Η πυρκαγιά στην Αλεξανδρούπολη αποτελεί άλλη μια ιστορία κρατικής αποτυχίας, ιδίως αν επιβεβαιωθεί ότι προέκυψε από κεραυνό, με την αρχική μικρή εστία να καίει για ώρες χωρίς να την κατασβέσει κανείς.
Ο κρατικός μηχανισμός, με συντονισμό της κακιάς ώρας, με τον στρατό δια πάσα νόσο, με εθελοντές ατάκτως ερριμένους και με πυροσβέστες από άλλα μέρη που ρωτούσαν τους ντόπιους για να βρουν τον δρόμο προς το μέτωπο, εξασκεί και πάλι το αγαπημένο του νέο σπορ των εκκενώσεων. Και όλα αυτά σε μια περιοχή στην οποία αποδεικνύεται παρεμπιπτόντως ότι θα αρκούσε η πρόκληση μιας πυρκαγιάς για να κοπεί στη μέση οποιοδήποτε σχέδιο παράταξης και ενίσχυσης των στρατιωτικών δυνάμεων πρώτης γραμμής σε περίπτωση κρίσης με την Τουρκία.
Το δόγμα είναι προφανές και σαφές: «Να μην πεθάνουν στη βάρδιά μας περισσότεροι από το Μάτι». Μέχρι πέρυσι ήταν να μην έχουν θύματα. Φέτος έχουμε θύματα, αλλά οι αριθμοί είναι διαχειρίσιμοι επικοινωνιακώς. Με δεδομένο μάλιστα ότι αντιπολίτευση δεν υπάρχει (καμία αντιπολίτευση, όχι μόνο η αξιωματική) τα πράγματα γίνονται ευκολότερα για την κυβέρνηση -υποτίθεται.
Αν το 112 είναι το ένα εργαλείο, το άλλο είναι τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μεταδίδουν οτιδήποτε άλλο εκτός από τις πυρκαγιές (και εν προκειμένω τη συγκεκριμένη) ή τις αναφέρουν στριμωγμένες στην καλύτερη περίπτωση σε ολιγόλεπτα έκτακτα δελτία. Ας μην ταράζουμε τα μυαλά μας με στενοχώριες, όταν μάλιστα ένας τόσο «λαμπρός» χειμώνας είναι μπροστά μας. Οι πολυημέρες μεταδόσεις, μέσα από τις οποίες συχνά ακούγονταν αντικυβερνητικές κατάρες και φαινόταν ένα έστω μερικό και σύντομο «ξεκουκούλωμα» κυβερνητικών ευθυνών ή προέκυπτε κάποιος πανικόβλητος δημοσιογράφος, ανήκουν στο παρελθόν. Κάθε τηλεοπτική μετάδοση (όπως και κάθε κοινωνικός χώρος) πρέπει να είναι απολύτως ελεγχόμενη.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για απόδειξη ισχύος της κυβέρνησης, αλλά πανικού έως αποσύνθεσης. Αυτήν την προϊούσα αποσύνθεση την παρακολουθούμε από τη μέρα της φυγής του Αλέξη Τσίπρα από το πολιτικό προσκήνιο. Ήταν τόσο μεγάλη η απέχθεια που ο Τσίπρας είχε προκαλέσει σε τόσο μεγάλο μέρος των λαϊκών τάξεων (και όχι μόνο ή κυρίως του κατεστημένου, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) και είναι τόσο βαθιά η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο κόσμο, ώστε η υποψία νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδιωχνε εκατομμύρια στην αποχή και μάζευε αρκετές ψήφους για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτός ήταν ο ένας βασικός λόγος του 40%, με το δεύτερο να είναι η αναστολή εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας ελέω πανδημίας (και πολέμου έπειτα) με τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. να αποκτούν μια «γιγάντια πιστωτική κάρτα» με επιδοτήσεις στην πραγματικότητα προς τις ολιγαρχίες τους, οι οποίες όμως διοχετεύονταν σε αυτές μέσω πολιτών.
πηγη: https://kosmodromio.gr