Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 17 Σεπ 2018
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:07 – Δύση Ήλιου: 19:31
  • Γιορτάζουν:  Αγαθοκλής, Αγαθόκλεια, Αγάπιος, Αγάπη, Ελπίδα, Πίστη, Σοφία, Σόνια, Σοφιανός, Σοφιανή

Σαν Σήμερα...

1961
  Οι πραξικοπηματίες στρατιωτικοί της Άγκυρας εκτελούν τον Αντνάν Μεντερές, ο οποίος ως πρωθυπουργός της Τουρκίας ανέχθηκε το πογκρόμ εναντίον της ελληνικής παροικίας στην Κωνσταντινούπολης.

Τα Σεπτεμβριανά (1955)

Με τον όρο «Σεπτεμβριανά» εννοούμε το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος, υπό την καθοδήγηση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς και ευημερούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955. Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000.

Το 1955 τη γειτονική μας χώρα κυβερνούσε ο Αντνάν Μεντερές -ένας «πρώιμος Ερντογάν»- και το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Μεντερές έπαιζε αρκετά το μουσουλμανικό χαρτί, προκαλώντας εκνευρισμό στο κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Το αποδεικνύουν και τα χιλιάδες τζαμιά που κτίστηκαν επί πρωθυπουργίας του.

Η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν ανθηρή, ενώ ο εθνικιστικός πυρετός ανέβαινε, καθώς οι Ελληνοκύπριοι διεκδικούσαν την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Ήταν μια καλή αφορμή για τους τούρκους ηγέτες να αποσπάσουν την κοινή γνώμη από τα προβλήματά της, στρέφοντάς την κατά της ελληνικής μειονότητας που ευημερούσε. Στις 28 Αυγούστου 1955 ο Μεντερές ισχυρίστηκε δημόσια ότι οι Ελληνοκύπριοι σχεδίαζαν σφαγές κατά των Τουρκοκυπρίων.

Η αφορμή για το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης δόθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου, με την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης, που στεγαζόταν και στεγάζεται και σήμερα στο σπίτι, όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ως δράστης συνελήφθη από τις ελληνικές αρχές ο Οκτάι Εγκίν, ένας μουσουλμάνος σπουδαστής από την Κομοτηνή, που αργότερα περιεβλήθη το φωτοστέφανο του ήρωα. Τιμήθηκε στην Τουρκία και διορίστηκε κυβερνήτης σε επαρχία. Χρόνια αργότερα σε μία συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν και θεώρησε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών.

Από την έκρηξη στο σπίτι του Ατατούρκ προκλήθηκαν μόνο μικρές υλικές ζημίες στις τζαμαρίες του κτιρίου, αλλά οι τουρκικές εφημερίδες εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, μεγαλοποιώντας και διαστρεβλώνοντάς το, κατόπιν κυβερνητικών οδηγιών. Πρωτοσέλιδοι τίτλοι, όπως «Έλληνες τρομοκράτες κατέστρεψαν το πατρικό σπίτι του Ατατούρκ» της «Ισταμπούλ Εξπρές» και δημοσίευση μιας σειράς από παραποιημένες φωτογραφίες του συμβάντος, προκάλεσαν «αυθόρμητες» διαδηλώσεις στην Πλατεία Ταξίμ το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Στις 5 το απόγευμα, το μαινόμενο πλήθος των 50.000 ατόμων στράφηκε κατά των ελληνικών περιουσιών στη συνοικία Πέραν. Οι λεηλασίες κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες της 7ης Σεπτεμβρίου, όταν επενέβη ο Στρατός, καθώς η κατάσταση κινδύνευε να τεθεί εκτός ελέγχου. Μέχρι τότε, οι αρχές παρέμειναν απαθείς, όταν δεν διευκόλυναν τους πλιατσικολόγους στο έργο. Ο μηχανισμός του Δημοκρατικού Κόμματος, που ήλεγχε τα συνδικάτα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στα έκτροπα.

Μεγάλος αριθμός διαδηλωτών μεταφέρθηκε από τη Δυτική Μικρά Ασία δωρεάν, αντί αμοιβής 6 δολαρίων, που ουδέποτε τους δόθηκε. 4.000 ταξί τους μετέφεραν στον χώρο των ταραχών, ενώ φορτηγά του Δήμου της Κωνσταντινούπολης είχαν αναπτυχθεί σε επίκαιρα σημεία της Πόλης, φορτωμένα με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, αξίνες, σφυριά, σιδερένιους λοστούς και μπιτόνια βενζίνης, απαραίτητα σύνεργα για τον όχλο των επιδρομέων, που επέπεσε επί των ελληνικών καταστημάτων με τα συνθήματα «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Την οργή του όχλου δεν γλύτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.

Άνδρες και γυναίκες βιάστηκαν και σύμφωνα με τη μαρτυρία του γνωστού τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, πολλοί ιερείς εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή, με θύμα ένα αρμένιο παπά. 16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και 32 τραυματίστηκαν.

Έκτροπα κατά των Ελλήνων δεν έγιναν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στη Σμύρνη. Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου τούρκοι εθνικιστές έκαψαν το ελληνικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση της Σμύρνης. Στη συνέχεια, κατέστρεψαν το νεόκτιστο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, ενώ λεηλάτησαν σπίτια ελλήνων στρατιωτικών, που υπηρετούσαν στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ.

Ο Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας στα ερείπια του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, Κωνσταντινούπολη.

Ο πρωθυπουργός Μεντερές σε δηλώσεις του ισχυρίστηκε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων ήταν έργο των κομμουνιστών. Ένας ισχυρισμός που κατέπεσε αυτοστιγμεί και από τις αναφορές των ξένων πρεσβειών στην Άγκυρα προς τις κυβερνήσεις τους, που επισήμαιναν τις μεγάλες ευθύνες των τουρκικών αρχών.

Η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να διεθνοποιήσει το θέμα, αλλά χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Αμερικανοί και Βρετανοί δεν ήταν διατεθειμένοι να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία, πολύτιμο σύμμαχό τους κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου». Οι νατοϊκοί σύμμαχοί μας είπαν ξεκάθαρα να ξεχάσουμε το συμβάν. Μόνο το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από τους διεθνείς οργανισμούς απαίτησε από την Τουρκία εξηγήσεις για την καταστροφή του 90% των ορθόδοξων ναών στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, τον Αύγουστο του 1995 η αμερικανική Γερουσία με απόφασή της κάλεσε τον Πρόεδρο Κλίντον να ανακηρύξει την 6η Σεπτεμβρίου Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Πογκρόμ.

Το Πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης προκάλεσε:

  • τον θάνατο 16 Ελλήνων και τον τραυματισμό 32
  • τον θάνατο ενός Αρμένιου
  • τον βιασμό 12 Ελληνίδων
  • τον βιασμό αδιευκρίνιστου αριθμού ανδρών (εξαναγκάστηκαν να υποστούν περιτομή)
  • την καταστροφή:
    4.348 εμπορικών καταστημάτων,
    110 ξενοδοχείων,
    27 φαρμακείων,
    23 σχολείων,
    21 εργοστασίων,
    73 εκκλησιών,
    περίπου 1000 κατοικιών, όλα ελληνικής ιδιοκτησίας.

Το οικονομικό κόστος των ζημιών ανήλθε σε 150 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τις υπολόγισε σε 500.000.000 δολάρια. Η οικονομική αιμορραγία και ο φόβος ανάγκασαν χιλιάδες έλληνες ομογενείς να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα.

Αργότερα, το τουρκικό κράτος διά του προέδρου Τζελάλ Μπαγιάρ υποσχέθηκε αποζημίωση για την καταστροφή των ελληνικών περιουσιών. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν ξεπέρασε το 20% των απαιτήσεών τους, με δεδομένο ότι τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν υποτιμηθεί δραματικά.

Πολλές λεπτομέρειες για τα Σεπτεμβριανά ήλθαν στο φως το 1961, κατά τη διάρκεια της δίκης για εσχάτη προδοσία του ανατραπέντος από τους στρατιωτικούς πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, ο οποίος τελικά δεν γλύτωσε από την αγχόνη. Πολύτιμα στοιχεία προσκομίζει και το βιβλίο του διαπρεπούς ελληνοαμερικανού βυζαντινολόγου Σπύρου Βρυώνη «The Mechanism of catastrophe: The Turkish Pogrom οf September 6-7, 1955 and the destruction of Greek Community of Istambul (Greekworks.com, New York, 2005).

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1176
Ο βυζαντινός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ Κομνηνό υφίσταται δεινή ήττα στο Μυριοκέφαλο της Μικράς Ασίας, από τους Σελτζούκους Τούρκους του Κιλίτζ Αρσλάν.
1877
Ο εκλογικός νόμος ΧΜΗ επιβάλλει τη συμμετοχή της δικαστικής εξουσίας σε όλα τα στάδια της εκλογικής διαδικασίας και κατά την κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων. Με τον παραπάνω νόμο καταργείται κάθε τιμοκρατικός περιορισμός του εκλογικού δικαιώματος και περιορίζεται ο χρόνος ψηφοφορίας στη μία ημέρα. Τέλος, επιβάλλονται αυστηρές κυρώσεις στις παραβάσεις που γίνονται στη διάρκεια των εκλογών.
1920
Ο Βασιλιάς των Ελλήνων Αλέξανδρος Α’ τραυματίζεται από δάγκωμα μαϊμούς, προσπαθώντας να υπερασπιστεί το αγαπημένο του σκυλάκι από την επίθεση δύο μαϊμούδων στους Βασιλικούς Κήπους του Τατοΐου. Οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι το τραύμα του δεν εμπνέει καμία ανησυχία, αλλά λίγες μέρες αργότερα θα πάθει σηψαιμία και θα πεθάνει στις 12 Οκτωβρίου 1920, σε ηλικία 27 ετών.

1978
Αίγυπτος και Ισραήλ υπογράφουν τη συνθήκη ειρήνης του Καμπ Ντέιβιντ, την πρώτη ειρηνευτική συμφωνία του Ισραήλ με γειτονικό του κράτος.
1980
Ιδρύεται στο Γκντανσκ της Πολωνίας το πρώτο ανεξάρτητο εργατικό συνδικάτο σε κομμουνιστική χώρα με την ονομασία «Αλληλεγγύη», το οποίο υπό την ηγεσία του ηλεκτρολόγου Λεχ Βαλέσα θα συμβάλει καθοριστικά στην πτώση του κομμουνισμού στη χώρα.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1934
Γουόρεν Μιτόφσκι, αμερικανός εκλογολόγος, ο «πατέρας» των exit poll. (Θαν. 1/9/2006)
1940
Σωτήρης Μουστάκας, έλληνας ηθοποιός. (Θαν. 4/6/2007)

1978
Ελεονώρα Μελέτη, ελληνίδα δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1881

Ανδρέας Χ. Λόντος
1810 – 1881

Αχαιός πολιτικός, που διετέλεσε επανειλημμένα υπουργός και εκλέχθηκε Πρόεδρος της Βουλής από τις 17 Δεκεμβρίου 1859 έως τις 18 Μαΐου 1860.

Ο Ανδρέας Λόντος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1810 και υπήρξε γόνος του πατρινού κλάδου της γνωστής οικογένειας προκρίτων της Αιγιαλείας. Πατέρας του ήταν ο αγωνιστής του '21 Χριστόδουλος Λόντος, που τον αποκαλούσαν και Λοντίδη, για να διακρίνεται από την οικογένεια των Λόντων του Αιγίου.

Σπούδασε νομικά στην Ιταλία και προτού δραστηριοποιηθεί στην πολιτική, εργάστηκε στην Πάτρα ως δικηγόρος. Έχαιρε γενικής αποδοχής, όχι μόνο λόγω της καταγωγής του, αλλά και της προσωπικότητάς του, γεγονός που συνέβαλε στην ανάληψη σειράς τοπικών αξιωμάτων, όπως αυτά του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου της Πάτρας (1836-1840), του Δημάρχου Πατρέων (1840-1843) και του βουλευτή.

Εκπροσώπησε την Αχαΐα στην εμπορική έκθεση του Λονδίνου το 1851, επιχειρώντας την προώθηση της σταφίδας στην αγορά της Αγγλίας. Στις εκτός της πολιτικής δραστηριότητές του συγκαταλέγεται και η συμμετοχή του σε επιτροπή με σκοπό την ίδρυση Κτηματικής Τράπεζας στην Ελλάδα.

Εξελέγη πληρεξούσιος Πατρών στην Εθνοσυνέλευση του 1843-1844 και με τη νομική του κατάρτιση συνετέλεσε στην αρτιότερη κατάρτιση του Συντάγματος. Εκπροσώπησε την εκλογική του περιφέρεια στην εθνική αντιπροσωπεία μεταξύ των ετών 1843-1844. Στις 17 Δεκεμβρίου 1859 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Βουλής και διατήρησε το υψηλό αξίωμα έως τις 18 Μαΐου 1860.

Διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου (30 Μαρτίου - 27 Ιουλίου 1844), οπότε επαύθη από τον Όθωνα, και πάλι του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 17 Ιουλίου 1854 - 31 Μαΐου 1855). Αν και αντιπολιτεύτηκε τον Όθωνα, απέφυγε την ενεργό ανάμειξή του στις συνωμοτικές κινήσεις που προηγήθηκαν της επανάστασης του Οκτωβρίου του 1862. Αμέσως μετά την έξωση του Όθωνα συμμετείχε ενεργά στις πολιτικές εξελίξεις μέσα από το θεωρούμενο ως συντηρητικό κοινοβουλευτικό συνασπισμό των «Πεδινών». Υπήρξε πολιτικός φίλος του Δημήτριου Βούλγαρη.

Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών στις βραχύβιες κυβερνήσεις του Ζηνόβιου Βάλβη (11 Φεβρουαρίου 1863 - 25 Μαρτίου 1863 και του Μπενιζέλου Ρούφου (29 Απριλίου 1863 -  25 Οκτωβρίου 1863), ενώ το 1864 ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στις κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Κανάρη (1864 - 1865).

Μετά το 1866 ανέλαβε καθήκοντα νομάρχη στη Ζάκυνθο, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις για τον τρόπο που αντιμετώπισε τις τοπικές έριδες και τους φατριασμούς. Το 1870, ο πρωθυπουργός Επαμεινώνδας Δεληγεώργης τού ανέθεσε τη διεύθυνση του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στα Ιωάννινα, που βρίσκονταν ακόμα υπό οθωμανική κατοχή. Κατέκτησε τότε το γενικό σεβασμό, τόσο των Ελλήνων, όσο και των Οθωμανικών αρχών. Η αποτυχία της Ελλάδας, μερικά χρόνια αργότερα, στο Συνέδριο του Βερολίνου του 1878 να ενσωματώσει την Ήπειρο, τον γέμισε απογοήτευση.

Ο Ανδρέας Λόντος πέθανε στα Ιωάννινα στις 17 Σεπτεμβρίου 1881 και κηδεύτηκε στην Πάτρα.

1923

Στέφανος Δραγούμης
1842 – 1923

Έλληνας πολιτικός, νομικός και συγγραφέας. Διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας  το 1910.

Ο Στέφανος Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842 και ήταν γιος του Κωνσταντινουπολίτη δημοσιογράφου και πολιτικού Νικολάου Δραγούμη (1809-1879), με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι και έλαβε το διδακτορικό του το 1861. Το 1864 εισήλθε στον δικαστικό κλάδο και έφθασε μέχρι τον βαθμό του εφέτη το 1875. Στενός φίλος του Χαρίλαου Τρικούπη, διορίστηκε τον Μάιο του 1875 Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα παραιτήθηκε, λόγω διαφωνίας του με τον υπουργό Ιωάννη Παπαζαφειρόπουλο. Συγχρόνως, παραιτήθηκε και από το δικαστικό σώμα και επιδόθηκε στη δικηγορία.

Το 1879 κατήλθε στον πολιτικό στίβο και εξελέγη βουλευτής Μεγαρίδας, υπό τη σημαία του Χαριλάου Τρικούπη. Επανεξελέγη βουλευτής στην ίδια περιφέρεια το 1881, 1885. 1887, 1890 και 1892. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών (1886-1889, 1892-1893) και Εσωτερικών (1888-1890) σε κυβερνήσεις του Χαριλάου Τρικούπη. Από το 1899 έπαψε να πολιτεύεται στη Μεγαρίδα και μεταπήδησε στην εκλογική περιφέρεια Αττικοβοιωτίας ως ανεξάρτητος. Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1899, του 1905 και του 1906. Την περίοδο αυτή υπήρξε ένας από τους κύριους οργανωτές του Μακεδονικού Αγώνα, μαζί με τον γιο του, Ίωνα Δραγούμη και τον γαμπρό του Παύλο Μελά. Το 1906 σχημάτισε στη Βουλή την ομάδα των αποκληθέντων «Ιαπώνων» βουλευτών, της οποίας ανέλαβε την αρχηγία.

Μετά το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909) και την παραίτηση της κυβέρνησης Μαυρομιχάλη, ανέλαβε να σχηματίσει μεταβατική κυβέρνηση, με πρόγραμμα τη σύγκληση Εθνοσυνελεύσεως για την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1864. Υπουργός Στρατιωτικών διορίστηκε ο ηγέτης του κινήματος συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς. Ο Δραγούμης ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 18 Ιανουαρίου 1910 και μία από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησής του ήταν η αναθεώρηση των μη θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος, η οποία έγινε δεκτή από τη Βουλή στις 18 Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του δημιουργήθηκε το Υπουργείο Γεωργίας, Εμπορίου και Βιομηχανίας. 

Στις 17 Μαρτίου διαλύθηκε ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος», που οργάνωσε το στρατιωτικό κίνημα, και η χώρα εισήλθε σε τροχιά εκλογών, οι οποίες διενεργήθηκαν στις 8 Αυγούστου 1910, χωρίς να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στις εκλογές αυτές ο Δραγούμης εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής Αττικοβοιωτίας. Μετά τη σύγκληση της νέας Βουλής, υπέβαλε την παραίτησή του και στις 6 Οκτωβρίου του 1910 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' ανέθεσε την πρωθυπουργία στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Ο Βενιζέλος πέτυχε να διεξαχθούν αρκετά σύντομα νέες εκλογές (28 Νοεμβρίου 1910), στις οποίες κατήγαγε αληθινό θρίαμβο. Ο Δραγούμης εξελέγη και πάλι ανεξάρτητος βουλευτής Αττικοβοιωτίας και ανέλαβε την προεδρία της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Στο διάστημα των Βαλκανικών Πολέμων διετέλεσε γενικός διοικητής Κρήτης (12 Οκτωβρίου 1912 – 8 Ιουνίου 1913) και στη συνέχεια γενικός διοικητής Μακεδονίας έως τις 23 Σεπτεμβρίου 1913, οπότε παραιτήθηκε λόγω διαφωνίας του με τον Βενιζέλο.

Στις εκλογές του 1915 εξελέγη για τελευταία φορά βουλευτής Αττικοβοιωτίας. Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού διετέλεσε υπουργός Οικονομικών των φιλοκωνσταντινικών κυβερνήσεων Ζαΐμη (1915) και Σκουλούδη (1915-1916). Στις εκλογές του 1916 εκλέχθηκε βουλευτής Θεσσαλονίκης, όπως και στις εκλογές του 1920. Μετά την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου (1917) διώχθηκε και παραπέμφθηκε σε δίκη από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά απαλλάχθηκε.

Από τον γάμο του με την Ελίζα Κοντογιαννάκη απέκτησε 11 παιδιά (6 κορίτσια και 5 αγόρια), με πιο γνωστό τον θεωρητικό του ελληνικού εθνικισμού Ίωνα Δραγούμη (1878-1920). Η μεγαλύτερη κόρη του Ναταλία (1872-1973) είχε παντρευτεί τον ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα Παύλο Μελά. Δισέγγονη του Στέφανου Δραγούμη είναι η γνωστή ηθοποιός Ναταλία Δραγούμη.

Για μεγάλο διάστημα διετέλεσε ηγετικό στέλεχος διαφόρων κοινωνικών οργανώσεων. Ως πρόεδρος της επιτροπής Ολυμπίων εγκαινίασε το Ζάππειο Μέγαρο και επέβλεψε τη φύτευση του Ζαππείου Κήπου, του Λόφου του Αρδηττού και του κήπου του Θησείου. Δημοσίευσε πολλές μελέτες νομικού, πολιτικού, φιλολογικού και αρχαιολογικού περιεχομένου σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

Ο Στέφανος Δραγούμης πέθανε στην Κηφισιά στις 17 Σεπτεμβρίου 1923.

1982
Μάνος Λοΐζος, κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης. (Γεν. 22/10/1937)
1984
Πέτρος Γαρουφαλιάς, έλληνας πολιτικός, με κομβικό ρόλο στα «Ιουλιανά» του 1965 και την επακολουθήσασα «Αποστασία». (Γεν. 1901)

Τα «Ιουλιανά» του 1965 και η «Αποστασία»

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου

Στις 15 Ιουλίου 1965 ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο, επειδή θέλησε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αντί του Πέτρου Γαρουφαλιά, εκλεκτού του Παλατιού. Την ίδια ημέρα ορκίστηκε κυβέρνηση από αποσχισθέντα στελέχη του κόμματός του, της Ένωσης Κέντρου, που έμειναν στην ιστορία ως «Αποστάτες». Ακολούθησε μία περίοδος έντονης πολιτικής ανωμαλίας («Αποστασία»), που οδήγησε τελικά στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967...

Ο Δρόμος προς την Αποστασία

Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωση Κέντρου κατήγαγαν εκλογικό θρίαμβο, λαμβάνοντας το 52,8% των ψήφων και μία άνετη πλειοψηφία 171 εδρών στη νέα Βουλή. Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε έφερε τη σφραγίδα του πρωθυπουργού, ο οποίος προσπάθησε να τηρήσει, όχι τόσο επιτυχημένα, τις εσωκομματικές ισορροπίες. Ήταν ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο, διότι η Ένωση Κέντρου ήταν ένας κομματικός σχηματισμός χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική συνοχή. Περιλάμβανε στις τάξεις του από φιλοβασιλικούς δεξιούς και σκληρούς αντικομουνιστές έως δημοκρατικούς σοσιαλιστές.

Στο Υπουργείο Προεδρίας τοποθετήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κόκκινο πανί για το Παλάτι και τη Δεξιά, στο Υπουργείο Οικονομικών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πολιτικός με ηγετικές φιλοδοξίες και ιδιαίτερες ικανότητες στο παρασκήνιο και στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, φίλος μεν του πρωθυπουργού, αλλά κυρίως πολιτικός με στενές σχέσεις με το Παλάτι. Εκτός κυβερνητικού σχήματος έμειναν στελέχη της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, όπως ο Ηλίας Τσιριμώκος και ο Σάββας Παπαπολίτης.

Η έλλειψη συνοχής στο κυβερνητικό στρατόπεδο φάνηκε πολύ γρήγορα. Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου της Βουλής, ο κυβερνητικός υποψήφιος Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας καταψηφίστηκε και χρειάστηκε δεύτερη ψηφοφορία για να εκλεγεί (19 Φεβρουαρίου 1965). Τότε ήταν που ο Γεώργιος Παπανδρέου εκστόμισε την περίφημη φράση του «Οι θριαμβευταί της 16ης Φεβρουαρίου εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων». Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε ως «οργανωτές της συνωμοσίας» τον Ηλία Τσιριμώκο και τον Σάββα Παπαπολίτη και ανακοίνωσε τη διαγραφή τους. Σύντομα, όμως, αναγκάστηκε να ανακαλέσει την απόφασή του. Τελικά, η κυβέρνηση Παπανδρέου θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στις 5 Απριλίου 1964.

Κ. Μητσοτάκης, Στ. Στεφανόπουλος, Γ. Παπανδρέου

Από τις πρώτες μέρες της ανόδου της στην εξουσία, η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλησε να καταθέσει το στίγμα της, παρουσιάζοντας ένα φιλολαϊκό πρόσωπο και επιδιώκοντας να ξηλώσει το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, με σειρά μέτρων που οδηγούσαν στην αποδυνάμωση των μηχανισμών του. Σε ό,τι αφορά τον τερματισμό του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, η κυβέρνηση προχώρησε στην απελευθέρωση κομμουνιστών κρατουμένων, στην κατάργηση θεσμών αστυνόμευσης των πολιτικών απόψεων και στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Όμως, με τις περιορισμένες αλλαγές που πραγματοποίησε στην ηγεσία του στρατεύματος τον Απρίλιο του 1964, φάνηκε να αναγνωρίζει το προβάδισμα των Ανακτόρων στο νευραλγικό αυτό τομέα του κρατικού μηχανισμού.

Οι δημοτικές εκλογές της 5ης Ιουλίου θα επιβεβαιώσουν την εκλογική καθίζηση της ΕΡΕ και την άνοδο των δυνάμεων της ΕΚ και της ΕΔΑ. Όλο αυτό το διάστημα ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε να αντιμετωπίσει και πιέσεις από το εξωτερικό για τη λύση του Κυπριακού, ιδιαίτερα από την Ουάσιγκτον.

Στο εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου, η κόντρα Μητσοτάκη - Α. Παπανδρέου βάθυνε ακόμη περισσότερο, όταν στις αρχές Νοεμβρίου η εφημερίδα «Ελευθερία», που στην περίοδο του «Ανένδοτου» ήταν η πιο πιστή στον Γεώργιο Παπανδρέου και στην πολιτική του γραμμή, εξαπολύει μία άνευ προηγουμένου επίθεση στον πρωθυπουργό. Τον κατηγορεί ότι «διοικεί δικτατορικώς την Ένωσιν Κέντρου» και ότι «κατήργησε την κοινοβουλευτικήν ομάδα και το υπουργικόν συμβούλιον». Ο εκδότης της εφημερίδας, Πάνος Κόκκας, έχει στενούς δεσμούς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του να διαδεχτεί τον Παπανδρέου στην ηγεσία του κόμματος, ενώ του προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία η ραγδαία άνοδος και ακτινοβολία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ανδρέας Παπανδρέου - Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Το ανερχόμενο πολιτικό άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου ανησυχεί, όχι μόνο τον Μητσοτάκη και τη Δεξιά, αλλά και τους Αμερικανούς, που βλέπουν ότι αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία τους στην Ελλάδα. Στις 15 Νοεμβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου υποβάλλει την παραίτησή του από την κυβέρνηση, λόγω διαφωνιών με τον πατέρα του, αλλά και των κατηγοριών μερίδας του Τύπου για χαριστικές αναθέσεις μελετών δημοσίων έργων. Στις εναντίον του επιθέσεις πρωτοστατεί η εφημερίδα «Ημέρα» του Τζώρτζη Αθανασιάδη και «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα, που διατηρεί φιλικούς δεσμούς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Οι βαθιές αντιθέσεις στους κόλπους της Ένωσης Κέντρου εκδηλώνονται για μία ακόμη φορά τον Ιανουάριο του 1966, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει να αντιμετωπίσει νέα ανταρσία από βουλευτές του κόμματος του, που θα λήξει σύντομα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου περνά στην αντεπίθεση και στις 23 Φεβρουαρίου 1965 αποκαλύπτει στη Βουλή το σχέδιο εκτροπής από την ομαλότητα με την επωνυμία «Περικλής».

Η Δεξιά δεν αφήνει την πρόκληση να πάει χαμένη και στα μέσα Μαΐου μέσω φιλικών της εφημερίδων ξεσκεπάζει μία οργάνωση στους κόλπους του στρατεύματος με την επωνυμία ΑΣΠΙΔΑ και αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Την ίδια περίοδο, ένας αντισυνταγματάρχης σε μονάδα πυροβολικού στον Έβρο, ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας), καταγγέλλει κομμουνιστική συνωμοσία στη μονάδα του. Η εφημερίδα «Ελευθερία» εξακολουθεί να πρωτοστατεί στις επιθέσεις κατά του Γεωργίου Παπανδρέου και ο αντιπολιτευόμενος Τύπος κάνει λόγο για ακυβερνησία.

Εν τω μεταξύ, από τον Απρίλιο του 1965 ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει επανέλθει στην κυβέρνηση του πατέρα του μετά βαίων και κλάδων, ως αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού. Όλο αυτό το διάστημα που ήταν εκτός της κυβέρνησης φρόντισε να οικοδομήσει το ηγετικό του προφίλ, με περιοδείες σε όλη τη χώρα και να αναδειχθεί ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της αριστερής πτέρυγας της Ενώσεως Κέντρου.

Ιουλιανά - Αποστασία

Η πρώτη Κυβέρνηση «Αποστατών», του Ιωάννη Αθανασιάδη - Νόβα

Η πρώτη Κυβέρνηση «Αποστατών», του Ιωάννη Αθανασιάδη - Νόβα

Από την πρώτη ημέρα του Ιουλίου του 1965 η χώρα θα εισέλθει στον αστερισμό της πιο μεγάλης πολιτικής και θεσμικής κρίσης στη μετεμφυλιοπολεμική της ιστορία. Το έναυσμα θα δώσει ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, που θα ζητήσει την παραίτηση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, Πέτρου Γαρουφαλιά, προκειμένου να αναλάβει ο ίδιος το κρίσιμο αυτό υπουργείο. Ο εκλεκτός τού Παλατιού αρνείται και δηλώνει απροκάλυπτα ότι θα το πράξει μόνο αν του το ζητήσει ο βασιλιάς! Ως αιτιολογία προβάλλει ότι ο Παπανδρέου δεν πρέπει να αναλάβει το Υπουργείο, επειδή εκκρεμεί η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, στην οποία είναι μπλεγμένος ο γιος του, Ανδρέας.

Ο 25χρονος βασιλιάς Κωνσταντίνος, που βρίσκεται στην Κέρκυρα, αναμένοντας τη γέννηση του πρώτου του παιδιού (της πριγκίπισσας Αλεξίας), αρνείται να υπογράψει το διάταγμα αντικατατάστασης του Γαρουφαλιά. Οι δύο άνδρες είχαν να συναντηθούν από τις 5 Μαρτίου 1965 και η σχέση τους δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Στις 7 Ιουλίου ο Κωνσταντίνος αποστέλλει επιστολή προς τον πρωθυπουργό και τον κατηγορεί ότι «ενισχύει και υποθάλπει […] συνωμοσία μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος και την επιβολήν δικτατορίας ελεεινής μορφής...». Ο πρωθυπουργός τού απαντά δύο ημέρες αργότερα με επιστολή και του τονίζει: «Εις την λαοπρόβλητον κυβέρνησιν ανήκει η πλήρης εξουσία εις όλους τους τομείς του κράτους. Δεν αποτελεί το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης στεγανόν διαμέρισμα εξαιρούμενον της εξουσίας της κυβερνήσεως».

Ο Π. Γαρουφαλιάς με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο

Ο Γεώργιος Παπανδρέου θα λάβει τη δεύτερη επιστολή του βασιλιά στις 10 Ιουλίου, όταν βρίσκεται στην Κέρκυρα για να συγχαρεί τον Κωνσταντίνο για τη νεογέννητη κόρη του Αλεξία. Ο ανώτατος άρχοντας του επισημαίνει ότι «επιδιώκει τη δημιουργία συνταγματικού θέματος εκ του μη όντος» και επιμένει στην απόφασή του να μην υπογράψει το διάταγμα αντικατάστασης του Γαρουφαλιά. Την επομένη, οι δύο άνδρες θα συναντηθούν στην Κέρκυρα για πρώτη φορά μετά τις 5 Μαρτίου και από τις δηλώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου διαφαίνεται ότι η κρίση στις σχέσεις τους τείνει να ξεπεραστεί.

Στις 12 Ιουλίου ο Παπανδρέου συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο και όλοι οι παριστάμενοι συμφωνούν ότι ο Γαρουφαλιάς που είναι απών, θα πρέπει να διαγραφεί από το κόμμα. Την επομένη ο Γαρουφαλιάς διαγράφεται από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου, αλλά αρνείται και πάλι να εγκαταλείψει το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης.

Το βράδι της 14ης Ιουλίου παραδίδεται στον ΓεώργιοΠαπανδρέου η τρίτη βασιλική επιστολή, με την οποία του επισημαίνεται να μην επιμείνει στην παραίτησή του Γαρουφαλιά. Ηγετικά στελέχη της Ένωσης Κέντρου (Μητσοτάκης, Τσιριμώκος, Αλλαμανής, Μπακατσέλος κ.ά.) ανεβαίνουν στο Καστρί και του ζητούν να μην σπρώξει τα πράγματα στο δρόμο της ρήξης με το στέμμα. Ο ίδιος θα απαντήσει στον βασιλιά με δεύτερη επιστολή, επισημαίνοντάς του ότι δεν μπορεί να είναι «πρωθυπουργός υπό απαγόρευση», προαναγγέλλοντας κατά κάποιο τρόπο την παραίτησή του.

Την επομένη βασιλιάς και πρωθυπουργός θα συναντηθούν στα ανάκτορα. Θα ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος, όπως θα αποτυπωθεί στις εφημερίδες της εποχής:

Παπανδρέου: «Μεγαλειότατε αύριον θα σας υποβάλλω εγγράφως την παραίτησίν μου.»
Κωνσταντίνος: «Άκουσα τα περί παραιτήσεώς σας και τα λαμβάνω υπ’ όψιν μου.»
Παπανδρέου: «Αντιλαμβάνομαι τον λόγον δια τον οποίον επείγεσθε δια την παραίτησιν.»
Βασιλιάς: «Είναι δεδομένη η παραίτησις».
Παπανδρέου: «Καταλαβαίνω τις έχετε κατά νουν, Μεγαλειότατε.»

Ο Κωνσταντίνος αρκέστηκε στην προφορική παραίτηση του Παπανδρέου και δεν περίμενε να του υποβληθεί εγγράφως. Λίγες ώρες αργότερα ορκίστηκε ενώπιόν του το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησης των «Αποστατών», όπως ονομάστηκαν, υπό τον πρόεδρο της Βουλής, Ιωάννη Αθανασιάδη - Νόβα (Πρώτη Κυβέρνηση των «Αποστατών»).

Την επομένη χιλιάδες Αθηναίοι κατέβηκαν στους δρόμους για διαμαρτυρηθούν για το «βασιλικό πραξικόπημα». Συγκρούστηκαν με την αστυνομία, η οποία τους αντιμετώπισε με γκλομπς και δακρυγόνα. Στις 19 Ιουλίου θα γίνει η πιο εντυπωσιακή διαδήλωση υπέρ της Δημοκρατίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, επικεφαλής μιας πομπής από 200 και πλέον αυτοκίνητα, στολισμένα με σήματα της Ένωσης Κέντρου, φοινικόκλαδα και φωτογραφίες, κατέβηκε από το Καστρί προς την Αθήνα εν μέσω του παραληρούντος πλήθους. Στο συλλαλητήριο της 21ης Ιουλίου, που μετέβαλε το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε διαδηλωτές και την Αστυνομία, θα χάσει τη ζωή του ο 22χρονος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας, στέλεχος της Αριστεράς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Νόβα, βαλλόμενη πανταχόθεν, δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και θα υποβάλλει την παραίτησή της στις 5 Αυγούστου. Τα δύο μεγάλα κόμματα ΕΚ και ΕΡΕ ζητούν από τον βασιλιά εκλογές, αλλά αυτός δίνει διερευνητική εντολή στο ηγετικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος θα την καταθέσει λίγες ημέρες αργότερα.

O Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Ηλίας Τσιριμώκος με τον βασιλιά Κωνσταντίνο.

Στις 18 Αυγούστου ο Κωνσταντίνος δίνει εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον παλαίμαχο σοσιαλιστή Ηλία Τσιριμώκο, στέλεχος της ΕΚ και δεινό επικριτή της πρώτης κυβέρνησης των «Αποστατών». Προς γενική έκπληξη, ο Τσιριμώκος αποδέχεται την εντολή και σχηματίζει τη δεύτερη κυβέρνηση των «Αποστατών» στις 20 Αυγούστου, η οποία θα έχει την τύχη της κυβέρνησης Νόβα, αφού δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στις 28 Αυγούστου.

Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων, Γεώργιος Παπανδρέου και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, προτείνουν στον βασιλιά τη διενέργεια εκλογών, αλλά αυτός αναθέτει στον Στέφανο Στεφανόπουλο την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αυτός σχηματίζει την τρίτη κυβέρνηση των Αποστατών, η οποία θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στις 17 Σεπτεμβρίου 1965. Η περίοδος της «Αποστασίας» θα λήξει τυπικά με την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου στις 22 Δεκεμβρίου 1966 και την άνοδο στην εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης του τραπεζίτη Ιωάννη Παρασκευόπουλου, που έχει εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 28 Μαΐου 1967...

Πέτρος Γαρουφαλιάς
1901 – 1984

Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς με τον βασιλιά Κωνσταντίνο

Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς με τον βασιλιά Κωνσταντίνο

Έλληνας πολιτικός, με κομβικό ρόλο στα «Ιουλιανά» του 1965 και την επακολουθήσασα «Αποστασία».

Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς γεννήθηκε το 1901 στην Άρτα και καταγόταν από μεγάλη πολιτική οικογένεια της περιοχής. Ο πατέρας του, Ευάγγελος Γαρουφαλιάς (1866-1935), είχε εκλεγεί επανειλημμένα βουλευτής και είχε διατελέσει δήμαρχος Άρτας, ενώ ο παππούς του, Πέτρος Γαρουφαλιάς (1836-1902), πολιτευόταν με την παράταξη του Χαρίλαου Τρικούπη. Ο νεαρός Γαρουφαλιάς σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οικονομικά στα Πανεπιστήμια Παρισίων και Βερολίνου.

Στην πολιτική εισήλθε το 1927 ως γενικός γραμματέας του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας επί κυβερνήσεως Αλέξανδρου Ζαΐμη. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Αγροτικό Κόμμα στην περιφέρεια Άρτας - Πρέβεζας το 1932 και επανεξελέγη με ανεξάρτητο αγροτικό συνδυασμό το 1933, με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1936, με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου το 1946 και το 1950, ως ανεξάρτητος το 1958 και με την Ένωση Κέντρου το 1961, το 1963 και το 1964.

Στην Κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή και επέστρεψε ως Υφυπουργός Τύπου και Διαφωτίσεως στην κυβέρνηση της Απελευθέρωσης του Γεωργίου Παπανδρέου (23 Οκτωβρίου 1944 - 3 Ιανουαρίου 1945). Το 1950 διετέλεσε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως (15 Απριλίου - 5 Ιουλίου) και Εσωτερικών (5 Ιουλίου - 21 Αυγούστου) στην κυβέρνηση του Νικόλαου Πλαστήρα. Το 1951 ανέλαβε υφυπουργός Συντονισμού (22 Μαΐου - 4 Ιουλίου) στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου. Το 1951 πήρε μέρος σε αποστολή για τη σύναψη της πρώτης μεταπολεμικής εμπορικής σύμβασης με τη Γερμανία (Δυτική τότε) και το 1956 συμμετείχε σε ειδική αποστολή με τον βαθμό του πρεσβευτή στη Σοβιετική Ένωση, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 1964 ορκίστηκε υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε μία κίνηση συμβιβασμού του πρωθυπουργού με το Παλάτι. Στις αρχές Ιουλίου του 1965 ο Γαρουφαλιάς αρνήθηκε να παραιτηθεί, όπως του ζήτησε ο πρωθυπουργός, προκειμένου να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο, με αποτέλεσμα να προκληθεί πολιτική κρίση, που οδήγησε στον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου («Ιουλιανά» και «Αποστασία»).

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φέρεται να συμμετείχε στην οικονομική ενίσχυση του Κινήματος του Ναυτικού τον Μάιο του 1973. Μετά την κατάρρευση της χούντας (23 Ιουλίου 1974) συμμετείχε στην πρώτη σύσκεψη των πολιτικών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Φαίδωνα Γκιζίκη, ο οποίος είχε αρνηθεί νωρίτερα να τον διορίσει πρωθυπουργό, όπως του ζητούσαν οι αρχηγοί των επιτελείων.

Το επόμενο διάστημα ίδρυσε πολιτικό κόμμα με την επωνυμία «Εθνική Δημοκρατική Ένωσις» (ΕΔΕ), με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Συγκέντρωσε κατά βάση βασιλικές και χουντικές ψήφους, λαμβάνοντας ποσοστό 1,08%, χωρίς να κατορθώσει να κερδίσει ούτε μία έδρα.

Το συγγραφικό έργο του Πέτρου Γαρουφαλιά περιλαμβάνει έργα ιστορικοπολιτικού περιεχομένου: «Σοσιαλισμός και επιστήμη στην Ελλάδα» (1945), «Πύρρος, βασιλεύς της Ηπείρου» (1946), «Ολυμπιάς: Πριγκήπισσα των Μολοσσών, βασίλισσα της Μακεδονίας», «Ελλάς και Κύπρος» (1980) και «Ο ΑΣΠΙΔΑ και η πολιτική κρίσις του Ιουλίου του 1965» (1981).

Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς πέθανε στην Αθήνα στις 17 Σεπτεμβρίου 1984. Ήταν νυμφευμένος με τη Μαριάνθη, χήρα του Ιωάννη Φιξ, ιδιοκτήτη της ομώνυμης ζυθοποιίας.

1996
Σπίρο Άγκνιου, (Σπυρίδων Θεόδωρος Αναγνωστόπουλος), ελληνοαμερικανός πολιτικός, που διετέλεσε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κατά το διάστημα 1969-1973, επί προεδρίας Νίξον. (Γεν. 9/11/1918)

Σπίρο Άγκνιου
1918 – 1996

Ελληνικής καταγωγής αμερικανός πολιτικός. Διατέλεσε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ υπό τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1973) και Κυβερνήτης της Πολιτείας του Μέριλαντ (1967-1969). Έμεινε στην ιστορία ως μοναδικός αντιπρόεδρος των ΗΠΑ που δεν ολοκλήρωσε τη θητεία του, επειδή αναγκάστηκε να παραιτηθεί, λόγω σκανδάλων.

Γεννήθηκε ως Σπυρίδων Αναγνωστόπουλος στο Τόσον του Μέριλαντ στις 9 Νοεμβρίου 1918. Ο πατέρας του Θεόδωρος καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας και είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1897. Διατηρούσε φαγάδικο στο Τόσον και ήταν γνωστός στην ευρύτερη περιοχή της Βαλτιμόρης για το νόστιμο κοτοσουβλάκι του και τη γευστική σπανακόπιτά του.

Ο νεαρός Σπίρο, μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γράφτηκε το 1937 στο ονομαστό πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς. Ξεκίνησε σπουδές Χημείας, αλλά στο τρίο έτος αναγκάστηκε να τις διακόψει, επειδή κλήθηκε στα όπλα. Υπηρέτησε στη Γερμανία και τη Γαλλία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και παρασημοφορήθηκε. Λίγες μέρες προτού αναχωρήσει για την Ευρώπη (27 Μαΐου 1942) ήλθε εις γάμου κοινωνία με την Έλινορ Τζούντφιντ, η οποία εργαζόταν σε ασφαλιστική εταιρεία. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Πάμελα, τον Τζέιμς, τη Σούζαν και την Κίμπερλυ.

Μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο άλλαξε γνωστική κατεύθυνση και από τη Χημεία βρέθηκε να σπουδάζει Νομικά. Το πρωί εργαζόταν ως ασφαλιστής και το βράδυ παρακολουθούσε τα μαθήματά του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βαλτιμόρης. Το 1947 αποφοίτησε και δύο χρόνια αργότερα άρχισε να δικηγορεί.

Στην πολιτική αναμίχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50. Εξελέγη σε διάφορες αιρετές θέσεις της κομητείας της Βαλτιμόρης με τη σημαία του Δημοκρατικού Κόμματος. Όταν απέτυχε να εκλεγεί δικαστής άλλαξε στρατόπεδο και προσχώρησε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, επειδή θεώρησε ότι υπονομεύτηκε από την παράταξή του.

Το 1966 αποφάσισε να διεκδικήσει τη θέση του κυβερνήτη του Μέριλαντ. Δύσκολο εγχείρημα, καθότι η πολιτεία αυτή, που περιβάλλει την πρωτεύουσα των ΗΠΑ Ουάσιγκτον, αποτελεί κάστρο των Δημοκρατικών. Με μία μετριοπαθή και συναινετική ατζέντα και εκμεταλλευόμενος τη θητεία του στο Δημοκρατικό Κόμμα, ο Σπίρο Άγκνιου κατόρθωσε να εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα του Μέριλαντ, προς γενική έκπληξη όλων.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του κινήθηκε σε προοδευτική κατεύθυνση, έξω από τις νόρμες του κόμματός του. Ψήφισε νόμο για την ισότητα λευκών και μαύρων, καθιέρωσε τον θεσμό της προοδευτικής φορολογίας ανάλογα με την κλίμακα εισοδήματος και πήρε αυστηρά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ακόμη, κατάργησε τον ξεπερασμένο νόμο της πολιτείας που είχε εισαχθεί πριν από 306 χρόνια και απαγόρευε τον γάμο μεταξύ μαύρων και λευκών. Όμως, μετά τις φυλετικές ταραχές του 1968 έχασε την υποστήριξη των μαύρων και των φιλελεύθερων στοιχείων, επειδή ενέτεινε την αστυνόμευση και περιέκοψε δαπάνες για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Η επιτυχία του Άγκνιου σε μια «δημοκρατική πολιτεία» προσέλκυσε το ενδιαφέρον των επιτελών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που αναζητούσαν έναν υποψήφιο με φιλελεύθερα χαρακτηριστικά για τη θέση του αντιπροέδρου στις προεδρικές εκλογές του 1968. Το ρεπουμπλικανικό δίδυμο των Νίξον - Άγκνιου επικράτησε στο νήμα των δημοκρατικών Χάμφρεϊ και Μάσκι, σε μια σκληρή αναμέτρηση με φόντο τον Πόλεμο του Βιετνάμ. Έτσι, ο Σπίρο Άγκνιου εξελέγη στο υψηλότερο πολιτικό πόστο που έχει αναδειχθεί ποτέ ελληνοαμερικανός, αλλά και πολίτης του Μέριλαντ.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο άγνωστος στο αμερικανικό κοινό Άγκνιου έγινε γνωστός για τις επιθέσεις του κατά των ριζοσπαστών αμφισβητιών, ενώ στο στόχαστρό του μπήκαν και τα Μ.Μ.Ε, τα οποία κατηγορούσε για την έλλειψη αντικειμενικότητας στην κάλυψη της κυβερνητική πολιτικής. Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική, υποστήριξε θερμά τη Χούντα των Αθηνών, ευθυγραμμιζόμενος με την επίσημη γραμμή των ΗΠΑ. Επισκέφθηκε, μάλιστα, για πρώτη φορά την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1971 και τη γενέτειρα του πατέρα του Γαργαλιάνους, γεγονός που το εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου.

Παρά τις διαφωνίες του με τον Νίξον και την εχθρότητα μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού των Ρεπουμπλικανών, ο Άγκνιου παρέμεινε και για δεύτερη τετραετία στην αντιπροεδρία μετά τη σαρωτική νίκη του Ρίτσαρντ Νίξον στις εκλογές του 1972. Όμως, το κορυφαίο πολιτειακό δίδυμο εκείνης της εποχής στις ΗΠΑ δεν θα ολοκληρώσει τη θητεία του και θα αποχωρήσει ατιμασμένο από την πολιτική.

Στις 10 Οκτωβρίου 1973 ο Σπίρο Άγκνιου θα αναγκασθεί να υποβάλει την παραίτησή του, εξαιτίας σκανδάλων που βγήκαν από το ντουλάπι και αφορούσαν στην εποχή που ήταν κυβερνήτης του Μέριλαντ. Συγκεκριμένα, κατηγορήθηκε για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, επειδή είχε απαιτήσει μίζες από επιχειρηματίες του κατασκευαστικού τομέα για να προωθήσει έργα τους. Αρνήθηκε να προσέλθει στο δικαστήριο και γι' αυτό του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης με αναστολή και πρόστιμο 10.000 δολαρίων.

Ένα χρόνο μετά τον ακολούθησε και ο πρόεδρος Νίξον, ο οποίος υπέβαλε την παραίτησή του, εξαιτίας του σκανδάλου «Γουότεργκεϊτ». Ο Άγκνιου κατηγόρησε τον Νίξον ότι επίτηδες ανέσυρε στην επιφάνεια μια αμφιλεγόμενη υπόθεσή του, προκειμένου να στρέψει το ενδιαφέρον του Τύπου από τις δικές του περιπέτειες με το σκάνδαλο παρακολούθησης των γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι σχέσεις των δύο πρώην συνεργατών διερράγησαν οριστικά και δεν ξαναμίλησαν ποτέ.

Ο πάγος μεταξύ των δύο οικογενειών έσπασε το 1994, όταν ο Άγκνιου παρέστη στην κηδεία του Ρίτσαρντ Νίξον, μετά από πρόσκληση της οικογένειας του θανόντος προέδρου. Ο Σπίρο Άγκνιου έφυγε από τη ζωή με την σειρά του δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 17 Σεπτεμβρίου 1996, λίγες μόνο μέρες μετά τη διάγνωση των γιατρών ότι πάσχει από λευχαιμία.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου