EDITORIAL

Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει στο πεδίο της στεγαστικής κρίσης καταδεικνύουν τις πολλές και βαθιές πτυχές του προβλήματος. Γιατί όμως τα κόμματα κωφεύουν




Δημήτρης Ραπίδης
30.01.2023


Η ελληνική οικονομία βρίσκεται μεταξύ των πλέον αδύναμων στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) στο ζήτημα της εισοδηματικής και κοινωνικής συνοχής. Σύμφωνα με την Eurostat, σε όλους τους σχετικούς δείκτες η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία τετράδα, με αποτέλεσμα το χάσμα της ανισότητας να βαθαίνει.

Αυτή η ανισότητα αποτυπώνεται και στο ζήτημα των ενοικίων, όπου οι τιμές ενοικίασης κατοικιών στην Αττική σήμερα απέχουν ελάχιστα από το «απόγειο» της αγοράς το 2009. Ειδικά μεταξύ 2017-2022, την τελευταία πενταετία δηλαδή, η αύξηση έχει κορυφωθεί και την ίδια στιγμή η αγοραστική δύναμη αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο. Τα ενοίκια, δηλαδή, έχουν αυξηθεί σημαντικά μετά την οικονομική κρίση και πλησιάζουν σε αρκετές περιπτώσεις τις τιμές του 2009, αλλά τα εισοδήματα των νοικοκυριών δεν έχουν καταγράψει ανάλογη αύξηση.

Συνολικά, η αγορά των ακινήτων δεν ακολουθεί τα θεμελιώδη δεδομένα της οικονομίας, με τις τιμές των ενοικίων να έχουν αυξηθεί έως και 55% σε ορισμένες περιοχές από το 2017 μέχρι και το τέλος του 2022. Η αύξηση αυτή οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες, αρχής γενομένης από το γεγονός ότι εισέρρευσαν σημαντικά κεφάλαια από το εξωτερικό για αγορές ακινήτων, αυξάνοντας με τον τρόπο αυτό τη ρευστότητα στην οικονομία και την κτηματαγορά. Το πρόβλημα ωστόσο προκύπτει λόγω του ότι τα εισοδήματα των νοικοκυριών δεν έχουν αναπροσαρμοστεί στα δεδομένα αυτά με τον ίδιο ρυθμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1998 ο ελάχιστος ονομαστικός μισθός διαμορφωνόταν σε 772 ευρώ, ενώ σήμερα, 24 χρόνια μετά, δεν ξεπερνάει τα 831 ευρώ. Η ζήτηση έχει υπερκεράσει σε τέτοιο βαθμό την προσφορά, που η κατάσταση φαίνεται πλέον αδιέξοδη.

Σε μία χώρα όπου μεταξύ 2010-2016 το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά σχεδόν 25% (56 δισ. ευρώ), με ακόμη μεγαλύτερη πτώση των καταθέσεων, υψηλότατη ανεργία μέχρι και το 2018 και υψηλό δείκτη εργασιακής φτώχειας, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Ειδικά για τις νεότερες γενιές, το πρόβλημα είναι ακόμη πιο μεγάλο. Για αγορά ακινήτων ούτε λόγος, όπως επίσης και για τραπεζικό δανεισμό, ενώ ακόμη και η ενοικίαση καθίσταται για ένα μεγάλο τμήμα μακρινό όνειρο. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Eurostat, το 72,9% των νέων ηλικίας 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους, στο παιδικό τους δωμάτιο, με τη χώρα μας να κατατάσσεται στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας των 26 κρατών-μελών της ΕΕ, όταν ο μέσος όρος δεν ξεπερνά το 49,4%.

Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν μία σημαντική αναβολή στην ομαλή στεγαστική πορεία των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα, κι αν αυτό συνδυαστεί με την ανεργία ή την εργασιακή φτώχεια, το ζήτημα διογκώνεται. Στο ζήτημα της στεγαστικής κρίσης και των εισοδημάτων, καθώς και της κάτι παραπάνω από απαραίτητης αύξησης των μισθών, υπάρχει κάποια βιώσιμη πρόταση από την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Υπάρχει κάποιο σοβαρό πλάνο για την κοινωνική κατοικία στη χώρα; Υπάρχει κάποιο πλαίσιο πολιτικών προτάσεων για να κλείσει η ψαλίδα κόστους ενοικίων και εισοδήματος ή το μόνο που θα απασχολεί την πολιτική ζωή θα είναι τα σκάνδαλα της ΝΔ;

Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει στο πεδίο της στεγαστικής κρίσης καταδεικνύουν τις πολλές και βαθιές πτυχές του προβλήματος. Γιατί όμως τα κόμματα κωφεύουν; Γιατί δεν δίνουν βάρος στο παραπάνω μείζον ζήτημα; Προς το παρόν, πρόκειται για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» για τον οποίο κανείς δεν θέλει να μιλήσει και, κυρίως, να κάνει κάτι.

Πηγή: www.rosa.gr