Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2021 είναι ίσως η μεγαλύτερη φαρσοκωμωδία που έχει παιχτεί στα κοινοβουλευτικά χρονικά καθώς όλοι, ακόμη και οι συντάκτες του, παραδέχονται ότι στηρίζεται σε αστήριχτα αισιόδοξες υποθέσεις σε σχέση με την εξέλιξη της πανδημίας και των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών της. Οπως σε αισιόδοξες υποθέσεις οι οποίες διαψεύστηκαν οικτρά στηρίχθηκε το άνοιγμα της αγοράς και του τουρισμού το καλοκαίρι που μας πέρασε. Οπως με βάση αισιόδοξες υποθέσεις μπήκε και τελικά χάθηκε το στοίχημα του ανοίγματος της Χριστουγεννιάτικης αγοράς.

Του Αντρέα Παναγόπουλου

Ο προϋπολογισμός του 2021 βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε μία υπόθεση σταδιακής επιστροφής στην κανονικότητα τη στιγμή που η πανδημία τόσο στη χώρα, όσο και σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο όχι απλώς δεν αναχαιτίζεται αλλά φαίνεται να μην έχει φτάσει καν στην κορύφωσή της και με ένα τρίτο κύμα να είναι όλο και πιο πιθανό. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν οι εμβολιασμοί ξεκινήσουν τον Ιανουάριο, μέχρι τουλάχιστον το τέλος της Ανοιξης (δηλαδή το πρώτο εξάμηνο του χρόνου) θα ζούμε σε καθεστώς λιγότερο ή περισσότερο αυστηρών lockdown. Μία περισσότερο ρεαλιστική πρόβλεψη λέει ότι οι θετικές επιπτώσεις των εμβολιασμών δεν θα γίνουν ορατές πριν το φθινόπωρο του 2021 ενώ μία μεγάλη δέσμη μέτρων προφύλαξης θα είναι σε ισχύ μέχρι τουλάχιστον την Ανοιξη του 2022.

Κι όλα αυτά θα ισχύσουν εάν φυσικά απαντηθούν θετικά όλα τα ερωτήματα που υπάρχουν ακόμη για το εμβόλιο: αν είναι 100% ασφαλές, αν δεν υπερισχύσει το αντιεμβολιαστικό κίνημα, εάν όσοι το κάνουν έχουν ανοσία πέραν των 90 ημερών (για τις οποίες μας διαβεβαιώνει η Pfizer), αν οι εμβολιασθέντες δεν συνεχίζουν να μεταδίδουν τον ιό. Ας μην επιχειρήσουμε να φανταστούμε τι θα συμβεί αν κάτι από τα παραπάνω εξελιχθεί αρνητικά.

Οπότε ποιές εκτιμήσεις για τα μεγέθη της ύφεσης, της ανεργίας, των δημοσίων εσόδων, της ανάπτυξης, των υγειονομικών επιπτώσεων, να πιστέψει κανείς και πάνω τους να χτίσει “ανώγια και κατώγια”; Ούτε ως θεωρητική άσκηση δεν θα μπορούσαν όλα αυτά να προβλεφθούν σήμερα.

Και τότε, θα πει κάποιος, τι έπρεπε να γίνει; Να μην κατατεθεί και ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του κράτους για το επόμενο έτος; Να μην υπάρχει ένας μπούσουλας;

Κανείς δεν θα ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Μία χώρα δεν μπορεί να πορευτεί όπου και όπως “φυσάει ο άνεμος” και με “βλέποντας και κάνοντας”. Ομως ο προϋπολογισμός του 2021 θα έπρεπε να περιλαμβάνει τουλάχιστον τρία εναλλακτικά σενάρια με τις ανάλογες δικλείδες ασφαλείας, ξεκινώντας από το χειρότερο σενάρια, αυτό που λέει πως το 2021 ενδέχεται να είναι ίδιο και χειρότερο με εκείνο του 2020. Τι θα κάναμε δηλαδή αν μπορούσαμε να γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω και να σχεδιάζαμε τον προϋπολογισμό του 2020 με βάση του ότι θα γνωρίζαμε την επερχόμενη πανδημία; Ποιές αλλαγές θα είχαμε κάνει στις δαπάνες για την υγεία, τις μεταφορές, την εκπαίδευση, την εργασία, στα επιδόματα, στα κίνητρα για τον τουρισμό, το ηλεκτρονικό εμπόριο, τις εξαγωγές, στη φορολογία για να σταθούμε όρθιοι; Να μας γίνει μάθημα το πάθημα της χρονιάς;

Αντίθετα, ο προϋπολογισμός που συζητείται σήμερα βασίζεται είτε σε σενάρια κανονικότητας και κανονικών συνθηκών αγορά (όπως και η έκθεση Πισσαρίδη) είτε ακολουθεί σενάρια και εκτιμήσεις χωρών όπως π.χ. η Γερμανία, όπως έγινε με το σενάριο “σώστε τα Χριστούγεννα”. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το οικονομικό επιτελείο δεν είδε το αυτοκόλλητο στο… “παρμπρίζ” της γερμανικής οικονομίας που γράφει: “Μη με ακολουθείς! Εχω κι εγώ χαθεί!”.

Εάν οι συντάκτες του ήταν ελάχιστα σώφρονες θα ετοίμαζαν έναν “προϋπολογισμό πολέμου” με το σύνολο της οικονομίας να προσαρμόζεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση, αντί να ποντάρουν στο ότι “εφιάλτης είναι, θα περάσει” ή ότι θα κερδίσουμε όλοι μαζί, ως χώρα, το… Τζόκερ.

Ενας ρεαλιστικός “προϋπολογισμός πολέμου” θα έπρεπε να προβλέπει “πολεμικά” μέτρα. Οπως αυτό που προτείνει η Επιτροπή Φορολόγησης Καθαρής Περιουσίας της Βρετανίας, μια ομάδα κορυφαίων οικονομολόγων, φοροτεχνικών και νομικών: έναν εφάπαξ φόρο 1% στις περιουσίες άνω του 1 εκατ. λιρών, που θα απέφερε στη χώρα έσοδα 260 δισ., όσα περίπου έχει δαπανήσει η βρετανική κυβέρνηση φέτος για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Κάθε τι άλλο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πέσει στο κενό. Και μαζί ολόκληρη η χώρα και η κοινωνία μας. Οπως έγινε μετά το τέλος του “πέσαμε-έξω-καλοκαιριού” μας.

Η συζήτηση-φαρσοκωμωδία στην Ολομέλεια της Βουλής απέχει ελάχιστα από το να καταλήξει σε τραγωδία βιβλικών διαστάσεων.


πηγη:https://www.anatropinews.gr