Το αφήγημα του «επιτηρητή» πρωθυπουργού, αθώου για τα παραστρατήματα των υπουργών του, τους οποίους αυτός επαναφέρει στην τάξη έχει αρχίσει να ξεφτίζει.

Του Κώστα Αργυρού

Συνέβη όχι μια και δυο, αλλά αμέτρητες φορές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ενας υπουργός ή άλλος διορισμένος αξιωματούχος κάνει μια γκάφα, μια άστοχη κίνηση, μια προκλητική δήλωση ή πράξη που ξεσηκώνει αντιδράσεις. Ειδικά όταν φτάνει μέχρι και τα ξένα ΜΜΕ, οπότε τα εγχώρια δε μπορούν να τη «θάψουν» εντελώς.

Ερχεται τότε ο σοφός κυβερνήτης, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και με «προσωπική παρέμβαση» διορθώνει τα πράγματα. Μαλώνει τα άτακτα παιδιά συμμαζεύει τις αταξίες τους, τους βάζει να υποσχεθούν ότι «δεν θα το ξανακάνουν». Ετσι αποδεικνύει το «μεγαλείο» του και τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά και ότι έχει τα πάντα υπό έλεγχο. Οτι όποια παρασπονδία δεν είναι δική του ευθύνη, αλλά της ανικανότητας ή παρεκτροπής του εκάστοτε υπουργού.

Ομως το παραμύθι έχει ένα κενό. Οταν οι υφιστάμενοι του ηγέτη έχουν μια μόνιμη τάση να κάνουν «λάθη» μήπως τελικά ήταν ακατάλληλοι για αυτό που ανέλαβαν; Και μήπως τελικά έχει ευθύνη και αυτός που τους επέλεξε; Γιατί ως γνωστό η σύνθεση μιας κυβέρνησης υπάγεται απολύτως στην εξουσία και την αρμοδιότητα του εκάστοτε πρωθυπουργού. Και όταν αυτός επιμένει να κρατά στη θέση του κατά συρροή γκαφατζήδες, αρχίζουν να γεννιούνται και απορίες για τις επιλογές του.

Η ιστορία αυτή θυμίζει την ιστορία με τα άτακτα παιδάκια του γείτονα. Την πρώτη φορά που θα τσιρίξουν λες «παιδιά είναι». Οταν θα αρχίσουν να κάνουν πατίνι μέσα στο σπίτι λες «παιδιά είναι». Οταν θα τραντάζονται οι τοίχοι από τα χτυπήματα λες «παιδάκια είναι». Αλλά όταν τέλος πάντων η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη, αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν τους έχει εξηγήσει κανείς, ότι δε ζουν μόνα σε αυτόν τον πλανήτη. Θα αρχίσεις δηλαδή να ρίχνεις ευθύνες στους γονείς τους.

Οπως δε μπορείς να πιστέψεις λοιπόν ότι τα παιδάκια βαράνε τους τοίχους και ο πατέρας ανέμελος τα κοιτάει χωρίς να μιλάει, το ίδιο δύσκολο είναι να καταλάβεις πώς γίνεται η Νίκη ή ο Αδωνις ή ο Βασίλης ή ο Μιχάλης να προκαλούν με τις αποφάσεις και τα λόγια τους άλλοτε μεγάλες κοινωνικές ομάδες και άλλοτε ολόκληρη την κοινωνία και ο πρωθυπουργός ανέμελος να παρακολουθεί, μέχρι τη στιγμή που οι επικοινωνιολόγοι του υποδεικνύουν να τους «τραβήξει λίγο το αυτί» και να τους υποδείξει «να μην ξανασυμβεί».

Αυτό το καθόλου πειστικό σόου το ζήσαμε πάλι με το ζήτημα του εμβολιασμού και την «προσπέραση» της… ουράς από τους παρατρεχάμενους της εξουσίας. Είναι σίγουρο ότι δεν ήταν η τελευταία φορά. Αλλά από ένα σημείο και μετά η μέθοδος αυτή αρχίζει να καταντάει ανιαρή κοροϊδία. Σε τελική ανάλυση αν ο πρωθυπουργός ποτέ δεν ξέρει εκ των προτέρων, αν πάντα τα μαθαίνει εκ των υστέρων για να τα διορθώσει, τότε ποιός είναι ο ρόλος του; Επιτηρητής του επιτελικού κράτους; Το «χρυσό ψαλίδι» που αναλαμβάνει επιδιορθώσεις, κόντυμα, φάρδεμα, μάκραιμα, μπάλωμα; Και τότε για ποιό λόγο οι ζωντανές συνδέσεις κάθε φορά που γίνεται «διευρυμένη σύσκεψη στο Μαξίμου»;

Αλλα τους λέει και άλλα κάνουν; Δεν τον καταλαβαίνουν; Τον σαμποτάρουν οι δικοί του; Οτι και να συμβαίνει ο εκλεγμένος πρωθυπουργός είναι τελικά αυτός που λογοδοτεί για τις επιλογές των διορισμένων από αυτόν υπουργών. Θα πει κάποιος ότι επίκειται ανασχηματισμός και κάποιοι θα «τιμωρηθούν». Αυτό φαίνεται να είναι το νέο επεισόδιο, που έχουν σκαρφιστεί οι επικοινωνιστές για να μηδενίσουν το κοντέρ με τις γκάφες και να αρχίσει να παίζεται πάλι από την αρχή το ίδιο δίχως έμπνευση σενάριο…

Πηγη: https://rosa.gr