Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 02 Απρ 2022
Συνέδριο ελπίδας
Κλίκ για μεγέθυνση







18:52
| 02.04.2022

Γιώργος Κακαφίκας

 

 

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λέει ο θυμόσοφος λαός…

 


Από τον Φλεβάρη του 2020 είχα επισημάνει σε άρθρο μου «…σωστά  ο πρόεδρος στις 7 του Ιούλη ανέδειξε σαν πρωτεύον καθήκον να αντιστοιχηθεί το Κόμμα με την κοινωνία, να αποκτήσει ερείσματα στο μαζικό κίνημα. Όμως έπρεπε να κάνει ακόμα ένα βήμα… Να απευθυνθεί στη βάση να ζητήσει την επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης της. Και τότε χωρίς τα “βαρίδια” θα προχωρούσε στην αναδιάρθρωση και θα έχτιζε το νέο Κόμμα με νέα υλικά σε πιο στέρεη  βάση…».

Ήταν «ηλίου φαεινότερο» ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η εσωκομματική κατάσταση, η ύπαρξη ομάδων, «υποομάδων», που λειτουργούν σαν «κόμμα» μέσα στο κόμμα, οι άστοχες παρεμβάσεις στελεχών –πολύ κομψά το λέω- για θέματα που δεν ανήκουν στην  αρμοδιότητα τους, η προκλητική και εριστική πολλές φορές συμπεριφορά ορισμένων που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος της Αριστεράς και μας επαναφέρουν μνήμες του αυριανισμού της δεκαετίας του ‘80. Μπορεί η τετραετής περίπου κυβερνησιμότητα να «σκέπαζε κάτω από το χαλί» αρκετά ζητήματα, ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και τα επανέφερε στην επιφάνεια. Να δημιουργείται σύγχυση, να εκπέμπεται ένα θολό μήνυμα προς την κοινωνία με αποτέλεσμα αυτή να στέκεται επιφυλακτικά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να υστερεί, έστω δημοσκοπικά, από την πιο επικίνδυνη και καταστροφική κυβέρνηση τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση. Δεν είναι τυχαίο όλοι οι ποιοτικοί δείκτες να δείχνουν μεγάλη αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να μην ενισχύει τη δύναμή του.

Και με την πρόταση για την εκλογή των νέων οργάνων από τα μέλη, ήρθαν και «ξεσάλωσαν» ορισμένοι: κάποιοι αμφισβήτησαν την ικανότητα του προέδρου για την επιλογή των συνεργατών του -δεν ξέρω αν συμπεριλάμβαναν και τους εαυτούς τους-, επαίρονται για την αστική τους προέλευση, την αστική αυτοπεποίθηση που απορρέει και μόνο απ’ αυτό (sic), αντιπαραθέτοντάς την με την «ανασφάλεια» του προέδρου που προέρχεται από τα κλαδικά Λύκεια… Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε κατά πόσο η αυτοπεποίθηση είναι ταξική και αποτελεί εξ οφίτσιο προνόμιο των αστών… Τότε δεν θα υπήρχε Ιστορία… Οι μάζες κινούν την Ιστορία με γνώση και αυτοπεποίθηση για τον ρόλο τους… Μήπως απόρροια της αστικής καταγωγής ήταν και ο καθωσπρεπισμός που επέδειξαν κάποιοι με την απόσταση που κράτησαν, όταν ο Τσίπρας στη Βουλή αποκάλεσε τον πρωθυπουργό «πολιτικό απατεώνα»; Σήμερα ποια είναι η γνώμη τους γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό;

Άλλοι εντέχνως προτάσσουν τον κίνδυνο να «αλλοιωθεί» η φυσιογνωμία του κόμματος, να υποχωρήσει ο ριζοσπαστισμός του και να «εξοκείλει» σε κόμμα αρχηγικό… Φοβούνται το άνοιγμα των οργανώσεων. Γνωρίζουν ότι τα κόμματα δεν είναι «αποστεωμένοι» οργανισμοί αλλά ζωντανά κύτταρα, «ώριμα τέκνα της ανάγκης», όπως θα έλεγε και ο ποιητής… Είναι το υποκείμενο που καλείται μέσα στις υπάρχουσες αντικειμενικές συνθήκες, να αναλύσει τις αντιθέσεις, τα προβλήματα που αναδεικνύονται και τους στόχους που καλείται να προωθήσει. Άλλοι οι στόχοι όταν πάλευες για την είσοδο στη Βουλή και άλλοι όταν βρίσκεσαι στα πρόθυρα να κυβερνήσεις και να αναλάβεις τις ευθύνες για τη λύση των προβλημάτων του λαού…

Φοβούνται τα μέλη, θεωρούν τους εαυτούς τους «αυθεντίες», διατηρούν τη μοναδικότητα και βέβαια κρατάνε «γερά» στα χέρια τους το «αριστερόμετρο». Τους διαφεύγει (;) ότι κάθε ριζοσπαστικό βήμα χρειάζεται να στηρίζεται σ’ ένα δυνατό μαζικό κίνημα που θα αντιπαρατίθεται στα εμπόδια που θα βάζει το σύστημα… Και η ειρωνεία είναι ότι αυτοί που «κόπτονται» για τον ριζοσπαστισμό ήταν και οι υπεύθυνοι για την απουσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από τους μαζικούς φορείς.

Θέλουν να διατηρήσουν και αν είναι δυνατόν να ισχυροποιήσουν τις ομάδες μέσα στο κόμμα. Θεωρούν δημοκρατικό να διακινούνται λίστες μέσα στο συνέδριο για την προώθηση δικών τους ατόμων, να «ενισχύσουν την ομάδα τους» και όχι η εκλογή να γίνεται από τα μέλη, από τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται. Και επιτέλους να γίνει και μία ισοβαρής αποκέντρωση. Να εκλέγονται αυτοί που είναι δίπλα στον κόσμο, γνωρίζουν τα προβλήματα και τις αγωνίες του και όχι οι «αστέρες» των ΜΜΕ που τους προβάλουν για τους δικούς τους λόγους.

Υποκριτικά προβληματίζονται που και πως θα λογοδοτεί ο πρόεδρος και η ΚΕ: μα στα μέλη και στο εκάστοτε επικείμενο συνέδριο.

Μήπως λογοδότησε ποτέ κανείς -από αυτούς που κόπτονται- γιατί το κόμμα απουσιάζει παντελώς από τους μαζικούς φορείς, για την οργανωτική ένδεια μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης και για το πόσο προβληματική είναι η λειτουργία των οργανώσεων;

Τι πιο δημοκρατικό και πιο ουσιαστικό, άραγε, από την πρόταση που κατατέθηκε για συμμετοχή των μελών στη διαμόρφωση της πολιτικής μέσω της διοργάνωσης δημοψηφισμάτων για κρίσιμα ζητήματα;

Αυτή η «Βαβέλ» είναι η κύρια αιτία που μεγάλη μερίδα του λαού στέκεται επιφυλακτικά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και διστάζουν να μπουν στις οργανώσεις. Στρουθοκαμηλίζουν ορισμένοι αν νομίζουν ότι η κοινωνία δεν «αφουγκράζεται» τι συμβαίνει στις κλειστές αίθουσες των οργανώσεων, ότι δεν αντιλαμβάνεται πως με «φωτογραφίες» και «δελτία τύπου» δεν υπερασπίζονται τα προβλήματα της κοινωνίας. Γι’ αυτό γυρίζει την πλάτη και απέχει από την κάθε εκδήλωση… Η καμπάνα ηχεί βροντερά, αλλά ορισμένοι κάνουν πως δεν την ακούν… Αντίθετα, στις περιοδείες του προέδρου η υποδοχή που του επιφυλάσσει ο κόσμος είναι αυθόρμητη, μαζική και δυναμική. Μη φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια… Δεν αρέσει το κόμμα…Αρέσει ο πρόεδρος…

Πρόεδρε, δυστυχώς το κόμμα βρίσκεται πολύ πίσω… Χτίσε ένα κόμμα που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας. Τα κόμματα προχωρούν και εξελίσσονται μαζί με την κοινωνία, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά. Αυτός είναι ο σημερινός δογματισμός: να στέκεις στο ίδιο σημείο, η κοινωνία να σε προσπερνά και εσύ να θεωρείς ότι είσαι μπροστά. Νομίζω ότι η εκλογή των οργάνων πρέπει να ξεκινήσει από τις νομαρχιακές επιτροπές για να «σπάσουν» κατεστημένα, παλαιοκομματικές νοοτροπίες, ιδιοκτησιακές αντιλήψεις του τύπου «αυτό μου ανήκει και δεν θα έρθουν οι “άλλοι” να μας το πάρουν».

Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες αρκετών να κρατήσουν σε χαλεπούς καιρούς τη «μήτρα» προκειμένου να υπάρχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπως και άλλοι παλαιότεροι στις φυλακές και τις εξορίες κράτησαν ψηλά τις αξίες της Αριστεράς. Όμως με τη στάση τους σ’ αυτήν την κρίσιμη περίοδο αδικούν και την προσφορά τους. Γνωρίζουν ότι η συμμετοχή στο κίνημα δεν σου δίνει αυτόματα κανένα εισιτήριο διαρκείας για το μέλλον. Καθημερινά δοκιμαζόμαστε…

Μπορεί το συνέδριο να γίνει «εφαλτήριο για έφοδο στους ουρανούς». Με την προγραμματική επεξεργασία και πρόταση, την οργανωτική ανασυγκρότηση και ενδυνάμωση, τη στελεχιακή ανανέωση να γίνει η αφετηρία της αντεπίθεσης για να φύγει η πιο επικίνδυνη και καταστροφική κυβέρνηση. Αυτό πρέπει να απασχολήσει το συνέδριο και όχι να μετατραπεί σε πόλεμο χαρακωμάτων. Ο λαός περιμένει να ξαναζωντανέψει η ελπίδα του. Το συνέδριο μπορεί να του την δώσει…

* Γιώργος Κακαφίκας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Γ' ΟΜ Βέροιας, Ημαθία

πηγη: https://left.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου