Η βουλευτική ασυλία είναι δημοκρατική κατάκτηση από την εποχή των μεγάλων αστικών επαναστάσεων. Στόχο δεν έχει την ατιμωρησία των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, αλλά την προστασία τους -την προστασία δηλαδή της νομοθετικής εξουσίας- από προσπάθειες ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής και δράσης.
Αν δεν υπήρχε η βουλευτική ασυλία, μέσα από μία στοχευμένη και συντονισμένη προσπάθεια εχθρών της δημοκρατίας, η Βουλή θα μπορούσε να διαλυθεί μέσα σε λίγες μέρες ή να είχαν πληγεί κόμματα και πρόσωπα της εθνικής αντιπροσωπείας.
Η άρση επομένως της βουλευτικής ασυλίας πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και όταν τα στοιχεία είναι τέτοια που επιβάλλουν την ποινική δίωξη του βουλευτή, εφόσον αυτός ενήργησε παρανόμως και καθ' υπέρβαση της άσκησης των βουλευτικών καθηκόντων του.
Τα κόμματα και οι βουλευτές σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ψηφίζουν την άρση της ασυλίας συναδέλφων τους στη βάση της κομματικής γραμμής και πειθαρχίας και κυρίως επειδή ο ελεγχόμενος βουλευτής δεν τους είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Οι πολιτικές συμπάθειες ή αντιπάθειες και το μικροπολιτικό συμφέρον δεν μπορούν να είναι λόγος για την άρση ή μη της ασυλίας οποιουδήποτε. Πολύ περισσότερο όταν την άρση της ασυλίας βουλευτή απαιτούν επιχειρηματικά, εκδοτικά και άλλα συμφέροντα.
Ορθώς, επομένως, οι 88 βουλευτές της Ν.Δ. -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- αρνήθηκαν να συμβάλουν με την ψήφο τους στην άρση της ασυλίας του Παύλου Πολάκη. Προστάτεψαν τον θεσμό του βουλευτή και την ασυλία που του παρέχουν το Σύνταγμα και οι νόμοι για να μπορεί να εκτελεί άφοβα τα καθήκοντά του.
Οι βουλευτές αυτοί διέσωσαν, επίσης, την τιμή του κόμματός τους, το οποίο έχει μεγάλη και πολύχρονη κοινοβουλευτική ιστορία. Δυστυχώς δεν έκανε το ίδιο και η κομματική ηγεσία τους που έδωσε γραμμή να ψηφιστεί η άρση ασυλίας του συγκεκριμένου βουλευτή.
Και ακόμη χειρότερα έπραξε ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. και υπουργός Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος ζήτησε συγγνώμη από τον εκδότη που ήθελε την άρση της ασυλίας, επειδή η παράταξή του δεν του παρέδωσε το κεφάλι του Πολάκη στο πιάτο.
Ηταν ένας προκλητικός ευτελισμός της πολιτικής και των θεσμών, τον οποίο οι 88 βουλευτές, προς τιμήν τους, δεν άφησαν να ολοκληρωθεί.