Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να ματαιώνουν τόσο πολύ τις ανθρώπινες ανάγκες, όσο η αμφισβήτηση των συναισθημάτων μιας κοινωνίας. Να σου αρνούνται την οργή, γιατί δεν έχεις δικαίωμα να θυμώνεις. Να σου αρνούνται την απόγνωση, γιατί παντού στον κόσμο άσχημα περνά η ανθρωπότητα. Να σου αρνούνται το δικαίωμα στο πένθος, εκεί που τα έχεις χάσει όλα -τα νιάτα σου που πέρασαν στο παιδικό δωμάτιο, τα γηρατειά που τα κατατροπώνει η φτώχεια.
Δεν έχουμε
Δεν έχεις δικαίωμα στις απογνώσεις. Όλα είναι καλά. Περιπλανιόμαστε, ενίοτε, και ψέγουμε την πολιτική ορθότητα. Πως, ας πούμε, μας καταπιέζει, ότι δεν εκφραζόμαστε, ό,τι μας υποδουλώνει. Κι αν το πρόβλημά μας δεν είναι οι άλλοι, τότε θα πρέπει αναγκαστικά να αντιμετωπίσουμε τι είναι: είναι Αυτοί.
Μάτωσαν οι ζωές μας. Μας αφαιρέθηκε η αξιοπρέπεια. Το δικαίωμα στην καλή ζωή -όχι στην πλούσια, όχι στην εύκολη, απλώς στην καλή. Δεν έχουμε χρόνο, χώρο δικό μας, χώρο στην πόλη, δεν έχουμε λεφτά, δεν έχουμε ταξίδια, δεν έχουμε ελευθερία κι όλα σε καταπλακώνουν, γιατί εκτός από τα προβλήματα του κόσμου, έχεις και τα δικά σου. έχεις αυτά που έχουμε όλοι, αλλά έχεις και ζωή, δική σου, δική σου η ανηφόρα, δική σου κι η μοναξιά.
Πώς μπλέξαμε σε τέτοια ασφυξία… Είναι τόσο σκοτεινή η πραγματικότητα, που γίνεται η δοκή μας η ζωή αφόρητη. Αν ήταν δύσκολη, τώρα είναι αφόρητη. Φταίει που έπεσαν όλα μαζί και φταίει που δε μας επιτρέπουν να παραπονιόμαστε. Δεν έχουμε δικαίωμα, έτσι λένε. Δεν έχεις δικαίωμα να κρυώνεις στην Ελλάδα, γιατί στην Ουκρανία έχει πόλεμο κι αυτό το λέει ένας άνθρωπος πλούσιος, υπουργός. υπεύθυνος που εσύ κρυώνεις.
Δεν έχεις δικαίωμα να κουράζεσαι σε μια μίζερη δουλειά, γιατί τουλάχιστον δουλεύεις. Δεν έχεις δικαίωμα να θέλεις ακόμη κι αυτό το ταλαιπωρημένο “δικαίωμα στην τεμπελιά”, γιατί όλη σου η ζωή είναι η στιγμή που θα ξυπνήσεις, θα ντυθείς, θα φύγεις από το σπίτι, θα εξοντωθείς και θα δεις πως στα μέσα του μήνα δε σου φτάνουν τα χρήματα ούτε για ένα σαββατόβραδο, ένα ποτό.
Είναι δικαίωμα
Ζούμε διά πυράς και σιδήρου. Σε μόλις τριάμισι χρόνια διαλύθηκαν οι ζωές μας τόσο ξαφνικά και τόσο αναπάντεχα… Η πανδημία, η ακραία φτωχοποίηση, η βία, οι νεκρές γυναίκες, οι νεκροί ενός λιγότερο συγκινητικού πολέμου που γέννησε πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου, τα σπίτια που δεν χωράνε την τάξη μας κι η τάξη μας που δεν χωράει στη σάρκα της, κοντεύει να σκάσει, αναγκάζεται να μην υποφέρει για τίποτε άλλο πια, γιατί πρέπει να επιβιώσει.
Λέγανε, λοιπόν, τότε που ο κόσμος δεν είχε καν ανακαλύψει την πενικιλίνη ακόμα και πέθαινε σαν τιε αλογόμυγες, πως το συναίσθημα είναι πολυτέλεια. Το άγχος, ο θρήνος, η απόγνωση είναι πολυτέλειες.
Ποτέ δεν ήταν. Να προστατεύεις την ψυχή σου είναι δικαίωμα. Το πένθος είναι δικαίωμα, η απόγνωση κι η θλίψη, η τραγικότητα και της δικής σου ύπαρξης μέσα στην τραγικότητα των πολλών, των άλλων που κι αυτοί, αν και όλοι μαζί, είναι και πάλι μόνοι. Μόνοι μας, όλοι μας.
Και αν το ουρλιάξουμε;
Οταν σου αφαίρεσαν το δικαίωμα στο πένθος, ήταν η στιγμή που εγκατέστησαν το καθεστώς τους. Έτσι σε εγκλωβίζουν μέσα στην γκρίζα ζώνη και στον πνιχτό αέρα. Να μην έχεις δικαίωμα να φοβάσαι, να λυπάσαι κι επομένως, vα μην έχεις λόγους να αντιδράς.
Η μεγαλύτερη τους νίκη, είναι που μας κατάφεραν να μην μπορούμε να πούμε αυτό το πολύ απλό “πονάω”, το πολύ απλό “φοβάμαι”, το οικουμενικό, το θεόρατο, το καλά κρυμμένο “κουράστηκα”. Κουράστηκα να σέρνω το κουφάρι μου μέσα σε τόση δυστυχία. Κουράστηκα και θυμώνω και φοβάμαι και όχι, τίποτε δεν είναι καλά και φταίτε εσείς, εσείς που μου κλέψατε το δικαίωμα στα ίδια μου τα συναισθήματα. Εσείς, που με κάνατε να μπερδεύομαι ανάμεσα στα σωστά και στα λάθη της καθημερινότητας.
Εσείς, εσείς φταίτε που φοβάμαι. Εσείς φταίτε για την αβεβαιότητα, τραβήξατε κάτω από τα πόδια μου το χαλί και τώρα δεν έχω ιδέα τι να κάνω με το σώμα μου. Είμαστε μια κοινωνία που πενθεί βουβά, γιατί αν το ουρλιάξουμε, αν δούμε πόσο μαζί πονάμε, πόσο μαζί φοβόμαστε, θα γκρεμιστεί ο κόσμος τους.
Πηγή: Ολγα Στέφου – Εποχή
πηγη:http://vathikokkino.gr