Αφορμή – και μόνο αφορμή – για αυτό το κείμενο είναι η επίσκεψη του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία στην Κύπρο. Κάποτε τα ταξίδια των πρωθυπουργών και των αρχηγών των άλλων κομμάτων στην Κύπρο συνδέονταν με εξελίξεις στο Κυπριακό. Όταν μάλιστα δεν πραγματοποιούνταν επί μακρόν – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ουδέποτε επισκέφθηκε επίσημα η ανεπίσημα την Κύπρο – και πάλι ήταν είδηση με σαφές πολιτικό περιεχόμενο.

Τώρα είτε γίνονται είτε όχι μικρή σημασία έχουν. Όπως και οι δηλώσεις Μητσοτάκη – Χριστοδουλίδη ότι υπάρχει απόλυτος συντονισμός μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου.

Συντονισμός προς ποια κατεύθυνση; Ενίσχυσης η απόρριψης των πρωτοβουλιών Γκουτιέρες; Πρωτοβουλιών που δεν υπάρχουν γιατί η ανάληψη τους προϋποθέτει ότι θα ξεκινήσουν από το σημείο ρήξης στο Κραν Μοντανά . Ρήξη για την οποία υπεύθυνη είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά και συγκεκριμένα το δίδυμο Αναστασιάδη Χριστοδουλίδη.

Τώρα ακόμα και αν ο Πρόεδρος της Κύπρου πραγματοποιήσει ειλικρινή κυβίστηση δεν υπάρχει πλέον Ακκιντζί ως συνομιλητής. Το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά ήταν προοίμιο ήττας της ηρωικής αλλά απομονωμένης προοδευτικής παράταξης των Τουρκοκύπριων. Ήταν το δεύτερο – μετά την απόρριψη του Σχεδίου Αναν- και φοβάμαι οριστικό πλέον ναυάγιο στην προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού στην βάση της διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Να το πουμε απλά: ο κόσμος, οι πολίτες , οι διεθνείς Οργανισμοί , η ΕΕ, οι πάντες έχουν πιο σοβαρά προβλήματα να λύσουν. Το Κυπριακό είναι – αν είναι ακόμα εκεί – στην ουρά των διεθνών προβλημάτων και υπάρχει εδραιωμένη η αντίληψη ότι ουδείς, ούτε η Ελληνοκυπριακή ούτε πλέον και η τουρκοκυπριακή πλευρά επιδιώκουν λύση συγκατοίκησης. Η de facto διχοτόμηση έχει εδραιωθεί και η λύση των δυο κρατών ελλοχεύει.

Μέσα στο καλοκαίρι ο Χρήστος Ροζάκης – από τους αρχιτέκτονες της ρεαλιστικής σχολής επίλυσης του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών διαφορών , μετέφρασε πολιτικά την νέα κατάσταση. Η ουσία της προσέγγισης του ήταν η εξής : με δεδομένο ότι με υπαιτιότητα και της ελληνοκυπριακής πλευράς το Κυπριακό είναι σε τέλμα διαρκείας η πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να απεξαρτηθεί από ψευδαισθήσεις προόδου στο κυπριακό.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχουν στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση γενναίες και ικανές δυνάμεις για να προχωρήσουν αυτή την γραμμή. Φοβάμαι πως όχι . Το πάνω χέρι το έχουν πάντα οι δυνάμεις της απόρριψης κάθε έννοιας προωθητικού συμβιβασμού με την σιωπηρή συνηγορία αυτών που αντιλαμβάνονται μεν το αδιέξοδο, αλλά δεν έχουν την δύναμη να σηκώσουν το πολιτικό κόστος. Οι τελευταίοι θα προσθέτουν στο τέλος και την προσφυγή στην Χάγη αφού θα έχουν προηγηθεί όροι και προϋποθέσεις που θα την ακυρώνουν.

Εν τω μεταξύ η πολιτική κατάσταση στην Κύπρο όπως αποτυπώνεται σε έγκυρη σφυγμομέτρηση που τάραξε τα νερά δείχνε την κατακόρυφη άνοδο ( 12%) του ΕΛΑΜ, της κυπριακής Χρυσής Αυγής. Πνέουν τα λοίσθια η σοσιαλιστική ΕΔΕΚ ( 2 %) και τα άλλα μικρά κόμματα που στήριξαν τον κ. Χριστοδουλίδη. Το κεντρώο ΔΗKO του Νίκου Παπαδόπουλου πέφτει στο 7%.

Κοινό σημείο όλων αυτών η στήριξη στον Χριστοδουλίδη στην βάση του εθνικισμού και της απόρριψης του Κραν Μοντανά και της συγκατοίκησης με τους Τουρκοκύπριους. Τι πιο φυσιολογικό από την διαρροή των ψηφοφόρων τους στο γνήσιο εκφραστή αυτών των απόψεων , την κυπριακή Ακροδεξιά που αποκτά ρόλο στην πολιτική ζωή ως τρίτη δύναμη.