Τα γεγονότα στην Πύλα της Κύπρου, με την επίθεση των κατοχικών δυνάμεων εναντίον των κυανοκράνων του ΟΗΕ και με την de facto επέκταση του Αττίλα (που βεβαίως συνιστά στην πραγματικότητα έναν νέο, μεγαλύτερο ή μικρότερο, Αττίλα) επιβεβαιώνουν την οικτρή κατάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μετά την πλήρη υποταγή της στις ΗΠΑ και κατά βάση εξαιτίας αυτής.
Τη στιγμή κατά την οποία ο Αττίλας επεκτείνεται, ο Έλληνας πρωθυπουργός εντοπίστηκε για ορειβασία στην Κρήτη (ή τουλάχιστον να βγάζει φωτογραφίες τις οποίες θα τραβούσε ένας ορειβάτης) οι δε υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών είναι άφαντοι. Μαζί με αυτούς και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως τους ακροδεξιούς κλόουν. Όταν αντίστοιχα γεγονότα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη ή στα σύνορα του Λιβάνου, χιλιάδες ανθρώπων ξεσηκώνονται για να υπερασπιστούν ακόμα και με τις πέτρες τη γη τους και την αξιοπρέπειά τους. Στα δύο κράτη του ελληνισμού και κυρίως στην Ελλάδα, δεν κουνιέται φύλο. Μετά τις δηλώσεις πριν από τρία χρόνια από επίσημα χείλη ότι «άλλο Ελλάδα, άλλο Κύπρος», την πλήρη απαξίωση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου και την (κρυφή) συμφωνία στο Βίλνιους με επίδικα την Κύπρο και το Αιγαίο, έρχεται η πληρωμή από την πλευρά της Τουρκίας. Σε πρώτη φάση φυσικά επιλέγει την (μετατραπείσα σε «χώρο» οριζόμενο βάσει συντεταγμένων) Κύπρο. Η πληρωμή στο Αιγαίο θα έρθει λίγο αργότερα.
Η ακολουθία των κινήσεων εδώ και χρόνια είναι αυτή. Κάτι δοκιμάζεται πρώτα στην εντελώς εγκαταλειμμένη από πολιτικής και αμυντικής απόψεως Κύπρο και έπειτα μεταφέρεται σταδιακώς στο Αιγαίο (βλ. ΑΟΖ). Την ίδια στιγμή, η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας ως φαίνεται σχεδιάζει να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας (κατά τα πρότυπα της Ελληνικής Δημοκρατίας) και ταυτοχρόνως περιμένει ρωσική στήριξη (δήθεν) στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και οι δύο ηγεσίες είναι αποφασισμένες, στο βωμό του «ανήκομεν εις την Δύσιν» να θυσιάσουν κυριαρχία.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η πολιτική του ελληνισμού έχει εισέλθει σε μια περιδίνηση, από την οποία θα εξέλθει πολύ δύσκολα και με κόστος. Δεν είναι μόνο ότι το κατεστημένο και των δύο χωρών έχει εκχωρήσει την εξωτερική πολιτική και την εθνική ασφάλεια σε ξένες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ (συνθήκη εξ ορισμού προδοτική). Δεν είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις διαμορφώνονται έτσι ώστε να υπηρετούν το νατοϊκό δόγμα του πολέμου εναντίον της Ρωσίας, αντί να υπερασπίζονται την επικράτεια. Είναι ότι τη δική τους ηττοπάθεια και μειοδοσία, με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης έχουν πετύχει να τη μετατρέψουν σε γενικευμένη αδράνεια και αδιαφορία των λαϊκών μαζών. Αν κάτι δεν συμβαίνει στο κέντρο των Αθηνών ή έστω στην Αττική, είναι σα να μη συμβαίνει.
Η δε Τουρκία τεστάρει ξανά τις ελληνικές αντιδράσεις και διαπιστώνει ότι διεθνοπολιτικώς και στρατιωτικώς είμαστε ακίνδυνοι. Χωρίς πράσινο φως από την Ουάσιγκτον είναι αμφίβολο ακόμα και το Αιγαίο αν θα υπερασπιστούμε. Ακόμα χειρότερα, η κατάσταση όλου του κρατικού μηχανισμού αποδεικνύεται τραγική. Μια φωτιά από κεραυνό αρκεί για να κόψει στη μέση κάθε αμυντικό πλάνο στον Έβρο. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Το συμπέρασμα συνίσταται στο ότι η μυστική διπλωματία και ειδικότερα η συμφωνία του Βίλνιους έχουν τεθεί σε ισχύ. Αυτές οι «μικρές» τουρκικές κινήσεις στην Κύπρο, ενώ στο Αιγαίο επικρατεί ηρεμία σε τακτικό επίπεδο αποτελούν ψηφίδες ενός κοινού σχεδίου το οποίο διατηρεί απολύτως ενεργό τον τουρκικό αναθεωρητισμό, κάνοντας πιο εύκολη τη ζωή των τουρκικών λόμπι στην Ουάσιγκτον. Αυτός ο αναθεωρητισμός έχει πλέον στις βασικές του ορίζουσες γίνει αποδεκτός από το ελληνικό κατεστημένο, απορροφημένο πλήρως από τις ευκαιρίες που του δίνονται να λεηλατήσει ακόμα περισσότερο τη χώρα. Η αδιατάρακτη οκταετία Μητσοτάκη την οποία σχεδιάζουν και υλοποιούν, ελέω Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, έχει πολλά, πάρα πολλά λεφτά ώστε να συζητάμε για Αιγαίο και Κύπρο.
Μέσα σε όλα αυτά, φήμες δίνουν και παίρνουν για υπογραφή συμφωνίας Ελλάδας και Ουκρανίας «για θέματα ασφαλείας». Θα αναρωτιόταν κανείς: εδώ τη συμφωνία εγγυήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορούμε να τιμήσουμε, την Ουκρανία θα σώσουμε; Καμία έκπληξη από τους εθνικούς μειοδότες. Ακόμα και σήμερα κάπου εκεί στη Σαουδική Αραβία πρέπει να βρίσκονται κάποιες συστοιχίες Patriot. Η Σαουδική Αραβία και οι Χούθι ήταν κοντά, η Κύπρος και ο Αττίλας κείνται μακράν. Η πορεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ίδια με εκείνη της πολιτικής μας για την προστασία από τις φωτιές. Μόνο που στην εξωτερική πολιτική και στην εθνική άμυνα, η θάλασσα δεν σώζει.
