Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 21 Οκτ 2018
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:38 – Δύση Ήλιου: 18:40
  • Γιορτάζουν:  Θεοδότη, Θεόδοτος, Ιλαρίων, Ούρσουλα, Ορσαλία, Σωκράτης, Σωκρατία

Σαν Σήμερα...

 

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά στη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος» κριτική του ποιήματος του Διονυσίου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερία», από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

Ποίημα του Διονυσίου Σολωμού (1798-1857), οι δύο πρώτες στροφές του οποίου σε μουσική του Νικολάου Μάντζαρου (1795-1872), αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας (1865) και της Κύπρου (1966).
 

Ο Ύμνος εις την Ελευθερία γράφτηκε από τον 25χρονο Σολωμό στη Ζάκυνθο, πρώτα στα ιταλικά και εν συνεχεία στα ελληνικά, τον Μάιο του 1823, σε μία περίοδο ιδιαίτερης έξαρσης της Ελληνικής Επανάστασης. «…Δε θέλω να περάσει κανενός από το μυαλό πως την ώρα που νικούν οι δικοί μας στο Μαραθώνα, εγώ κάθομαι και τραγουδώ για ένα βοσκόπουλο…» (Ο θάνατος του βοσκού), έγραφε στον φίλο του Γεώργιο Δε Ρώσση την ίδια εποχή.

Το ποίημα του Σολωμού αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Το μέτρο είναι τροχαϊκό με εναλλαγές επτασύλλαβων και οκτασύλλαβων στίχων. Σύμφωνα με το περιεχόμενό του μπορεί να χωρισθεί στα εξής μέρη:

  • Προοίμιο (στρ. 1-34). Ο ποιητής παρουσιάζει τη θεά ελευθερία, θυμίζει τα περασμένα μαρτύρια του Ελληνισμού, την εξέγερση των σκλάβων, τη χαρά του Ελληνισμού, την έχθρα των Ευρωπαίων ηγεμόνων και την περιφρονητική αδιαφορία των Ελλήνων για τα φιλότουρκα αισθήματά τους.
  • Η περιγραφή της Μάχης της Τριπολιτσάς (στρ. 35-74).
  • Η μάχη της Κορίνθου και η καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια (στρ. 75-87).
  • Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου στα 1822 και ο πνιγμός των Τούρκων στον ποταμό Αχελώο (στρ. 88-122).
  • Τα πολεμικά κατορθώματα στη θάλασσα, η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας κοντά στην Τένεδο και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου Ε'. (στρ. 123-138).
  • Επίλογος (στρ. 139-158). Ο ποιητής συμβουλεύει τους αγωνιστές να απαλλαγούν από τη διχόνοια και προτρέπει τους δυνατούς της Ευρώπης να αφήσουν την Ελλάδα να ελευθερωθεί (Γιάννης Ν. Παππάς: «Για να γνωρίσουμε το Σολωμό», εκδ. Μεταίχμιο).

Η φήμη του ποιήματος ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της Ζακύνθου. Το 1824 μεταφράστηκε μέρος του στα αγγλικά και ολόκληρο στα γαλλικά. Στον επαναστατημένο ελληνικό χώρο δημοσιεύτηκε τον ίδιο χρόνο στο Μεσολόγγι, στην εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά» του Ιάκωβου Μάγερ. Θα ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις τον επόμενο χρόνο, ενώ στις 21 Οκτωβρίου του 1825 θα δημοσιευθεί και η πρώτη κριτική του ποιήματος από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη στη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος, που εκδιδόταν στο Ναύπλιο.

Μεταξύ 1828 και 1830, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν μελοποιήθηκε από τον κερκυραίο μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο για τετράφωνη ανδρική χορωδία και ακουγόταν με ενθουσιασμό σε εθνικές εορτές στα Επτάνησα. Τον Δεκέμβριο του 1844 ο Μάντζαρος παρουσίασε μια νέα μελοποίηση του ποιήματος και την υπέβαλε στον βασιλιά Όθωνα, με την ελπίδα να γίνει το «εθνικό άσμα» της χώρας. Μέχρι τότε ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας ήταν ο Βαυαρικός (η γνωστή μελωδία του Χάιντν, που σήμερα είναι ο εθνικός ύμνος της Γερμανίας και της Αυστρίας). Το έργο έγινε δεκτό μόνο ως σύνθεση και βραβεύτηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος.

Το 1865, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Κέρκυρα, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α' άκουσε την εκδοχή της σύνθεσης του Μάντζαρου για ορχήστρα πνευστών από την μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας και του έκανε εντύπωση. Ακολούθησε το Βασιλικό Διάταγμα της 4ης Αυγούστου 1865, που το χαρακτήρισε «επίσημον εθνικόν άσμα» και εντελλόταν η εκτέλεσή του «κατά πάσας τας ναυτικάς παρατάξεις του Βασιλικού Ναυτικού». Επίσης, ενημερώθηκαν οι ξένοι πρέσβεις, ώστε να ανακρούεται και από τα ξένα πλοία στις περιπτώσεις απόδοσης τιμών προς τον Βασιλιά της Ελλάδος ή την Ελληνική Σημαία. Από τότε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, μελοποιημένος από τον Νικόλαο Μάντζαρο, θεωρείται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Από τις 18 Νοεμβρίου 1966 με την απόφαση 6133 του υπουργικού συμβουλίου καθιερώθηκε και ως εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Γεγονότα

μ.Χ.
 
 
Ο ναύαρχος Οράτιος Νέλσον, επικεφαλής του αγγλικού ναυτικού, καταναυμαχεί τους ηνωμένους στόλους Ισπανίας και Γαλλίας στο Τραφάλγκαρ, αλλά πίπτει επί του πεδίου της μάχης!
 

Η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ

Αποφασιστικής σημασίας ναυμαχία μεταξύ του αγγλικού και του γαλλοϊσπανικού στόλου, που εντάσσεται στο πλαίσιο των Ναπολεόντειων Πολέμων (1800 - 1815). Διεξήχθη στις 21 Οκτωβρίου 1805 στα ανοιχτά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ, στη νοτιοδυτική ακτή της Ισπανίας και έληξε με θρίαμβο των Άγγλων, αλλά και με μια μεγάλη απώλεια: τον θάνατο του άγγλου ναυάρχου Οράτιου Νέλσονα.

 

Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1805 ο γάλλος ναύαρχος Πιέρ Ντε Βιλνέβ έλαβε εντολή να αποπλεύσει με τον στόλο του από το ισπανικό λιμάνι του Κάδιξ, με προορισμό τη Νεάπολη (Νάπολη), όπου θα αποβίβαζε στρατεύματα για τη γαλλική εκστρατεία στη Νότια Ιταλία. Τη νύχτα της 19ης προς την 20η Οκτωβρίου ο γαλλικός στόλος άφησε το Κάδιξ και προσπάθησε να περάσει απαρατήρητος τη Δυτική Μεσόγειο για να μην αναγκαστεί να δώσει μάχη με τον αγγλικό στόλο, που καιροφυλακτούσε. Δεν τα κατάφερε, καθώς τον πρόλαβε ο Νέλσων στα ανοιχτά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ.

Η αποφασιστική εμπλοκή έγινε το μεσημέρι της 21ης Οκτωβρίου 1805. Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν 33 πλοία του αγγλικού στόλου με 2.148 κανόνια και αρχηγό τον Οράτιο Νέλσονα. Από την άλλη, ο ενωμένος γαλλοϊσπανικός στόλος υπό τον Πιέρ ντε Βιλνέβ, με ίσο αριθμό πλοίων και 2.568 κανόνια. Στις 11:45 π.μ. ο Νέλσων έδωσε το σύνθημα της επίθεσης στους άνδρες του με το μήνυμα: «Η Αγγλία περιμένει από τον καθένα σας να επιτελέσει το καθήκον του».

Ο άγγλος ναύαρχος με ένα ευφυές στρατήγημα διεμβόλισε τις εχθρικές γραμμές από δύο σημεία, νικώντας κατά κράτος στους γαλλοϊσπανούς, που είχαν παρατάξει τα πλοία τους σε μία γραμμή, το ένα πίσω από το άλλο. Όμως, ένα εχθρικό βόλι από το μουσκέτο ενός ελεύθερου σκοπευτή χτύπησε κατάστηθα τον Νέλσονα στη 1:25 μ.μ. Τρεις ώρες αργότερα (4:30 μ.μ.) άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στη ναυαρχίδα του «Βίκτορι», γνωρίζοντας ότι η ναυμαχία έκλινε υπέρ των Άγγλων.

Στις 5:45 το απόγευμα οι εχθροπραξίες σταμάτησαν οριστικά, αφού οι γαλλοϊσπανοί είχαν χάσει 5.781 άνδρες (3.243 νεκροί, 2.538 τραυματίες) και 19 πλοία, ενώ 7.000 είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, ανάμεσά τους και ο επικεφαλής του στόλου τους ναύαρχος Βιλνέβ. Οι Άγγλοι έχασαν 1.695 άνδρες (449 νεκροί και 1.246 τραυματίες), αλλά κανένα πλοίο.

Η νίκη των Άγγλων ήταν αποφασιστικής σημασίας. Τους κατέστησε κυρίαρχους των θαλασσών για 100 χρόνια ακόμη, ενώ έβαλε τέλος στα σχέδια του Ναπολέοντα για εισβολή στα βρετανικά νησιά.

 
 
Ο Τόμας Έντισον δοκιμάζει με επιτυχία τον πρώτο ηλεκτρικό λαμπτήρα πυράκτωσης, ο οποίος λειτουργεί 13½ ώρες προτού σβήσει.
 
Πραγματοποιείται το πρώτο εργατικό συνέδριο στην Ελλάδα, στο φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου στην Αθήνα. Η πρώτη Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ απαρτίζεται από τους Α. Μπεναρόγια, Ε. Ευαγγέλου, Ηλ. Δελαζάνο, Ε. Μαχαίρα.
 
Αεροπλάνο της Ολυμπιακής, που εκτελεί το δρομολόγιο Κέρκυρα - Αθήνα, συντρίβεται στη θάλασσα έξω από το Ελληνικό. Τα θύματα ανέρχονται σε 37 και οι διασωθέντες σε 16.
 
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Αντώνης Σαμαράς, ανακοινώνει την παραίτησή του από βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, μετά τη διαφωνία του με την κυβέρνηση στο θέμα των Σκοπίων.

Γεννήσεις

μ.Χ.

 
Άλφρεντ Μπέρνχαρντ Νόμπελ, σουηδός χημικός, μηχανικός, εφευρέτης, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος, που αθλοθέτησε τα ομώνυμα βραβεία, τα οποία απονέμονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του. (Θαν. 10/12/1896)
 
 
Νίκος Εγγονόπουλος, έλληνας ζωγράφος και ποιητής, ο κυριότερος εκφραστής του σουρεαλισμού στη χώρα μας. (Θαν. 31/10/1985)
 
 
Σέλια Κρουζ, κουβανικής καταγωγής αμερικανίδα τραγουδίστρια, γνωστή και ως «βασίλισσα της σάλσα». (Θαν. 16/7/2003)

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.
 
Τζακ Κέρουακ, αμερικανός συγγραφέας, εμβληματική μορφή του κινήματος των μπίτνικς. («Ο Δρόμος») (Γεν. 12/3/1922)
 
 
Χανς Άσπεργκερ, αυστριακός παιδίατρος. (Σύνδρομο Άσπεργκερ) (Γεν. 18/2/1906)
 
 
Τομ Κάρβελ, ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας (Θωμάς Καρβέλας) στο χώρο του χύμα παγωτού και από τους πρωτοπόρους της δικαιόχρησης (Franchise) με την αλυσίδα Carvel. (Γεν. 14/7/1906)
 
 
2012

Τζορτζ ΜακΓκόβερν
1922 – 2012

Αμερικανός πολιτικός, πανεπιστημιακός και συγγραφέας. Ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος και ήταν υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ στις εκλογές του 1972, στις οποίες υπέστη συντριπτική ήττα από τον αμερικανό πρόεδρο και υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ρίτσαρντ Νίξον.

 

Ο Τζορτζ Στάνλεϊ ΜακΓκόβερν (George Stanley McGovern) γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1922 στο Έιβον της Νότιας Ντακότας. Ο πατέρας του Τζόζεφ ΜακΓκόβερν ήταν πάστορας στην τοπική εκκλησία των Μεθοδιστών και πρώην ανθρακωρύχος. Η μητέρα του Φράνσις ΜακΚλιν καταγόταν από τον Καναδά και εργαζόταν ως γραμματέας. Ο Τζορτζ ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας, που ζούσε στο όριο της φτώχειας τα δύσκολα χρόνια του '20 και του '30.

Η έκρηξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τον βρήκε πρωτοετή φοιτητή στο Γουεσλεϊανό Πανεπιστήμιο της Ντακότα (Dakota Wesleyan University). Διέκοψε τη φοίτησή του το 1942 για να καταταγεί στην Αεροπορία, καθότι κατείχε δίπλωμα πιλότου. Το είχε αποκτήσει για να θεραπεύσει τις φοβίες, που τον κατέτρυχαν από τα γυμνασιακά του χρόνια, όταν δεν μπορούσε να κάνει ούτε μια τούμπα στο μάθημα της γυμναστικής και αποτελούσε συχνά στόχο λοιδορίας των καθηγητών και των συμμαθητών του.

Το 1943 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Έλινορ Στέγκεμπεργκ (1921-2007), με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά (τέσσερα κορίτσια κι ένα αγόρι), και στη συνέχεια υπηρέτησε ως πιλότος στα θέατρα επιχειρήσεων της Ευρώπης. Τον Ιούλιο του 1945 επέστρεψε παρασημοφορημένος για τη δράση του στην πατρίδα και ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές τον Ιούνιο του 1946. Το 1949 έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην ιστορία και άρχισε να διδάσκει ιστορία και πολιτικές επιστήμες σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Από το 1948 άρχισε να αναμιγνύεται στην πολιτική, μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Κόμματος. Η ανέχεια των παιδικών του χρόνων τον οδήγησε στο πλευρών των αναξιοπαθούντων εργατών και αγροτών που μάχονταν για το μεροκάματο. Το κίνημα του λαϊκισμού, έντονο στην αμερικάνικη πολιτική ζωή, και τα διδάγματα του Τζον Γουέσλεϊ (ιδρυτή της Εκκλησίας των Μεθοδιστών) κατά της φτώχειας, της αδικίας και της αμάθειας, σφυρηλάτησαν την πολιτική του σκέψη.

Στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου 1956 εξελέγη μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων με φιλαγροτική ατζέντα, σε μια εποχή που η κατ’ εξοχήν αγροτική πολιτεία της Νότιας Ντακότας πληττόταν από τις πολιτικές του ρεπουμπλικάνου προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Επανεξελέγη το 1958 και παρέμεινε βουλευτής έως τη λήξη της θητείας του στις 3 Ιανουαρίου του 1961. Στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου 1960 έθεσε υποψηφιότητα για τη μία από τις δύο έδρες της Νότιας Ντακότας στη Γερουσία. Ηττήθηκε, όμως, από τον Ρεπουμπλικάνο ανθυποψήφιό του και διορίστηκε από τον νεοκλεγέντα πρόεδρο Τζον Κένεντι διευθυντής του προγράμματος «Τροφή για την Ειρήνη», που στόχευε στην εξάλειψη της πείνας και την κακής διατροφής στις φτωχές χώρες του κόσμου.

Στις ενδιάμεσες εκλογές του 1962 εξελέγη γερουσιαστής της Νότιας Ντακότας, έχοντας την υποστήριξη των πολυπληθών αγροτικών στρωμάτων της πολιτείας και επανεξελέγη το 1968. Ήδη είχε οικοδομήσει ένα αριστερό προφίλ («φιλελεύθερο», σύμφωνα με την αμερικάνικη πολιτική ορολογία) και είχε αναδειχθεί σε έναν από τους κυριότερους πολέμιους της στρατιωτικής ανάμιξης των ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Ως πρόεδρος της Επιτροπής Οργανωτικού του Δημοκρατικού Κόμματος συνέβαλε καθοριστικά σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων, που έδωσαν φωνή στις μειοψηφικές ομάδες του κόμματος.

Υποστηριζόμενος από τις ομάδες αυτές εξασφάλισε το χρίσμα του υποψηφίου του κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 1972, αλλά προκάλεσε την εχθρότητα πολλών από τα παραδοσιακά στελέχη των Δημοκρατικών. Ο ΜακΓκόβερν δεν κατόρθωσε να ενώσει το κόμμα του και σε συνδυασμό με το προοδευτικό πρόγραμμα που παρουσίασε (τερματισμός του πολέμου του Βιετνάμ και προωθημένες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις) ήταν εύκολος στόχος για τον αμερικανό πρόεδρο και υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών Ρίτσαρντ Νίξον.

Στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου 1972 συγκέντρωσε μόλις το 37,5% των ψήφων, έναντι 60,7% του Νίξον. Σε επίπεδο εκλεκτόρων, που κρίνουν την προεδρική εκλογή στις ΗΠΑ, συγκέντρωσε μόνον 17, έναντι 520 του αντιπάλου του. Από τις 50 πολιτείες που συγκροτούν τις ΗΠΑ, ο ΜακΓκόβερν κατόρθωσε να κερδίσει μόνο μία, την πολιτεία της Μασαχουσέτης. Να σημειώσουμε ότι στο επιτελείο της προεκλογικής του εκστρατείας στο Τέξας συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον και η σύζυγός του Χίλαρι Ρόνταμ-Κλίντον.

Μετά τη συντριπτική ήττα του στις προεδρικές εκλογές του 1972, ο ΜακΓκόβερν επέστρεψε στα καθήκοντά του στη Γερουσία. Επανεξελέγη για τρίτη θητεία στις ενδιάμεσες εκλογές του 1974, αλλά ηττήθηκε το 1980 από τον ρεπουμπλικάνο ανθυποψήφιό του και αποχαιρέτισε οριστικά το αμερικανικό κογκρέσο, το οποίο υπηρέτησε για 23 χρόνια. Στη συνέχεια επανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα, αλλά το 1984 διεκδίκησε εκ νέου το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ, αλλά αποσύρθηκε μετά την τρίτη θέση που κατέλαβε στις προκριματικές εκλογές της Μασαχουσέτης, που ήταν και η μοναδική πολιτεία στην οποία είχε επικρατήσει στις εκλογές του 1972. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι σκοπός του δεν ήταν να διεκδικήσει το χρίσμα, αλλά να προσανατολίσει την πολιτική του κόμματος προς προοδευτικότερες κατευθύνσεις.

Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε διάφορες δεξαμενές σκέψης, ενώ συνεπής με τα πιστεύω του αντιτάχθηκε τόσο στον Πόλεμο του Κόλπου (1991), όσο και στον πόλεμο του Ιράκ (2003). Δοκίμασε και την τύχη του στον επιχειρηματικό στίβο, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Τα χρήματα που κέρδιζε από τις ομιλίες του τα επένδυσε σ’ ένα ξενοδοχείο, το οποίο χρεοκόπησε. Το 1998 διορίστηκε από τον πρόεδρο Κλίντον πρεσβευτής των ΗΠΑ στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO).

Το 1994 απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των ΗΠΑ, όταν η ηλικίας 45 ετών κόρη του Τερέζα έχασε τη ζωή της, σε μια περίοδο που έδινε μάχη να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Την ίδια τύχη είχε στις 27 Ιουλίου 2012 και ο μοναχογιός του Στίβεν, ηλικίας 60 ετών, που αντιμετώπιζε χρόνιο πρόβλημα με τον αλκοολισμό. Το 2007 είχε χάσει τη σύζυγό του Έλινορ, σε ηλικία 86 ετών. Καταβεβλημένος από τα γηρατειά, ο Τζορτζ ΜακΓκόβερν πέθανε σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων στο Σιου Φολς της Νότιας Ντακότας στις 21 Οκτωβρίου 2012, σε ηλικία 90 ετών.

Ο Τζορτζ ΜακΓκόβερν «έζησε μια μακρά, επιτυχημένη και παραγωγική ζωή, υπερασπιζόμενος τους αδυνάτους, όντας μια προοδευτική φωνή για εκατομμύρια ανθρώπους και πολεμώντας για την ειρήνη», όπως ανέφερε σε ανακοίνωσή της η οικογένειάς του. Υπήρξε ένα από τα σύμβολα της Αριστεράς στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα τις ταραγμένες δεκαετίες του '60 και του '70 και η «φωνή της συνείδησης» του Δημοκρατικού Κόμματος.

 
 
 
 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου