Αποκαλυπτικό ντοκουμέντο (τα αποσπάσματα των πρακτικών παρατίθενται) ήταν η συζήτηση που έγινε στην Ολομέλεια της Βουλής την Άνοιξη του 1996, κατά τη συζήτηση νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης (επί Ευ. Βενιζέλου). Σε αυτό, υπήρχαν πρόνοιες για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος -και αυτές οι πρόνοιες θα οδηγούσαν σε αποφυλάκιση πρωταιτίων της Χούντας που παρέμεναν έγκλειστοι. Έτσι, το νομοσχέδιο περιελάμβανε παράγραφο με την οποία εξαιρούνταν οι πραξικοποιηματίες, με το αιτιολογικό ότι είχαν καταδικασθεί για εσχάτη προδοσία. Αυτό προκάλεσε την ισχυρή αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας και της ΠΟΛΑΝ κατά την διάρκεια της συζήτησης, που έκαναν λόγο ακόμη και για αντισυνταγματικότητα της συγκεκριμένης παραγράφου.

Είναι αποκαλυπτικές οι αποστροφές της τοποθέτησης του επίτιμου προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά, Ανδρέα Λεντάκη. 

Κ. Μητσοτάκης (ΝΔ): «Κύριε υπουργέ, εγώ μέσα μου πιστεύω απόλυτα, ότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού έχει ωριμάσει η άποψη της επιείκειας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει - αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο - όπως επίσης δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και η δημοκρατία συγχωρεί. κάποια ώρα συγχωρεί. Άνθρωποι 80 ετών στο τέρμα του βίου των πρέπει να αντιμετωπισθούν με επιείκεια κύρια Υπουργέ. Εδώ εγκληματίες πολέμου - θα το θυμίσω σε μερικούς νεώτερους συναδέλφους- άλλοι εξετελέσθηκαν μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης και ο τελευταίος που απέμεινε ήταν ο Ες, τον οποίον όλα τα κράτη ζήτησαν να αμνηστεύσουν. Η Σοβιετική Ένωση δεν συνεφώνησε τότε - ήταν ακόμα το κομμουνιστικό καθεστώς - και απέθανε στις φυλακές. Δεν γνωρίζω κανένα άλλο φαινόμενο, καμία άλλη περίπτωση εγκληματίου αυτού του τύπου, ο οποίος να έμεινε στις φυλακές μέχρι τέλους και να πέθανε ... Στο τέλος - τέλος η συνεχής εξαίρεση από διατάξεις που ισχύουν για όλους τους Έλληνες θα μπορούσε ενδεχομένως από μιας πλευράς να θεωρηθεί και αντισυνταγματική. Γιατί, δηλαδή, ο πλέον στυγερός δολοφόνος ο οποίος προκάλεσε το κοινό αίσθημα, πρέπει να βγαίνει και πρέπει διαρκώς να εξαιρείται ο άνθρωπος ο οποίας διέπραξε αυτό το έγκλημα αδιαμφισβητήτως αλλά ο οποίος πλήρωσε ακριβά επί πολλά χρόνια το έγκλημα το οποίο διέπραξε».

Ανδρ. Λεντάκης (ΠΟΛΑΝ): «Εάν τελικά πεθάνουν στη φυλακή, τότε κύριε Υπουργέ, η δημοκρατία θα έχει διατηρήσει τη μνήμη της; Αυτό είναι το στοιχεία που διατηρεί τη μνήμα της δημοκρατίας; Δηλαδή ο βιολογικός θάνατος μέσα στη φυλακή; Τα 22 χρόνια δεν είναι επαρκής τιμωρία; Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητικό ούτε τιμωρό καθεστώς απλώς και μόνο με την έννοια της εκδικητικότητας. Θέλει να σωφρονίσει από τη μία κάποιους επιδόξους καταλυτάς του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά τα 22 χρόνια νομίζω ότι αποτελούν την καλύτερη παραγγελία που θα μπορούσαν να δώσουν το αποτρεπτικό μήνυμα σε οποιονδήποτε επίδοξο καταλυτή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όμως το να παραμείνουν και να πεθάνουν μέσα στη φυλακή, αυτό πραγματικά καταλήγει να είναι απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό».

Μάλιστα, ο τελευταίος είχε επισκεφτεί με δική του πρωτοβουλία τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο για να συζητήσουν το ενδεχόμενο αμνήστευσης των πρωταιτίων της Χούντας.

Αυτά, το 1996, όταν η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν αξιωματική αντιπολίτευση (με ηγέτη τον Μιλτιάδη Έβερτ) μετά την «αποστασία» Σαμαρά που έριξε το 1993 την «γαλάζια» κυβέρνηση. Σήμερα, είναι απορίας άξιον εάν αυτές οι θέσεις περί επιείκιας και σθένους της Δημοκρατίας έχουν χώρο μέσα στην κυβερνώσα παράταξη, μεταξύ ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων. Αν δηλαδή υπάρχει στη ΝΔ ακόμη ζωντανό κάποιο κύτταρο της αστικής Δεξιάς που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει «κράτος Δικαίου»...

πηγη: https://left.gr