Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 26 Μάι 2018
Σάββατο 26 Μαϊου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 26 Μαϊου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:05 – Δύση Ήλιου: 20:39

Σαν Σήμερα...

 1770

  Λήγει άδοξα η επαναστατική προσπάθεια των Ορλόφ και των Ελλήνων της Πελοποννήσου. (Ορλοφικά)

Τα Ορλοφικά

Αλέξιος Ορλόφ

Τα Ορλοφικά ήταν μία από τις εξεγέρσεις των υποδουλωμένων Ελλήνων, στην Πελοπόννησο, πριν από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ονομάστηκε έτσι, επειδή το σχέδιο της ρωσικής επέμβασης στην Ελλάδα έγινε από τα αδέλφια Αλέξιο (1737 - 1783) και Θεόδωρο (1741 - 1790) Ορλόφ, κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1768 - 1774.

Ο Αλέξιος Ορλόφ ανέλαβε τη διοίκηση του ρωσικού σώματος, ενώ στις 28 Φεβρουαρίου του 1770 ο αδελφός του Θεόδωρος έφτασε στη Μάνη, όπου ξεκίνησε την επανάσταση. Οι επαναστάτες κατέλαβαν το Μιστρά, όπου και όρισαν προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Ψαρό. Οι αρχικές επιτυχίες οδήγησαν σε επανάσταση κι άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως την Ήπειρο, την υπόλοιπη Πελοπόννησο και την Κρήτη.

Τον Μάρτη του 1770, κι αφού ελευθερώθηκε η Λακωνία, ο ρώσος λοχαγός Μπάρκοφ πήρε διαταγή από τον Θεόδωρο Ορλόφ να καταλάβει την Τριπολιτσά (Τρίπολη), με μια λεγεώνα από 8000 έλληνες επαναστάτες και 50 Ρώσους. Κατά τη στιγμή της προσέγγισης στην Τριπολιτσά, περίπου χίλιοι εμπειροπόλεμοι Τουρκαλβανοί έσπασαν τον αποκλεισμό στον Ισθμό, έφτασαν στην Τριπολιτσά κι ενίσχυσαν τη φρουρά της πόλης.

Η σύγκρουση, που αποτέλεσε και το τέλος της επανάστασης, έγινε -σύμφωνα με τους ιστορικούς- στα Τρίκορφα, στις 29 Μαρτίου. Έπειτα από ημίωρο αγώνα κι έναν επιτυχή ελιγμό των αντιπάλων τους, οι Έλληνες εκάμθησαν. Η ήττα υπήρξε εξοντωτική... Φεύγοντας οι Έλληνες και κατά πόδας διωκόμενοι εγκατέλειπαν τα όπλα τους και υποχωρούσαν με μεγάλες απώλειες.

Τη νίκη των Τούρκων ακολούθησε μεγάλη σφαγή εντός της πόλεως, με θύματα περίπου 3.000 Έλληνες, μεταξύ αυτών ο αρχιεπίσκοπος Άνθιμος και αρκετοί άλλοι κληρικοί. Τρεις ημέρες αργότερα, οι εναπομείναντες Ρώσοι επιβιβάσθηκαν στα πλοία και εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο.

Γεγονότα

 

μ.Χ.

Ρωσία και Βρετανία υπογράφουν τη Συνθήκη του Γκανταμάκ, με την οποία ιδρύεται το κράτος του Αφγανιστάν.
Ο Υπουργός Παιδείας, Γεώργιος Παπανδρέου, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ελληνικού Εθνικού Μελοδράματος. Η Εθνική Λυρική Σκηνή θα ιδρυθεί τον Μάρτιο του 1940 επί δικτατορίας Μεταξά.
Ο στρατηγός Φρέιμπεργκ, διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων, εξαιτίας των δυσμενών εξελίξεων, διατάζει την εκκένωση της Κρήτης. Δύο Λόχοι του Ελληνικού 5ου Συντάγματος Πεζικού ανακαταλαμβάνουν το χωριό Σταυρωμένος Ρεθύμνου και συλλαμβάνουν 100 γερμανούς αιχμαλώτους. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τις Μουρνιές Χανίων. (Μάχη της Κρήτης)
Ο Τζον Λένον και η Γιόκο Ονο αρχίζουν τη δεύτερη εκδήλωση για την Ειρήνη στο κρεβάτι του δωματίου 1472 στο Queen Elizabeth Hotel του Μόντρεαλ.
Τα σκυλιά μπαίνουν για πρώτη φορά στην υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, για την ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
Αλέξανδρος Πούσκιν, ρώσος συγγραφέας και ποιητής. Σκοτώθηκε σε μονομαχία από τον απατημένο σύζυγο της ερωμένης του. (Θαν. 29/1/1837)

Αντώνης Χριστοφορίδης
1918 – 1985

Ο Αντώνης Χριστοφορίδης το 1938

Ο Αντώνης Χριστοφορίδης το 1938

Έλληνας πρωτοπυγμάχος, πρωταθλητής Ευρώπης στην κατηγορία των μέσων βαρών (1938 - 1939) και παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία των ημιβαρέων βαρών (1941) της επαγγελματικής πυγμαχίας.

Ο Αντώνης Χριστοφορίδης γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 26 Μαΐου 1918 και ήρθε πρόσφυγας στην Αθήνα το 1922, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μικρή ηλικία έμεινε ορφανός (ο πατέρας του σκοτώθηκε σε μάχη στη Μικρά Ασία), ενώ η μητέρα του πέθανε πριν από το 1930. Έτσι, αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά και να πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την πυγμαχία, παρακολουθώντας τη σχολή του Αγαθοκλή Μπάρκα σε ένα υπόγειο της οδού Ασκληπιού.

Στα 17 του, έχοντας διδαχθεί τα βασικά της πυγμαχίας, αποφασίζει να μεταβεί στο Παρίσι για καλύτερη τύχη. Με προπονητή τον Πιερ Γκαντόν αρχίζει να γίνεται γνωστός στο κόσμο του μποξ, μετά τις πρώτες του επιτυχίες στα ριγκ. Το 1937 είχε έλθει η ώρα να διεκδικήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στην κατηγορία των μέσων βαρών. Πρώτα, όμως, έπρεπε να διεκδικήσει τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας. Επιστρέφει στην Αθήνα και κατακτά εύκολα τον τίτλο, με αντίπαλο τον τριαντάχρονο πρωταθλητή Ελλάδας Κώστα Βάσση. Ο αγώνας γίνεται στο «Παλλάς» της οδού Βουκουρεστίου στις 21 Νοεμβρίου 1937 και ο Χριστοφορίδης ρίχνει 9 φορές στο καναβάτσο τον άτυχο Βάσση.

Η μεγάλη στιγμή για τον έλληνα πυγμάχο έρχεται στις 14 Ιανουαρίου 1938, όταν κατακτά τον πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, νικώντας τον γερμανό πρωτοπυγμάχο Γκούσταβ Έντερ. Ο αγώνας έγινε στο κατάμεστο από 20.000 συμπατριώτες του «Σπορ Πάλας» του Βερολίνου και με την παρουσία του Χίτλερ, ο οποίος αναγκάστηκε να φύγει πριν τελειώσει ο αγώνας για να μην δει την ήττα ενός Άρειου. Στην επιστροφή του στο Παρίσι χιλιάδες φίλοι της πυγμαχίας αποθεώνουν τον Κριστό, όπως τον αποκαλούσαν στη Γαλλία. Ανάμεσα στις προσωπικότητες που τον υποδέχονται στον σιδηροδρομικό σταθμό ήταν ο δήμαρχος της πρωτεύουσας, ο τραγουδιστής Μορίς Σεβαλιέ και ο γενικός γραμματέας του Κομουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, Μορίζ Τορέζ, που τον αγκάλιασε και τον φίλησε.

Ο Χριστοφορίδης θα παραμείνει πρωταθλητής Ευρώπης έως την 1η Οκτωβρίου 1939, όταν χάνει για ένα μόλις σημείο τον αγώνα με τον διεκδικητή του τίτλου γάλλο Εντουάρ Τενέ, που έγινε στο Παλέ Ντε Σπορ των Παρισίων. Πεισμώνει και βάζει στόχο να τον επανακτήσει σύντομα. Όμως, το 1940 με την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία φεύγει για τις ΗΠΑ και εγκαθίστανται στη Νέα Υόρκη, συνεχίζοντας εκεί τους αγώνες.

Το ντεμπούτο του έγινε στις 5 Ιανουαρίου 1940 με νίκη επί του αμερικανού Γουίλι Πάβλοβιτς στο «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν». Στις 13 Ιανουαρίου 1941 νικά τον ιταλοαμερικανό Μέλιο Μπετίνα στο Κλίβελαντ του Οχάιο και ανακηρύσσεται παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία των ημιβαρέων βαρών. Η νίκη πανηγυρίστηκε ξέφρενα από τους ομογενείς, καθώς την ίδια μέρα ο ελληνικός στρατός, πολεμώντας του ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι, βρισκόταν προ των πυλών της Κορυτσάς.

Ο Χριστοφορίδης διατήρησε τον τίτλο έως τις 22 Μαΐου 1941, όταν έχασε από τον σπουδαίο αμερικανό πυγμάχο Γκας Λέσνεβιτς. Συνέχισε να πυγμαχεί και εγκατέλειψε τα ρινγκ στις 18 Φεβρουαρίου 1947 με νοκ-άουτ ήττα από τον Εσθονό Άντον Ράαντικ. Στους 65 επίσημους αγώνες που έδωσε σημείωσε 43 νίκες (11 με νοκ άουτ), 15 ήττες και 7 ισοπαλίες. Υπήρξε ένας πολύ αγωνιστικός πυγμάχος, χωρίς πολύ δυνατή γροθιά (11 νοκ- άουτ σε 65 αγώνες), αλλά με σπουδαία τακτική.

Ο Αντώνης Χριστοφορίδης παντρεύτηκε δύο φορές και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Αθήνα, παίζοντας γκολφ στη Γλυφάδα. Πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1985.


Μάιλς Ντέιβις, αμερικανός συνθέτης και τρομπετίστας της τζαζ. (Θαν. 28/9/1991)

Σάλι Ράιντ
1951 – 2012

Αμερικανίδα φυσικός και αστροναύτισσα, η πρώτη Αμερικανίδα που ταξίδεψε στο διάστημα.

Η Σάλι Κρίστεν Ράιντ (Sally Kristen Ride) γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1951 στο Λος Άντζελες. Σπούδασε φυσική στα πανεπιστήμια UCLA και Στάνφορντ, από το οποίο έλαβε το διδακτορικό της.

Το 1978 προσελήφθη στη NASA ανάμεσα σε 8.000 υποψηφίους και εκπαιδεύτηκε ως αστροναύτισσα. Στις 18 Ιουνίου 1983 έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που ταξίδεψε στο διάστημα ως μέλος του πληρώματος του διαστημικού λεωφορείου «Τσάλεντσερ», σε μία εξαήμερη αποστολή, κατά την οποία τέθηκαν σε τροχιά δύο δορυφόροι. Επανέλαβε τη διαστημική πτήση ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Οκτωβρίου 1984.

Η Ράιντ με χάρη και επαγγελματισμό έσπασε τα εμπόδια που υπήρχαν για τις γυναίκες όσον αφορά στις πτήσεις στο διάστημα και ουσιαστικά άλλαξε το πρόσωπο του διαστημικού προγράμματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά την αποχώρησή της από τη NASA το 1989, έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο και επιδίωξε να ενθαρρύνει τα νεαρά κορίτσια να συνεχίσουν στο δικό της διαστημικό δρόμο. Υπηρέτησε, επίσης, στις ομάδες έρευνας που εξέτασαν τις συνθήκες συντριβής των διαστημικών λεωφορείων «Τσάλεντζερ» (18 Ιανουαρίου 1986) και «Κολούμπια» (1 Φεβρουαρίου 2003).

Η Σάλι Ράιντ πέθανε στις 23 Ιουλίου 2012 στην πόλη Λα Χόγια της Καλιφόρνιας, σε ηλικία 61 ετών, μετά από 17μηνη μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος.

Αργύρης Πεδουλάκης, διεθνής έλληνας καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Αλμπέρτο Ασκάρι, θρυλικός ιταλός οδηγός αγώνων αυτοκινήτου. (Γεν. 13/7/1918)
Κυβέλη (Ανδριανού), ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και θιασάρχης. (Γεν. 1887)

Κυβέλη Ανδριανού
1887 – 1978

Ηθοποιός και θιασάρχης, που έγινε γνωστή κυρίως με το μικρό της όνομα και κυριάρχησε στο ελληνικό θέατρο κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Καρπός παράνομου έρωτα, η Κυβέλη ήρθε στον κόσμο το 1887. Καταγόταν από τη Σμύρνη, ωστόσο δεν είναι ξεκάθαρο αν γεννήθηκε εκεί ή στην Αθήνα.

Σε ηλικία 2,5 ετών τη συνάντησαν στο βρεφοκομείο Αθηνών ο Αναστάσης και η Μαρία Αδριανού. Παρότι ήταν φτωχοί βιοπαλαιστές, οι θετοί γονείς της φρόντισαν να την αναθρέψουν με τον καλύτερο τρόπο. Σε αυτό συνέδραμε και η οικογένεια γνωστού αθηναίου δικηγόρου, που αφότου έχασε το μονάκριβο παιδί της, έβρισκε τη χαρά στην τρισχαριτωμένη «Κυβελίτσα». Έτσι, η Κυβέλη παρακολούθησε μαθήματα στο παρθεναγωγείο Χιλ, όπου διακρίθηκε για την εξυπνάδα της. Παρακολούθησε, επίσης, μαθήματα απαγγελίας και μάλιστα το 1901 βραβεύτηκε για την επίδοσή της.

Εκείνη την εποχή την ανακάλυψε ο Χρηστομάνος και αρχικά της έδωσε την ευκαιρία να παίξει το ρόλο της Ιουλιέττας, στη σκηνή του μπαλκονιού, σε μια έκτακτη εμφάνιση της Νέας Σκηνής. Η Κυβέλη Αδριανού έγινε η αγαπημένη του πρωταγωνίστρια και μέσα σε ελάχιστο διάστημα κατέκτησε μια από τις πρώτες θέσεις μεταξύ των ελληνίδων ηθοποιών.

Η Νέα Σκηνή (1901-1906) της έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει στις μοναδικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας της καριέρας της. Ξεχώρισε, ως κορυφαία, στην «Άλκηστη» του Ευριπίδη και αργότερα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Παράλληλα, διακρίθηκε σε ρόλους δραματικούς και κωμικούς, όπως στο ρόλο της Ανιούτσκα στο «Κράτος του Ζόφου» του Τολστόι ή στο ρόλο της θεατρίνας στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι.

Μετά τη διάλυση της Νέας Σκηνής, η Κυβέλη έπαιξε πρώτα μερικές κωμωδίες με τον κωμικό Σαγιώρ και στη συνέχεια, το καλοκαίρι του 1907, πρωτοεμφανίσθηκε ως θιασάρχης με τη «Νόρα» του Ίψεν, ένα έργο που πήρε σταθερή θέση στο ρεπερτόριο του θιάσου της. Μεσουράνησε μέχρι και το 1934, με σταθερή θιασαρχική παρουσία, στην Αθήνα και σε περιοδείες.

Το 1908 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Η ίδια είχε ζητήσει από το συγγραφέα να διασκευάσει για χάρη της σε θεατρικό έργο το διήγημα «Κόκκινος Βράχος», επειδή της άρεσε πολύ ο χαρακτήρας της ηρωίδας. Έτσι, δημιουργήθηκε η Φωτεινή Σάντρη που είχε τεράστια επιτυχία και έμεινε στο ρεπερτόριο του θιάσου Κυβέλης για πολλά χρόνια, γνωρίζοντας άπειρες επαναλήψεις.

Ο Ξενόπουλος συνέχισε να την τροφοδοτεί με ένα έργο κάθε χρόνο έως το 1925 (Ραχήλ, Πειρασμός, Ψυχοσάββατο, Χερουβείμ, κ.ά). Συνεργάστηκε, επίσης, με τον Παντελή Χορν από το 1910 μέχρι το 1934 (Ο Άνθρωπός μας, Κερένια κούκλα, Φιντανάκι, Νταλμανοπούλα κ.ά), όπως και με τον Σπύρο Μελά (Κόκκινο πουκάμισο, Χαλασμένο σπίτι, Το άσπρο και το μαύρο, Μια νύχτα μια ζωή). Ακόμη, παρουσίασε έργα του Θ. Συναδινού και του Αλ. Λιδωρίκη.

Την περίοδο 1932-1934 αποφάσισε να «συμμαχήσει» με το αντίπαλο δέος της, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού το νεοϊδρυθέν Εθνικό Θέατρο. Μαζί ανέβασαν πιο σοβαρά έργα, όπως: «Ο Γυρισμός» του Ο' Νηλ, «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» του Σω, «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» του Κορομηλά, «Μαρία Στιούαρτ» του Σίλερ, «Ο Αννίβας προ των πυλών» του Σέργουντ κ.ά.

Μετά το 1934 σταμάτησε τις εμφανίσεις της στο θέατρο, ακολουθώντας το σύζυγό της, Γεώργιο Παπανδρέου, στη Μέση Ανατολή. Ως μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός έγινε δεκτή η επανεμφάνισή της, το 1950, με έργο του βουλεβάρτου και ακολούθησαν σποραδικές συνεργασίες της με το Εθνικό Θέατρο [Δάφνη Λορεόλα (1951), Το μυστικό της Κοντέσας Βαλέραινας (1953), Ο Γλάρος (1957), Διάλογοι Καρμηλιτισσών (1962)].

Κατά τη δεκαετία του 1950 συνέπραξε σε έκτακτες εμφανίσεις με τους θιάσους της Κατερίνας, των Λαμπέτη - Παππά - Χορν, της κόρης της Αλίκης, του γαμπρού της Ιορδάνη Μαρίνου κ.ά. Το καλοκαίρι του 1951 έκανε τη μοναδική της εμφάνιση σε αρχαία κωμωδία, στη Λυσιστράτη, με τον Θυμελικό Θίασος του Λίνου Καρζή και μεταξύ 1962-1965 συνεργάστηκε τακτικά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας, Το νησί της Αφροδίτης του Πάρνη, ο Ματωμένος γάμος του Λόρκα, Αναστασία των Μωρέτ-Μπόλτον, το Ηλιόλουστο πρωινό των Κιντέρο).

Στη μεγάλη οθόνη πήρε μέρος σε δύο ταινίες, στην κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Ξενόπουλου «Ο κακός δρόμος» (1933) και στην ταινία «Άγνωστο» (1956).

Όταν πέθανε, στις 26 Μαΐου 1978, η Κυβέλη είχε τέσσερα παιδιά, τρία εγγόνια, έξι δισέγγονα και πέντε τρισέγγονα. Από τον πρώτο της γάμο (1903-1906) με το Μήτσο Μυράτ απέκτησε τον Αλέξανδρο και τη γνωστή ηθοποιό Μιράντα. Ο επιχειρηματίας Κώστας Θεοδωρίδης ήταν ο δεύτερος σύζυγός της, αλλά και ο θεατρώνης της, για πάρα πολλά χρόνια. Κόρη τους, η πρωταγωνίστρια Αλίκη Θεοδωρίδη - Νορ. Τρίτος σύζυγός της ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, από τον οποίο απέκτησε το Γιώργο, ετεροθαλή αδελφό του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μίνως Αργυράκης, έλληνας ζωγράφος και σκηνογράφος. (Γεν. 26/2/1920)

Φράνκι Μάνινγκ
1914 – 2009

Αμερικανός χορευτής, χορογράφος και χοροδιδάσκαλος, που σχετίζεται με την εποχή του σουίνγκ, τη χρυσή περίοδο της τζαζ. Θεωρείται ένας από τους εμπνευστές και διαμορφωτές του χορού λίντι χοπ (lindy hop), που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις ΗΠΑ την δεκαετία του τριάντα και αναβίωσε στον αγγλοσαξωνικό κόσμο τη δεκαετία του ‘80.

Ο Φράνκι Μάνινγκ γεννήθηκε στο Τζάκσονσβιλ της Φλώριδας στις 26 Μαΐου 1914. Παιδί χωρισμένων γονιών, άρχισε να αναδεικνύει το χορευτικό του ταλέντο από νεαρή ηλικία, υπό την καθοδήγηση της μητέρας του, που ήταν χορεύτρια. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 ζούσε στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε σε χορευτικούς διαγωνισμούς στα φημισμένα κέντρα «Savoy Ballroom» και «Kat’s Corner».

Το 1935, μαζί με την παρτενέρ του Φρίντα Γουόσινγκτον, εκτέλεσε μία εναέρια φιγούρα σ’ ένα χορό σουίνγκ, υπό τους ήχους της σύνθεσης του Μπένι Γκούντμαν «Down South Camp Meetin’» που έπαιζε η ορχήστρα του Τσικ Γουέμπ, εντυπωσιάζοντας τους 2.000 θαμώνες του διαγωνισμού. Ο χορός αυτός ονομάστηκε λίντι χοπ (lindy hop) από τον κύριο αντίπαλό του εκείνη τη βραδιά, τον χορευτή Τζορτζ «Σόρτι» Σνόουντεν και ο Μάνινγκ ήταν ένας από τους κύριους διαμορφωτές του.

Ο Μάνινγκ ασχολήθηκε επαγγελματικά με το είδος αυτό του χορού μέχρι το 1955, οπότε η εποχή του σουίνγκ είχε πλέον περάσει ανεπιστρεπτί. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να δουλέψει ως ταχυδρομικός υπάλληλος για τα προς το ζην.

Το 1986, ο χορός λίντι χοπ αναβίωσε και ο Μάνιγκ επανήλθε στο προσκήνιο, ξεκινώντας μία δεύτερη καριέρα ως χοροδιδάσκαλος και χορογράφος αυτή τη φορά. Το 1989 συγχορογράφησε το μιούζικαλ «Black and Blue», το οποίο τιμήθηκε με Τόνι την ίδια χρονιά. Τον Μάιο του 2007 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Frankie Manning: Ambassador of Lindy Hop» («Φράνκι Μάνινγκ: Ο πρεσβευτής του Λίντι Χοπ»).

Ο Φράνκι Μάνινγκ πέθανε στις 27 Απριλίου 2009, σε ηλικία 94 ετών.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου