Οι παλιές γενιές, που αργοσβήνουν, μεγάλωσαν με τη μάνα του Γιάννη Ρίτσου στο ποιητικό του μοιρολόι «Επιτάφιος», τραγουδώντας «γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου». Οι πολύ νεότερες γενιές μεγάλωσαν με τη μάνα του Παύλου Φύσσα, που πάλι ο Ρίτσος, προφητικά, περιέγραψε τη στάση απέναντι στον μονάκριβό της με τον στίχο «γιε μου στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου».
Και οι τωρινές γενιές, ήρθε η αποφράδα ώρα να γνωρίσουν έναν εντελώς διαφορετικό καημό μιας μάνας. Αυτόν της Σοφίας, χήρας Αναστασίου, Τσιάρτα.
Υπάρχει ένας αφανής πόνος και μία αόρατη οδύνη στην ανοιχτή επιστολή της μάνας Τσιάρτα, μέσω της οποίας εξαναγκάζεται να αποκηρύξει δημόσια τον γιό της και το φασιστικό παραλήρημά του. Δυστυχώς λίγοι τη διέκριναν και μίλησαν γι΄αυτήν. Η πλειοψηφία σχολίασε με ποδοσφαιρικούς όρους το «φιάσκο» του μισάνθρωπου και μισαλλόδοξου Βασίλη.
Δεν υπάρχει πιο ισχυρό σύμβολο από τη μάνα, πιο πολυσύνθετος δεσμός από της μητέρας και παιδιού. Βάζοντας στην άκρη τις όποιες κακοποιητικές εξαιρέσεις, ο ρόλος της μητέρας εμπεριέχει την αυτοθυσία όσο κανένας άλλος ρόλος. Είναι η γυναίκα που θα υποστεί τα πάνδεινα για το πλάσμα που ανάθρεψε, κι αν η μοίρα της Σοφίας Τσιάρτα μας συγκινεί, είναι επειδή θα μπορούσε να ήταν και δική μας μοίρα.
Δεν γνωρίζουμε πως μεγάλωσε ο Βασίλης Τσιάρτας για να εξηγήσουμε που οφείλεται αυτή η επιθετικότητα που εκφράζει προς τον δημοκράτη πατέρα του μέσω επίθεσης προς όλους τους δημοκράτες πολίτες. Διότι όλα δείχνουν ότι είναι όμηρος ενός θυμού που εκπορεύεται από έναν προσωπικό και ιδιωτικό τόπο.
Το έχουμε απαντήσει αυτό και στην περίπτωση της συγγραφέως Σώτη Τριανταφύλλου που εκφράζεται με απέχθεια κατά του κομμουνιστή πατέρα, μέσα από τα γραπτά της.
Το μίσος και των δυο τους προς ό,τι προοδευτικό πυροδοτείται από υποκειμενικά, ενδο-οικογενειακά κατάλοιπα που αδυνατούν να αφομοιώσουν, που δεν μπόρεσαν να τα διαχειριστούν και τα έκαναν μισανθρωπισμό και πολεμική κατά της ζωής. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκες οι ασυνείδητες σκέψεις των γιών ή των θυγατέρων.
Σήμερα λοιπόν, ακόμα αγκιστρωμένος στο φαντασιακό επίπεδο, ο ενήλικας Τσιάρτας προσπαθεί να αποτινάξει τον πατέρα από μέσα του. Απλά αυτή τη μάχη την διεξάγει δημόσια κυνηγώντας κάθε άνθρωπο και κάθε ιδέα που δεν ταιριάζει στο ακροδεξιό Θεματικό του Πάρκο. Έλα όμως που ο ιδανικός κόσμος που έχει στο κεφάλι του δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το φάντασμα του πατέρα του, οι φαντασιακές παιδικές του συγκρούσεις, με αποτέλεσμα να υποτροπιάζει κάθε τρεις και λίγο και να ξερνοβολά εκφασισμένες απόψεις.
Κι εδώ, εισέρχεται η μάνα. Δεν ξέρουμε με τι πόνο αποκαλεί το παιδί της με το επίρρημα «ανωτέρω». Δεν ξέρουμε με τι ψυχικό κόστος επιλέγει να σταθεί από τη σωστή πλευρά της ιστορία της διότι «ουδέποτε στην οικογένειά μας είχαμε ομοφοβικές, ρατσιστικές ή εθνικιστικές αντιλήψεις αλλά αντίθετα διαπνεόμασταν από δημοκρατικές, προοδευτικές και αλληλέγγυες ιδέες». Είναι μία άξια στάση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και δυσάρεστη. Η δήλωση μάνας και θυγατέρας δε γεννά ενθουσιασμό, γεννά κάτι πολύ ανώτερο. Αρνούνται να εγκλωβιστούν στην ιερή εστία και να προσκυνήσουν την ιερή αγελάδα του ποδοσφαίρου. Αρνούνται να φυλακιστούν στον αστικό καθωσπρεπισμό, που θέλει την «άγια οικογένεια» πάνω από κάθε ανθρώπινη ιδέα και αξία. Και τολμούν.
Δεν παύει όμως να υπάρχει κάτι το τραγικό σε αυτό το διάβημα. Καλό είναι να το αναγνωρίσουμε προκειμένου να αποδώσουμε την αξία που πρέπει σε αυτή την κίνηση.
πηγη: https://www.koutipandoras.gr