιάζονται στον βωμό της ξενοδοχοποίησης μιας πόλης που κάποτε υπήρξε μαγική και μπορεί να ξαναγίνει. Θέλουμε στις γειτονιές να ξεπηδούν σαν μανιτάρια λέσχες βιβλίου, παραρτήματα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, που και αυτή ασφυκτιά, παραρτήματα της Δημοτικής Πινακοθήκης, να τις επισκέπτονται συνέχεια τα μουσικά σύνολα του δήμου, που καταδικάζονται στο στενό κοστούμι της εσωστρέφειας, και να μας βγάζουν στους δρόμους για να μας θυμίζουν ότι ο Πολιτισμός είναι χαρά! Οι κάτοικοι αυτής της πόλης θέλουν τον ΟΠΑΝΔΑ ξανά ενεργό και θυμώνουν με το νέο νομοσχέδιο που καταργεί τα ΝΠΔΔ των δήμων, με αποτρόπαια αποτελέσματα και στις πολιτιστικές τους δομές και στους εργαζόμενούς τους. Θέλουμε μια πόλη Ανοιχτή στη χαρά και στη ζωή.
Εκεί, στα σκοτεινά βρόμικα δρομάκια της πόλης χρειάζονται οι κυψέλες Πολιτισμού αλλά και οι δομές υποστήριξης των αδύναμων συμπολιτών μας. Θέλουμε την κουλτούρα του πολυπολιτισμού και την ανεξιθρησκία του Πολιτισμού. Θέλουμε η πόλη μας να διευκολύνει τα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες μας, τους ανάπηρους συμπολίτες μας, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, και να φροντίζει να συμμετέχουν στο πολιτιστικό αγαθό. Θέλουμε να περπατάμε μαζί με τους καλλιτέχνες της πόλης μας, να μην τους ξαναδούμε στις ουρές των συσσιτίων. Ο δήμος μας μπορεί και πρέπει να τους παραχωρήσει φροντισμένα τα κενά κτήριά του για να στεγάσουν τα δημιουργικά τους σχέδια. Θέλουμε η πόλη μας να θυμηθεί ότι είναι μητρόπολη και ότι φιλοξενεί τους κορυφαίους δημόσιους πολιτιστικούς και πνευματικούς οργανισμούς της χώρας. Οι συνέργειες μαζί τους, πέρα από τεχνογνωσία, αλληλοτροφοδοτούν δημιουργικές διαδρομές. Θέλουμε μια πόλη Ανοιχτή στην κοινωνία και στα κινήματα. Μια πόλη με ιστορική και κοινωνική μνήμη.
Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν το μέλλον τους και τις προκλήσεις του. Θέλουμε κάθε Παύλο, κάθε Ελένη, κάθε Ζακ ήρωες στη ζωή και όχι ονόματα σε ένα θλιβερό αλφαβητάρι θανάτου. Ο Πολιτισμός στην πόλη δεν είναι γράμμα κενό. Είναι μια διαρκής υπόμνηση ότι αυτή η λέξη φέρει την έννοια της πόλης και του πολίτη, της πολιτικής, της Δημοκρατίας εντέλει.
Αυτά θα ήθελα να πούμε στον μικρό μας περίπατο από το Μεταξουργείο ως το Σύνταγμα. Ότι η καρδιά της Αθήνας χτυπάει στις γειτονιές της. Γι’ αυτό αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε στην Ανοιχτή Πόλη.
Λήδα Καζαντζάκη, ιστορικός τέχνης, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη
Για μια Αθήνα των κατοίκων της
Ζω και γράφω στο κέντρο-απόκεντρο της Αθήνας, στα Πατήσια. Σε έναν δρόμο που οι απόγονοι των παλιών έχουν διατηρήσει κυρίαρχη ανάμεσα στα μετρημένα νεόδμητα κτήρια της αντιπαροχής την παραδοσιακή μορφή του -τα νεοκλασικά και μεσοπολεμικά σπίτια του, τις αυλές και τους κήπους με τα γιασεμιά και τα ξινά-, αλλά και τον χαρακτήρα της γειτονιάς. Τα εγγόνια και τα δισέγγονα, οι μετανάστες, εσωτερικοί στην αρχή και εξωτερικοί μετά τη δεκαετία του ’90, που κατοικούν στα διαμερίσματα γίνονται έτσι γρήγορα γνωστοί, χαιρετιούνται όποτε συναντηθούν, αλληλοβοηθιούνται. Το εναλλασσόμενο στοίβαγμά τους στα ημιυπόγεια αποτράπηκε γρήγορα από τη συνέλευση των ιδιοκτητών, όχι απαραίτητα για ανθρωπιστικούς λόγους.
Ζω σ’ έναν δρόμο-εξαίρεση μέσα στις πολλές εξαιρέσεις που συγκροτούν την κρυμμένη πίσω από τις μεγάλες λεωφόρους γοητεία της πόλης. Που κρατά ακόμη ανάμεσα στην ορατή φθορά και στην καταστροφή του παρελθόντος και στη ζωντανή μνήμη του το μέτρο. Κι ας έχουν κρύψει οι πολυκατοικίες που ορθώθηκαν γύρω του και πάνω από τα παλιά ταβερνάκια τη θέα της Ακρόπολης που βλέπαμε από τις ταράτσες των σπιτιών μας. Κι ας γίνανε οι Έβγες, τα καθαριστήρια και τα καφενεία καφέ «στο πόδι», μίνι μάρκετ και χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων. Κι ας στήθηκε στη θέση του τσαγκάρη ένα μαγαζάκι για κινητά. Η μοδίστρα υπάρχει κι ας μην είναι η ίδια, όπως και ο εγγονός του υδραυλικού και ο γιος του ξυλουργού και ο ένας από τους παλιούς φούρνους. Παρέμεινε το στέκι του «Μαζί για το παιδί» που ίδρυσε η Μυρσίνη Ζορμπά για τα προσφυγόπουλα. Η μεγάλη ακακία κόπηκε μέσα στην πανδημία για να επεκτείνει τη σειρά των τραπεζοκαθισμάτων της πιτσαρίας. Οι παιδικές χαρές λιμνάζουν ήδη με τα πρωτοβρόχια και οι κούνιες τους σκουριάζουν. Τα παιδιά, όμως, συνεχίζουν να παίζουν μπάλα και κρυφτό στα πεζοδρόμια και στους πεζόδρομους με τις ραγισμένες πλάκες και τις ασθενικές νεραντζιές, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο, πολυφωνικό και πληθυντικό πρόσωπο της πόλης. Σταματούν συχνά και τα κοιτούν οι λιγοστοί ακόμα σ’ αυτήν την «υποβαθμισμένη συνοικία» επισκέπτες με τα βαλιτσάκια που τρέχουν να προλάβουν το τρένο στον σταθμό του μετρό Αττική και κατακλύζουν την «αναβαθμισμένη» Κυψέλη και τη Φωκίωνος Νέγρη. Μας δίνουν την εικόνα μιας πόλης που μπορεί, αν το παλέψουμε, να γίνει και πάλι η ανοιχτή και ζωογόνος Αθήνα των κατοίκων των γειτονιών και όχι των βιαστικών τουριστών και της ταχυφαγίας.
Κωνσταντίνος Σαββόπουλος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη
Οι Αθηναίοι θα γυρίσουν την πλάτη σε λογικές μηδενικών προσδοκιών
Ο Μεγάλος Περίπατος, κατά γενική ομολογία, αποτελεί την πιο εμβληματική αποτυχία της θητείας του Κώστα Μπακογιάννη στον Δήμο της Αθήνας. Τα «ράβε-ξήλωνε» της δημοτικής Αρχής προκάλεσαν αχρείαστη ταλαιπωρία στον εμπορικό κόσμο, στους οδηγούς και στους πεζούς. Οι πολυδάπανοι πειραματισμοί βιτρίνας, που αποδιοργάνωσαν το κέντρο της πρωτεύουσας, αξιολογούνται απλώς ως «επικοινωνιακό λάθος» από τον δήμαρχο της Αθήνας. Προφανώς, αυτό ήταν και το όριο αυτοκριτικής του κ. Μπακογιάννη.
Μεγάλο Περίπατο πήγαν, από το 2019 έως σήμερα, και οι βαρύγδουπες υποσχέσεις του δημάρχου. Αλήθεια, γιατί δεν καρποφόρησαν οι υποσχέσεις του για φύτευση 75.000 δέντρων και δημιουργία μιας περισσότερο βιώσιμης και πράσινης πόλης; Τέσσερα χρόνια μετά, με βάση τα στοιχεία που δίνει ο δήμος, μόλις 4.800 νέα δέντρα έχουν φυτευτεί. Πού θάφτηκαν οι δεσμεύσεις του κ. δημάρχου για αναβάθμιση των παραμελημένων συνοικιών, που αποτελούν, σε ορισμένες περιπτώσεις, εκκολαπτήρια του φασισμού και της μισαλλοδοξίας; Γιατί δεν μπήκε μια κόκκινη γραμμή από τη δημοτική Αρχή για να μην εξελιχθεί η τουριστική έκρηξη της πόλης σε υπερκορεσμό και παρακμή; Η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη απειλεί πλέον χώρους Πολιτισμού της πόλης, όπως τις ιστορικές κινηματογραφικές αίθουσες του κέντρου.
Διοχέτευση πόρων στις υποβαθμισμένες συνοικίες
Η Αθήνα χρειάζεται όραμα και συγκεκριμένο σχέδιο για να μην χάσει τα ειδικά χαρακτηριστικά της. Η Ανοιχτή Πόλη διαθέτει αυτά τα εχέγγυα, προκειμένου η πρωτεύουσα να γίνει η πόλη των κατοίκων της. Δημιουργική, λειτουργική και φιλική για όσες και όσους ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν, επενδύουν, διασκεδάζουν στην Αθήνα. Μεγάλο μέρος των πόρων του δήμου θα κατευθυνθεί στοχευμένα στις υποβαθμισμένες περιοχές με στόχο τη δημιουργία περισσότερων χώρων πρασίνου, αναψυχής, Πολιτισμού και αθλητισμού, την αναβάθμιση των υποδομών, τη στήριξη των ευάλωτων νοικοκυριών, την παροχή κινήτρων σε νέα ζευγάρια για κατοικία. Οι πολίτες της Αθήνας θα γυρίσουν την πλάτη τους σε λογικές μηδενικών προσδοκιών και θα επιδιώξουν να ακουστεί η φωνή τους. Γι’ αυτό θα επιλέξουν το ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής Πόλης.
Αδάμ Γιαννίκος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό Ανοιχτή Πόλη
Να αφήσουμε πίσω μας, επιτέλους, ένα χαμόγελο
Την Αθήνα είναι σαν να τη γνωρίζουμε από πάντα. Από τα σχολικά βιβλία μέχρι τις εφηβικές, ξέγνοιαστες αποδράσεις και από τους τίτλους των ρεπορτάζ μέχρι τα ώριμα δρομολόγια της αγχωμένης ανάγκης. Τη γνωρίζουμε από πάντα αυτή τη μεγάλη πόλη που φύτεψαν η γεωγραφία και η ιστορία στην άκρη της θάλασσας και στο μέσο του ουρανού. Και είναι σαν να μην την ξέρουμε καθόλου. Το πέρασμα του χρόνου αφήνει στο περήφανο μέτωπο της πόλης μια οριζόντια ρυτίδα απορίας. Τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι νόημα έχει η δουλειά μας; Τι μας αρέσει γύρω μας; Ποια η λαχτάρα μας; Το συλλογικό θυμικό που μπορούσε να σμιλέψει πόθους και προσδοκίες σε κάθε προνεωτερικό ανάγλυφο των Αθηνών αναζητά σήμερα νέα σταθερά σημεία αναφοράς σε μια ενιαία μεταμοντέρνα μητρόπολη. Κι αυτό φαντάζει ακατόρθωτο για ισοπεδωμένους ανθρώπους, αγέλαστους και καρφωμένους στις καθετοποιημένες παραγωγικές σχέσεις αυτής της μητρόπολης, που δεν αναγνωρίζει τη γενεαλογία της ούτε στην ακροθαλασσιά ούτε στο μεσουράνημα. Αν η περίφημη Σχολή των Αθηνών μάς υπενθύμισε τις συντεταγμένες πάνω στις οποίες ξεδιπλώνεται διαχρονικά η αναζήτηση των αιτίων, ποια τοπολογία μπορεί σήμερα να απεικονίσει την κατεύθυνση των πραγμάτων; Κοινώς, πού πάμε;
Αυτό που λέμε «σύστημα», αυτή η εκσυγχρονισμένη δημογεροντία που καμώνεται τη φιλελεύθερη δημοκρατία σε κάθε ξέθωρη δυτικότροπη απομίμηση, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο βλέμμα για την Αθήνα. Η ελιτίστικη θεώρηση περί των δημόσιων και δημοτικών δραμάτων εξαντλείται στην ομφαλοσκόπηση για μια κεντρική λεωφόρο χωρίς όνομα. Υπερβαίνει εαυτόν μόνο όταν πρόκειται για τη διευθέτηση της πρόσβασης λίγων κι εκλεκτών και μιλημένων σ’ ένα μονίμως αόρατο και απροσπέλαστο ιδιωτικοποιημένο ταμείο. Δεν συνιστούν τούτα κανενός είδους διανοητική περιπέτεια, πόσο μάλλον διοικητική ρώμη. Δεν ξέρουμε καν πού αρχίζει και πού τελειώνει η διάβρωση των θεσμών, αυτή που καταλήγει πάντα στην παραίτηση των ανθρώπων. Όμως ξέρουμε ότι το μέτρο των πραγμάτων είναι αυτοί οι άνθρωποι. Και πιστεύουμε ότι η Αθήνα μπορεί να ξαναβρεί συντεταγμένες και προοπτική σε ένα συλλογικό έργο, όπου ο πολιτικός σχεδιασμός και η δημόσια παρέμβαση έχουν σταθερό σημείο αναφοράς την πολύχρωμη, μαζική, ελεύθερη, ανοιχτή κι ενεργή κοινωνία. Συμπορεύομαι με καλούς ανθρώπους στον συνδυασμό όλων αυτών των όμορφων πραγμάτων με τον συνδυασμό της Ανοιχτής Πόλης και τον Κώστα Ζαχαριάδη. Για να βρούμε το νόημα και να αφήσουμε πίσω μας, επιτέλους, ένα χαμόγελο.
Παντελής Νταβανέλος, υποψήφιος διαμερισματικός σύμβουλος στο 1ο Διαμέρισμα Πειραιά με τον συνδυασμό Αλλάζουμε τον Πειραιά για Όλους και Όλες
Για έναν Πειραιά πιο ανθρώπινο και πιο φιλικό στο περιβάλλον
Γεννήθηκα στον Πειραιά, στην Καλλίπολη, με καταγωγή από την ορεινή Ναυπακτία, από το χωριό Κλεπά. Πήγα σχολείο στο 50ό Δημοτικό στην Πηγάδα και μετά στο 6ο Γυμνάσιο Πειραιά. Μετά σε σχολή κηπουρικής. Από τα μέσα του 1994 συμμετείχα ως μέλος της Νεολαίας του Συνασπισμού, μέλος του Λιμανιού της Αγωνίας. Συμμετείχα στα κοινά του Πειραιά στον αγώνα για τη Μαρίνα Ζέας, για τα λιπάσματα. Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά, μέλος του Πειραιά για Όλους, συμμετείχα ενεργά στους αγώνες και στα κινήματα για το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, τη Γένοβα, για το άρθρο 16. Χόμπι μου είναι η φωτογραφία, η μουσική, οι συναυλίες.
Εχω δουλέψει σε εταιρεία με υπολογιστές ως αποθηκάριος, στον Δήμο του Πειραιά ως οδοκαθαριστής, δουλεύω στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο από το 2013 μέχρι και σήμερα.
Παλεύω για έναν Πειραιά αλλιώτικο και πιο ανθρώπινο. Έναν Πειραιά πιο φιλικό στο περιβάλλον.
Ντίνα Μπατζιά, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Κεντρικού Τομέα Αττικής με τον Γιώργο Ιωακειμίδη και τον συνδυασμό Αττικός Κύκλος Συνεργασίας και Εμπιστοσύνης
Η Αττική να αποκτήσει την περιφερειακή διοίκηση που αξίζει και δικαιούται
Οι φετινές φονικές πυρκαγιές και πλημμύρες αφήνουν το βαθύ τραύμα της καταστροφής και της απελπιστικής διαπίστωσης για μία Πολιτεία απούσα και μία κοινωνία σε κατάρρευση.
Το συλλογικό (;) τραύμα αυτή τη φορά υπερέβη τις αντοχές μου/μας και στάθηκε αφορμή για την απόφασή μου να συμμετάσχω πιο ενεργά στα λεγόμενα κέντρα λήψης αποφάσεων για τις ζωές μας. Να κατέβω υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Κεντρικού Τομέα Αττικής, συμπορευόμενη με τον Γιώργο Ιωακειμίδη και τον συνδυασμό του Αττικός Κύκλος Συνεργασίας και Εμπιστοσύνης. Με πλήρη εμπιστοσύνη στον Γιώργο, στην τεράστια εμπειρία του στην Αυτοδιοίκηση, 7 θητείες δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη, στις γνώσεις, στις δυνάμεις, στις ιδέες και στην εντιμότητά του και πιστεύοντας στη συσπείρωση των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων και στην Αυτοδιοίκηση.
Οι αιτίες, δεκάδες.
Επειδή σ’ αυτόν τον τόπο που ζούμε δεν θέλω να περιμένω αν θα είμαστε «εντυπωσιακά άτυχοι», όπως η Μαγνησία και η Θεσσαλία, και όλα να αφήνονται στην τύχη. Ούτε να καίγεται ολοσχερώς η Πάρνηθα και να ζουν με την αγωνία οι κάτοικοι της Φυλής αν θα βρέξει όσο το μισό της Θεσσαλίας και πνιγούν. Να μην βαδίζουμε συνεχώς με το «πάμε κι όπου βγει» και κυβέρνηση-Περιφέρεια να διαπιστώνουν απλώς εκ των υστέρων ότι ξανά πνιγήκαμε και ξανά καήκαμε, απαξιώνοντας για χρόνια την πολιτική προστασία.
Επειδή έχει παρέλθει ο καιρός των σχέσεων ελέγχου μεταξύ β΄ και α΄ βαθμού Αυτοδιοίκησης. Όταν κάποτε οι δήμαρχοι ξεροστάλιαζαν έξω από το γραφείο του νομάρχη ή του περιφερειάρχη, περιμένοντας να εγκρίνει κάποιο κονδύλι για να κάνουν κανένα έργο στην πόλη τους. Τότε που λεφτά έπαιρναν μόνο οι ημέτεροι, αφήνοντας απέξω αριστερούς δημάρχους 20 χρόνια και βάλε.
Επειδή περιφερειάρχες, όπως ο Γιώργος Πατούλης στην Αττική και ο Κώστας Αγοραστός στην πατρίδα μου τη Θεσσαλία, ούτε διοίκησαν με βάση τη χρηστή διαχείριση των δημόσιων αγαθών και πόρων, τη διαφάνεια και την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, αλλά ούτε και σε έργα υποδομής έδωσαν βαρύτητα, αντιθέτως έδειξαν παντελή αδιαφορία.
Μόνο η διοίκηση Δούρου χρηματοδότησε μεγάλα έργα δήμων χωρίς κομματικά κριτήρια.
Επειδή πρέπει τα έργα της Περιφέρειας να λύνουν χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες, δίνοντας δουλειά σε κόσμο και φέρνοντας έσοδα στα δημόσια ταμεία, με ηθικό υπόδειγμα άσκησης διοίκησης και στόχο έργα για τους πολλούς και όχι εξυπηρέτηση συμφερόντων που στηρίζουν επικίνδυνα μοντέλα ανάπτυξης.
Επειδή μόνο μία περιφερειακή διοίκηση με επίκεντρο τον άνθρωπο από ένα προοδευτικό σχήμα μπορεί να εργαστεί με διαφάνεια και δημόσια λογοδοσία, δημοκρατική λειτουργία, αξιοκρατία, αμεσότητα και αποτελεσματικότητα, υπηρετώντας τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών.
Πάμε με τις θετικές δυνάμεις για να αποκτήσει η Αττική την περιφερειακή διοίκηση που αξίζει και δικαιούται.
Ανδρέας Πετρόπουλος, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στον Κεντρικό Τομέα Αθήνας με τον Γιώργο Ιωακειμίδη και τον συνδυασμό Αττικός Κύκλος Συνεργασίας και Εμπιστοσύνης
Να γυρίσουμε σελίδα στην Αττική
Μέσα σε έναν κυκεώνα σοβαρότατων προβλημάτων που αποτυπώνονται σε κάθε πτυχή της πολιτικής, της κοινωνικής και της τοπικής πραγματικότητας καλούμαστε την προσεχή Κυριακή να επιλέξουμε τους εκπροσώπους μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η διπλή κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι η πλέον κρίσιμη. Και αυτό δεν είναι κλισέ, κι ας ακούγεται ως τέτοιο. Η καταστροφή βιβλικών διαστάσεων που βλέπουμε εμβρόντητοι (;) εδώ και έναν μήνα στη Θεσσαλία είναι η προβολή από τα «προσεχώς», η καθημερινότητά μας στον επόμενο «Ιανό» ή Daniel».
Μπορούμε σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες, με την κλιματική αλλαγή να γίνεται αντιληπτή πλέον ως κλιματική κρίση, λόγω της αδιαφορίας των κυβερνήσεων και του κράτους να παρέμβουν με συγκεκριμένες δράσεις και έργα πρόληψης, να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε κομματικούς εντεταλμένους;
Ειδικότερα η πολύπαθη Αττική βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο. Τουλάχιστον 40 αντιπλημμυρικά έργα και μελέτες δεν έχουν καν ξεκινήσει, ενώ πάνω από 85 εκατ. ευρώ για έργα και μελέτες αντιπλημμυρικής προστασίας λιμνάζουν.
Ο απερχόμενος περιφερειάρχης Γ. Πατούλης παρέλαβε Περιφέρεια με πλεόνασμα και την παραδίδει με περισσότερα από 100 εκατ. έλλειμμα. Με καταδικαστικές εκθέσεις από ελέγχους δημόσιων ανεξάρτητων ελεγκτικών Αρχών για τις συμβάσεις και τους διαγωνισμούς που έκανε.
Ο αντικαταστάτης του Ν. Χαρδαλιάς, ο αυτοαποκαλούμενος κομματικός «στρατιώτης», έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη από την καθόλου επιτυχημένη θητεία του στη δημαρχία του Βύρωνα. Και βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο από την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, την άλλη όψη του αποτυχημένου κ. Πατούλη.
Στην Αττική μπορεί να αναστραφεί αυτός ο φαύλος κύκλος της συντήρησης, της αδιαφορίας, της παρέλασης κομματικών υπαλλήλων και εντέλει να προλάβουμε την ολική κατάρρευση υποδομών και τις καταστροφικές συνέπειες για τις ζωές 5,5 εκατ. πολιτών που θα έχει μια τέτοια εξέλιξη.
Η επιλογή του Αττικού Κύκλου Συνεργασίας και Εμπιστοσύνης με επικεφαλής τον Γιώργο Ιωακειμίδη είναι το πρώτο βήμα για να μπορέσει η Περιφέρεια Αττικής να λειτουργήσει ξανά προς όφελος των πολιτών.
Να ξαναγίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στην εκάστοτε κυβέρνηση, να πιέζει για λύσεις, μειώνοντας προβλήματα και ανισότητες. Το πρώτο βήμα για να γυρίσουμε σελίδα στην Αττική είναι να επανέλθουν η χρηστή διοίκηση και κυρίως η εμπιστοσύνη των πολιτών σε έναν κορυφαίο θεσμό που συνθλίβεται μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος.
www.avgi.gr