Τα στοιχεία για το βάθος του προβλήματος, που παρουσιάστηκαν χθες από πλήθος ειδικών εισηγητών στην ημερίδα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), αποδεικνύουν την ελλειμματικότητα των πολιτικών κατά της φτώχειας, που βασίζονται κυρίως σε άσκηση επιδοματικής πολιτικής. Ισως με μοναδική εξαίρεση την αναμόρφωση των οικογενειακών επιδομάτων που βάσει των στοιχείων (EUROMOD Version I5.99) φαίνεται ότι εισφέρει στη μείωση της παιδικής φτώχειας κατά 3,19%, ούτε η παροχή επιδόματος ενοικίου και κάρτας σίτισης ούτε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, το μεγάλο εφεύρημα της Παγκόσμιας Τράπεζας που πολλοί επέκριναν αλλά όλες οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν, προκαλούν κάποια σημαντική διαφοροποίηση στον δείκτη ντροπής, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.

Ακόμη και η αύξηση έκπτωσης φόρου εισοδήματος –σύμφωνα με ένα υποθετικό σενάριο που παρουσίασε ο Γιώργος Πλανήτερος, συντονιστής Ομάδας Κοινωνικής Πρόνοιας και Ανισοτήτων– από 810 ευρώ στα 900 ευρώ για μια οικογένεια με ένα παιδί ή από 900 ευρώ στα 1.120 ευρώ για 2 παιδιά και από 1.120 ευρώ στα 1.340 ευρώ για 3 παιδιά, αλλάζει σημαντικά τα δεδομένα της παιδικής φτώχειας. Σε αυτήν την υποθετική περίπτωση ο αντίκτυπος από την αύξηση της έκπτωσης φόρου στην ανισότητα (δείκτης Gini) υπολογίζεται ότι θα είναι μόλις -0,09% και στην παιδική φτώχεια -0,32%.

«Η παιδική φτώχεια εμφανίζεται σταθερά υψηλότερη από το ποσοστό φτώχειας οποιασδήποτε άλλης ηλικιακής ομάδας κατά την τελευταία δεκαετία» συμπέρανε ο συντονιστής της Ομάδας Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Εργασίας, προσθέτοντας ότι την ίδια στιγμή «η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια συνεχή και αξιοσημείωτη μείωση του πληθυσμού των παιδιών (κατά 32% έως το 2070)».

Υψηλή ανεργία

Αλλά επειδή φτωχά παιδιά σημαίνει πρωτίστως «φτωχοί γονείς» όπως επισήμανε ο πρώην γ.γ. Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Γ. Σταμάτης, ο επιστημονικής διευθυντής του ΚΕΠΕ, Παναγιώτης Λιαργκόβας, «φώτισε» το θέμα με ένα διάγραμμα για το ποσοστό του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού βάσει της επαγγελματικής κατάστασης.

Σύμφωνα με αυτό, που βασίζεται σε ευρωπαϊκή έρευνα του ’21 με βάση εισοδήματα του ’20, προκύπτει ότι στην Ελλάδα το 26,9% των απασχολούμενων σε μη μισθωτή εργασία (αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες), πολύ κοντά στη Λετονία, είναι σε κίνδυνο φτώχειας. Στους ανέργους η διακεκαυμένη ζώνη της φτώχειας αγγίζει το 64,2%, ενώ στους μισθωτούς το ποσοστό είναι 12,2% κατατάσσοντας την Ελλάδα στην 5η υψηλότερη θέση μαζί με την Ιταλία.

Στους συνταξιούχους το ποσοστό σε κίνδυνο φτώχειας είναι 15,2%. Τόσο χαμηλό που, σύμφωνα και με τα όσα προέκυψαν από την ομιλία του Μάνου Ματσαγγάνη, δεν συνιστά πρόβλημα σπουδαίο αφού είναι χαμηλότερο από άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Μάλιστα ο ίδιος έσπευσε να μαλώσει και το Συμβούλιο της Επικρατείας και τις κυβερνήσεις –«και τη σημερινή κυβέρνηση»– για τη «λαθεμένη βιασύνη τους» (ενδεχομένως εννοεί την αποκατάσταση μέρους των αναδρομικών).

Συνταξιούχοι

Απέφυγε φυσικά να ζητήσει μείωση των συντάξεων, αλλά υπονόησε ότι η φιλοσυνταξιοδοτική πολιτική των κυβερνήσεων (που σημειωτέον τους στέρησε πάνω από το 30% των συντάξιμων αποδοχών) κόβει και πόρους από την περίθαλψη, αφού όπως είπε ο καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής και επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Οικονομίας του ΕΛΙΑΜΕΠ, «η δημόσια δαπάνη για την Υγεία μειώθηκε δραματικά, σχεδόν κατά 50% την προηγούμενη δεκαετία».

www.efsyn.gr