Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 11 Ιαν 2019
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019
Κλίκ για μεγέθυνση
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

Ανατολή Ήλιου: 07:39 – Δύση Ήλιου: 17:26 Σελήνη 5 ημερών 

Σαν Σήμερα...

 

347
Θεοδόσιος ο Μέγας, ο τελευταίος αυτοκράτορας της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. (Θαν. 17/1/395)

Θεοδόσιος Α’ ο Μέγας
347 – 395

 

Από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 

Ο Φλάβιος Θεοδόσιος (Flavius Theodosius) γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 347 στην Καύκα (σημερινή Κόκα) της Ισπανίας. Ήταν γιος του περίφημου ρωμαίου στρατηγού Θεοδοσίου και κοντά στον πατέρα του έμαθε τη στρατιωτική τέχνη. 

Στις 19 Ιανουαρίου 379 ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας του Ανατολικού Ρωμαϊκοϋ Κράτους, με αρχική πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Βασίλευσε ως συναυτοκράτορας αρχικά με το Γρατιανό και Ουαλεντινιανό Β’ έως το 383, στη συνέχεια μόνο με τον Ουαλεντινιανό Β’ και από το 392 και μετά με συναυτοκράτορα τον γιο του Αρκάδιο. Παρά την περιορισμένη μόρφωσή του, είχε εξαιρετικές διοικητικές ικανότητες, ενώ παρά τα στρατιωτικά του προσόντα, δεν συμπαθούσε τον πόλεμο και τον θεωρούσε αμαρτία.

Παρ’ όλα αυτά αναδιοργάνωσε το στρατό, νίκησε τους Γότθους και κατέπνιξε εσωτερικές στάσεις στην Ιταλία, τη Θεσσαλονίκη και σ’ άλλες περιοχές. Στη Θεσσαλονίκη, μάλιστα, έδειξε μεγάλη σκληρότητα και διέταξε τη γενική σφαγή του πληθυσμού στον ιππόδρομο της πόλης (390). Για την πράξη του αυτή μετανόησε ύστερα από το επιτίμιο της ακοινωνησίας, που του επέβαλε ο αρχιεπίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος.

Αν και δεν ενδιαφερόταν για τις χριστιανικές ιδέες, αμέσως μετά την ανάρρησή του στο θρόνο βαπτίστηκε χριστιανός από τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Ασχόλιο. Ο Θεοδόσιος υποστήριξε το χριστιανισμό και τον καθιέρωσε ως υποχρεωτική και επίσημη θρησκεία του κράτους. Καταδίωξε τους ειδωλολάτρες, δήμευσε τις περιουσίες τους, κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες (394), έκλεισε αρχαία ιερά και κατεδάφισε αρχαίους ναούς. Για να αποκαταστήσει την εκκλησιαστική αρμονία, που είχε διαταραχθεί από τις πολυποίκιλες αιρέσεις, συγκάλεσε τη Β’ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (381), η οποία καταδίκασε την αίρεση των Πνευματομάχων του Μακεδόνιου, που αρνούνταν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος και επέβαλε την πίστη στην Τριαδική Θεότητα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα).

Στην προσωπική του ζωή, ο Θεοδόσιος είχε τελέσει δύο γάμους: Το 376 με τη Λαιλία Φλακίλα, κόρη ανωτάτου αξιωματούχου της αυτοκρατορίας, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Ονώριο, τον Αρκάδιο και την Πουλχερία και μετά τον θάνατό της με τη Γάλλα, αδελφή του Ουαλεντινιανού, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Γάλλα Πλακιδία.

Λίγο πριν από το τέλος της ζωής του ανακήρυξε αυτοκράτορες τους δυο γιους του, τον Ονώριο στο Δυτικό Κράτος και τον Αρκάδιο στο Ανατολικό. Πέθανε στο Μεδιόλανο (Μιλάνο) στις 17 Ιανουαρίου 395, σε ηλικία 48 ετών.

Ο Θεοδόσιος υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από το έτος του θανάτου του, πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ξεκινά η ιστορική πορεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η ιστορία τον ονόμασε Μέγα, κυρίως για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε στον Χριστιανισμό. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του κάθε χρόνο στις 17 Ιανουαρίου.

ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

  • Η ιστορία του ονόματος "Θεοδόσιος-Θεοδοσία"

 

 

1915-1918

Η γενοκτονία των Αρμενίων

Η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, με τη συστηματική εξόντωση ενάμισυ εκατομμυρίου ανθρώπων από τις Οθωμανικές αρχές την τριετία 1915-1918. Υπήρξε ο προάγγελος του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Αρμένιοι, ένας πανάρχαιος χριστιανικός λαός της Εγγύς Ανατολής, μοιράζονταν μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην τσαρική Ρωσία ζούσαν κάτω από ένα σχετικά ανεκτικό καθεστώς (αν και δεν έλειπαν μαζικοί εκρωσισμοί), αλλά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υφίσταντο παντός είδους διωγμούς, όπως και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της αυτοκρατορίας (Έλληνες, Ασσύριοι κλπ).

Με την ανάδυση των εθνικισμών, ο Σουλτάνος τούς υποπτευόταν για αποσχιστικές τάσεις, ενώ και οι Ρώσοι, που εποφθαλμιούσαν εδάφη του «μεγάλου ασθενούς», υπέθαλπαν τις όποιες φιλοδοξίες τους. Έτσι, ο Αβδούλ Χαμίτ Β' δεν δίστασε να προβεί σε άγριους διωγμούς εναντίον των Αρμενίων της επικράτειάς του, με αποκορύφωμα τις σφαγές στο Σασούν (1894), τις μαζικές εκτελέσεις της διετίας 1895-1896, που στοίχισαν τη ζωή σε 300.000 Αρμενίους.

Η επικράτηση των Νεοτούρκων τον Ιούλιο του 1908, παρά τις αρχικές ελπίδες που γέννησε, δεν άλλαξε την κατάσταση για τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας. Αντί για τον σεβασμό των συνθηκών και την πραγμάτωση των μεταρρυθμίσεων, όπως είχε υποσχεθεί, το νέο καθεστώς προέβη σε νέους διωγμούς των Αρμενίων τον Απρίλιο του 1909 στα Άδανα και την ευρύτερη περιοχή της Κιλικίας.

Η συστηματική, όμως, εξόντωση των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο σουλτάνος και ο τσάρος βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Το σχέδιο του Υπουργού Εσωτερικών, Ταλαάτ Πασά, μπήκε σε εφαρμογή στις 24 Απριλίου του 1915, με τη σύλληψη 250 επιφανών Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι εκτελέστηκαν το ίδιο βράδυ. Η 24η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης για την Αρμενική Γενοκτονία και τιμάται κάθε χρόνο από την Αρμενική διασπορά.

Αμέσως μετά άρχισαν ομαδικές σφαγές του αρμενικού λαού στην Ανατολική Μικρά Ασία. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του Ταλαάτ στις 28 Απριλίου 1915 προς τους νομάρχες των περιοχών αυτών: «Αποφασίσθηκε να τεθεί τέρμα στο ζήτημα των Αρμενίων με εκτόπισίν τους στις ερήμους και την εξόντωση αυτού του ξενικού στοιχείου». Έως το 1918 πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους ή αναγκάστηκαν να εκπατριστούν.

Η γενοκτονία του 1915 παρέμεινε ατιμώρητη από τη διεθνή κοινότητα, παρότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων, βρισκόταν στους ηττημένους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Αδόλφος Χίτλερ τη χρησιμοποίησε ως παράδειγμα για να δικαιολογήσει το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα. «Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;» διερωτήθηκε το 1939.

Η Αρμενική Γενοκτονία ήταν εν γνώσει των Γερμανών, συμμάχων των Οθωμανών στον Μεγάλο Πόλεμο, οι οποίοι όμως επέβαλαν καθεστώς λογοκρισίας στην πατρίδα τους. Ο μόνος πολιτικός που προσπάθησε μάταια να καταγγείλει την εξόντωση των Αρμενίων ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Καρλ Λίμπκνεχτ, μετέπειτα ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, στις 11 Ιανουαρίου 1916. Η ιστορική έρευνα έχει φέρει στο φως ντοκουμέντα ότι οι Γερμανοί ενθάρρυναν τους Οθωμανούς στην εξόντωση των Αρμενίων, επειδή τους θεωρούσαν προσκείμενους στους Ρώσους.

Μόλις το 2015 η Γερμανία υπαναχώρησε από τη σταθερή μέχρι τώρα άρνησή της να χρησιμοποιήσει τον όρο «γενοκτονία» για την εξόντωση των Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, υποκύπτοντας στις πιέσεις βουλευτών.«Η σφαγή των Αρμενίων πριν από 100 χρόνια υπήρξε γενοκτονία, το κλασικό παράδειγμα εθνοκάθαρσης, μαζικής καταστροφής και απέλασης», δήλωσε ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ, κατά την διάρκεια επιμνημόσυνης δέησης που έγινε σε ναό του Βερολίνου στις 23 Απριλίου.

Η Τουρκία, ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν παραδέχτηκε τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Υποστηρίζει ότι επρόκειτο για μία επιχείρηση καταστολής κατά εκείνων των Αρμενίων, που είχαν συνεργαστεί με τις ρωσικές δυνάμεις εισβολής στην ανατολική Τουρκία και ότι οι νεκροί δεν ξεπερνούσαν τις 300.000. Η δήλωση συγγνώμης του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν προς τα εγγόνια των θυμάτων στις 23 Απριλίου του 2014, ίσως να είναι το προμήνυμα αλλαγής της στάσης της Άγκυρας.

Μέχρι το 2015, 25 χώρες έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων (Αργεντινή, Βέλγιο, Καναδάς, Χιλή, Κύπρος, Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λιθουανία, Λίβανος, Ολλανδία, Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία, Ελβετία, Ουρουγουάη, Βατικανό, Βενεζουέλα, Αρμενία, Αυστρία, Βολιβία, Τσεχία, Συρία) και διεθνείς οργανισμοί, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) ,το Συμβούλιο της Ευρώπης και η Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur). Τη Γενοκτονία των Αρμενίων έχουν αναγνωρίσει, επίσης, οι 43 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, τέσσερις περιοχές της Ισπανίας (Βασκωνία, Καταλονία, Βαλεαρίδες Νήσοι, Ναβάρα), η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρειος Ιρλανδία από τη Μεγάλη Βρετανία και δύο περιοχές της Αυστραλίας (Νέα Νότιος Ουαλία και Νότια Αυστραλία).

Γεγονότα

μ.Χ.
 
532
Ξεσπά στην Κωνσταντινούπολη η Στάση του Νίκα. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός θα την πνίξει στο αίμα, με 30.000 νεκρούς.
 
1828
Ο Ιωάννης Καποδίστριας μεταφέρει την πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας στην Αίγινα.
 
1916
Ο μοναδικός βουλευτής του γερμανικού Ράιχσταγκ που προσπαθεί να καταγγείλει την εξόντωση των Αρμενίων είναι ο Καρλ Λίμπκνεχτ της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, αργότερα ιδρυτής του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ζητά να ενημερωθεί το Σώμα για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων από τους Τούρκους, ερώτηση που προκαλεί την άμεση διακοπή της συνεδρίασης.

Καρλ Λίμπκνεχτ
1871 – 1919

Γερμανός πολιτικός και δικηγόρος. Συνιδρυτής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Ένωσης Σπάρτακος (Spartakusbund στα γερμανικά), της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής οργάνωσης που μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Είναι γνωστός για την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο 1919.

 

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) γεννήθηκε στη Λειψία στις 13 Αυγούστου 1871. Ήταν γιος του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ιδρυτικού μέλους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (από το 1891 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας) και της δεύτερης συζύγου του Ναταλίε Ρεχ. Με την οικονομική βοήθεια του κόμματος σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου. Τη διετία 1893-1894 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1900 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο, μαζί με τον αδελφό του Τέοντορ. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και παντρεύτηκε τη Γιούλια Παραντίς, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Ως δικηγόρος, ο Λίμπκνεχτ υπερασπιζόταν συχνά αριστερούς πολίτες, που κατηγορούνταν για σοσιαλιστική προπαγάνδα και δεν έχανε την ευκαιρία να περνά πολιτικά μηνύματα, καταγγέλλοντας το στρατοκρατικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γερμανία. Το 1907 έγινε πρόεδρος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θέση που διατήρησε έως το 1910.

Το 1907 έγραψε το βιβλίο Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός (Militarismus und Antimilitarismus), που θεωρήθηκε ανατρεπτικό από τις αρχές. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών. Τον επόμενο χρόνο εξελέγη βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο της Πρωσίας, παρότι βρισκόταν στη φυλακή. Το 1912 εξελέγη βουλευτής στη Γερμανική Βουλή με τη σημαία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, του οποίου υπήρξε σημαίνον στέλεχος της αριστερής πτέρυγας. Ήταν ο κύριος εκφραστής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και αντίθετος με την αυξανόμενη τάση μέσα στο κόμμα για αναθεώρηση των μαρξικών θεωριών.

Ο Λίμπκνεχτ αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά για να μην προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα απείχε από την ψηφοφορία για τις πολεμικές πιστώσεις στις 4 Αυγούστου 1914. Τον Οκτώβριο του 1914 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την ιστορικό τέχνης Σοφίε Ρις. Η πρώτη του σύζυγος είχε πεθάνει το 1911. Στις 2 Δεκεμβρίου 1914 ήταν το μοναδικό μέλος της Βουλής που καταψήφισε τις επιπλέον πολεμικές πιστώσεις. Ήταν δεινός επικριτής της ηγεσίας του κόμματος υπό τον Καρλ Κάουτσκι και της απόφασής του να υποστηρίξει τη συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο.

Στα τέλη του 1914 ίδρυσε μαζί με τους Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λέο Γιόγκιχες, Πάουλ Λέβι, Ερνεστ Μέγερ, Φραντς Μέρινγκ και Κλάρα Τσέτκιν την Ένωση Σπάρτακος (Spartakusbund), η οποία σύντομα κηρύχθηκε παράνομη. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, παρά την ασυλία που είχε ως βουλευτής. Αρνήθηκε να πολεμήσει και χρησιμοποιήθηκε σε βοηθητική υπηρεσία. Επανήλθε στη Γερμανία το 1915, λόγω της χειροτέρευσης της υγείας του.

Την ίδια χρονιά μίλησε ανοιχτά για τη μετατροπή του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο και την Πρωτομαγιά του 1916 συνελήφθη εκ νέου, κατά τη διάρκεια αντιπολεμικής διαδήλωσης στο Βερολίνο. Καταδικάσθηκε σε δυόμιση χρόνια φυλάκισης για εσχάτη προδοσία και αργότερα η ποινή του αυξήθηκε σε φυλάκιση 4 ετών και ενός μηνός. Την ίδια χρονιά διαγράφηκε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Τον Οκτώβριο του 1918 κι ενώ η Γερμανία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, του δόθηκε αμνηστία από την κυβέρνηση του πρίγκηπα Μαξ της Βάδης.

Στις 9 Νοεμβρίου 1918, την ημέρα της εκθρόνισης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β', ο Καρλ Λίμπκνεχτ ανακήρυξε από το μπαλκόνι του Δημαρχείου του Βερολίνου την Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γερμανίας στο πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης, δύο ώρες μετά την ανακήρυξη της Γερμανικής Δημοκρατίας από τον σοσιαλδημοκράτη Φίλιπ Σάιντεμαν. Δύο ημέρες αργότερα έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.

Την 1η Ιανουαρίου 1919 αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD) και μαζί με τους Λούξεμπουργκ, Γιόγκιχες και Τσέτκιν κατηύθυνε την εξέγερση των Σπαρτακιστών (5-15 Ιανουαρίου 1919) για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στη Γερμανία, παρότι αρχικά ήταν αντίθετος αυτός και η Ρόζα Λούξεμπουργκ στην εξέγερση. Στις 15 Ιανουαρίου πυροβολήθηκε και φονεύθηκε από μέλη των ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων Freikorps (Ελεύθερα Σώματα), τα οποία είχε επιστρατεύσει ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Φρίντριχ Έμπερτ για να καταστείλουν την εξέγερση των Σπαρτακιστών. Την ίδια τύχη είχε και η συναγωνίστριά του Ρόζα Λούξεμπουργκ.

ΕΙΠΕ...

  • Αποφθέγματα, γνωμικά, ρήσεις, αυτής της προσωπικότητας !
 
1979
Ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου αποχωρεί από την ΕΔΗΚ και ιδρύει το Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ).
 
1989
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάνει την ιστορική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο».
 
2007
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απαγορεύει την τέλεση γάμων και βαπτίσεων σε ιδιωτικά παρεκκλήσια και υπαίθριους χώρους, με την αιτιολογία ότι το μυστήριο χάνει την ιερότητά του, καθώς «οι προσκεκλημένοι μιλούν στα κινητά τους, γελούν, καπνίζουν και μασούν μαστίχα».

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
 
 
1853
Γεώργιος Ιακωβίδης, έλληνας ζωγράφος, από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της «Σχολής του Μονάχου». (Θαν. 13/12/1932)
 
 
1910
Νίκος Καββαδίας, έλληνας ναυτικός και λογοτέχνης. (Θαν. 10/2/1975)
 

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
2008
Έντμουντ Χίλαρι, νεοζηλανδός εξερευνητής και ορειβάτης, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσμου στα Ιμαλάια, στις 29 Μαΐου 1953. (Γεν. 20/7/1919)

Έντμουντ Χίλαρι
1919 – 2008

Νεοζηλανδός εξερευνητής, ορειβάτης, συγγραφέας και φιλάνθρωπος. Υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την υψηλότερη βουνοκορυφή του κόσμου, το Έβερεστ των Ιμαλαΐων.

 

Ο Έντμουντ Χίλαρι (Edmund Hillary) γεννήθηκε στο Τουάκο της Νέας Ζηλανδίας στις 20 Ιουλίου 1919. Μελισσοκόμος το επάγγελμα ξεκίνησε από πολύ μικρός την ορειβασία στις Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας. Υπηρέτησε σε υδροπλάνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τραυματίστηκε. Το 1951 αντίκρισε για πρώτη φορά τα Ιμαλάια, συμμετέχοντας στην αναγνωριστική αποστολή μιας νεοζηλανδικής ορειβατικής ομάδας.

Στις 29 Μαΐου 1953 ήλθε η μεγάλη στιγμή. Ως μέλος βρετανικής ορειβατικής αποστολής στα Ιμαλάια, πρώτος αυτός πάτησε την ψηλότερη κορυφή τους Έβερεστ, μαζί με τον νεπαλέζο οδηγό του Τέντζικ Νοργκάι, της φυλής των Σάρπα, που ζει στη σκιά του μεγάλου βουνού. «Είναι σαν να φτάνεις στο φεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας» περιέγραψε το κατόρθωμά του στο βιβλίο του Μεγάλη Περιπέτεια (1955). Λίγες μέρες μετά τον άθλο του χρίστηκε σερ από τη βασίλισσα Ελισάβετ (16 Ιουλίου 1953).

Ο Χίλαρι πραγματοποίησε και άλλες αποστολές στην περιοχή του Έβερεστ τη δεκαετία του '60 και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στο Ταμείο των Ιμαλαΐων, που συγκέντρωνε περίπου 250.000 δολάρια ετησίως για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Παράλληλα, βοήθησε να χτιστούν στο Νεπάλ νοσοκομεία, σχολεία, γέφυρες, ακόμη κι ένα αεροδρόμιο. Σε ένα αεροπορικό δυστύχημα στην περιοχή το 1975 έχασε τη γυναίκα του Λουίζ και τη μικρή του κόρη Μπελίντα, που συμμετείχαν ενεργά στο φιλανθρωπικό του έργο.

Μεταξύ 1955 και 1958 οργάνωσε αποστολές στον Νότιο Πόλο και κατέγραψε τα κατορθώματά του στα βιβλία του Το πέρασμα της Ανταρκτικής (1958) και Κανένα περιθώριο για λάθος (1961). Το 1975 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του Κανένα εγχείρημα, καμιά επιτυχία. Το 1977 ηγήθηκε της πρώτης αποστολής με αεριοπροωθούμενο σκάφος στον ποταμό Γάγγη και συνέχισε ορειβατώντας ως τις πηγές του στα Ιμαλάια.

Ο σερ Εντμουντ Χίλαρι ήταν ο γνωστότερος Νεοζηλανδός παγκοσμίως και ο μοναδικός εν ζωή, το πρόσωπο του οποίου αποτυπώθηκε σε χαρτονόμισμα της χώρας του. Πέθανε από πνευμονία σε νοσοκομείο του Όκλαντ στις 11 Ιανουαρίου 2008. Άφησε εν ζωή τη δεύτερη σύζυγό του Τζουν και δύο παιδιά, τον Πίτερ (1954), που συνεχίζει την ορειβατική παράδοση των Χίλαρι και τη Σάρα (1955), που ασχολείται με το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας.

 
 
2015
Ανίτα Έκμπεργκ, σουηδή ηθοποιός. (Γεν. 29/9/1931)
 

 

 
2015
Μπάμπης Γκολές, τραγουδιστής, από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου. (Γεν. 1947)
 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου