Η νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Ένα πολιτικό σχήμα πολλαπλών τάσεων και απόψεων στον χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν κατέστη δυνατό -εν κινήσει- να εκσυγχρονιστεί, να αναμορφωθεί και να εναρμονιστεί με τα δεδομένα της εποχής μας παρά τις πρωτοβουλίες που πήρε ο σ. Αλέξης Τσίπρας για την ανασυγκρότηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και την αντιστοίχισή της με τους εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους (βλέπε διακήρυξη της από 19.9.2019). Η προαποφασισμένη αποχώρηση ορισμένων ιδρυτικών στελεχών της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που αρνήθηκαν να αποδεχτούν τη δημοκρατική επιλογή της βάσης του κόμματος για πρόεδρο, αυτή του σ. Στέφανου Κασσελάκη, δικαιολογείται από τους ίδιους με το επιχείρημα ότι δήθεν υπερασπίζονται την κληρονομιά και την παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα φεύγοντας, ενώ ο σ. Αλέξης Τσίπρας παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Κρίμα γι’ αυτά τα στελέχη, που αδικούν τον εαυτό τους και την πολύχρονη συμμετοχή τους στον κοινό μας αγώνα.
Τα αναπάντητα ερωτήματα
Ωστόσο, παραμένουν αναπάντητα πολλά ερωτήματα για τα οποία οι διασπαστές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει να δώσουν απαντήσεις στους ψηφοφόρους της Αριστεράς. Με τι ανταλλάγματα ανέλαβαν τον ρόλο της αποδυνάμωσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απεμπολεί προεκλογικές υποσχέσεις της και επιβάλλει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος του λαού μας; Οι πρώην γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μιντιακό σύστημα Πέτσα δεν σε παίρνει υπό την προστασία του χωρίς να γίνεις χρήσιμος επιπόλαιος σ’ αυτό. Τα στελέχη αυτά αντικειμενικά καταστρέφουν το δημιούργημα στο οποίο συμμετείχαν. Οι πράξεις τους θυμίζουν ιδιοκτήτες πολυκατοικίας που όταν τη χάνουν από κακοδιαχείριση, βάζουν φωτιά και φεύγουν.
Η κοινωνία αποδέχεται την Αριστερά
Οπως η κοινωνία αποδέχεται και αναγνωρίζει ότι η Αριστερά είναι η παράταξη που υπερασπίζεται περισσότερο από κάθε άλλον τα συμφέροντα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων, όλων των κοινωνικών ομάδων, ότι παλεύει για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τη Δημοκρατία, για την ισότητα, για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, έτσι και το ίδιο το κόμμα πρέπει να αποδείξει στην κοινωνία ότι έχει εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, ότι έχει την ικανότητα διοίκησης του κράτους και διακυβέρνησης της χώρας. Και ότι ο πατριωτισμός της Αριστεράς εδράζεται στην υπεράσπιση της χώρας και των συμφερόντων του λαού και της νεολαίας του.
Το πλεονέκτημα της Αριστεράς
Η Αριστερά έχει σήμερα ένα πλεονέκτημα: διακυβέρνησε τη χώρα στην πιο δύσκολη περίοδο ύπαρξης του ελληνικού κράτους μετά τον Εμφύλιο με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος την έσωσε από την ολοκληρωτική πτώχευση. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στην Αριστερά να προχωρήσει σε επεξεργασίες όπως η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας στη βάση του νέου ανθρωποκεντρικού μοντέλου της οικονομίας που η παρελθούσα Αριστερά θωρούσε και θεωρεί ότι αμβλύνουν τον ταξικό της προσανατολισμό. Και επίσης ότι ο «αριστερός και νοικοκύρης» δεν συνάδει με τις αξίες της Αριστεράς, γι’ αυτό άλλωστε η θεωρητική Αριστερά, που προέρχεται από την ελίτ της ελληνικής κοινωνίας, χλευάζει και αρνείται αυτές τις αξίες. Ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι ο προσδιορισμός «αριστερός και νοικοκύρης» ήταν η βάση αποδοχής από την κοινωνία της διωκόμενης μετεμφυλιακής Αριστεράς.
Προνομιακό πεδίο της Αριστεράς
Το προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης της Αριστεράς με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά είναι η αποτελεσματικότητα στη διαχείριση του Κράτους Δικαίου. Το απέδειξε περίτρανα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όταν ανέτρεψε την πορεία της χώρας μας προς τον κατήφορο και την έβγαλε από τα Μνημόνια, όταν έκανε το χρέος διαχειρίσιμο και πήρε μια σειρά μέτρα προς όφελος του λαού.
Η αντικειμενική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω Μνημονίων και επιτροπείας, ήταν να επεξεργαστεί και να προβάλει την εναλλακτική πρόταση, το νέο όνειρο του Έλληνα, το ανθρωποκεντρικό αναπτυξιακό μοντέλο στην οικονομία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην υπεράσπιση των πανανθρώπινων αξιών, της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, και στη διακυβέρνηση της χώρας. Η έλλειψη ενός πειστικού σχεδίου απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό έδωσε στη Δεξιά τη δυνατότητα να κυριαρχήσει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και να θεωρείται η ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) αναπόφευκτη. Η αντιπαράθεση με τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη μπορεί να γίνει μόνο σε ένα σύγχρονο σχέδιο, που να εκφράζει και να στηρίζεται όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στις οργανωμένες αριστερές, προοδευτικές, οικολογικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις. Ένα σχέδιο που να οδηγεί στην επίτευξη κοινών οραμάτων και να δημιουργεί τα «μέτωπα αντίστασης και αναγέννησης» απέναντι στις διαρκείς πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Μόνο έτσι δύναται να επέλθει η κοινωνική και πολιτική αλλαγή και να ανατραπεί η καταστροφική για τη χώρα κυβέρνηση της Ν.Δ.
Ολοκληρώθηκε ο πυραμιδικός χαρακτήρας του κόμματος
Μόλις τώρα άνοιξε η συζήτηση για το τι κόμμα θέλουμε και ποιος θα είναι ο ρόλος του ώστε να αποτελέσει την αξιόπιστη εναλλακτική λύση απέναντι στη συντηρητική παράταξη και στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.
Κοινή είναι πλέον η διαπίστωση ότι ο πυραμιδικός τρόπος συγκρότησης του κόμματος, όπου οι γνωστές εσωκομματικές ελίτ ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, βρίσκεται στο τέλος του και ότι δρομολογείται πλέον η πρωτοβουλία που πήρε ο σ. Αλέξης Τσίπρας στο τελευταίο Συνέδριο, όπου θεσπίστηκε η βασική αρχή, που είναι η ενίσχυση της συμμετοχής των μελών του κόμματος σε όλες τις βαθμίδες ανάδειξης των κομματικών οργάνων. Δηλαδή άμεση συμμετοχή των μελών του κόμματος στην εκλογή του προέδρου, της Κεντρικής Επιτροπής, των Περιφερειακών και Νομαρχιακών Οργάνων, καθώς επίσης και η άμεση συμμετοχή των μελών και φίλων του κόμματος -κάθε νομού- για την ανάδειξη των υποψηφίων στις βουλευτικές, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και σε όλα τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. Και τέλος, η θέσπιση εκείνων των οργανωτικών δομών όπου οι Οργανώσεις Μελών (Ο.Μ.) θα παράγουν πολιτική και θα έχουν καθοριστικό λόγο και ρόλο για τα του οίκου τους. Εκ των πραγμάτων άρχισε και γίνεται συζήτηση για τη διαμόρφωση και τη συγκρότηση ενός νέου τύπου κόμματος, που θα αντιστοιχεί στη σύγχρονη εποχή. Δηλαδή για τη συγκρότηση και την ανάδυση ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ.
Ενας σύντροφος από τα παλιά
από:https://www.avgi.gr