Η κοινωνία κύριε Μητσοτάκη δεν περίμενε κανέναν Τσίπρα όπως είπατε για να την ξεσηκώσει κάθε άλλο παρά διχασμένη απέναντί σας.

Έλλη Πράντζου
12.03.2021 Έλλη Πράντζου

Πριν μπω στην ανάλυση τους θέματος, ξέροντας ότι υπάρχουν και πολλοί εκεί έξω οι οποίοι περιμένουν στη γωνία με το ντουφέκι πότε θα πεις κάτι εύκολα παρερμηνεύσιμο για να σε χαρακτηρίσουν, ας ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν υποστηρίζω τη βία ως γενική κατάσταση. Δε θα ήταν η πρώτη μου επιλογή, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη και γενικά θα την απέφευγα μέχρι το σημείο όπου θα ένιωθα πως απειλείται η ζωή μου. Δεν έχω τη βίαιη αντίδραση στο τσεπάκι μου -πόσο μάλλον τη βίαιη δράση. Τώρα που ξεκαθαρίσαμε αυτό το κομμάτι, λοιπόν, ας προχωρήσουμε σε κάποιες περαιτέρω σκέψεις γύρω από αυτήν, με βάση και τα τελευταία γεγονότα, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα μιας αποπροσανατολιστικής εξομοίωσης καταστάσεων.

Από τη μία πλευρά έχουμε ανθρώπους οι οποίοι στα μάτια της πλειοψηφίας (θα έπρεπε να) συμβολίζουν τη διατήρηση της τάξης, της ασφάλειας των πολιτών και των νόμων της πολιτείας. Είναι μισθωτοί, υπάλληλοι του κράτους και γι’ αυτό αποτελούν τον καθρέφτη του. Με τον τρόπο που έχουμε δομήσει την κοινωνία μας, βέβαια, ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και το ίδιο το κράτος, το μόνο που καταλήγουν να κρατούν στα χέρια τους στο τέλος της ημέρας, είναι εξουσία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συνήθως όπως διαπιστώνουμε συνεπάγεται καταστολή, ακραία βία, εκτόνωση βίτσιων, κατάχρησή της, προκλητική ανομία, συχνά ατιμωρισία. Το να επισημάνει κανείς πως δεν είναι όλοι έτσι αποτελεί μια δήλωση σωστή μεν αλλά άχρηστη επί της παρούσης. Για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεν ήταν έτσι η πλειοψηφία κι ήταν συντριπτικά μεγαλύτερο το υγιές κομμάτι, θα είχε καταφέρει να αντιδράσει κι εκείνο ώστε να μην ντροπιάζεται σύσσωμος ο κλάδος εξαιτίας λίγων. Πράγμα που μας δείχνει δυστυχώς ότι το άρρωστο κομμάτι μάλλον υπερτερεί κι αυτό αποτελεί από μόνο του μια σοβαρή παθογένεια.



Συνεχίζοντας, από τη μία πλευρά, λοιπόν, έχουμε μια επικίνδυνη αστυνομία η οποία καταλήγει να ταιριάζει περισσότερο σε μπατσοκρατία και μάλιστα με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Της εκάστοτε κυβέρνησης απλώς όσα ζούμε τώρα είναι πιο απροκάλυπτα, πιο ανεξέλεγκτα και πιο επικίνδυνα από ποτέ. Έχουμε καταιγισμό περιστατικών όπου αποδεδειγμένα μπάτσοι –ας μη μας ενοχλεί η λέξη, ας μας ενοχλεί που την κέρδισαν με το σπαθί τους- βαράνε όπως είπαμε στο ψαχνό τυφλά πολίτες, τραμπουκίζουν με την πρώτη ευκαιρία, επιδίδονται σε διαγωνισμούς καψωνιών, βγάζουν βίτσια επειδή μπορούν, απειλούν θεούς και δαίμονες, καταχρώνται με κάθε τρόπο την εξουσία τους και τελούν χρέη ρουφιάνου. Από την ίδια πλευρά έχουμε ένα κράτος που στο τέλος της ημέρας θα προτιμήσει να βγάλει τρελούς τους πολίτες του με επαίσχυντες ψευδείς δηλώσεις. Θα επιλέξει να υποτιμήσει μέχρις εσχάτων τη νοημοσύνη τους. Θα καταφύγει σε γελοίες δικαιολογίες. Θα διαψεύσει ακόμη και τα ίδια τους τα μάτια. Θα προπαγανδίσει μέχρι τελικής πτώσης διά μέσου των καναλιών που πλήρωσε αδρά. Και, τέλος, για όλους τους παραπάνω λόγους αντί εν τέλει να αποδώσει δικαιοσύνη θα εντείνει ακόμη περισσότερο τη δικαιολογημένη οργή.

Συνοψίζοντας, εν ολίγοις από τη μία πλευρά έχουμε υπαλλήλους του κράτους που καταλήγουν να δρουν με την πρώτη ευκαιρία ως βασανιστές υπό τη σκέπη της κυβέρνησης. Τόσο καθαρά, τόσο ξάστερα, τόσο ειλικρινά, καθόλου ισοπεδωτικά, αποδεδειγμένα. Και μια κυβέρνηση ατσαλάκωτο αρχιβασανιστή στα παρασκήνια που ξελασπώνει τους εκτελεστές των διεστραμμένων τακτικών της υποτιμώντας τραγικά τη νοημοσύνη κάθε όντως νοήμονος πολίτη.

Ας περάσουμε στην άλλη πλευρά τώρα. Όλα τα παραπάνω όπως καταλαβαίνουμε είναι υπεραρκετά, ειδικά όταν τα ζεις πλέον σε συχνότητα σχεδόν καθημερινή κι υπό ήδη ακραία πιεστικές συνθήκες, ώστε κάποια εύλογη στιγμή να σε εξοργίσουν. Και κατά τη γνώμη μου θα ήταν ανησυχητικό αν δεν εξοργιζόσουν. Δυστυχώς, ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν έχουμε αγγίξει ως όντα τη θέωση ή τη νιρβάνα ώστε η οργή αυτή που προκύπτει ως αντίδραση στη δράση να μπορεί πάντα να διατηρείται σε επίπεδα διαχειρίσιμα και κάπως έτσι φτάνουμε στη χρήση βίας κι από μερίδα της άλλης πλευράς όπως προκύπτει ευτυχώς σε αυτήν την περίπτωση σε ασύγκριτα μικρότερη συχνότητα. Επιβραβέυσιμο παρ’ όλα αυτά; Όχι. Αιτιολογημένο; Δυστυχώς, όσο κι αν κινδυνεύω να “αφοριστώ” θα τολμήσω να πω ναι. Το ότι κατανοώ τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει κάτι δε σημαίνει πως το υιοθετώ ούτε πως θα κατέφευγα κι εγώ σε αυτό. Το ίδιο, όμως, ισχύει κι αντιστρόφως.



Κάπου εδώ ας εμβαθύνουμε λιγάκι περισσότερο προκειμένου να καλύψουμε κάθε σημείο της κατάστασης. Κάθε φορά που προκύπτει, σε επικίνδυνη επαναλαμβάνω συχνότητα, περιστατικό ακραίας αστυνομικής βίας κάθε είδους, αυτός ή αυτοί που την ασκούν είναι όντως αναμφίβολα μπάτσοι. Τα πληρωμένα κανάλια τους καλύπτουν όσο μπορούν, οι κυβερνώντες τους κουκουλώνουν όπως όπως, μα ευτυχώς υπάρχουν ακόμη ορισμένα ΜΜΕ από όπου μπορείς να διαπιστώσεις την αλήθεια αν δεν ήσουν παρών ή παρούσα εσύ. Κάθε φορά όμως που μία στο τόσο προκύπτει περιστατικό βίας απέναντι σε αστυνομικούς μπορεί να προέρχεται αυτό από οποιουσδήποτε. Τα κανάλια θα σπεύσουν να τους ονομάσουν αναμφίβολα αναρχικούς ή εν πάση περιπτώσει αριστερούς, αλλά μπορεί όντως να είναι μερίδα τους μπορεί και όχι.

Εμετικό διάγγελμα του Μητσοτάκη το βράδυ που τραυματίστηκε ο αστυνομικός

Η κυβέρνηση, επιπλέον, θα τους χρησιμοποιήσει ως βούτυρο στο ψωμί της ώστε να δικαιολογήσει τα δικά της έκτροπα τα οποία οδήγησαν στην εκάστοτε ακραία κατάσταση παρουσιάζοντάς τους ως γενικευμένη απειλή της “άλλης πλευράς”. Κι η γελοιότητα δεν έχει τέλος. Ας πάρουμε παράδειγμα το εμετικό διάγγελμα του Μητσοτάκη το βράδυ που τραυματίστηκε ο αστυνομικός με το οποίο κατάφερε να εξοργίσει τους πάντες, ακόμη κι όσους δεν επικροτήσαμε τον τραυματισμό. Ακριβώς επειδή επρόκειτο για ένα μεροληπτικότατο, επιλεκτικό, υποτιμητικό, προσβλητικό και χυδαίο για κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο πολίτη διάγγελμα.

Κι έρχομαι εγώ να κάνω εκτός όλων των άλλων και μια ερώτηση επιπέδου 1+1=2. Πώς γίνεται να θεωρείται γενικευμένη απειλή το ένα (στο τόσο) περιστατικό αντιδραστικής βίας προς αστυνομικούς από κάποιους που δεν αποτελούν καν πλειοψηφία σε όποιον χώρο κι αν ανήκουν τελικά και να μην αποτελεί γενικευμένη απειλή η μόνιμη δραστική βία που προέρχεται από τεράστιο αριθμό αποδεδειγμένα μπάτσων, συμβαίνει συχνά και πυροδοτεί η ίδια πάσης φύσεως αντί-δράσεις; Πώς γίνεται να προκαλείς εσύ ο ίδιος τον πόλεμο κι όταν αυτός ξεσπά να κατηγορείς εκείνους που δέχτηκαν τη δική σου πρό(σ)κληση κι ανταπέδωσαν; Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι θα μπορείς μια ζωή να βασανίζεις τον κόσμο χωρίς κάποια στιγμή να βρεθείς απέναντι και σε καταστάσεις βίας που γέννησε η βία σου;



Γι’ αυτούς και πολλούς ακόμη λόγους, όσο αντιδημοφιλής κι αν γίνω με αυτήν την άποψη θα πω το εξής. Τα αποτελέσματα της βίας είναι λυπηρά όπως και να ‘χει. Τα αποτελέσματα της βίας τα καταδικάζουμε, δεν τα επιδιώκουμε ούτε τα υιοθετούμε ως τρόπο και στάση ζωής. Οι αιτίες όμως και οι εκάστοτε εκφάνσεις της βίας, όχι, δεν μπορούν και δεν πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Δεν είναι όλες οι εκφάνσεις της ίδιες, δεν είναι όλες οι αιτίες της ίδιες κι αυτή η δήλωση δε με κάνει λιγότερο ανθρώπινη από όσους σπεύδουν να πουν ότι η βία είναι πάντα ακριβώς ίδια από όπου κι αν προέρχεται. Μάλλον ακριβώς επειδή μπορώ να διακρίνω πως δεν είναι ίδια ίσως να είμαι ακόμη πιο ανθρώπινη, αφού το να μπορείς να διαχωρίσεις κάποιες καταστάσεις που κατά τα άλλα δεν τις ασπάζεσαι σε καθιστά πιο διαυγή ώστε να καταλάβεις το πώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν εντελώς. Αν δε θέλεις να υπάρχει βία, λοιπόν, δεν τη γεννάς. Αν δε θέλεις η ανεξέλεγκτη, βιτσιόζικη, εξουσιολάγνα σου βία να γεννήσει αντιδραστική, εξοργισμένη, αγανακτισμένη βία, η οποία θα έχει δυστυχώς εξίσου τραγικά αποτελέσματα, σταματάς να είσαι ανεξέλεγκτος, βιτσιόζος, εξουσιολάγνος.

Αν δε θέλεις να υπάρχει βία, λοιπόν, δεν τη γεννάς.

Δε θα πέσω στην παγίδα να δώσω το ίδιο πρόσωπο στη βία του βιαστή και στη βία που θα ασκήσει ένα θύμα στον βιαστή ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι και το θύμα από φόβο, οργή, ακραίο παράπονο έφτασε σε σημείο να αποκτηνωθεί ως συμπεριφορά. Αν πέσω σε αυτήν την παγίδα χάνω τον στόχο που θα μπορούσε να αποτρέψει και τις δυο βίες γιατί όντως τις καταδικάζω σε επίπεδο αποτελέσματος και τις δύο με όλη μου την καρδιά.


Eurokinissi

Κι ένα μήνυμα για το τέλος. Η κοινωνία κύριε Μητσοτάκη δεν περίμενε κανέναν Τσίπρα όπως είπατε για να την ξεσηκώσει κάθε άλλο παρά διχασμένη απέναντί σας. Όποιοι είναι εναντίον σας δεν είναι μόνο “συριζαίοι” εξάλλου, όσο κι αν σοκάρεστε με αυτό αφού φαίνεται να σας διακατέχει μια μονομανία με την αντιπολίτευση. Κάποιοι από εμάς δεν υποστηρίζουμε καν τα κόμματα εν γένει. Εσείς την ενώσατε εναντίον σας κι όσο μας υποτιμάτε τόσο πιο αποφασισμένους θα μας συναντάτε.

Ενωμένοι είμαστε. Απέναντί σας.

Εσείς είστε αυτός που ξαμόλησε τα λυσσασμένα μαντρόσκυλα σε κάθε γειτονιά ως λύση στα προβλήματα κάθε τομέα την ώρα που καταπατάτε υγεία και παιδεία μέχρι τελικής πτώσης. Εσείς είστε αυτός που αποτύχατε παταγωδώς στην αντιμετώπιση μιας πανδημίας η οποία χρησιμοποιήθηκε όσο τίποτε εναντίον της αξιοπρέπειάς μας. Εσείς ψηφίζετε αβέρτα νόμους αντιδημοκρατικούς εν μέσω μιας πραγματικότητας λόγω της οποίας ελπίζατε να μην τολμήσει ο κόσμος να αντιδράσει. Εσείς κατηγορείτε τον κόσμο που τελικά αντιδρά ως βασικό υπεύθυνο για διασπορά του ιού. Εσείς δημιουργείτε και καλύπτετε σκάνδαλα για χόμπι. Εσείς επαναφέρατε τη λογοκρισία πιο δυναμικά από ποτέ. Εσείς προκλητικά μας κουνάτε το δάχτυλο σαν αυστηρός μπαμπάς που μιλάει στα τρίχρονα παιδάκια του όταν κάνουν σκανταλιές την ώρα που αλωνίζετε διακοπάροντας ως ανέμελος και άριστος υπεράνω όλων.

Δε θα συνεχίσω την ατέλειωτη λίστα των εγκλημάτων σας. Όμως να ξέρετε πως το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας πλέον μόνο διχασμένο δεν είναι όσο κι αν παλέψατε γι’ αυτό ώστε να βρείτε πάτημα στα αίσχη σας. Ενωμένοι είμαστε. Απέναντί σας.

Πηγή: www.rosa.gr