Την ώρα που συνεχίζεται, με οδυνηρές απώλειες, ο ανοιχτός πόλεμος με τον κορονοϊό στα νοσοκομεία, στα κέντρα εμβολιασμού, αλλά και στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους εργασίας και όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος μετάδοσης, ένας άλλος πόλεμος, αθόρυβος αλλά επίμονος αυξάνει τα θύματά του.
Αλλοι δυο εργολαβικοί εργάτες βρήκαν τραγικό θάνατο χθες, στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, στην Κοζάνη. Πέντε θάνατοι εργαζομένων σε 15 μέρες σε έργα της κορυφαίας δημόσιας -προς το παρόν- επιχείρησης της χώρας, της ΔΕΗ, είναι πολλοί για να τους αντιμετωπίσουμε με συλλυπητήρια ρουτίνας.
Πολύ περισσότερο που έχουν περάσει δυο εβδομάδες από την άλλη τραγωδία, στο Γυμνό της Ερέτριας, και ακόμη δεν έχει δοθεί καμιά πειστική απάντηση για τα αίτια και τις ευθύνες. Ολοι διαβεβαιώνουν για τις προθέσεις πλήρους διερεύνησης, αλλά στις οικογένειες που θρηνούν τους αδικοχαμένους εργάτες και στους εκατοντάδες συναδέλφους τους που εξακολουθούν καθημερινά να αιωρούνται δεκάδες μέτρα πάνω από το έδαφος, σε κακοσυντηρημένα αναβατόρια ή να δουλεύουν κρεμασμένοι δίπλα σε χιλιάδες θανατηφόρα βολτ δεν έχει δοθεί καμιά εξήγηση.
Ούτε καν το πόρισμα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, που υποστελεχωμένο και θεσμικά αποδυναμωμένο από την κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι επιφορτισμένο να ελέγξει την τήρηση των ελάχιστων όρων νομιμότητας και ασφάλειας.
Οπως και στην περίπτωση της Ερέτριας, έτσι και στην Κοζάνη την Παρασκευή οι πρώτες ενδείξεις και πληροφορίες αποκαλύπτουν ένα ντόμινο παραλείψεων που σε μεγάλο βαθμό δικαιώνουν τις καταγγελίες των σωματείων για «εργοδοτικό έγκλημα».
Διότι, πέρα από την πλημμελή τήρηση των μέτρων ασφαλείας σε εργασίες τεράστιας επικινδυνότητας, σε κακοπληρωμένες δουλειές στις οποίες οι εργάτες κάθε μέρα παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα, αποκαλύπτεται η συνενοχή του συστήματος ανάθεσης και επίβλεψης των έργων στην υποβάθμιση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας.
Το σύστημα εργολαβιών και υπεργολαβιών, που θέτει ως προτεραιότητα τη μετάθεση της ευθύνης στον κατώτατο κρίκο της αλυσίδας και τη θωράκιση των μεγάλων ομίλων από νομικές περιπέτειες και οχλήσεις, εξελίσσεται κυριολεκτικά σε «μπάμπουσκα» θανάτου για τους απροστάτευτους εργολαβικούς εργάτες.
Και όταν αυτό το σύστημα υποθάλπεται από δημόσιες εταιρείες και το ίδιο το κράτος ως μεγαλύτερο αγοραστή εργολαβικών υπηρεσιών, το εργοδοτικό έγκλημα γίνεται τελικά και πολιτικό.