Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 03 Σεπ 2018
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:55 – Δύση Ήλιου: 19:53
  • Γιορτάζουν:  Άνθιμος, Ανθιμία, Αρχοντίων, Αρχοντής, Αρχοντία, Πολύδωρος, Πολυδώρα, Φοίβος, Φοίβη

Σαν Σήμερα...

 

1843
Στην Αθήνα, οι επαναστάτες με επικεφαλής το συνταγματάρχη Καλέργη υποχρεώνουν τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα.

Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου

φωτο:Ο έφιππος Δ. Καλλέργης ενώπιον των ανακτόρων (Συλλογή Λ. Ευταξία)

Πολιτικοστρατιωτικό κίνημα, που εκδηλώθηκε στην Αθήνα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, με σκοπό την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα. Μέχρι τότε, ο βασιλιάς κυβερνούσε ως απόλυτος μονάρχης, χωρίς να λογοδοτεί στους υπηκόους του («ελέω θεού μοναρχία»).

Στις αρχές του 1843 είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την εισαγωγή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος στη χώρα μας, το οποίο προϋπέθετε την ύπαρξη Συντάγματος. Ήταν ένα αίτημα που είχε τεθεί από τα φιλελεύθερα στοιχεία του Αγγλικού και Γαλλικού Κόμματος ήδη από την εποχή του Καποδίστρια. Σύνταγμα ζητούσαν και οι παραγκωνισμένοι από τον Όθωνα πρόκριτοι και αγωνιστές του '21, που ανήκαν κυρίως στο Ρωσικό Κόμμα και ήθελαν μέσω των κοινοβουλευτικών διαδικασιών να ακουστεί και πάλι η φωνή τους. Η ιδέα του Συντάγματος έθελγε και τις λαϊκές μάζες, που είχαν μεν μια θολή εικόνα για το τι αυτό αντιπροσώπευε, αλλά πίστευαν ότι ήταν το αναγκαίο μέσο για να λυθούν τα οξυμένα προβλήματά τους.

Την ίδια εποχή, η Ελλάδα βρισκόταν υπό τη δαμόκλειο σπάθη των πιστωτών της. Από την αρχή του χρόνου αδυνατούσε να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις και οι πιστωτές τής επέβαλαν μια δυσβάστακτη οικονομική συμφωνία («μνημόνιο» θα λέγαμε σήμερα), που περιλάμβανε μείωση των κρατικών δαπανών, περικοπές μισθών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αθρόες αποστρατεύσεις αξιωματικών (όχι όμως και των Βαυαρών) και κλείσιμο πρεσβειών. Έτσι, διευρύνθηκε σημαντικά ο κύκλος των δυσαρεστημένων με το καθεστώς. Ο Όθωνας φαινόταν να μην ελέγχει την κατάσταση.

Το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου ήταν προϊόν συνωμοσίας τριών ανθρώπων: του κεφαλλονίτη αγωνιστή και διπλωμάτη Ανδρέα Μεταξά (Ρωσικό Κόμμα), που έφερε τον τίτλο του Κόμη, του αιγιώτη αγωνιστή Ανδρέα Λόντου (Αγγλικό Κόμμα) και του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη (Γαλλικό Κόμμα). Αργότερα, μυήθηκαν και στρατιωτικοί, όπως ο συνταγματάρχης του Ιππικού Δημήτριος Καλλέργης, τον οποίο οι συνωμότες πέτυχαν να μεταθέσουν από το Ναύπλιο στην Αθήνα. Οι αρχές είχαν πληροφορίες για επικείμενο στασιαστικό κίνημα, πήραν κάποια μέτρα, τα οποία όμως αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά.

Εξ αυτού του λόγου το κίνημα επισπεύσθηκε και εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 (αντί της 25ης Μαρτίου 1844, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο). Η Φρουρά των Αθηνών, που στρατοπέδευε στο Μοναστηράκι, στασίασε και με αρχηγό τον Δημήτριο Καλλέργη παρατάχθηκε στην πλατεία έμπροσθεν των Ανακτόρων (κτίριο της σημερινής Βουλής), η οποία θα μετονομασθεί εξ αφορμής του γεγονότος αυτού σε Πλατεία Συντάγματος. Την ίδια ώρα, πλήθος κόσμου με επικεφαλής τον Ιωάννη Μακρυγιάννη κατέφθασε μπροστά από τα ανάκτορα, αλαλάζοντας «Ζήτω το Σύνταγμα».

Ο Όθων εκείνο το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί, παρά τη συνήθειά του, και εργαζόταν στο γραφείο του. Ένας αξιωματικός των κινηματιών εισήλθε στα ανάκτορα και του ανακοίνωσε την επανάσταση του στρατού. Ο βασιλιάς απέστειλε προς τους επαναστάτες τον Υπουργό των Στρατιωτικών για να πληροφορηθεί και επισήμως τα αιτήματά τους, αλλά αυτοί τον συνέλαβαν και τον έθεσαν υπό περιορισμό. Πάντως, η βασίλισσα Αμαλία είχε φροντίσει προηγουμένως να ανακοινώσει στον σύζυγό της ότι οι επαναστάτες ζητούσαν Σύνταγμα και πολιτικές ελευθερίες. Τον συμβούλευσε, μάλιστα, να κάνει δεκτά τα αιτήματά τους.

Τότε, ο βασιλιάς αναγκάσθηκε να εμφανισθεί από ένα παράθυρο των Ανακτόρων (το τέταρτο δεξιά των Προπυλαίων της Βουλής, πάνω από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη) και να ανοίξει διάλογο με τον έφιππο Καλλέργη, ο οποίος του εξήγησε ότι λαός και στρατός απαιτούν την άμεση σύγκληση Εθνοσυνέλευσης για την κατάρτιση Συντάγματος. Ο βασιλιάς προσπάθησε να κερδίσει χρόνο και υποσχέθηκε την εκπλήρωση του αιτήματος την επομένη. Ο Καλλέργης ήταν ανένδοτος και ζήτησε την άμεση αποδοχή του αιτήματος, ενώ αξίωσε ακόμη την παραίτηση της κυβέρνησης και τον σχηματισμό κυβέρνησης που θα απολάμβανε την εμπιστοσύνης του λαού και την αποπομπή των Βαυαρών από τη δημόσια διοίκηση, εκτός των αποδεδειγμένα φιλελλήνων.

Ο Όθωνας αποσύρθηκε στο γραφείο του και ζήτησε να συναντηθεί με τους ξένους πρεσβευτές για διαβουλεύσεις. Όμως, αυτοί εμποδίστηκαν να εισέλθουν στο παλάτι από τον Καλλέργη, μία τολμηρή κίνηση που έκρινε την κατάσταση. Ο Όθωνας αντιλήφθηκε ότι ήταν πλήρως απομονωμένος και προς στιγμήν σκέφθηκε να παραιτηθεί. Τελικά, αναγκάστηκε να αποδεχθεί τα αιτήματα των επαναστατών και τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας υπέγραψε τα αναγκαία διατάγματα για τη σύγκληση Εθνοσυνελεύσεως.

Στη συνέχεια διόρισε πρωθυπουργό τον αρχηγό του Ρωσικού Κόμματος, Ανδρέα Μεταξά, ενώ επίλεκτα μέλη του κινήματος τον πλαισίωσαν στα βασικά υπουργεία (Ανδρέας Λόντος στο Στρατιωτικών, Κωνσταντίνος Κανάρης στο Ναυτικών, Ρήγας Παλαμήδης στο Εσωτερικών και Δρόσος Μανσόλας στο Οικονομικών). Το κίνημα, που ήταν αναίμακτο, έληξε και τυπικά γύρω στις 3 το μεσημέρι, όταν το συγκεντρωμένο πλήθος διαλύθηκε και οι στρατιώτες επέστρεψαν στη βάση τους στο Μοναστηράκι.

Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα, στα τέλη Οκτωβρίου του 1843 θα διεξαχθούν οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα. Η Βουλή που θα προκύψει, συνέρχεται στις 8 Νοεμβρίου με πρόεδρο τον υπέργηρο Πανούτσο Νοταρά και αποφασίζει να λάβει το όνομα «Η της Γ' Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις». Κύριο έργο είναι η σύνταξη του Συντάγματος, το οποίο ψηφίστηκε στις 18 Μαρτίου 1844 και αποτέλεσε τη βάση για όλα τα επόμενα.

Γεγονότα

 


π.Χ.
401
Ο βασιλιάς των Περσών Αρταξέρξης Β’ νικά τον αδελφό του και διεκδικητή του θρόνου Κύρο στη Μάχη στα Κούναξα. Στο πλευρό του Κύρου παρατάσσεται και σώμα εκ 10.000 ελλήνων μισθοφόρων, οι περίφημοι «Μύριοι», που ύμνησε ο Ξενοφών στο έργο του «Κύρου Ανάβασις».
μ.Χ.

1916

Νικόλαος Καλογερόπουλος
1853 – 1927

Νομικός και πολιτικός, που διετέλεσε δις πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Γεννήθηκε το 1853 στη Χαλκίδα και σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα άσκησε τη δικηγορία, αλλά γρήγορα απορροφήθηκε από την πολιτική. Πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής Χαλκίδας το 1885 ως φίλος του Χαρίλαου Τρικούπη και μετά το θάνατό του ακολούθησε τον διάδοχό του Γεώργιο Θεοτόκη. Έκτοτε, επανεξελέγη επανειλημμένα βουλευτής και ανέλαβε υπουργικά χαρτοφυλάκια σε διάφορες κυβερνήσεις.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού Διχασμού, του ανετέθη η πρωθυπουργία από τον βασιλιά Κωνσταντίνο στις 3 Σεπτεμβρίου 1916. Η θητεία του δεν κράτησε ούτε ένα μήνα. Παραιτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου, όταν η «Αντάντ» δεν δέχθηκε τους όρους του για την έξοδο της Ελλάδας από την ουδετερότητα.

Μετά τις εκλογές του 1920 και την ήττα του Ελευθέριου Βενιζέλου ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση του Δημήτριου Ράλλη, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Υπέβαλε την παραίτησή του στις 25 Ιανουαρίου 1921 και αυθημερόν ανέλαβε την πρωθυπουργία για δεύτερη φορά, την οποία διατήρησε επί δίμηνο.

Κορυφαία πράξη της σύντομης θητείας του ήταν η παρουσία του στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου για την αναθεώρηση της Συνθήκης των Σεβρών. Δεν κατόρθωσε να περάσει τις ελληνικές θέσεις και μετά τις πρώτες ήττες του ελληνικού στρατού στο Μικρασιατικό Μέτωπο, υπέβαλε την παραίτησή του στις 26 Μαρτίου 1921.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά αρνήθηκε. Συμμετείχε, πάντως, στην κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, για μια εβδομάδα ως Υπουργός Εξωτερικών. Μετά την Επανάσταση του 1922 ιδιώτευσε. Πέθανε στην Αθήνα στις 7 Ιανουαρίου 1927.


1929
Τα όργανα της Ασφάλειας συλλαμβάνουν ολόκληρο το προσωπικό του «Ριζοσπάστη», με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Τη χώρα κυβερνά ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Ριζοσπάστης

Ο «Ριζοσπάστης» του Γεώργιου Φιλάρετου

Ο «Ριζοσπάστης» του Γεώργιου Φιλάρετου

Τίτλος εφημερίδων, που εκδίδονταν κατά καιρούς στην Ελλάδα. Πιο γνωστός Ριζοσπάστης είναι το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ, που εξακολουθεί να βρίσκεται στην κυκλοφορία.

Η πρώτη εφημερίδα με τον τίτλο «Ριζοσπάστης» εκδόθηκε στις 4 Απριλίου 1850 στην Κέρκυρα και εξέφραζε τις αρχές του κόμματος των «Ριζοσπαστών», που δρούσε στα Επτάνησα κατά τη διάρκεια της Αγγλοκρατίας. Ακολούθως εκδόθηκαν δύο εφημερίδες με τον ίδιο τίτλο: η πρώτη στην Κεφαλληνία το1863, προσκείμενη και αυτή στους «Ριζοσπάστες» και η δεύτερη στην Αθήνα στις 8 Οκτωβρίου 1878.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1909 ο νομομαθής και πολιτικός Γεώργιος Φιλάρετος εξέδωσε την εφημερίδα Ριζοσπάστης ως «εβδομαδιαία εφημερίδα δημοκρατικών αρχών». Η νέα εφημερίδα, που ήταν όργανο του Ριζοσπαστικού Συνδέσμου, προπαγάνδιζε την ανάγκη για σοβαρή λαϊκή δράση κατά της μοναρχίας και την εξυγίανση του δημόσιου βίου της χώρας. Άσκησε σημαντική επίδραση κατά την Επανάσταση στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909). Εξέδωσε το τελευταίο φύλλο της στις 18 Φεβρουαρίου 1911.

