Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 19 Σεπ 2018
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

 
Ανατολή Ήλιου: 07:09 – Δύση Ήλιου: 19:28

Σαν Σήμερα...

 

1948
Μαρίνος Μητραλέξης, διακεκριμένος έλληνας αεροπόρος. (Γεν. 1916)

Μαρίνος Μητραλέξης
1916 – 1948

Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, που έγραψε ιστορία κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, με τον εμβολισμό και την κατάρριψη εχθρικού αεροπλάνου.

O Μαρίνος Μητραλέξης γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Μίλα Μεσσηνίας. Τον Οκτώβριο του 1935 εισήλθε στη Σχολή Αεροπορίας, από την οποία αποφοίτησε τον Αύγουστο του 1938 με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού.

Με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διώξεως στη Μίκρα της Θεσσαλονίκης, η οποία διέθετε αεροπλάνα πολωνικής κατασκευής PZL P24 (Πε-Ζετ-Ελ). Το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου 1940 εθεάθησαν πάνω από τη Βέροια σμήνη ιταλικών βομβαρδιστικών, συνοδευόμενα από καταδιωκτικά, με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη. Αμέσως σήμανε συναγερμός στη Μίκρα κι ένας σχηματισμός αεροπλάνων απογειώθηκε για να τα αναχαιτίσει. Το κατόρθωσαν με επιτυχία και αποσόβησαν το βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια των αερομαχιών, ο ανθυποσμηναγός Μητραλέξης διαπίστωσε ότι του σώθηκαν τα πυρομαχικά και τότε με ενέργεια καμικάζι επιτέθηκε σ’ ένα εχθρικό βομβαρδιστικό τύπου Savoia-Marchetti και με τον έλικα του κινητήρα του απέκοψε το ουραίο πηδάλιο και το κατέρριψε κοντά στον Λαγκαδά. Παρά τη σοβαρή βλάβη που υπέστη ο έλικας του αεροπλάνου του, κατόρθωσε να το προσγειώσει σ’ ένα χωράφι, στο σημείου που λίγο νωρίτερα είχαν προσγειωθεί με τα αλεξίπτωτά τους το πλήρωμα του καταρριφθέντος ιταλικού βομβαρδιστικού. Με τη βοήθεια χωρικών τούς συνέλαβε και τους μετέφερε στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχισε την πολεμική δράση του.

Ο Μαρίνος Μητραλέξης έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή στα γαλανά νερά του Αιγαίου. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1948, κατά την εκτέλεση αποστολής αναγνώρισης, το αεροσκάφος τύπου Airspeed Oxford κατέπεσε λόγω μηχανής βλάβης στη θαλάσσια περιοχή κοντά στην Τήνο και βυθίστηκε. Τον επισμηναγό Μητραλέξη ακολούθησαν στο υγρό τάφο ο αντισμήναρχος Δημοσθένης Πολίτης και ο επισμηναγός Δημήτριος Γαλανάκος, που επέβαιναν του μοιραίου αεροπλάνου.

1970
Κώστας Γεωργάκης, φοιτητής της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας. (Γεν. 23/8/1948)

Κώστας Γεωργάκης
1948 – 1970

Φοιτητής της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας.

Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970 αποκάλυψε ανώνυμα ότι η Χούντα των Αθηνών είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα αποφάσισε να κάνει μια εντυπωσιακή ενέργεια, που θα προκαλέσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».

Αφού τελείωσε το γράμμα, βγήκε από το σπίτι και με το 500αράκι Φιατάκι του, που είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο παρμπρίζ του, έφτασε στις 3 τα ξημερώματα στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Από το πορτ μπαγκάζ πήρε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη και ύστερα κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο...

Εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν μόνο μια ομάδα εργατών καθαριότητας, οι οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον έλληνα φοιτητή. Όταν έφθασαν κοντά του, οι φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του, ωστόσο ο Κώστας Γεωργάκης είχε ακόμη το κουράγιο να φωνάξει: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δέκα ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σημείο της θυσίας υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή στα ιταλικά: «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Η πράξη του αφύπνισε τη διεθνή κοινή γνώμη για την κατάσταση στην Ελλάδα, που στέναζε κάτω από την μπότα των Συνταγματαρχών.

Ο τάφος του Κώστα Γεωργάκη βρίσκεται στο Α' Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας. Μια μικρή πλατεία της πόλης φέρει το όνομά του, ενώ έχει αναγερθεί ένα μνημείο προς τιμήν του.

Η αυτοθυσία του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη είναι μοναδικό και ξεχωριστό γεγονός στην αντίσταση κατά της Χούντας, προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος απαθανάτισε τη θυσία του με τους στίχους από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»: «…ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας…στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ' αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας…»

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1870
Αρχίζει η πολιορκία του Παρισιού από τις πρωσικές δυνάμεις του Γουλιέλμου Α’ και του καγκελάριου Μπίσμαρκ. Η πόλη θα πέσει στις 15 του επόμενου Ιανουαρίου.

Ότο φον Μπίσμαρκ
1815 – 1898

Πρώσος πολιτικός, από τις σημαντικότερες πολιτικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα. Έμελλε να γίνει ο δημιουργός και πρώτος καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Β’ Ράιχ). Αν και συντηρητικών αντιλήψεων, υπήρξε ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που εισήγαγε γενικό σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, το οποίο αργότερα κατέστη υπόδειγμα για όλα τα κράτη της Ευρώπης. Δική του είναι η περίφημη φράση «Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».

Ο Ότο φον Μπίσμαρκ (Otto von Bismarck) - γνωστός και ως Βίσμαρκ στη χώρα μας - γεννήθηκε στο Σενχάουζεν της Σαξωνίας την 1η Απριλίου 1815. Ο πατέρας του, Φέρντιναντ, ανήκε στην αριστοκρατική τάξη των γιούνκερ (ευπατρίδης γαιοκτήμονας στην Πρωσία) και η μητέρα του Βιλελμίνε Μένκεν ήταν θυγατέρα ενός ανώτατου δημοσίου υπαλλήλου.

Σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμιο Γοτίγγης (Γκέτιγκεν) και Βερολίνου. Ύστερα από μία σύντομη θητεία ως δικαστικός υπάλληλος στο Άαχεν, επέστρεψε για οκτώ ολόκληρα χρόνια στα κτήματα της οικογένειας. Δεν άργησε να αποκτήσει τη φήμη του καρδιοκατακτητή, του γερού πότη και του δεινού ιππέα. Το 1847 παντρεύτηκε τη Γιοχάνα φον Πούτκαμερ και τον ίδιο χρόνο εξελέγη μέλος της πρωσικής Βουλής. Ανήκε στη φιλομοναρχική και συντηρητική πτέρυγα του κοινοβουλίου και διακρινόταν για τη ρητορική του δεινότητα. Στην αρχή ήταν αντίθετος με τη γερμανική ενοποίηση, αλλά σταδιακά άρχισε να αποδέχεται την ιδέα ενός ενωμένου γερμανικού έθνους υπό την ηγεμονία της Πρωσίας.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1862 διορίστηκε πρωθυπουργός της Πρωσίας από τον νέο αυτοκράτορα Γουλιέλμο Α’. Ήδη από τον πρώτο του λόγο στη Βουλή διαφάνηκε το πρώτο δείγμα της πολιτικής του σκέψης: «Τα μεγάλα ζητήματα του παρόντος δεν είναι δυνατό να λυθούν με λόγους και ψηφοφορίες - αυτό υπήρξε το μεγάλο λάθος του 1848 και του 1849 - αλλά με αίμα και σίδερο». Εξαιρετικά ευφυής, οξύθυμος, καιροσκόπος και πανούργος, ο 47χρονος αυτός γιούνκερ, με το επιβλητικό παράστημα και τις πληθωρικές συνήθειες («έτρωγε με το ένα χέρι κεράσια και με το άλλο γαρίδες, και μετά παραπονιόταν ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί», θα πει γι’ αυτόν αργότερα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Μπέντζαμιν Ντισραέλι) πήρε τη μοίρα της Γερμανίας, την οποία βεβαίως ταύτιζε με την Πρωσία, στα χέρια του.

Έπειτα από μία σύντομη εκεχειρία, Πρωσία και Αυστρία αποφάσισαν ότι είχε η έρθει ώρα για «αίμα και σίδερο». Ο «Πόλεμος των Επτά Εβδομάδων» ή Αυστρο-Πρωσικός Πόλεμος (14 Ιουνίου – 23 Αυγούστου 1866), στον οποίο έλαβε μέρος ως εθελοντής νοσοκόμος και ο Πρώσος Φρειδερίκος Νίτσε, έληξε με ήττα των Αυστριακών. Ο Βίσμαρκ πέτυχε τη διάλυση της παλαιάς Γερμανικής Ομοσπονδίας, απομακρύνοντας μια για πάντα τον μοναδικό υπολογίσιμο εσωτερικό εχθρό, την Αυστρία. Έπεισε, όμως, τον Γουλιέλμο Α' να αρκεστεί σε μετριοπαθείς όρους ειρήνης, γνωρίζοντας ότι «θα χρειαστούμε την ισχύ της στο μέλλον προς το συμφέρον μας». Η Αυστρία συμφώνησε να αναγνωρίσει «μια νέα μορφή Γερμανίας, χωρίς τη συμμετοχή της Αυστριακής Αυτοκρατορίας» και δημιούργησε μία δυαδική μοναρχία με την Ουγγαρία (Αυστρο-Ουγγαρία).

Για τον Βίσμαρκ, όμως, υπήρχαν εκκρεμότητες. Τα νότια γερμανικά κράτη της Βαυαρίας, της Βάδης και της Βυρτεμβέργης εξακολουθούσαν να εναντιώνονται στην ενοποίησή τους με την Πρωσία και τα λοιπά βόρεια κράτη. Ένας κοινός εχθρός θα του έδινε λύση στο πρόβλημα. Το 1870 ενορχήστρωσε και κέρδισε τον τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο (19 Ιουλίου 1870 – 10 Μαϊου 1871). Τον Φεβρουάριο του 1871 επέβαλε στη Γαλλία πολεμική αποζημίωση 5.000.000.000 φράγκων, μαζί με την απώλεια της Αλσατίας και της Λωρραίνης (Συνθήκη της Φραγκφούρτης). Ο Βίσμαρκ ήταν πλέον έτοιμος να δημιουργήσει τη νέα Γερμανική Αυτοκρατορία. Καθώς, όμως, δεν είχε ακόμη τη συγκατάθεση ολόκληρου του γερμανικού έθνους, προέβη πρώτα σε πλείστα παρασκηνιακά μαγειρέματα (π.χ. εξαγόρασε τον βασιλιά της Βαυαρίας με μεγάλα ποσά από μυστικά κονδύλια που διέθετε).

Η ανακήρυξη της νέας Γερμανικής Αυτοκρατορίας πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα των Κατόπτρων των Βερσαλλιών, στις 18 Ιανουαρίου 1871. Αυτοκράτορας στέφθηκε ο Γουλιέλμος Α', ο Βίσμαρκ όμως ήταν ο αδιαφιλονίκητος ήρωας του γερμανικού λαού. Ο ίδιος θεωρούσε την Αυτοκρατορία δημιούργημά του και αντιμετώπιζε κάθε προσωπικό αντίπαλό του ως άσπονδο εχθρό της.

Στις 21 Μαρτίου τιμήθηκε με τον τίτλο του πρίγκιπα και διορίστηκε καγκελάριος του Β' Ράιχ. Ως προς την εσωτερική του πολιτική, υπήρξε ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που εισήγαγε γενικό σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, το οποίο παρείχε στους εργάτες κάλυψη για τις περιπτώσεις ατυχημάτων, ασθενείας και γήρατος. Αυτός ο «σοσιαλισμός» του συντηρητικού Βίσμαρκ, που αργότερα κατέστη υπόδειγμα για όλα τα κράτη της Ευρώπης, στόχευε να πλήξει τους σοσιαλδημοκράτες, που αύξαναν ραγδαία τη δύναμή τους.

Ως το 1890, οπότε εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ήταν ένας από τους δεινότερους πηδαλιούχους, όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων και διασφαλίζοντας την ειρήνη για 26 ολόκληρα χρόνια, μετά το Συνέδριο του Βερολίνου (1878). Στις 18 Μαρτίου 1890 παραιτήθηκε από την καγκελαρία μαζί με τον γιο του Χέρμπερτ, υπουργό των Εξωτερικών, εξαιτίας των διαφορών του με τον νέο αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β', που έδειχνε διαθέσεις ανεξαρτησίας και δεν σκόπευε να εξουσιάζεται από τον Βίσμαρκ, όπως ο προκάτοχός του.

Ο «Σιδηρούς Καγκελάριος», όπως επονομάσθηκε, αποσύρθηκε στο κτήμα του στο Φρίντριχσρου της Βόρειας Γερμανίας και αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη σύνταξη των «Σκέψεων και Αναμνήσεών» του («Gedanken und Erinnerungen»), έργου αδιαμφισβήτητης λογοτεχνικής αξίας, αλλά μάλλον αμφισβητήσιμου ως ιστορικής πηγής.

Ο Ότο φον Μπίσμαρκ, πέθανε στο Φρίντριχσρου στις 30 Ιουλίου 1898, σε ηλικία 83 ετών. Η διαμάχη του με τον Γουλιέλμο Β' συνεχίστηκε και μετά θάνατον, αφού η επιγραφή που είχε συντάξει για την επιτύμβια πλάκα του έχει ως εξής: «Αληθινός Γερμανός, θεράπων του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Α'».


1888
Διεξάγεται ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός γυναικείας ομορφιάς (καλλιστεία), στο Σπα του Βελγίου. Το πρώτο βραβείο απονέμεται στη 18χρονη Μπέρθα Σουκαρέτ από τη Γουατεμάλα.
1931
Ο χρηματιστηριακός πανικός σε Αμερική και Ευρώπη επηρεάζει και την Ελλάδα. Σημειώνεται υποτίμηση των αξιών και χρεοκοπία χρηματιστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ κλείνει το Χρηματιστήριο Αθηνών εως τς 16 Δεκεμβρίου 1932
1961
Ιδρύεται η «Ένωσις Κέντρου», με αρχηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στη διοικούσα επιτροπή μετέχουν οι: Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας, Παυσανίας Κατσώτας, Σταύρος Κωστόπουλος, Αλέξανδρος Μπαλτατζής, Σάββας Παπαπολίτης, Στέφανος Στεφανόπουλος και Ηλίας Τσιριμώκος.

Ένωσις Κέντρου

Οι ιδρυτές της Ενώσεως Κέντρου, (όρθιοι) Ηλ. Τσιριμώκος, Στ. Στεφανόπουλος, Σ. Παπαπολίτης, Στ. Κωστόπουλος, Αλεξ. Μπαλτατζής, (καθήμενοι) Π. Κατσώτας, Γ. Παπανδρέου, Γ. Αθανασιάδης- Νόβας

Οι ιδρυτές της Ενώσεως Κέντρου, (όρθιοι) Ηλ. Τσιριμώκος, Στ. Στεφανόπουλος, Σ. Παπαπολίτης, Στ. Κωστόπουλος, Αλεξ. Μπαλτατζής, (καθήμενοι) Π. Κατσώτας, Γ. Παπανδρέου, Γ. Αθανασιάδης- Νόβας

Η Ένωσις Κέντρου, σύμφωνα με την καθαρεύουσα της εποχής, υπήρξε ένας κομματισμός σχηματισμός που δέσποσε στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας τη δεκαετία του 1960 και μέχρι την επιβολή της Δικτατορίας.

Ιδρύθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1961, λίγο πριν από τις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου, οπότε κατατέθηκε και το έμβλημά του, που ήταν τα αρχικά Ε.Κ., πλαισιωμένα από στάχυ και κλάδο δάφνης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 27 Σεπτεμβρίου 1962, ψηφίστηκε το καταστατικό του νέου κόμματος, που όριζε ότι η Ένωσις Κέντρου είναι «κόμμα εθνικόν και επιδιώκει την πραγματοποίησιν της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής Δημοκρατίας».

Η Ένωση Κέντρου προερχόταν από τη μήτρα του Κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου και ήταν ένας ετερόκλητος συνασπισμός προσωπικοτήτων, που ξεκινούσαν ιδεολογικά από τη Δεξιά (Στέφανος Στεφανόπουλος) και έφθαναν μέχρι την Αριστερά (Ηλίας Τσιριμώκος).

Αναμφισβήτητος αρχηγός του νέου κόμματος ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και ηγετικά του στελέχη ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Ιωάννης Ζίγδης, ο Σταύρος Κωστόπουλος, ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής, ο Ηλίας Τσιριμώκος και αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Άμεσος στόχος του νέου πολιτικού σχηματισμού ήταν η υπερκέραση της ΕΔΑ, που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση από το 1958 και η εκδίωξη της Δεξιάς από την εξουσία και συγκεκριμένα της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που κυβερνούσε από το 1955.

Στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, η Ένωσις Κέντρου έλαβε το 33,34% των ψήφων (83 έδρες) και κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η εκ νέου επικράτηση της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή αμφισβητήθηκε έντονα (εκλογές «βίας και νοθείας») και τις επόμενες μέρες ο Γεώργιος Παπανδρέου κήρυξε τον γνωστό ως «ανένδοτο αγώνα».

Στις επόμενες εκλογές, που έγιναν στις 3 Νοεμβρίου 1963, η Ένωση Κέντρου αναδείχθηκε πρώτο κόμμα (42,04% των ψήφων και 138 έδρες), χωρίς όμως την απόλυτη πλειοψηφία. Σχημάτισε έτσι κυβέρνηση μειοψηφίας, στην οποία η ΕΔΑ προσέφερε την ανοχή της, η οποία δεν έγινε αποδεκτή από τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις αναπόφευκτα νέες εκλογές που διεξήχθησαν στις 16 Φεβρουαρίου 1964, η Ένωση Κέντρου θριάμβευσε, συγκεντρώνοντας το 52,72% των ψήφων και 171 έδρες. Έχοντας έτσι κατακτήσει την απόλυτη πλειοψηφία, σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση, της οποίας όμως οι αντιφάσεις έγιναν γρήγορα αισθητές. Η ομοιογένεια του κόμματος εξακολουθούσε να είναι το ζητούμενο και οι προσωπικές φιλοδοξίες και ιδεολογικές αντιθέσεις βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, με κυρίαρχη την αντιπαράθεση ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η ρήξη των Ανακτόρων με τον Γεώργιο Παπανδρέου, που οδήγησαν στην παραίτησή του από την πρωθυπουργία στις 15 Ιουλίου 1965 («Ιουλιανά»), αποτέλεσε κομβικό σημείο στην πορεία του κόμματος. Ακολούθησε η διάσπαση του κόμματος με την αποχώρηση κυβερνητικών και κομματικών στελεχών («Αποστασία»), οι οποίοι σχημάτισαν τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις (Γεωργίου Αθανασιάδη -Νόβα, Ηλία Τσιριμώκου και Στέφανου Στεφανόπουλου).

Η Ένωση Κέντρου παρέμεινε ως κόμμα της αντιπολίτευσης με μικρότερη κοινοβουλευτική ομάδα γύρω από τον Γεώργιο Παπανδρέου, ώσπου διαλύθηκε, ύστερα από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Επανεμφανίσθηκε μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας και στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 κατήλθε σε σύμπραξη με πολιτικούς που είχαν αναδειχθεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με την επωνυμία Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (ΕΚ-ΝΔ), με επικεφαλής τον Γεώργιο Μαύρο. Απέσπασε το 20,42% των ψήφων και εξέλεξε 60 βουλευτές, κατακτώντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης Η αριστερή πτέρυγα της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου ακολούθησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.

Το 1976,η ΕΚΝΔ μετονομάστηκε σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) και στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1977 αναδείχθηκε τρίτο κόμμα με το 11,95% των ψήφων και 16 έδρες. Η φθίνουσα πορεία της συνεχίστηκε μέχρι εξαφανίσεως, καθώς τα επόμενα χρόνια συντρίφθηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

1990
Κυκλοφορεί το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «Η Πρώτη», συμφερόντων Χρήστου Καλογρίτσα.
1994
«Η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας κατά 12 ναυτικά μίλια ισοδυναμεί με αιτία πολέμου», τονίζει ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μουμτάζ Σοϊσάλ.

Γεννήσεις

μ.Χ.
866
Λέων 6ος ο Σοφός, μακεδόνας αυτοκράτορας του Βυζαντίου. (Θαν. 11/5/912)
1922
  Εμίλ Ζάτοπεκ, τσέχος αθλητής του στίβου. Ο «άνθρωπος - ατμομηχανή» ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι το 1952, κερδίζοντας 3 χρυσά μετάλλια (5.000 μ., 10.000 μ. και μαραθώνιο), με ολυμπιακά ρεκόρ σε διάστημα 8 ημερών. (Θαν. 21/11/2000)
1991
Έλεν Μαρούλις, αμερικανίδα ολυμπιονίκης της πάλης, ελληνικής καταγωγής.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1812
Μάγερ Άμσελ Ρότσιλντ, γερμανοεβραίος τραπεζίτης, γενάρχης της δυναστείας των Ρότσιλντ. (Γεν. 23/2/1744)

Οικογένεια Ρότσιλντ

Το οικόσημο της Οικογένειας Ρότσιλντ

Το οικόσημο της Οικογένειας Ρότσιλντ

Διακεκριμένη οικογένεια γερμανοεβραίων τραπεζιτών, με σημαντική επιρροή στην οικονομικοπολιτική ιστορία της Ευρώπης.

Γενάρχης της δυναστείας θεωρείται ο Μάγερ Άνσελμ Μπάουερ (1743-1812), ο οποίος έλαβε το επίθετο Ρότσιλντ (στα γερμανικά «κόκκινη ασπίδα») από το σήμα της επιχείρησης του πατέρα του, που διατηρούσε ενεχειροδανειστήριο στη Φραγκφούρτη, όπου και γεννήθηκε. Ο Μάγερ εκμεταλλεύτηκε τη θέση του ως οικονομικός σύμβουλος του εκλέκτορα της Έσης και έστησε την πρώτη του επενδυτική τράπεζα στη γενέτειρά του.

Πολύ γρήγορα επεκτάθηκε και ίδρυσε υποκαταστήματα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Ευρώπης, με επικεφαλής τους πέντε γιους του: Άμσελ Μάγιερ Ρότσιλντ (1773-1855) στη Φραγκφούρτη, Σάλομον Μάγιερ Ρότσιλντ (1774-1855) στη Βιέννη, Νάθαν Μάγιερ Ρότσιλντ (1777-1836) στο Λονδίνο, Κάλμαν Μάγιερ Ρότσιλντ (1788-1855) στη Νάπολη, Τζέιμς Μάγιερ Ρότσιλντ (1792-1868) στο Παρίσι. Βασικός κανόνας του πατρός Ρότσιλντ, την οποία μετέδωσε στα παιδιά του, ήταν ότι οι επιχειρήσεις δεν θα έπρεπε να ξεφύγουν από τα χέρια της οικογένειας, που θα τους επέτρεπε να κρατήσουν σε πέπλο μυστικότητας το μέγεθος του πλούτου τους και τα επιχειρηματικά τους επιτεύγματα.

Μάγερ Άνσελμ Μπάουερ - Ρότσιλντ

Μεγάλη ώθηση στις επιχειρηματικές δραστηριότητες των Ρότσιλντ έδωσαν η Γαλλική Επανάσταση και οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι (1792-1815). Την περίοδο αυτή χρηματοδοτούσαν με δάνεια τα διάφορα εμπόλεμα μέρη και εμπορεύονταν σιτηρά, βαμβάκι, αποικιακά προϊόντα και όπλα. Είχαν αναπτύξει ένα εκτεταμένο δίκτυο αντιπροσώπων και συνεργατών, που περιλάμβανε ιδιωτικό ταχυδρομείο και υπηρεσία πληροφοριών. Λέγεται ότι το δικό τους κατασκοπευτικό δίκτυο πληροφόρησε το Λονδίνο για τη νίκη του Ουέλινγκτον στη Μάχη του Βατερλό, μία μέρα πριν από την άφιξη των στρατιωτικών αγγελιοφόρων. Οι Ρότσιλντ συμμετείχαν στο κονσόρτσιουμ που χορήγησε τα δύο δάνεια στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1824, ενώ ήταν και από τους ιδρυτικούς μετόχους της Εθνικής Τράπεζας το 1841.

Αργότερα, προσαρμόστηκαν με επιτυχία στις νέες συνθήκες τις βιομηχανικής επανάστασης και πραγματοποίησαν σημαντικές επενδύσεις στους σιδηροδρόμους, σε ανθρακωρυχεία, στη σιδηρουργία και τη μεταλλουργία, ενώ κατέκτησαν σημαντική θέση στο εμπόριο πετρελαίου και μεταλλευμάτων. Στα τέλη του 19ου αιώνα, με την άνοδο των μεγάλων αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών έχασαν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία τους, αλλά παραμένουν μέχρι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην παγκόσμια τραπεζική αγορά.

Οι Ρότσιλντ χρηματοδότησαν την εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ. Άλλωστε, ένας Ρότσιλντ ήταν ο πρώτος παραλήπτης της Διακήρυξης Μπάλφουρ, με την οποία η Μεγάλη Βρετανία εξέφραζε τη θέλησή της για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Οι Ρότσιλντ είναι μία από τις αγαπημένες ασχολίες των συνωμοσιολογούντων. Τους έχουν κατατάξει στους «Πεφωτισμένους» («Illuminati»), τις 13 οικογενειακές δυναστείες που κυβερνούν τον κόσμο, μαζί με τους Ροκφέλερ, τους Ντιπόν, τους Βάντερμπιλντ, τους Μπους κ.ά. Ο σπουδαίος αμερικανός ποιητής, αλλά και δεδηλωμένος φασίστας, Έζρα Πάουντ, μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υποστήριζε ότι οι Ρότσιλντ συμμετείχαν σε μια κλίκα τραπεζιτών που προκάλεσαν τους δύο παγκόσμιους πολέμους για να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη.


πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου