Ήταν Μάης του 1980 όταν, νεαρότατος πολιτικός συντάκτης τότε, έκανα την πρώτη μου αποστολή στο εξωτερικό, συνοδεύοντας τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος στις 10 του μήνα είχε αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών και επρόκειτο να συναντήσει στην Ρώμη τον Αμερικανό ομόλογό του Αλεξάντερ Χαίηγκ.

Ήταν εποχές όπου η συντεχνία των πολιτικών συντακτών δεν επέτρεπε σε αριστερούς συναδέλφους της, και πολύ περισσότερο προερχόμενους απ’ τον «Ριζοσπάστη», να γίνουν δεκτοί στο press room για την ενημέρωση από τον αρμόδιο υπουργό Τύπου, με το επιχείρημα ότι ρίχνουν τα standards του επαγγέλματος επειδή παίρνουν χαμηλούς μισθούς. Αυτά ήταν τα standards της δημοκρατίας τότε.

Αγωνιώντας για το τί θα συναντήσω, έφυγα για το αεροδρόμιο, όπου ο μόνος που καταδέχθηκε να με χαιρετήσει ήταν ο αείμνηστος Λούης Δάνος από την «Ελευθεροτυπία». Ώ της εκπλήξεως, στην αιώνια πόλη η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου από τον «Ελεύθερο Κόσμο» όταν με είδε διαπίστωσε ότι οι αριστεροί δεν έχουν δύο κέρατα στο κεφάλι και, αναρωτώμενη ποιός είναι αυτός ο ευειδής νεαρός, μου απηύθυνε μερικά ευγενικά λόγια.

Ήταν η στιγμή που ένοιωσα ότι ο Καλιγούλας έλειπε οριστικά από την Ρώμη.

Τέλος πάντων, οι δικές μου αγωνίες δεν ήταν το θέμα του ταξιδιού, αλλά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τους παρατηρητές της εποχής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τις δικές του αγωνίες -έπαιζε πολλά απ΄ τα χαρτιά για τις ηγετικές του φιλοδοξίες στην ΝΔ, στην οποία είχε μεταγραφεί το 1978- για την έκβαση εκείνης της συνάντησης.

Αποδείχθηκε ότι ήταν πιο άτυχος κι από μένα, διότι από την συνάντηση με τον Αμερικανό στρατηγό και ΥΠΕΞ, βγήκε αρκετά ζεματισμένος, όσο κι αν ο εκπρόσωπός του στον τύπο Γιάννης Πευκιανάκης προσπάθησε φιλότιμα να μετριάσει τις εντυπώσεις.

Η ιστορία έδειξε ότι χρειάσθηκαν τέσσερα χρόνια για να γίνει αρχηγός της ΝΔ και ίσα με δέκα πρωθυπουργός, ώστε να συναντηθεί με τον πατέρα Μπους στον Λευκό Οίκο, τον οποίο επισκέφθηκα τότε κι εγώ ως δημοσιογράφος για πρώτη φορά.

Πρέπει να πω ότι, ανεξαρτήτως της ουσίας των εξαρτημένων σχέσεων των πρωθυπουργών της Δεξιάς, η προσέγγιση του Κων. Μητσοτάκη ήταν απολύτως πολιτική και σε πλαίσια που δεν έριχναν την αξιοπρέπεια στα τάρταρα. Η προσπάθειά του να φιλέψει αργότερα τον Μπους με τενεκέδες λάδι, μοιάζει αθώα κίνηση κρητικής γενναιοδωρίας μπροστά σ’ αυτό που παρακολουθήσαμε με την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πήγε στις ΗΠΑ όχι ως πρωθυπουργός της χώρας, αλλά ως Μητσοτάκης στην χειρότερη εκδοχή.

Η ανακύκλωση της ιστορίας με τον πιο ακραίο τρόπο, ενός φύλαρχου άλλων γεωγραφικών συντεταγμένων και άλλης εποχής, με τα τύμπανα των ιθαγενών ΜΜΕ να ηχούν εφιαλτικά.
Επωφελούμαι από την δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι στην χώρα μας μπορεί να δημοσιεύσεις ό,τι θέλεις, για να αναρωτηθώ: Ελλάδα, το’ βαλες για τα καλά προς τα πίσω; Εκεί που πήγες κι έμπλεξες, ο θεός να βάλει το χέρι του.

πηγη: https://tvxs.gr