Για τους δεξιούς, που είναι αμόρφωτοι, ο Τρυγαίος είναι ένας χαρακτήρας του Αριστοφάνη στην κωμωδία «Ειρήνη». Ελευθερώνει την Ειρήνη από τη φυλακή που την έβαλε ο Πόλεμος. Ο γεωργός από την Αθήνα δεν εξετάζει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, τον ενδιαφέρει να τελειώσει ο πόλεμος.

Ο Αριστοφάνης θεωρεί πως οι πολεμοκάπηλοι είναι παντού οι ίδιοι, το γουδοχέρι στο γουδί που ο πόλεμος συντρίβει τις πόλεις - κράτη. Ο ολιγαρχικός Αριστοφάνης βλέπει τη ζημιά που παθαίνει η πόλη του από τις πολεμικές επιχειρήσεις και τόσο στη «Λυσιστράτη», όσο και την «Ειρήνη», καλεί τους συμπατριώτες του να σταματήσουν την αιματοχυσία.

Σήμερα θα καταδικάζονταν από τους υποτακτικούς του ΝΑΤΟ ως «πουτινάκι», γιατί δεν καταδικάζει τη Ρωσία. Μα καταδικάζει κι αυτός και εμείς και τη Ρωσία και κάθε έναν που κάνει πόλεμο. Όπως πρέπει να καταδικαστεί και ο Ουκρανός που θέλει να ξεκινήσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται. Οι Ρώσοι αφού πήραν αυτά που ήθελαν, φεύγουν από τις περιοχές που δεν τους ενδιαφέρουν. Οι Ουκρανοί ανακατέλαβαν το έδαφος που τους άφησαν οι Ρώσοι στα Βόρεια, κοντά στην πρωτεύουσα τους, χωρίς μάχες αλλά με ανταλλαγές πυροβολικού. Οι περιοχές που εγκαταλείφτηκαν από τους Ρώσους είναι αρκετές.

Οι λόγοι της Ρωσικής υποχώρησης έχουν περισσότερο σχέση με τον ανεφοδιασμό και την ολοκλήρωση της κατάληψης περιοχών στο Νότο. Ο ανεφοδιασμός των δυνάμεων τους περνούσε μέσα από το Τσερνομπίλ. Υπάρχει λόγος που η περιοχή δεν κατοικείται. Ακόμα και σήμερα η ραδιενέργεια είναι τόση που δεν επιτρέπεται μακροχρόνια παραμονή στην περιοχή.

Οι Ρώσοι το θεωρούν ως «κίνηση καλής θέλησης» οι Ουκρανοί ως «νίκη». Προσωπικά θεωρώ πως τελείωσε η παραπλάνηση που είχε σκοπό την απασχόληση Ουκρανικών δυνάμεων στην περιοχή του Κιέβου.

Όμως στα Ανατολικά και το Νότο, εκεί που ενδιαφέρονται οι εισβολείς, γίνονται σκληρές μάχες και οι Ρώσοι προχωρούν αργά καταλαμβάνοντας άλλες περιοχές. Στο μεταξύ οι απώλειες αυξάνονται κι από τα δυο μέρη.

Είναι όμως καιρός για Ειρήνη. Οι Ρώσοι πήραν πολλά από όσα ήθελαν. Οι Ουκρανοί από την άλλη ενισχύονται συνέχεια με πολεμικό υλικό, οπότε δεν αποδέχονται ακόμα την ήττα τους. Όμως, όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο θα αυξάνεται το κόστος. Αυτό δε συμφέρει κανένα εκτός από τις ΗΠΑ και την Κίνα. Κάτι ανάλογο έγινε με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όπου ο Πέρσης Βασιλιάς βγήκε κερδισμένος. Κι η Θήβα, που μετά τη νικήτρια Σπάρτη πήρε την πρωτοκαθεδρία.

Είναι πραγματικά πολλές οι ομοιότητες σε όλους τους πολέμους. Οι πρόγονοι μας έκαναν την ανοησία να αλληλοσκοτώνονται. Το ίδιο κάνουν και οι σύγχρονοι. Κάποτε θα καταλάβουμε τα λόγια του Αριστοφάνη. Αν ζούσε σήμερα, θα κουνούσε απογοητευμένος το κεφάλι του λέγοντας πως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Πώς να αλλάξει όταν έχουμε το ίδιο σύστημα που γεννά τους πολέμους;