Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 08 Αύγ 2018
Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:33 – Δύση Ήλιου: 20:28
  • Παγκόσμια Ημέρα Oργασμού
  • Παγκόσμια Ημέρα Γάτας
  • Γιορτάζουν:  Μύρων, Τριαντάφυλλος, Τριανταφυλλιά

Σαν Σήμερα...

Η πρώτη ανάβαση στο Λευκό Όρος

Η ανάβαση του Ζακ Μπαλμά και του Μισέλ Πακάρ στο Λευκό Όρος

Το Λευκό Όρος, γνωστό και με τη γαλλική ονομασία του Mont Blanc, ανήκει στις Δυτικές Άλπεις και βρίσκεται στα σύνορα Γαλλίας, Ιταλίας και Ελβετία. Σ’ αυτό ανήκει η υψηλότερη κορυφή των Άλπεων (4.808.45 μ., σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση του 2003) και ολόκληρης της Ευρώπης. Λόγω του μεγάλου υψομέτρου του, οι κορυφές του καλύπτονται από χιόνια και παγετώνες. Σ’ ολόκληρο το Λευκό Όρος είναι κατεσπαρμένα χιονοδρομικά κέντρα (Σαμονί) και κέντρα παραθερισμού, που αποτελούν την κύρια οικονομική δραστηριότητα της περιοχής.

Η πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή του Λευκού Όρους έγινε στις 8 Αυγούστου 1786, από τον αλπινιστή οδηγό Ζακ Μπαλμά (1762-1834) και τον γιατρό Μισέλ Πακάρ (1757-1824) και αποτελεί ημερομηνία ορόσημο για την ορειβασία. Τους δυο Γάλλους κέντρισε η πρωτοβουλία του πάμπλουτου ελβετού φυσικού Οράς-Μπενεντίκτ ντε Σοσίρ (1740-1799), ο οποίος είχε καθιερώσει ειδική αμοιβή για τον πρώτο ορειβάτη που θα έφθανε στην κορυφή του Λευκού Όρους. Τον επόμενο χρόνο ήταν η σειρά του ντε Σοσίρ να κατακτήσει την κορυφή του Λευκού Όρους, με τη βοήθεια του οδηγού Ζακ Μπαλμά.

Η πρώτη γυναίκα που ανέβηκε στο Λευκό Όρος ήταν η γαλλίδα Μαρί Παραντί (1778-1839) το 1808. Σήμερα, τουλάχιστον 20.000 ορειβάτες επιχειρούν κάθε χρόνο την ανάβαση του Λευκού Όρους. Θεωρείται μία σχετικά εύκολη διαδρομή, σύμφωνα με τους ειδικούς, αρκεί ο ενδιαφερόμενος να είναι καλά εκπαιδευμένος και να αντέχει το υψόμετρο.

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1953
  Υπογράφεται στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους, που έθεσε τα θεμέλια για το μετέπειτα «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας.

Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους

Στις 27 Φεβρουαρίου 1953 οι πιστωτές της Γερμανίας με πρωτοβουλία των ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο για να διευθετήσουν το χρέος της Γερμανίας και συγκεκριμένα αυτό της Δυτικής Γερμανίας. Το γερμανικό χρέος (προπολεμικό και μεταπολεμικό) ανερχόταν σε 32 δισεκατομμύρια μάρκα, χωρίς να υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Στους πιστωτές περιλαμβάνονταν χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις.

Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν περίπου έξι μήνες και στις 8 Αυγούστου 1953 υπεγράφη η Συμφωνία του Λονδίνου για τα Γερμανικά Εξωτερικά Χρέη (London Agreement on German External Debts), που προέβλεπε «κούρεμα» κατά 60% και αποπληρωμή τους με μάρκα σε 30 χρόνια. Ένας σημαντικός όρος της συμφωνίας ήταν ότι αποπληρωμή θα γινόταν εφόσον η Δυτική Γερμανία είχε εμπορικό πλεόνασμα και η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα ξεπερνούσε το 3% των εσόδων της από το εξαγωγικό εμπόριο. Από ελληνικής πλευράς, τη συμφωνία υπέγραψε ο πρεσβευτής μας στο Λονδίνο, Λέων Β. Μελάς, και κυρώθηκε από τη Βουλή με το νόμο 3480/56 (ΦΕΚ 6/7.1.1956).

Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους, μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, βοήθησαν καθοριστικά στην οικονομική «απογείωση» της καθημαγμένης από τον πόλεμο Δυτικής Γερμανίας και τη βοήθησε να ενταχθεί ομαλά στους διεθνείς θεσμούς. Λόγω της οικονομικής της ανάπτυξης, η αποπληρωμή του χρέους ήταν εύκολη υπόθεση για τη Δυτική Γερμανία. Η τελευταία δόση του πληρώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στον αστερισμό του πρώτου μνημονίου.

Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953 χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ATTAC κ.ά.) για τη διεκδίκηση διαγραφής του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το επικαλέστηκε για το ελληνικό χρέος και ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012.

1990
Το Ιράκ προσαρτά το Κουβέιτ και ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους στέλνει στρατεύματα στη Σαουδική Αραβία για να ανακαταλάβουν το Εμιράτο. (Α’ Πόλεμος του Κόλπου)

Α’ Πόλεμος του Κόλπου

Ο πρόεδρος του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν

Ο πρόεδρος του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν

Στις 2 Αυγούστου 1990 το Ιράκ εισέβαλε και κατέλαβε το Κουβέιτ. Σχεδόν αμέσως σχηματίστηκε μια συμμαχική δύναμη 35 κρατών, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, η οποία απελευθέρωσε το Κουβέιτ στις 27 Φεβρουαρίου 1991. Αυτός είναι με δυο λόγια ο Α' Πόλεμος του Κόλπου (Περσικού), η «Μητέρα όλων των Μαχών» για τον ηγέτη του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν, η «Επιχείρηση: Καταιγίδα της Ερήμου», σύμφωνα με τη στρατιωτική ορολογία. Ήταν ο πρώτος τηλεοπτικός πόλεμος της ιστορίας, αφού χάρις στο CNN μπήκε σε κάθε σπίτι κι έγινε τηλεοπτικό θέαμα.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν βρισκόταν σε δεινή οικονομική κατάσταση, εξαιτίας του δεκαετούς ιρανο-ιρακινού πολέμου και των χαμηλών τιμών του πετρελαίου. Όταν το Κουβέιτ ανακοίνωσε την αύξηση της παραγωγής του κατά 40%, το Ιράκ ξεσήκωσε τον κόσμο ότι οι γείτονές του κάνουν γεωτρήσεις για πετρέλαιο υπό κλίση κι έτσι κλέβουν το δικό του πετρέλαιο. Ήταν η αφορμή για την εισβολή και την κατάληψη του μικροσκοπικού εμιράτου από το Ιράκ, που πάντα το θεωρούσε τμήμα της επικράτειάς του. Ο Σαντάμ προχώρησε στο εγχείρημά του, πιστεύοντας ότι έχει την ανοχή των Αμερικανών, αφού, όπως αποκάλυψαν αργότερα οι New York Times, σε συνάντησή του με την αμερικανίδα πρεσβευτή στη Βαγδάτη Έιπριλ Γκιλέσπι, αυτή δεν έδειξε ενδιαφέρον για τη διαμάχη Ιράκ - Κουβέιτ.

Μέσα σε λίγες ώρες από την εισβολή των Ιρακινών στο Κουβέιτ, οι ΗΠΑ προσέφυγαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και πέτυχαν την έκδοση της Απόφασης 660, με την οποία καταδικαζόταν η εισβολή και αξιωνόταν η απόσυρση των ιρακινών δυνάμεων (3 Αυγούστου 1990). Ανάλογη απόφαση πήρε και ο Αραβικός Σύνδεσμος την ίδια μέρα, ενώ στις 6 Αυγούστου με νεώτερη απόφασή του (661) το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ. Παράλληλα με τις διπλωματικές προσπάθειες, οι ΗΠΑ άρχισαν να αναπτύσσουν στρατιωτικές δυνάμεις στη Σαουδική Αραβία, φοβούμενες νέα εισβολή του Ιράκ στην πρώτη πετρελαιοπαραγωγό χώρα του κόσμου, με την οποία είχε διαφορές.

Στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας άναψε το «πράσινο φως» για στρατιωτική επέμβαση στο Κουβέιτ, δίνοντας προθεσμία έως τις 15 Ιανουαρίου 1991 στο Ιράκ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το εμιράτο. Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ δια του Υπουργού Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ συγκροτούσαν μία στρατιωτική δύναμη από 35 χώρες για να επιβάλλουν με τη χρήση βίας τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Την αποτελούσαν όλες οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αραβικά κράτη και η Ελλάδα, που απέστειλε μία φρεγάτα στον Κόλπο και παρείχε στρατιωτικές διευκολύνσεις κυρίως με τη Βάση της Σούδας.

Μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 1991 που έληγε το τελεσίγραφο του ΟΗΕ έγιναν κάποιες χλωμές ειρηνευτικές προσπάθειες, αλλά προσέκρουσαν στην άρνηση του Ιράκ, που ήθελε να εξαργυρώσει τη δική του αποχώρηση από το Κουβέιτ με την απόσυρση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα συριακά και παλαιστινιακά εδάφη. Ο Σαντάμ επεδίωκε να φανεί ως ήρωας στα μάτια των Αράβων. Στις 12 Ιανουαρίου 1991 ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος έλαβε από το Κογκρέσο την εξουσιοδότηση για την ανάμιξη των αμερικανικών δυνάμεων στον επικείμενο πόλεμο, με αρκετούς εθνοπατέρες να διαφωνούν (52 - 47 στη Γερουσία και 250 - 183). Οι πληγές του Βιετνάμ δεν είχαν επουλωθεί ακόμα.

Τις παραμονές του πολέμου η Συμμαχία είχε αναπτύξει στον Κόλπο μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη, με όπλα νέας τεχνολογίας, τα λεγόμενα «έξυπνα» όπλα, για χειρουργικά πλήγματα ακριβείας. Με αρχηγό τον αμερικανό στρατηγό Νόρμαν Σβάρτζκοπφ, η συμμαχική δύναμη αριθμούσε 1.000.000 στρατιώτες, 1.820 αεροσκάφη, 3.318 τανκς, 8 αεροπλανοφόρα και μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων. Στην αντίπερα όχθη, ο Σαντάμ είχε στη διάθεσή του 260.000 μάχιμους άνδρες και άλλους 800.000 σε εφεδρεία, 649 αεροσκάφη και 5.000 τανκς. Η υπεροχή των συμμαχικών δυνάμεων υπερτερούσε ποσοτικά, αλλά κυρίως ποιοτικά.

Τα ελικόπτερα «Απάτσι» έδωσαν το σύνθημα της επίθεσης στις 2:38 π.μ. ώρα Βαγδάτης της 17ης Ιανουαρίου 1991, καταστρέφοντας εγκαταστάσεις ραντάρ των Ιρακινών. Ακολούθησαν συνεχείς έξοδοι πολεμικών αεροσκαφών, που βομβάρδισαν αεροδρόμια και στρατηγικούς στόχους. Την ίδια στιγμή, η Βαγδάτη βομβαρδιζόταν με πυραύλους «Τόμαχοουκ» και η εικόνα αυτή έκανε το γύρο του κόσμου μέσω του CNN. Πέντε ώρες μετά την πρώτη συμμαχική επίθεση, ο Σαντάμ Χουσεΐν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του διακήρυττε ότι «η μεγάλη μάχη, η μητέρα όλων των μαχών ξεκίνησε. Η αυγή της νίκης πλησιάζει».

Την πρώτη εβδομάδα των αεροπορικών επιχειρήσεων, το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής υποδομής του Ιράκ είχε καταστραφεί. Σχεδόν ανέπαφη έμεινε μόνο η πολεμική αεροπορία και αυτό γιατί μετακόμισε στο γειτονικό Ιράν. Πονοκέφαλο για τους Συμμάχους αποτελούσαν οι πύραυλοι «Σκουντ», οι οποίοι, παρότι απαρχαιωμένης τεχνολογίας, έκαναν τη δουλειά τους. Την πρώτη βραδιά της επίθεσης έπληξαν το Ισραήλ και προκάλεσαν τον θάνατο δύο ατόμων και πολλές ζημιές. Ήταν μια προσπάθεια του Σαντάμ να βγάλει το Ισραήλ στον πόλεμο και να διασπάσει τη Συμμαχία, που είχε στις τάξεις της και αραβικές χώρες. Στις 25 Φεβρουαρίου έπληξαν μια αμερικανική στρατιωτική βάση στη Σαουδική Αραβία και προκάλεσαν το θάνατο 28 στρατιωτικών.

Μετά την επιτυχία των εναέριων επιθέσεων ήλθε η σειρά των χερσαίων επιχειρήσεων για την ανακατάληψη του Κουβέιτ. Διήρκεσαν μόλις 100 ώρες (24 - 27 Φεβρουαρίου 1991), προς μεγάλη έκπληξη των αμερικανών στρατιωτικών, δείγμα της ανυπαρξίας της πολυδιαφημισμένης στρατιωτικής μηχανής του Σαντάμ. Στο διάστημα αυτό οι χερσαίες δυνάμεις των Συμμάχων απελευθέρωσαν το Κουβέιτ και έφθασαν 240 χιλιόμετρα από τη Βαγδάτη.

Ο Τζορτζ Μπους στη Σαουδική Αραβία

Στο σημείο αυτό, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους κήρυξε κατάπαυση του πυρός και ο πόλεμος έλαβε τέλος (27 Φεβρουαρίου 1991). Στην απορία πολλών γιατί δεν κατέλαβε τη Βαγδάτη για να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεΐν, ο πατήρ Μπους απάντησε ότι ήθελε να κρατήσει ζωντανή τη Συμμαχία και δεν επιθυμούσε περαιτέρω ανθρώπινες απώλειες, που θα ήταν αχρείαστες. Άλλωστε και η εντολή που είχε από τον ΟΗΕ ήταν να απελευθερώσει μόνο το Κουβέιτ. Η ανατροπή του Σαντάμ θα ήταν έργο του γιου του, στον Β' Πόλεμο του Κόλπου (2003).

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν μικρές (358 νεκροί, 776 τραυματίες και 41 αιχμάλωτοι) και πολύ μεγάλες για τους Ιρακινούς (25.000 νεκροί στρατιωτικοί, 100.000 άμαχοι, 75.000 τραυματίες και 63.000 αιχμάλωτοι). Ο Α' Πόλεμος του Κόλπου είχε τις εξής συνέπειες:

  • Απελευθέρωση του Κουβέιτ.
  • Μεγάλες απώλειες και καταστροφές σε Ιράκ και Κουβέιτ.
  • Κούρδοι και Σιίτες γνώρισαν στη συνέχεια μεγάλη καταπίεση από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν.
  • 400.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν από το Κουβέιτ ως συνεργάτες των ιρακινών εισβολέων (ανάμεσά τους και μεγάλος αριθμός Παλαιστινίων).
  • Κυρώσεις κατά του Ιράκ από τον ΟΗΕ.
  • Το αμερικανικό γόητρο ανυψώθηκε για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ.
  • Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία έγινε μόνιμη στην περιοχή.
  • Κόστισε 61,1 δισεκατομμύρια δολάρια .Οι Αμερικανοί κατέβαλαν τα 9 δισεκατομμύρια και οι Σύμμαχοι τα υπόλοιπα.
1992
Ο υπουργός Οικονομίας, Στέφανος Μάνος, εξαγγέλλει σκληρά μέτρα λιτότητας, ώστε να ανταποκριθεί η Ελλάδα στα προαπαιτούμενα της Συνθήκης του Μάαστριχτ και προκαλεί εσωκομματικούς τριγμούς στη Νέα Δημοκρατία με τις διαφωνίες Κανελλόπουλου, Δήμα και Έβερτ.
2004
Η ΔΟΕ απαγορεύει στη Σοφία Σακοράφα να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με τη σημαία της Παλαιστίνης. Η 47χρονη ακοντίστρια, πρώην βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, είχε υποβάλει αίτηση στο πλαίσιο συμπαράστασης προς τον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό.
2008
Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, με τη συμμετοχή 11.028 αθλητών από 204 χώρες. Η Ελλάδα παίρνει μέρος με 159 αθλητές.
2013
Συνάντηση διάρκειας μίας ώρας έχουν στον Λευκό Οίκο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. «Η λιτότητα δεν είναι η μόνη στρατηγική εξόδου από την κρίση, αλλά χρειάζεται ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας» τονίζει ο Ομπάμα. «Αν η Ελλάδα πετύχει -και θα πετύχει- η επιτυχία της θα είναι όχι μόνο ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή» λέει ο Αντώνης Σαμαράς.

Η ιστορία του Λευκού Οίκου

O επονομαζόμενος Λευκός Οίκος είναι η επίσημη κατοικία και ο τόπος εργασίας του εκάστοτε προέ­δρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Βρίσκεται στην πρωτεύουσα της χώρας Ουάσινγκτον επί της Λεωφόρου Πενσυλβάνιας 1600.

Πήρε την ονομασία του από το γεγονός ότι η φαιόλευκη σχιστολιθική πέτρα με την οποία είναι χτισμένο το μέγαρο (αργότερα βάφτηκε λευκή), προκαλούσε αντίθεση με τα γειτονικά κτίσματα, τα οποία ήταν κατασκευασμένα από κόκκινα τούβλα. Η ονομασία, αν και ήταν γνωστή από το 1811, επισημοποιήθηκε το 1901, όταν ο τότε πρόεδρος Θίοντορ Ρούσβελτ άρχισε να τη χρησιμοποιεί στην αλληλογραφία του.

Το μέγαρο σχεδίασε ο ιρλανδός αρχιτέκτονας Τζέιμς Χόμπαν (1755-1831) σε νεοκλασικό ρυθμό. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1792 και η ανέγερσή του περατώθηκε το 1800. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν κυρίως σκλάβοι και μετανάστες. Κόστισε 230.000 δολάρια (2.500.000 σημερινά).

Τα εγκαίνια του Λευκού Οίκου έγιναν την 1η Νοεμβρίου 1800, με την εγκατάσταση του πρώτου ενοίκου του, του 2ου Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Άνταμς.

Το μέγαρο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1814 κατά τη διάρκεια της βρετανικής εισβολής του 1812. Ανοικοδομήθηκε κι επεκτάθηκε υπό την επίβλεψη του Χόμπαν μέσα στα τρία επόμενα χρόνια. Το ημικυκλικό νότιο πρόπυλο και το περίστυλο βόρειο πρόπυλο προστέθηκαν κατά τη δεκαετία του 1820.

Το όλο συγκρότημα του Λευκού Οίκου, που αποτε­λεί τμήμα τού συστήματος Εθνικών Πάρκων της Ουάσινγκτον, ανακαινί­στηκε εκ βάθρων τη διετία 1949-1951, όταν κινδύνευε να καταρρεύσει εξαιτίας των προσθηκών. Το χρονικό διάστημα αυτό ο τότε πρόεδρος Τρούμαν διέμενε στο γειτονικό Blair House, που χρησιμοποιείται για τη φιλοξενία υψηλών προσώπων.

Ο Λευκός Οίκος έχει: 6 ορόφους, 132 δωμάτια, 35 τουαλέτες, 412 πόρτες, 147 παράθυρα, 28 τζάκια, 8 σκάλες, 3 ασανσέρ, κινηματογράφο και διάδρομο για μπόουλινγκ. Ο μεγάλος κήπος του περιλαμβάνει γήπεδα τένις και γκολφ, πισίνα και διαδρομή για τζόκινγκ.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1879
  Εμιλιάνο Ζαπάτα, μεξικανός επαναστάτης. (Θαν. 10/4/1919)

Εμιλιάνο Ζαπάτα
1879 – 1919

Ηγέτης της Μεξικανικής Επανάστασης, προστάτης των φτωχών αγροτών της πατρίδας του. Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα (Emiliano Zapata) γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1879 στο χωριό Ανενκουίλκο. Γόνος ευκατάστατου κτηνοτρόφου, έμεινε ορφανός στα 16 του χρόνια και εργάστηκε ως εκπαιδευτής αλόγων.

Την εποχή εκείνη, τη χώρα κυβερνούσε ο στρατηγός Πορφίριο Ντίας, η δικτατορία του οποίου σήμανε μια εποχή εγκατάλειψης των μεταρρυθμίσεων, ενώ το 85% της γης ανήκε στο 2% του πληθυσμού. Ο Ζαπάτα ανέπτυξε από νωρίς αντιπολιτευτική δράση και το 1909 εξελέγη πρόεδρος μιας τοπικής ομάδας για τη διεκδίκηση της καλλιεργήσιμης γης, που είχε κατασχεθεί προς όφελος των μεγαλογαιοκτημόνων. Εξαιτίας της δράση του, κλήθηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε για επτά μήνες.

Το Νοέμβριο του 1910, η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε μία εξέγερση υπό τον Μαδέρο. Ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του, πήρε τα όπλα και με σύνθημα «γη κι ελευθερία» ηγήθηκε των επαναστατημένων αγροτών, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερα εδάφη.

Όταν αντιλήφθηκε ότι το αίτημα για μεταρρυθμίσεις είχε εγκαταλειφθεί από τον Μαδέρο, κατάρτισε το δικό του αγροτικό πρόγραμμα, γνωστό ως Σχέδιο Αγιάλα. Με αυτό απαιτούσε την κατάσχεση της γης απ’ όλους τους ξένους και του 1/3 των εδαφών των φεουδαρχών, καθώς και την επιστροφή των εδαφών που είχαν κατασχεθεί από τους ντόπιους. Σύμφωνα με το Σχέδιο Αγιάλα, όλες οι κατασχεθείσες εκτάσεις θα αποτελούσαν κοινοκτημοσύνη των ινδιάνικων κοινοτήτων.

Στο πλευρό του συγκεντρώνονταν όλο και περισσότεροι αγρότες, ενώ οι απόψεις του υποστηρίχτηκαν και από πολλούς διανοούμενους, που συνέδεσαν τις θεωρίες του με αυτές του Καρλ Μαρξ. Μετά την καταστολή της εξέγερσης του Μαδέρο, το Φεβρουάριο του 1913, ο Ζαπάτα ένωσε τις δυνάμεις του με αυτές του Πάντσο Βίλα στο βορρά και συνέχισε τον αγώνα του, ακόμα κι όταν έπεσε η δικτατορία του Ντίας. Μαζί κατέλαβαν τρεις φορές την πόλη του Μεξικού, αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Στις 10 Απριλίου του 1919 ο Ζαπάτα έπεσε θύμα ενέδρας. Εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τις κυβερνητικές δυνάμεις, κατά τη συνάντησή του με έναν στρατηγό που υποτίθεται ότι ήθελε να προσχωρήσει στην επανάσταση.

Για τους εχθρούς του, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα υπήρξε ένας ακραίος μηδενιστής και οι ενέργειές του είχαν ως μοναδικό σκοπό τη ληστεία. Για τους αυτόχθονες λαούς, υπήρξε σωτήρας και ήρωας της επανάστασης. Έγινε θρύλος ενώ ζούσε ακόμη. Αναρίθμητες ιστορίες και τραγούδια γι’ αυτόν λέγονται ακόμη και σήμερα, ενώ ο τάφος είναι ένα από τα πιο σεβάσμια μνημεία για τους ιθαγενείς του Νότιου Μεξικού.

1929
  Ρόναλντ Μπιγκς, άγγλος ληστής, ο «εγκέφαλος» της Μεγάλης Ληστείας του Τραίνου. (Θαν. 18/12/2013)

Ρόνι Μπιγκς
1929 – 2013

Διάσημος Άγγλος εγκληματίας, με σημαντική συνεισφορά στη θρυλική Μεγάλη Ληστεία του Τρένου (8 Αυγούστου 1963).

Ο Ρόναλντ Άρθουρ «Ρόνι» Μπιγκς (Ronald Arthur «Ronnie» Biggs) γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1929 στη συνοικία Λάμπεθ του Λονδίνου. Το 1947 κατατάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία (RAF), αλλά δύο χρόνια αργότερα αποτάχθηκε, επειδή είχε διαρρήξει ένα φαρμακείο. Τον ίδιο χρόνο έκλεψε ένα αυτοκίνητο και πέρασε για πρώτη φορά τα σίδερα της φυλακής. Μετά την αποφυλάκισή του πήρε μέρος σε μια αποτυχημένη ληστεία ενός γραφείου στοιχημάτων και φυλακίστηκε ξανά.

Μετά τη δεύτερη αποφυλάκισή του αποφάσισε να ακολουθήσει τον ίσιο δρόμο. Δούλεψε για ένα διάστημα ως ξυλουργός και στα 27 του παντρεύτηκε τη 17χρονη Τσάρμιεν Πάουελ, κόρη διευθυντού δημοτικού σχολείου, με την οποία απέκτησε τρεις γιους.

Ανήμερα των 34ων γενεθλίων (8 Αυγούστου 1964) έλαβε μέρος στη «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου», όπως έμεινε στην ιστορία η ληστεία του ταχυδρομικού τρένου Γλασκώβης - Λονδίνου, η οποία απέφερε λεία 2,3 εκατομμύρια στερλίνες (47,6 εκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές) στην 11μελή συμμορία. Ο ίδιος ο Μπιγκς είχε δηλώσει ότι το μερίδιό του από τη ληστεία ήταν 147.000 λίρες. «Μέσα σε τρία χρόνια τα είχα σκορπίσει όλα» δήλωσε κάποτε.

Ο ίδιος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 30 ετών. Κατάφερε, όμως, να δραπετεύσει στις 8 Ιουλίου του 1965 από τις φυλακές του Λονδίνου και να εγκαταλείψει τη χώρα. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε στη Γαλλία, την Αυστραλία και τη Βραζιλία, όπου βρήκε ασφαλές καταφύγιο, καθώς η χώρα της σάμπας δεν είχε υπογράψει συμφωνία εκδόσεως με τη Μεγάλη Βρετανία.

Το 1980 γνώρισε επιτυχία ως τραγουδιστής με τα τραγούδια No One is Innocent και Belsen Was a Gas, που συμπεριλήφθηκαν στο σάουντρακ της ταινίας του Τζούλιαν Τεμπλ The Great Rock 'n' Roll Swindle, ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ για τους Sex Pistols. Το No One is Innocent κυκλοφόρησε και ως σινγκλ και έφθασε στο Νο7 του αγγλικού πίνακα επιτυχιών.

Τον Απρίλιο του 1981 απήχθη από μια ομάδα βετεράνων Άγγλων στρατιωτών, οι οποίοι σκόπευαν να τον παραδώσουν στη Μεγάλη Βρετανία και να εισπράξουν την επικήρυξη. Όμως, το πλοιάριο που τους μετέφερε έπαθε βλάβη στα ανοιχτά των Μπαρμπέιντος και η ακτοφυλακή του νησιού που επιλήφθηκε της υπόθεσης τον άφησε ελεύθερο, ελλείψει συμφωνίας εκδόσεως.

Το 1997 η Βραζιλία και η Μεγάλη Βρετανία υπέγραψαν τελικά τη συμφωνία εκδόσεως και στις αρχές του 2001 ο Μπιγκς παραδόθηκε στις βρετανικές αρχές  και οδηγήθηκε στη φυλακή για να εκτίσει τα υπολειπόμενα 28 χρόνια της ποινής του. Όμως, το 2009 απελευθερώθηκε, λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας.

Μία από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν τον Μάρτιο του 2013, όταν παρέστη στην κηδεία ενός μέλους της συμμορίας. Τον Αύγουστο του 2013, ενώ πλησίαζε η 50ή επέτειος από τη ληστεία, η οποία, μάλιστα, συνέπιπτε με τα 84α του γενέθλια, ο Μπιγκς είχε δηλώσει: «Αν θέλετε να με ρωτήσετε αν μετάνιωσα που πήρα μέρος στη ληστεία, η απάντηση είναι όχι».

Ο Ρόνι Μπιγκς πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 2013, σε ηλικία 84 ετών.

Η Μεγάλη Ληστεία του Τραίνου

Ρόνι Μπιγκς

Ρόνι Μπιγκς

Η αποκληθείσα Μεγάλη Ληστεία του Τραίνου συνέβη στις 8 Αυγούστου του 1963. Μία 15μελής συμμορία, επηρεασμένη από τους παρανόμους της Άγριας Δύσης, σταμάτησε καθ' οδόν το ταχυδρομικό τραίνο, που εκτελούσε το δρομολόγιο Γλασκόβης - Λονδίνου, αποκομίζοντας 2,6 εκατομμύρια λίρες, ένα ποσό ιδιαίτερα υψηλό εκείνη την εποχή.

13 από τα 15 μέλη της συμμορίας συνελήφθηκαν σχεδόν αμέσως. Ανάμεσά τους και ο 34χρονος Ρόνι Μπιγκς, που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε στον σταρ της συμμορίας και τον αγαπημένο των λαϊκών φυλλάδων του Λονδίνου.

Στις 8 Ιουλίου του 1965 ο Μπιγκς απέδρασε από τις φυλακές, μαζί με τον εγκέφαλο της ληστείας Μπάστερ Ρέινολντς, χρησιμοποιώντας μια ανεμόσκαλα. Με αλλαγμένο πρόσωπο και πλαστό διαβατήριο πέταξε αρχικά στην Αυστραλία και στη συνέχεια στη Βραζιλία, την αγαπημένη γωνιά των φυγόδικων όλου του κόσμου, όπου έζησε ζωή χαρισάμενη... Η Σκότλαντ Γιαρντ, που εντόπισε τα ίχνη του 11 χρόνια αργότερα, δεν μπόρεσε να πετύχει την έκδοσή του, λόγω της εγκυμοσύνης της βραζιλιάνας φίλης του.

Η νοσταλγία για την πατρίδα -«θέλω να πάω σε μία παμπ και να πιω μια πίντα μπύρας» δήλωνε- αλλά και η κακή κατάσταση της υγείας του τον οδήγησαν πίσω στη Μεγάλη Βρετανία. Στις 7 Μαΐου του 2001, με αεροσκάφος που νοίκιασε η εφημερίδα SUN, ο εβδομηντάχρονος πλέον Μπιγκς έφτασε στο Λονδίνο απένταρος από την περιπέτεια της υγείας του. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή, για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του, που ανέρχεται σε 28 χρόνια.

1981
Ρότζερ Φέντερερ, ελβετός τενίστας.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1827
Τζορτζ Κάνινγκ, πρωθυπουργός της Αγγλίας, υπέρμαχος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων. Προς τιμήν του, η Πλατεία Κάνιγγος φέρει το όνομά του. (Γεν. 11/4/1770)

1866
Ευανθία Καΐρη, αδελφή του Θεόφιλου Καΐρη, λόγια των επαναστατικών χρόνων και πρόδρομος του φεμινιστικού κινήματος στη χώρα μας (Γεν. 2/8/1799)

Ευανθία Καΐρη
1799 – 1866

Ελληνίδα λόγια και πρώιμη φεμινίστρια.

Η Ευανθία Καΐρη γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1799 στην Άνδρο. Ήταν το προτελευταίο από τα οκτώ παιδιά του προκρίτου του νησιού Νικολάκη Τωμάζου Καΐρη και της συζύγου του Ασημίνας, το γένος Καμπανάκη. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά της και σε ηλικία 13 ετών μετακόμισε στις Κυδωνιές (Αϊβαλί της Μικράς Ασίας), όταν ο αδελφός της Θεόφιλος Καΐρης (ο μετέπειτα γνωστός φιλόσοφος) κλήθηκε να διδάξει στην ονομαστή Ακαδημία της πόλης, ένα από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα του τουρκοκρατούμενου ελληνισμού.

Υπό την επίβλεψη του αδελφού της και χάρη στην ευφυΐα της και την ιδιαίτερη κλίση της στα γράμματα έλαβε εξαιρετική μόρφωση. Σύμφωνα με το γάλλο φιλέλληνα τυπογράφο Αμβρόσιο-Φιρμίνο Διδότο (Ambroise-Firmin Didot) η Καΐρη μιλούσε άπταιστα γαλλικά και ιταλικά, ερμήνευε με άνεση τα αρχαία ελληνικά κείμενα και ήταν σε θέση να παρακολουθεί ανώτερα μαθηματικά και υψηλές φιλοσοφικές θεωρίες.

Εκτός από τον αδελφό της, στη μόρφωσή της συνέβαλε και ο Αδαμάντιος Κοραής, που την καθοδηγούσε μέσω αλληλογραφίας. Σε ηλικία 15 ετών τού έγραψε επιστολή και του ζητούσε «κανέν γαλλικόν βιβλίον δια να το μεταφράση και ωφελήση το γένος». Με την προτροπή του Κοραή μετέφρασε από τα γαλλικά τα βιβλία:

  • Συμβουλαί προς την θυγατέρα μου του γάλλου συγγραφέα και πολιτικού Ζαν-Νικολά Μπουγί (1763-1842). Στα πλούσια προλεγόμενα του έργου, η Καΐρη αναφέρει ότι η αρετή και η παιδεία, αρχές του Διαφωτισμού, είναι απαραίτητα συστατικά της διαπαιδαγώγησης των γυναικών της εποχής της.
  • Περί ανατροφής των νεανίδων του γάλλου ιερωμένου και ποιητή Φρανσουά Φενελόν (1651-1715).
  • Μάρκου Αυρηλίου Εγκώμιον του γάλλου ακαδημαϊκού Αντουάν-Λεονάρ Τομά (1732-1785).

Μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, η Ευανθία Καίρη επέστρεψε με τον αδελφό της στην Άνδρο. Στις 10 Μαΐου 1821 ο Θεόφιλος Καΐρης ύψωσε πρώτος την επαναστατική σημαία στο νησί, σε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Αμέσως μετά έφυγε για να πολεμήσει και αργότερα για να παραστεί ως πληρεξούσιος της Άνδρου σε διάφορες εθνικές συνελεύσεις. Από τότε άρχισε η πυκνή αλληλογραφία της Ευανθίας με τον Θεόφιλο, που συνεχίστηκε έως το 1844, όταν ο τελευταίος επέστρεψε στο νησί.

Το καλοκαίρι του 1824 η Ευανθία ακολούθησε τον αδελφό της Δημήτριο Καΐρη στην Ερμούπολη της Σύρου, όπου εκείνος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το καλοκαίρι του 1839 επέστρεψε πάλι στην Άνδρο, όπου και παρέμεινε οριστικά μέχρι το θάνατό της (1866), γιατί, όπως έγραψε σε μια επιστολή της, φοβόταν «καθ’ υπερβολήν την θάλασσαν».

Μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης, το 1825 συνέταξε και συνυπέγραψε με 31 ελληνίδες της εποχής την «Επιστολή Ελληνίδων τινών προς τας φιλελληνίδας συντεθείσα παρά τινός των σπουδαιοτέρων ελληνίδων», με την οποία ζητούσε από τις ευρωπαίες και αμερικανίδες φιλελληνίδες την ηθική και υλική υποστήριξή τους υπέρ της Ελληνικής Επανάστασης.

Τον επόμενο χρόνο (1826) εξέδωσε στο Ναύπλιο το τρίπρακτο δράμα Νικήρατος, που αναφέρεται στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Είναι το πρώτο τυπωμένο ελληνικό έργο για τον αγώνα του Εικοσιένα. Η Καΐρη παρουσιάζει τους ηρωικούς υπερασπιστές του Μεσολογγίου με αρχαϊκά ονόματα (Νικήρατος, Λυσίμαχος, Κλεονίκη) και παρεμβάλλει στο πεζό κείμενο έμμετρα χωρικά. Το 1837 το θεατρικό έργο ανέβηκε στην Αθήνα με τον τίτλο Η Άλωσις του Μεσολογγίου, ενώ τμήμα του  μεταφράστηκε στα ιταλικά το 1841 από τον Ιταλό λόγιο και επαναστάτη Σεβεριάνο Φογκάτσι.

Η Ευανθία Καΐρη έζησε μια εξαιρετικά περιορισμένη ζωή. Οι επαφές της με άλλους λόγιους και οι σχέσεις της εκτός από το οικογενειακό της περιβάλλον ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ίσως λόγω του φιλοσοφικού συστήματος της «θεοσέβειας» (αίρεση για την Ορθόδοξη Εκκλησία), στο οποίο ανήκε (ιδρυτής ήταν ο αδελφός της Θεόφιλος Καΐρης) και στο οποίο ο γάμος επιτρέπονταν μόνο μεταξύ των οπαδών της.

Οι περιπέτειες του αδελφού της Θεόφιλου και ο μαρτυρικός θάνατός του το 1853 την κατέβαλαν ψυχικά, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια της ζωής της να τα περάσει μακριά από τα εγκόσμια. Την τελευταία περίοδο της ζωής της ζούσε στο παλιό σπίτι των γονιών της μαζί με την οικογένεια του αδελφού της Δημήτριου. Συχνά πήγαινε στα Αηδόνια του Κορθίου και περνούσε λίγο καιρό στο σπίτι του Μιχαήλ Μπίστη, πεθερού του αδελφού της και τότε δημάρχου Κορθίου.

Η Ευανθία Καΐρη πέθανε στην Άνδρο στις 8 Αυγούστου 1866. Το έργο της (πρωτότυπο και μεταφραστικό) είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, με φανερή την επίδραση του Κοραϊσμού. Η Ευανθία Καΐρη είναι η πρώτη Ελληνίδα που εργάστηκε για την γυναικεία διαπαιδαγώγηση στην Ελλάδα. Ανταποκρίθηκε έτσι στο γενικότερο πνευματικό κλίμα της εποχής της με αίτημα τη μόρφωση του γένους. Για να την τιμήσει, ο Δήμος Ερμούπολης έδωσε το όνομά της σ' ένα μικρό θέατρο στην περιοχή Λαζαρέττα, στις πρώην αποθήκες μονοπωλίου.

Σχετικά Βιβλία:

  • Αλληλογραφία Θεόφιλου Καΐρη (Καίρειος Βιβλιοθήκη). Περιλαμβάνεται η αλληλογραφία με την αδελφή Ευανθία Καΐρη.
  • Γυναίκες θεατρικοί συγγραφείς στα χρόνια της επανάστασης και το έργο τους (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη). Περιλαμβάνεται το θεατρικό της Ευανθίας Καΐρη Νικήρατος.
  • Ευανθία Καΐρη (Καίρειος Βιβλιοθήκη). Πρακτικά του Συμποσίου «Διακόσια χρόνια από τη γέννηση της Ευανθίας Καΐρη, 1799-1999», που έγινε στην Άνδρο στις 4 Σεπτεμβρίου 1999.

Θεόφιλος Καΐρης
1784 – 1853

Λόγιος, ιερωμένος, φιλόσοφος, θεολόγος και μαθηματικός· από τους κορυφαίους του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Ανέπτυξε ένα δικής του έμπνευσης θρησκειοφιλοσοφικό σύστημα, τον «Θεοσεβισμό» ή «Θεοσέβεια», που αντιστρατευόταν βασικά δόγματα του Χριστιανισμού (τριαδολογία, χριστολογία) και γι’ αυτό το λόγο καταδιώχθηκε από την επίσημη Ελλαδική Εκκλησία.

Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1784 στην Άνδρο και ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά του προκρίτου του νησιού Νικολάκη Τωμάζου Καΐρη και της συζύγου του Ασημίνας, το γένος Καμπανάκη. Μία από τις αδελφές του ήταν η λόγια και πρώιμη φεμινίστρια Ευανθία Καΐρη.

Αφού παρακολούθησε μαθήματα στις Κυδωνιές (Αϊβαλί), την Πάτμο και τη Χίο, χειροτονήθηκε διάκονος το 1802 και αμέσως αναχώρησε στο εξωτερικό για σπουδές φιλοσοφίας: πρώτα στην Πίζα, όπου παρέμεινε επί τέσσερα χρόνια, και μετά στο Παρίσι, όπου έμεινε τρία έτη και συνδέθηκε στενά με τον Αδαμάντιο Κοραή. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1811, διετέλεσε επί ένα χρόνο διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης και στη συνέχεια δίδαξε στη σχολή των Κυδωνιών μαθηματικά και φιλοσοφία. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία κι έλαβε μέρος στην Επανάσταση του '21. Πολέμησε, τραυματίστηκε και συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις ως πληρεξούσιος της Άνδρου.

Το 1834 ίδρυσε ορφανοτροφείο στην Άνδρο για τα ορφανά του Αγώνα, το οποίο σύντομα εξελίχθηκε στο κέντρο μιας καινούριας θρησκείας, του Θεοσεβισμού. Ο Καΐρης πίστευε ότι η σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου είναι προσωπική και μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός άλλου παράγοντα. Η θεοσέβεια του Καΐρη συνοψίζεται στη βασική αρχή «Θεόν σέβου» («Να σέβεσαι τον Θεό») και εντάσσεται στον ντεϊσμό της «φυσικής θρησκείας» - αποδοχή της ύπαρξης του Θεού ως λογικής αναγκαιότητας και των φυσικών καταβολών της θρησκείας στον άνθρωπο - των γάλλων διαφωτιστών και των βρετανών εμπειριστών φιλοσόφων του 17ου και 18ου αιώνα.

Συνέθεσε προς τούτο άσματα και ύμνους στη δωρική διάλεκτο και αμφισβητώντας τη χριστιανική χρονολογία, πρότεινε ένα νέο ημερολόγιο και εισηγήθηκε δικά του ονόματα για τους μήνες, στο πρότυπο των Γάλλων Διαφωτιστών (Θεοσέβιος, Σοφάρετος, Δίκαιος, Άγιος, Αγάθιος, Σθένιος, Αγάπιος, Χαρίσιος, Μακρόθυμος, Αιώνιος, Ένθεος και Σώσιος), ενώ υποστήριξε την κατάργηση των εβδομάδων, προτείνοντας τη διαίρεση κάθε μήνα σε τρεις δεκάδες.

Οι ανατρεπτικές δοξασίες του προκάλεσαν την αντίδραση της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ο Καΐρης καθαιρέθηκε από κληρικός και φυλακίστηκε. Το 1842 αποφυλακίστηκε και απελάθηκε από την Ελλάδα. Περιπλανήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι και το Λονδίνο, όπου δίδαξε μαθήματα φιλοσοφίας σε ομογενείς. Μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1844, που προστάτευε την ελευθερία της συνείδησης, επανήλθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Άνδρο, απολαμβάνοντας την προστασία του Γαλλικού Κόμματος και προσωπικά του ηγέτη του Ιωάννη Κωλέττη.

Οι καταγγελίες για τη διδασκαλία του δεν σταμάτησαν τα επόμενα χρόνια και τον Δεκέμβριο του 1852 καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Σύρου σε φυλάκιση δύο ετών για προσηλυτισμό. Η φωτισμένη αγόρευση του διαπρεπούς νομικού Νικολάου Σαριπόλου, θεμελιωτή του δημοσίου δικαίου στην Ελλάδα, και η προφητική του προειδοποίηση, ότι όποια καταδίκη του Καΐρη θα σήμαινε βέβαιο θάνατο, δεν ίσχυσε για να αποτρέψει τη μισαλλοδοξία των διωκτών του, αλλά και του δικαστηρίου.

Ο Θεόφιλος Καΐρης οδηγήθηκε στα Λαζαρέτα της Σύρας, όπου στις 13 Ιανουαρίου 1853 άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο κελί του, σε ηλικία 69 ετών. Τάφηκε έξω από την Ερμούπολη χωρίς θρησκευτική τελετή και χωρίς να επιτρέψουν στον αδελφό του Δημήτριο να είναι παρών στη νεκρώσιμη ακολουθία. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι εννέα ημέρες μετά το θάνατό του εκδικάσθηκε στον Άρειο Πάγο αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης του δικαστηρίου της Σύρου. Τελικά, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση, κηρύσσοντάς τον αθώο.

Στο συγγραφικό έργο του Καΐρη περιλαμβάνονται οι πραγματείες «Φιλοσοφικά και φιλολογικά», «Γνωστική ή των του ανθρώπου γνώσεων σύντομος έκθεσις», «Στοιχεία φιλοσοφίας των περί τα όντα γενικώτερον θεωρουμένων τα στοιχειωδέστερα», «Επιτομή της θεοσεβικής διδασκαλίας και ηθικής», «Θεοσεβών προσευχαί και ιερά άσματα», «Θεοσοφία». Εκτός απ’ αυτά, υπάρχουν σε χειρόγραφη μορφή έργα του γύρω από τις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά, που δίδαξε στη διάρκεια της σχολικής του σταδιοδρομίας.

1900
Εμίλ Ρίτερ Φον Σκόντα, τσέχος μηχανικός και βιομήχανος, ιδρυτής της Skoda. (Γεν. 19/11/1839)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου