Για τρίτη φορά, ύστερα από την κρίση του 2008-2009 και την κρίση του ευρώ το 2012-2013, η Ευρώπη βρίσκεται στο «κόκκινο», αντιμετωπίζοντας το φάσμα μιας νέας κρίσης, που εγείρει σοβαρά ζητήματα προσανατολισμού. Το οικονομικό της ειδικό βάρος συρρικνώνεται, καθώς χάνει σε όλα τα βασικά «μέτωπα» στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό, η Γερμανία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αποβιομηχάνισης και οι αγορές «βαθμολογούν» την αξιοπιστία του ευρώ με κριτήριο την «επιθετικότητα» της πολιτικής επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Σε αυτές τις συνθήκες, το «μεγάλο αφεντικό» στο Βερολίνο, σε σύμπνοια με τη Φρανκφούρτη, φαίνεται ότι επιλέγει ξανά να αντιμετωπίσει τη διαφαινόμενη νέα κρίση με τις παλιές μεθόδους, με την «κάθαρση» ενός νέου κύκλου αύξησης επιτοκίων και ύφεσης. Σε αυτές τις συνθήκες, οι διαδρομές της ευρωπαϊκής κρίσης αντιστρέφονται: ανάμεσα στο 2012-2013 η ευρωπαϊκή κρίση διήνυσε τη διαδρομή Αθήνα-Ρώμη-Βερολίνο, και τώρα οι επιλογές της Γερμανίας, του νέου μεγάλου «Ευρωπαίου ασθενή», εγκυμονούν τον κίνδυνο να κλείσει ο κύκλος με την αντίθετη διαδρομή: Βερολίνο-Ρώμη-Αθήνα (και Μαδρίτη-Λισαβόνα).
Η ελληνική κυβέρνηση, που αρέσκεται να εκπέμπει την εικόνα περί οικονομικών θριάμβων, στην πραγματικότητα αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και μπορούν κάλλιστα να χειροτερεύσουν επικίνδυνα από τη μια στιγμή στην άλλη. Ισως σε αυτό οφείλονται οι διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών ότι «είναι πρόωρο» να μιλούμε για νέα μέτρα στήριξης και ότι η δέσμευση της κυβέρνησης στη δημοσιονομική πειθαρχία είναι αμετακίνητη. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε δυσμενείς στροφές στη διεθνή και ευρωπαϊκή συγκυρία, η δε πολυδιαφημισμένη επενδυτική βαθμίδα δεν είναι αρκετή για να άρει αυτή την ευαλωτότητα. Οταν το Βερολίνο «ασθενεί», η Αθήνα κινδυνεύει με.. εισαγωγή στο νοσοκομείο.
«Εμφύλιος» στη Γερμανία
Πρακτικά, η Γερμανία αναδεικνύεται σε νέο μεγάλο Ευρωπαίο «ασθενή», καθώς γίνεται το ευρωπαϊκό επίκεντρο της αποβιομηχάνισης, αλλά και το ευρωπαϊκό κέντρο πολιτικής (μαζί με τη Φρανκφούρτη) που επιδεινώνει όλα τα προβλήματα. Ευάλωτη και εξαρτημένη γεωπολιτικά, αρνείται να απαντήσει στον διεθνή ανταγωνισμό με μέτρα προστατευτισμού ανάλογα των ανταγωνιστών της, επιμένοντας, σε σύμπνοια με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στο δίδυμο της λιτότητας «υψηλά επιτόκια και δημοσιονομική πειθαρχία», αρνούμενη πεισματικά ένα γενναίο ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων ανάλογης βαρύτητας με τα αντίστοιχα των ΗΠΑ και της Κίνας, ταυτίζοντας εν τέλει το europroject με το ευρώ και τη λιτότητα σαν θεμελιώδη σημεία συνοχής του.
Ωστόσο, η Γερμανία δεν ασκεί πλέον μια τέτοια απολιτική από θέση ισχύος όπως το 2009 ή το 2012-2013, αλλά από τη θέση του μεγάλου «Ευρωπαίου ασθενούς». Ετσι, στη γερμανική ελίτ όπως και στη γερμανική κυβέρνηση εμφανίζονται σοβαρά σημάδια «εμφυλίου». Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου και αντικαγκελαρίου της γερμανικής κυβέρνησης, ηγετικού στελέχους των Πρασίνων, κ. Χάμπεκ. Ο κ. Χάμπεκ, αφού παραπονέθηκε επειδή οι προτάσεις του για ενεργειακές επιδοτήσεις απορρίπτονται επί μήνες από τη γερμανική κυβέρνηση, έθεσε το φλέγον δίλημμα: «Δανειζόμαστε (σ.σ. παραβιάζοντας το όριο του χρέους) ή δεν έχουμε πια βιομηχανία; Δεν έχουμε πολύ χρόνο, γιατί οι εταιρείες θα μας πουν “θα επενδύσουμε, αλλά όχι πια στη Γερμανία”»...
Το άμεσο πρόβλημα, που απειλεί να επαναφέρει την ευρωπαϊκή κρίση στο προσκήνιο, είναι ότι το νέο πληθωριστικό κύμα, λειτουργώντας σαν πυροκροτητής, ανατρέπει πλήρως την αισιοδοξία για «ήπια προσγείωση» της διεθνούς οικονομίας. Τα επιτόκια θα αυξηθούν κι άλλο και θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ύφεση στην ευρωπαϊκή οικονομία θεωρείται δεδομένη – ήδη η Γερμανία είναι σε ύφεση, ενώ το ποσοστό χρεοκοπιών επιχειρήσεων στην Ευρώπη αυξήθηκε για 8ο συνεχόμενο τρίμηνο, σύμφωνα με χθεσινή ανακοίνωση της Eurostat. Το ενδεχόμενο καταστροφικού συνδυασμού ύφεσης και πληθωρισμού γίνεται όλο και πιο πιθανό.
Ο «πυροκροτητής» και η Ελλάδα
Στο πλαίσιο αυτό, τα ελληνικά οικονομικά «θαύματα» δεν είναι αποτελεσματικός θώρακας απέναντι σε μια νέα ευρωπαϊκή κρίση. Οι συνέπειες θα είναι μεγάλες και πολυποίκιλες: στους ρυθμούς ανάπτυξης, στα δημόσια έσοδα, στην εκτέλεση του προϋπολογισμού, στην κατανάλωση, στα «κόκκινα» δάνεια.
Οι βοήθειες που επί δύο χρόνια έδωσε ο πληθωρισμός στα δημόσια οικονομικά (μέσω των πληθωριστικών υπερεσόδων) θα εξασθενήσουν, η δε επενδυτική βαθμίδα προεξόφλησε σχεδόν όλες της τις θετικές επενέργειες και στο εξής θα λειτουργεί σαν λουκέτο λιτότητας - για να μην απολεσθεί...
Τα «θαύματα» τελειώνουν, τα δύσκολα αρχίζουν...
πηγή: https://www.efsyn.gr