Στις 12 Ιουλίου 1916 ο σοσιαλιστής Γιάννης Πετσόπουλος (1891-1965) εξέδωσε στη Θεσσαλονίκη την δεκαπενθήμερη εφημερίδα Ριζοσπάστης, που ήταν η μοναδική αντιμοναρχική εφημερίδα κατά το βενιζελικό κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Μετά την καταστροφή των γραφείων της από φιλομοναρχικούς αξιωματικούς μετέφερε την έδρα της εφημερίδας στην Αθήνα, όπου ο Φιλάρετος, ως ιδιοκτήτης του τίτλου, επέτρεψε στο Πετσόπουλο την κυκλοφορία της.

Στις 23 Ιουλίου 1917, ο Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε ως «εφημερίδα δημοκρατικών αρχών», με διευθυντή τον Γιάννη Πετσόπουλο και αρχισυντάκτη τον Νικόλαο Γιαννιό (1885-1958). Στις 23 Σεπτεμβρίου 1918 διακόπηκε η κυκλοφορία της εφημερίδας για τρεις μήνες, λόγω της αποχώρησης του Γιαννιού, ο οποίος είχε αντιταχθεί στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Ριζοσπάστης επανεκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1918 και τάχθηκε στο πλευρό του νεοσύστατου «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος» (ΣΕΚΕ), προδρόμου του ΚΚΕ.

Από τις 2 Ιουνίου 1920 ο Ριζοσπάστης έφερε τον υπότιτλο «Σοσιαλιστική εφημερίς, υπό τον πολιτικό έλεγχο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΕΚΕ» και διευθυνόταν από τον ιστορικό και γενικό γραμματέα του κόμματος Γιάννη Κορδάτο (1891-1961). Η απόφαση ελήφθη από το 2ο συνέδριο του ΣΕΚΕ, που συνήλθε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1920. Στις 31 Ιουλίου του ίδιου χρόνου τα γραφεία του Ριζοσπάστη καταστράφηκαν εντελώς από οπαδούς των Φιλελευθέρων, με αφορμή τη δολοφονική απόπειρα κατά του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι. Η εφημερίδα αναγκάστηκε να διακόψει την έκδοσή της έως τις 8 Αυγούστου.

Την 1η Αυγούστου 1921 η ιδιοκτησία του Ριζοσπάστη εκχωρήθηκε από τον Πετσόπουλο στο κόμμα, επειδή, όπως είχε δηλώσει, η εφημερίδα του κόμματος δεν έπρεπε να είναι ιδιωτική επιχείρηση. Το 1923 προστέθηκε πάνω από τον τίτλο της εφημερίδας η τελική φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ /Ένγκελς «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε». Μετά το 3ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, που αποφάσισε τη μετονομασία του κόμματος σε ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης έφερε τον χαρακτηρισμό «Όργανο του ΚΚΕ και ΓΣΕΕ».

Μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας της από τη δικτατορία Πάγκαλου (8 Αυγούστου 1925) επανεκδόθηκε στις 27 Αυγούστου 1926 ως «όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ-ΕΤΚΔ (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς)». Στις 31 Αυγούστου 1931 η εφημερίδα καταδικάστηκε σε στέρηση του τίτλου, λόγω παράβασης του Νόμου Περί Τύπου και ως τις 11 Μαρτίου 1934 εκδιδόταν ο Νέος Ριζοσπάστης, με διευθυντή τον συνδικαλιστή Μήτσο Παρτσαλίδη (1903-1980).

Με το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, ο Ριζοσπάστης έκλεισε και πάλι και επανεκδόθηκε στις 16 Μαΐου 1935, με διευθυντή τον Μιχάλη Τυρίμο (1908-1945). Με την κήρυξη της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, άρχισε η μακρά περίοδος της παράνομης κυκλοφορίας του Ριζοσπάστη. Επανεκδόθηκε με την Απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, με διευθυντή τον Κώστα Καραγιώργη (1905-1954), διέκοψε την κυκλοφορία του στα Δεκεμβριανά και επανεκδόθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945).

Στις 17 Οκτωβρίου 1947, εν μέσω Εμφυλίου Πολέμου, έπαψε η νόμιμη κυκλοφορία του Ριζοσπάστη με το Γ' Ψήφισμα της κυβέρνησης Σοφούλη. Η διακοπή κράτησε 27 χρόνια. Ο Ριζοσπάστης επανεκδόθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1974, δύο μήνες μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, και έκτοτε κυκλοφορεί αδιαλείπτως και αδιαταράκτως.

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ
1974
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ιδρύει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ).

Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ

Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσιάζει την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.

φωτο:Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρουσιάζει την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.

Στις 3 του Σεπτέμβρη του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοινώνει την ίδρυση του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος, μιας πολιτικής παράταξης που θα κυριαρχήσει πολιτικά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και θα τη σημαδέψει θετικά και αρνητικά.

Η πτώση της Χούντας στις 24 Ιουλίου 1974, βρήκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, 55 χρονών τότε, εξόριστο στον Καναδά. Ο ίδιος δεν έσπευσε να έλθει αμέσως στην Αθήνα, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά παρέτεινε την παραμονή του στο εξωτερικό με προτροπή των πολιτικών του φίλων, καθώς υπήρχαν φόβοι για τη ζωή του στο ρευστό πολιτικό τοπίο των πρώτων ημερών της μεταπολίτευσης, την οποία είχε χαρακτηρίσει απλά «αλλαγή φρουράς του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα».

Στα τέλη Ιουλίου διέψευσε τις πληροφορίες για την ίδρυση κόμματος, καθώς πίστευε ότι η δημοκρατία δεν είχε αποκατασταθεί και ότι αν τελικά πραγματοποιηθούν εκλογές αυτές θα είναι νόθες και διαβλητές. Στελέχη της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου και ιδιαίτερα ο Γιάννης Αλευράς θα τον πείσουν τελικά ότι στην Ελλάδα συντελούνται ουσιαστικές πολιτικές μεταβολές και ότι πλατιές λαϊκές μάζες περιμένουν ανυπόμονα την επιστροφή του στην Ελλάδα και την κάθοδό του στην πολιτική.

Στις αρχές Αυγούστου ο Ανδρέας παίρνει την απόφαση να έρθει στην Ελλάδα και να ηγηθεί κόμματος, όχι της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, όπως περίμεναν πολλοί, αλλά μιας νέας πιο ριζοσπαστικής πολιτικής παράταξης, με σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Στις 6 Αυγούστου συγκαλεί στο Βίντερτουρ της Ελβετίας για πρώτη και τελευταία φορά το εθνικό συμβούλιο του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ), μιας αντιστασιακής οργάνωσης, που είχε ιδρύσει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και διακήρυττε όχι μόνο την πτώση της χούντας, αλλά και «την αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και «την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών, με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας».

Στη συνδιάσκεψη συμμετείχαν γύρω στα 80 άτομα, τα οποία την επομένη αποφάσισαν τη διάλυση του ΠΑΚ και τη μετεξέλιξή του σε σοσιαλιστικό κόμμα, που να βασίζεται στις διακηρυγμένες αρχές του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος. Παράλληλα, μια άλλη επιτροπή επιφορτιζόταν με τη συγγραφή ενός σχεδίου «διακήρυξης αρχών« του νέου πολιτικού σχηματισμού.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα το βράδυ της 16ης Αυγούστου και έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από πολιτικούς του φίλους και χιλιάδες λαού στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και κατά μήκος της διαδρομής προς το Καστρί. Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν «ΝΑΤΟ, ΣΙΑ, προδοσία!». Μαζί του από το αεροπλάνο βγήκαν η σύζυγός του Μαργαρίτα, ο γιος του Γιώργος, ο Κίμων Κουλούρης, η Αγγέλα Κοκκόλα και ο Μιχάλης Ζιάγκας.

Ένα από τα πρώτα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ήταν η επιμονή πολλών επιφανών κεντρώων πολιτικών να ηγηθεί της Ένωσης Κέντρου με ανανεωμένη φυσιογνωμία. Υπέρ αυτής της λύσης ήταν, μεταξύ άλλων, ο προδικτατορικός διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντώνης Λιβάνης, ο Γιάννης Αλευράς και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος. Ο Ανδρέας δεν φαίνεται να πήρε σοβαρά την προοπτική αυτή και συζητούσε μαζί τους για χάρη της συζήτησης. Ήταν αποφασισμένος να ηγηθεί ενός νέου κόμματος κι εκεί κατευθύνονταν οι ουσιαστικές συζητήσεις με τους στενούς του συνεργάτες.

Κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας της ιδρυτικής διακήρυξης του νέου πολιτικού σχηματισμού τέθηκε και το ζήτημα της ονομασίας. Ο Ανδρέας πρότεινε το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα για την Αναγέννηση της Ελλάδας», αλλά ο όρος «αναγέννηση» θα θεωρηθεί από τους περισσότερους συνομιλητές του απαρχαιωμένος, ενώ άλλοι θα πουν ότι μοιάζει με σύνθημα της χούντας. Τελικά, θα εγκαταλειφθεί και θα επιλεγεί η ονομασία «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα». Η πρόταση του Αντώνη Λιβάνη για αντικατάσταση του «σοσιαλιστικό» με τη λέξη «δημοκρατικό» επίσης απορρίφθηκε. Στο δίλημμα «κόμμα» ή «κίνημα» επικράτησε εύκολα το δεύτερο για να τονίζει τον αντιγραφειοκρατικό χαρακτήρα του νέου πολιτικού σχηματισμού. Το σήμα που τελικά υιοθετήθηκε, ήταν ένας πράσινος ανατέλλων ήλιος, εμπνευσμένο από μια μικρή τροτσκιστική ομάδα.

Η επίσημη παρουσίαση του νέου κόμματος έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 στο ξενοδοχείο «Κινγκ Πάλας» της Αθήνας, παρουσία 150 ατόμων, που αποτέλεσαν τον ιδρυτικό του πυρήνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εμφανίστηκε καθυστερημένος στην αίθουσα της εκδήλωσης, φορώντας άσπρο πουκάμισο και φαρδιά δερμάτινη ζώνη. Διάβασε ολόκληρη τη «διακήρυξη αρχών» και στη συνέχεια τη μοίρασε στους παριστάμενους δημοσιογράφους, τυπωμένη σ’ ένα μικρό πράσινο βιβλιαράκι.

Το κεντρικό σύνθημα που αναφέρεται στη διακήρυξη και καθορίζει τις αρχές του νέου κόμματος, ήταν το τετράπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση - Δημοκρατία». Όπως τόνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο «βασικός κυριαρχικός στόχος του κινήματος είναι η δημιουργία μιας πολιτείας απαλλαγμένης από ξένο έλεγχο ή επεμβάσεις, πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το Π.Σ.Κ, όπως το έγραφαν τις πρώτες μέρες οι εφημερίδες, ήταν γεγονός. Το αρκτικόλεξο ΠΑΣΟΚ, που θα επικρατήσει τελικά, θα το επιβάλλει μέσα από τις σελίδες του «Βήματος» ο πολιτικός συντάκτης Σταύρος Ψυχάρης.

2004
Τραγωδία στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας. Ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας εισβάλλουν σε σχολείο, που έχουν καταλάβει τσετσένοι αντάρτες. Οι νεκροί φθάνουν τους 344, ανάμεσά τους και 172 παιδιά.
2013
Το 71% των εμπόρων της Ρώμης δεν δίνει απόδειξη, δείχνουν έλεγχοι της ιταλικής οικονομικής αστυνομίας.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1875

Φέρντιναντ Πόρσε, αυστριακός κατασκευαστής αυτοκινήτων, ιδρυτής της φερώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας και σχεδιαστής του θρυλικού Σκαραβαίου. (Θαν. 30/1/1951)
1926
Ειρήνη Παππά, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ειρήνης Λελέκου, ελληνίδα ηθοποιός.
1947
Μάριο Ντράγκι, ιταλός οικονομολόγος, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Μάριο Ντράγκι

Ιταλός οικονομολόγος, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) από το Νοέμβριο του 2011 και θεματοφύλακας του ευρώ.

Ο Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) γεννήθηκε στη Ρώμη στις 3 Σεπτεμβρίου 1947. Ο πατέρας του, Κάρλο Ντράγκι, ήταν στέλεχος της Τράπεζας της Ιταλίας και η μητέρα του, Τζίλντα Μαντσίνι, φαρμακοποιός. Έχασε τους γονείς του σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσε με την αδελφή του πατέρα του που ήταν καλόγρια, μαζί με τα άλλα δύο αδέλφια του.

Φοίτησε σε σχολείο Ιησουϊτών και σπούδασε οικονομικά στο ονομαστό Πανεπιστήμιο της Ρώμης «Λα Σαπιέντσα». Το 1976 έλαβε το διδακτορικό του από το φημισμένο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), υπό την καθοδήγηση του νομπελίστα συμπατριώτη του Φράνκο Μοντιλιάνι. Παράλληλα, εργάστηκε ως βοηθός ερευνών και ειδικός επιστήμονας στο ΜΙΤ, μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας, Λουκά Παπαδήμο.

Από το 1984 έως το 1991 εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα και στη συνέχεια έως το 2001 υπήρξε ανώτατο στέλεχος του Υπουργείο Οικονομικών της Ιταλίας. Ως γενικός γραμματέας του υπουργείου συνεισέφερε στην τιθάσευση του πληθωρισμού, που μάστιζε πάντα την Ιταλία. Από το 2002 έως το 2005 εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στην αμερικανική επενδυτική τράπεζα Γκόλντμαν Σακς (Goldman Sacks).

Τον Δεκέμβριο του 2005 έγινε διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας και από εκεί πέρασε στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας την 1η Νοεμβρίου 2011, διαδεχόμενος τον γάλλο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Οι Γερμανοί αρχικά ήταν δύσπιστοι με την επιλογή του. «Για τους Ιταλούς ο πληθωρισμός είναι τρόπος ζωής, όπως η σάλτσα ντομάτα στα μακαρόνια» έγραφε η Bild, δυσπιστώντας για την εκλογή του. Όμως, ο «Σούπερ Μάριο», όπως τον αποκαλούν, φρόντισε να τους διαψεύσει. Με το αυστηρό του ύφος και την παροιμιώδη αυτοπεποίθησή του έχει κατορθώσει να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη.

Οι επικριτές του τον κατηγορούν ότι ανήκει στο παγκόσμιο τραπεζικό ιερατείο, ως πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και επίλεκτο μέλος της «Ομάδας των 30» (Group of Thirty), που ίδρυσε η οικογένεια Ροκφέλερ το 1978. Σύμφωνα με το ιταλικό περιοδικό «L' Espresso», ο Ντράγκι αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά ως φιλελεύθερος σοσιαλιστής και δεν εντάσσει τον εαυτό του ούτε στη Δεξιά, ούτε στην Αριστερά. Ως πρόεδρος της ΕΚΤ συμμετέχει ενεργά στην ελληνική κρίση και στη σύνταξη και παρακολούθηση των μνημονίων ως το ⅓ της παλιάς τρόικας ή το ¼ του νυν κουαρτέτου.

Σχετικά

Το επώνυμό του στα ελληνικά σημαίνει «δράκος» (drago, γεν. draghi).

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1983
Έλλη Λαμπέτη, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελένης Λούκου, ελληνίδα ηθοποιός. (Γεν. 13/4/1926)
1994
Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, έλληνας ζωγράφος. (Γεν. 26/2/1906)
2003
Ηλίας Πετρόπουλος, έλληνας λαογράφος. («Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη») (Γεν. 26/6/1928)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου