Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Αποσπάσματα απο την ομιλία της Λότη Πέτροβιτς που εκφωνήθηκε τη Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012, στον πεζόδρομο της Ακράτας, σε τιμητική εκδήλωση της Τοπικής Κοινότητας Ακράτας «Αφιέρωμα στη συγγραφέα Αναστασία Ευσταθίου και στον ποιητή Παναγιώτη Κουμπούρα»

Σε μια συνέντευξή της στο περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους, η Αναστασία Ευσταθίου, ο δραστήριος αυτός πνευματικός άνθρωπος, η ξεχωριστή εκπαιδευτικός και συγγραφέας που τιμούμε σήμερα, όταν της ζητήθηκε να μιλήσει για τη ζωή της, την επαγγελματική της πορεία και τις πηγές της έμπνευσής της, άρχιζε κάπως έτσι:

«Μου ζητάτε να φορέσω τα ξεχαρβαλωμένα παπουτσάκια μου και να περπατήσω στα μονοπάτια της μνήμης… Αυτά τα παπουτσάκια περπάτησαν πολύ στα σχολεία της ζωής. Σχεδόν έλιωσαν…»

Ε, λοιπόν εγώ πιστεύω πως η Αναστασία κάνει λάθος. Τα παπουτσάκια της παραμένουν άφθαρτα. Κι απόψε θα προσπαθήσω να εξηγήσω το πώς και το γιατί. «Ποδηματάκια» θα τα λέω, όπως έλεγε τόσο εύηχα ο σοφός λαός μας τα μικρά παπούτσια σε κάποια νησιώτικα δημοτικά τραγούδια, εκεί που διασώζονται και πάμπολλες άλλες ρίζες από αρχαίες λέξεις, αποδεικνύοντας περίτρανα τη συνέχεια της ελληνικής μας γλώσσας (ας μου επιτραπεί ως παρέκβαση να θυμίσω το πουλί ως «στρουθί» -από το στρουθίον – στην Κύπρο, ή το «χλιάρι» από το «κοχλιάριον» στη Μακεδονία). Δυο λέξεις παραπάνω σχετικά μ’ αυτή την επιλογή έχω φυλάξει για το τέλος. Ποδηματάκια λοιπόν τα μικρά «υποδήματα» της Αναστασίας, που ήταν μαγικά, καθότι δώρο κοινό από τις παραδοσιακές τρεις Μοίρες που έσκυψαν στην κούνια της όταν γεννήθηκε, δίνοντας με τη σειρά τούτες τις τρεις ευχές: Να γίνει το νεογέννητο δασκάλα ξεχωριστή, συγγραφέας χαρισματική, μα κι άξια σύντροφος και μάνα. «Όμως θα χρειαστεί πολύ περπάτημα για όλ’ αυτά» μουρμούρισε η πρώτη συλλογισμένη. «Τότε να της χαρίσουμε ποδηματάκια που να μη λιώνουν» πρότεινε η δεύτερη. Και η τρίτη συμπλήρωσε «που να μεγαλώνουν κι αυτά όσο θα μεγαλώνει και να μένουν αόρατα!»

΄Ετσι έγινε και η Αναστασία πρωτοφόρεσε στην παραλία του Πλατάνου τα μαγικά της ποδηματάκια μόλις έμαθε να περπατάει. Κι εκείνα την έφεραν δωδεκάχρονη εδώ, στην αγαπημένη της Ακράτα. Γιατί εδώ κυρίως έμελλε ν’ αναπτύξει τα χαρίσματά που της δόθηκαν, όταν ενήλικη πια θα διάλεγε από το 1990 τούτο τον τόπο για μόνιμη εγκατάσταση με τη νέα της οικογένεια.

Τη συνέχεια μπορεί εύκολα κανείς να την ανιχνεύσει καταγραμμένη στα βιογραφικά σημειώματα που συνοδεύουν τις πολλαπλές δραστηριότητές της: Με εφόδια τις σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης, τη μετεκπαίδευση στο Διδασκαλείο "Eυάγγελος Παπανούτσος" και το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, ξεκίνησε μια λαμπρή σταδιοδρομία ως εκπαιδευτικός που επάξια την οδήγησε στη θέση της Διευθύντριας του 2ου Δημοτικού σχολείου Ακράτας. Και πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει, αφού αυτή ήταν η ευχή της πρώτης Μοίρας; Πλούσιο, άλλωστε, το επιστημονικό-ερευνητικό της έργο: Εισηγήτρια σε συνέδρια και ημερίδες, επιμορφώτρια του ΕΚΕΒΙ στο πρόγραμμα φιλαναγνωσίας, επιμορφώτρια στα ΠΕΚ, ερευνήτρια, αρθρογράφος για θέματα παιδαγωγικής και πλήθος άλλες συναφείς δραστηριότητες.

«Είμαι δασκάλα της “τάξης και της πράξης”» έχει δηλώσει. «Προσπαθώ να δείξω ότι κάθε τι νέο μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος μέσα στην τάξη στο δημόσιο Δημοτικό σχολείο. Ο καθένας από μάς τους δασκάλους μπορεί να λειτουργήσει ως εμπνευστής δράσεων σε ένα σχολείο που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε το έχει ανάγκη. Δε βρίσκω με ποιους άλλους τρόπους θα γεφυρώσουμε τις κοινωνικές ανισότητες, θ’ αντιμετωπίσουμε τα συνεχώς διογκούμενα κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική οικογένεια, θα χειριστούμε τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα του σημερινού σχολείου. Ο πολιτισμός και η Παιδαγωγική του Ανθρωπισμού σε ένα Σχολείο του Ενδιαφέροντος είναι τα δικά μου “πιστεύω”».

Αυτοί ακριβώς οι στόχοι τι άλλο φανερώνουν παρά έναν άνθρωπο που πέρα από ευσυνείδητος εκπαιδευτικός είναι και συνειδητός πολίτης. Κι ένας συνειδητός πολίτης, δε γίνεται παρά να προσφέρει αφιλοκερδώς χρόνο και κόπο για τα κοινά. ΄Ετσι λοιπόν, τα μαγικά «ποδηματάκια» οδήγησαν την Αναστασία, παράλληλα με τα επαγγελματικά της καθήκοντα, στον εθελοντισμό.

Η εθελοντική της δράση αγκαλιάζει ιδιαίτερα την Ακράτα, όπου δραστηριοποιήθηκε στον πολιτιστικό τομέα από το 1991. Για χρόνια υπήρξε μέλος του ιστορικού Πολιτιστικού Συλλόγου "Αναγέννηση", έδωσε όμως το στίγμα της και στα διοικητικά συμβούλια του Συλλόγου Περιβάλλοντος Ανατολικής Αιγιαλείας, στη Φιλαρμονική και στην ΕΓΕ Ακράτας, που οι εκδηλώσεις της για τη ΜΑΝΑ με τις γυναίκες του τόπου είχαν αφήσει εποχή. Πέραν αυτών, ανέβασε θεατρικές παραστάσεις, συντονίζοντας εκδηλώσεις, συμμετέχοντας ενεργά σε φορείς και συλλόγους του τόπου, προωθώντας το θέατρο και το παιδικό βιβλίο με παραστάσεις αλλά και με προσκλήσεις και αφιερώματα σε γνωστούς και καταξιωμένους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας. Ας αναφέρουμε τους τίτλους μερικών μόνο από τις πολλές αυτές εκδηλώσεις: Το κόκκινο φεγγάρι το 1991 σε συνεργασία με την "Αναγέννηση", Τα ψαράκια του Κορινθιακού το 1995 σε συνεργασία με το Σύλλογο «Φίλοι του Περιβάλλοντος Ανατολικής Αιγιαλείας» και το 1ο Δημοτικό Σχολείο Ακράτας, Αναδρομή στις ρίζες μας, το 1997, παράσταση βασισμένη σε τοπικά έθιμα και παραδόσεις, Ύδωρ ζωής στη φλόγα που περνά, δρώμενο με τη μορφή χοροθεάτρου βασισμένο στην ιστορία του τόπου της Ακράτας για την τελετή υποδοχής της φλόγας τον Αύγουστο του 2004.

Ουσιαστική επίσης η συμμετοχή της για πολλά χρόνια στην Καρναβαλική Επιτροπή του Ακρατινού καρναβαλιού, ενώ η προσφορά της κορυφώνεται κατά τη θητεία της ως Προέδρου από το 2004 ως το 2007 της «Αναγέννησης»: Ηγείται της καμπάνιας «Πάρε θέση» για την ανακαίνιση του κινηματοθεάτρου, εμπνέεται και καθιερώνει το 2004 τον θεσμό «Περεσιάδεια», αφιερωμένο στο θεατρικό συγγραφέα Σπυρίδωνα Περεσιάδη, με συνέδριο, θεατρικό αναλόγιο και εκθέσεις ζωγραφικής, επιμελείται την έκδοση των πρακτικών του πρώτου αυτού Συνεδρίου, ενώ για την προσωπικότητα του Περεσιάδη δίνει το 2007 και διάλεξη στην Πάτρα, με θέμα: «Σπυρίδων Περεσιάδης ο τυφλός δραματουργός της Αχαϊκής γης». Παράλληλα αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο με βιβλιοπαρουσιάσεις-βιβλιοκριτικές ντόπιων συγγραφέων και κριτικές θεατρικών παραστάσεων.

Ως δείγμα της πλούσιας και ουσιαστικής δραστηριότητας της, επιτρέψτε μου να σταθώ ιδιαίτερα στη συμμετοχή και τη συμπαράστασή της στη διοργάνωση του 10ου Σεμιναρίου του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου/Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα, της ΙΒΒΥ όπως είναι γνωστή από τ’ αρχικά της, με 20 ομιλητές. Η αποτελεσματική συμβολή της «Αναγέννησης» και της Προέδρου της στην επιτυχία εκείνου του σεμιναρίου φαίνεται καθαρά στο ευχαριστήριο που της απέστειλε το Δ.Σ. του Κύκλου. Αναφέρονταν εκεί τα εξής:

«Αγαπητή Κυρία Ευσταθίου,

Ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου/Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) ευχαριστεί θερμότατα τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ακράτας «Αναγέννηση» και εσάς προσωπικά για την πολύτιμη και αμέριστη συμπαράστασή σας στη διοργάνωση του σεμιναρίου που πραγματοποιήθηκε στην Ακράτα, από τις 13 ως τις 15 Μαΐου 2005, με γενικό θέμα «Ανοίγοντας δρόμους στην Παιδική/Νεανική Λογοτεχνία: Νέες τάσεις γραφής, νέοι τρόποι προσέγγισης». Ο όγκος εργασίας που καταβάλατε για τη διοργάνωση αυτή είναι πράγματι ανυπολόγιστης αξίας και σε αυτήν κυρίως οφείλεται η επιτυχία του σεμιναρίου. Τα εγκάρδια φιλικά σας αισθήματα εξάλλου, καθώς και η θερμή και πλούσια φιλοξενία σας θα μείνουν αλησμόνητα στους συνέδρους και τα μέλη του Κύκλου που παρακολούθησαν την εκδήλωση. Σας ευχαριστούμε ολόψυχα και πάλι.»

Με γλαφυρότητα εξάλλου περιέγραψε την επίσκεψή της στην Ακράτα και μ’ ενθουσιασμό δημοσίευσε τις άριστες εντυπώσεις της από την τριήμερη εκείνη εκδήλωση και η συγγραφέας Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη, που ήρθε από την Κρήτη να την παρακολουθήσει. Αξίζει να μεταφέρω κάποια από τα λόγια της:

«…Αφήνοντας την παραλία, ανηφορίζουμε, διασχίζοντας την καταπράσινη Ακράτα, ως το Πνευματικό της Κέντρο. Είναι ένα τετραώροφο κτήριο, δημιούργημα της «Αναγέννησης», με αίθουσα θεατρικών παραστάσεων, με πλούσια βιβλιοθήκη, με αίθουσες πολλαπλών χρήσεων. Από την πρώτη ματιά στις φωτογραφίες, τις αφίσες και τις διάφορες κατασκευές που στολίζουν τους τοίχους του, ψυχανεμίζεσαι την πλούσια πνευματική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Αυτός ο τόπος ο μικρός, ο μέγας! Πόσες και πόσες σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις, πόσες συναυλίες και πνευματικές βραδιές, πόσες πολιτιστικές εβδομάδες με εκθέσεις ζωγραφικής, βιβλίων, εργόχειρων, φωτογραφίας, έχει ζήσει! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Κύκλος διάλεξε τούτο τον τόπο για το πανελλήνιο σεμινάριο που διοργανώνει ανά διετία!

»Σε λίγο, εκτός από τους συνέδρους, τους εισηγητές κι όλους τους ξένους που έχουμε έρθει από διάφορα μέρη, ένα πλήθος ντόπιων κατακλύζει την ευρύχωρη συνεδριακή αίθουσα. Και το συνέδριο αρχίζει…

»Εκπλήξεις της βραδιάς, ένα μικρό μουσικό ταξίδι με σαξόφωνο, φλογέρα, κιθάρα, κρουστά και τραγούδια από τη μαθητική (16 παιδιά) χορωδία του Ωδείου Ακράτας και τη Φιλαρμονική του Δήμου. Και το ζεστό, φιλόξενο και αρχοντικό πρόσωπο των κατοίκων της κόρης του Χελμού, όπως ονομάζει την Ακράτα σ’ ένα του ποίημα ο Σπύρος Περεσιάδης. Που στρώνει «τάβλες αργυρές». Κι η νύχτα κυλά με φαγοπότι, κουβέντα και τσούγκρισμα ποτηριών. Ντόπιοι και «ξένοι» γινόμαστε φίλοι και δικοί... Ανάμεσά μας, πρωτοστάτης της φιλοξενίας, ο Δήμαρχος και η Πρόεδρος της «Αναγέννησης» κυρία Αναστασία Ευσταθίου. Ακρατινή δασκάλα, συγγραφέας και εισηγήτρια! Πρόσχαρη και άξια οικοδέσποινα του τριήμερου συνεδρίου.»

΄Ηδη όμως νιώθω κομίζουσα «γλαύκα εις Αθήνας». Διότι ασφαλώς το αγαπητό ακροατήριο της Ακράτας και γνωρίζει και θυμάται πόσα και πόσα έχει προσφέρει σ’ αυτόν τον τόπο η Αναστασία, πιστή στις αξίες του εθελοντισμού, παρά τα βαρύτατα επαγγελματικά της καθήκοντα. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτόν τον τομέα και ας πάμε στην ευχή της δεύτερης Μοίρας. Να γίνει συγγραφέας χαρισματική της είχε ευχηθεί και η πορεία της σ’ αυτόν τον τομέα είναι κιόλας πολύ σημαντική, μολονότι αρχικά την τυραννούσαν αμφιβολίες αν θα τα καταφέρει. Λέει στη συνέντευξη που προαναφέραμε:

«Νόμιζα ότι δεν συμβιβάζεται ο ρόλος της νοικοκυράς, της μάνας, της εργαζόμενης, με το ρόλο της συγγραφέα. Σε μια οικογενειακή συγκέντρωση στο σπίτι μου, ρώτησα την Κική Δημουλά, τη μεγάλη μας ποιήτρια: Προσπαθώ να γράψω ενώ σφυρίζει η χύτρα, χτυπά το τηλέφωνο, τα παιδιά μου είναι μικρά και οι υποχρεώσεις πολλές. Τι να κάνω; “Να πατάς ένα κουμπί και να απογειώνεσαι κι ας σφυρίζει η χύτρα”, ήταν η συμβουλή της.»

Και είναι φανερό πως αυτή τη συμβουλή ακολούθησε η Αναστασία. Με τις απογειώσεις της λοιπόν μας έχει χαρίσει ως τώρα πέντε λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά - Μια κάλτσα που τη λέγαν Ευρυδίκη, Η κόρη των Αιγών, Το ατύχημα του Άι-Βασίλη, Χριστούγεννα στη Γελανδία, Με το μελάνι της σουπιάς - καθώς επίσης και βιβλία σχολικά, αλλά και διηγήματα, ποιήματα, άρθρα, βιβλιοκριτικές και λογοτεχνικά κείμενα σε διάφορα περιοδικά. Και η συνέχεια προβλέπεται λαμπρή. Διότι η Αναστασία βαδίζει σε σωστό δρόμο. ΄Εχει καταλάβει τι είναι ουσιαστικό στην παιδική λογοτεχνία. Μεταφέρω πάλι μερικά λόγια της για να φανεί του λόγου το αληθές:

«Η μάχη μου κατά τη συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου είναι να αποφεύγω τις βαρετές λεωφόρους του διδακτισμού. Το παιδικό βιβλίο δεν είναι επ’ ουδενί σχολικό βιβλίο για να βγάζει ο μαθητής συμπεράσματα, να γράφει περιλήψεις ή να κάνει γραμματική. Ο μικρός αναγνώστης πρέπει να οδηγείται μέσα από τα σκαλοπάτια της αναγνωστικής απόλαυσης κατευθείαν στον πλανήτη Τέρψη… Είναι, εξάλλου, ένα στοίχημα που θέτει κάθε συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Να μη γίνει διδακτικός. Να κρύβει καλά την ανάγκη του παιδαγωγείν».

Και η χύτρα; Σφύριζε χωρίς ν’ ασχολείται μαζί της η Αναστασία; ΄Οχι βέβαια! «Ζει χύτρα, ζει φιλία» λέει ο λαός κι εγώ το παραλάσσω ως «ζει χύτρα, ζει οικογένεια». Γι’ αυτό και πραγματοποιήθηκε πέρα για πέρα και η ευχή της τρίτης Μοίρας. Η δασκάλα και συγγραφέας Αναστασία έγινε και παραμένει άριστη σύντροφος και μάνα. Εδώ δε χρειάζονται ειδικές αναφορές. Τα επιτεύγματά της και σ’ αυτόν τον τομέα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού και γνωστά στους πάντες, αφού οι αποδείξεις έχουν σάρκα και οστά: Δύο γιοι, για τους οποίους δίκαια καμαρώνει, κι ένας σύντροφος, ο Ανδρέας Διαμαντόπουλος, που διαθέτει απεριόριστη αγάπη, θαυμασμό και κατανόηση. ΄Ετσι εξηγείται άλλωστε το πώς απρόσκοπτα κατάφερε ν’ ανταποκρίνεται απόλυτα η Αναστασία στους πολλαπλούς της ρόλους, πέρα από το γεγονός ότι τη βοηθούσαν τα μαγικά «άφθαρτα ποδηματάκια» της! Που συνεχίζουν να την οδηγούν από επιτυχία σε επιτυχία και από δράση σε δράση.

Ως τώρα, με τη μαγική συμβολή τους, η Αναστασία έχει κατακτήσει σημαντικό αριθμό βραβείων, επαίνων και διακρίσεων. Που οφείλουμε να τ’ αναφέρουμε για να τα γνωρίζουν κι όσοι δεν έτυχε να τ’ ακούσουν. ‘Εχει τιμηθεί λοιπόν ως τώρα δύο φορές από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου: Με το βραβείο για την προώθηση της φιλαναγνωσίας μέσω διαδικτύου το 2002 (αθλοθέτης ο εκδοτικός οίκος Παπαδόπουλου), και με το βραβείο για την εφαρμογή προγράμματος φιλαναγνωσίας στο 1ο δημοτικό σχολείο Ακράτας το 2006 (αθλοθέτης ο εκδοτικός οίκος Πατάκη), για το πρόγραμμα που εκπόνησε και εφάρμοσε με τους μύθους του Αισώπου στο πλαίσιο της ευέλικτης ζώνης. ΄Εχει επίσης τιμηθεί δύο φορές από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά: Με το βραβείο Διονυσίου Τροβά το 2002, και με το βραβείο μυθιστορήματος για παιδιά του Δημοτικού το 2007 για το βιβλίο της «Με το μελάνι της σουπιάς». ΄Εχει επίσης διακριθεί ως υπεύθυνη του Λογοτεχνικού Διαγωνισμού από την ΕΣΗΕΠΗΝ και ΟΜΕΡ, αλλά και με αρκετούς ακόμη επαίνους και ηθικές αμοιβές για την εκπαιδευτική της δράση.

Ας μη φανταστεί κανείς βέβαια ότι με τις διακρίσεις αυτές εφησυχάζει. Αντίθετα, οι προσπάθειες και η δραστηριότητά της συνεχίζεται αμείωτη καθώς περνά ο καιρός. Και πάντα τις διακρίνει επινοητικότητα και φαντασία. Όπως ήταν για παράδειγμα οι διαδικτυακοί Λογοτεχνικοί Διαγωνισμοί που οργάνωσε με σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού, όντας δασκάλα στα Δημοτικά της Ακράτας για τέσσερα σχολικά έτη, μια ιδέα πρωτοποριακή για την εποχή της.

Επιλέγω ένα ακόμη πολύ πρόσφατο παράδειγμα των επιτευγμάτων της, που ιδιαίτερα με συγκινεί λόγω της εκ πατρός καταγωγής μου: Την έκδοση εκπαιδευτικού λογισμικού για τους μαθητές των δημοτικών σχολείων το 2011 με τίτλο: «Η Γερακίνα και ο Πρίγκιπας Νερένιος», που βασίζεται το ομώνυμο παραμύθι της και αναδεικνύει την ιστορία της Ακράτας και της ευρύτερης περιοχής. Για το επίτευγμα αυτό η ίδια γράφει: «Η μακεδονίτισσα κόρη, η Γερακίνα, εμπλουτισμένη με τοπική ιστορία, έγινε διαδραστική χάρη στη σοδειά των έργων των παιδιών, μέσα από τη δράση φιλαναγνωσίας «Μια ιστορία αναζητά εικονογράφους και...». Το εκπαιδευτικό λογισμικό που δημιουργήθηκε δόθηκε δωρεάν στους μαθητές των Δημοτικών σχολείων Αχαΐας και Σερρών.»

Και τ’ άφθαρτα ποδηματάκια συνεχίζουν να την οδηγούν από τη βόρεια Ελλάδα ως την Κύπρο. Τον Απρίλιο του 2012 την πήγαν ακόμα πιο μακριά, στο Μόναχο της Γερμανίας. Να τι μας λέει γι’ αυτή την επίσκεψη:

«Είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην εβδομάδα Παιδικής Λογοτεχνίας που διοργάνωσαν οι Σύλλογοι γονέων των ελληνικών σχολείων του Μονάχου στη Γερμανία. Η δίψα των ελληνοπαίδων εκεί για γνωριμία και επαφή με τους συγγραφείς παιδικών βιβλίων είναι μεγάλη. Την ίδια δίψα και χαρά διαπίστωσα στις συναντήσεις μου με μαθητές και μαθήτριες των σχολείων της Κύπρου την προηγούμενη άνοιξη.»

Τώρα, αν ίσως κάποιος υποθέσει με θλίψη ότι η σημερινή δύσκολη κατάσταση της πατρίδας μας ενδέχεται να την αποκαρδιώσει και να επιδράσει αρνητικά στις δραστηριότητές της, ας μην ανησυχεί. Η Αναστασία τον διαβεβαιώνει για το αντίθετο. Λέει κάπου: «Η κατήφεια των καιρών δεν κατορθώνει να διαταράζει τα χαμογελαστά βραδινά μου όνειρα.» Οπότε τι άλλο μένει παρά να αναμένουμε να συνεχίσει την ανοδική πορεία της και την πολύτιμη προσφορά της σε όλους τους τομείς που έχει διαλέξει.

Από καρδιάς λοιπόν σου ευχόμαστε, αγαπητή μας Αναστασία, κουράγιο και καλή συνέχεια, για την οποία είμαστε βέβαιοι. Προσωπικά είμαι βέβαιη και για κάτι ακόμα: ΄Οτι τα μαγικά κι αόρατα ποδηματάκια σου θα μείνουν άφθαρτα ως τα βαθιά σου γεράματα, γιατί πάντα θα είναι χρειαζούμενα. Και να θέλεις δεν θα μπορείς να σταματήσεις την κοινωνική σου προσφορά, δώρο σου δόθηκε η τάση αυτή. Ακόμα κι όταν έρθει ο καιρός να σε συνταξιοδοτήσει ως εκπαιδευτικό η Πολιτεία, εκείνα θα σε οδηγούν να δημιουργείς ως συγγραφέας και να προσφέρεις ως εθελόντρια όπου ο τόπος – η Ακράτα κυρίως - σε χρειάζεται.

΄Ισως αναρωτηθείς πώς είμαι τόσο βέβαιη γι’ αυτό. Πες το διαίσθηση, πες το ακόμα κι «ενόραση». Η πεποίθησή μου ότι τα μαγικά ποδηματάκια σου είναι και θα παραμείνουν άφθαρτα βασίζεται σε μια εικόνα που αντίκρισα προ ετών και σε κάτι που αυθόρμητα μου ήρθε τότε στο νου. ΄Ηταν, θαρρώ, την εποχή εκείνου του τριήμερου σεμιναρίου, που πλήθος ήταν τ΄ ανεβοκατεβάσματά σου στην παραλία, όπου διέμεναν οι περισσότεροι σύνεδροι. Σε είδα λοιπόν από τη δημοσιά κάποια στιγμή να κατεβαίνεις από την Ακράτα. Και τότε αυθόρμητα μου ήρθε στο νου ένα δωδεκανησιακό δημοτικό δίστιχο που άκουσα πριν από χρόνια στη Ρόδο. Μ’ αυτό το δίστιχο θα ήθελα να κλείσω την ομιλία μου, παρακαλώντας το αγαπητό μας ακροατήριο να προσέξει και πάλι τις δυο λέξεις από τα χρόνια τα παλιά, που έχουν ενοφθαλμιστεί αρμονικά στον λαϊκό λόγο:

Είδα την και κατέβαινε από τα κεφαλούρια

και τα ποδηματάκια της ήταν σαφή καινούρια!

Αύγουστος 2012