Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 16 Σεπ 2018
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:06 – Δύση Ήλιου: 19:32
  • Διεθνής Ημέρα για τη Διατήρηση της Στιβάδας του Όζοντος
  • Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας
  • Παγκόσμια Εβδομάδα Ιδιοπαθούς Πνευμονικής Ίνωσης
  • Γιορτάζουν:  Ευφημία, Λουντμίλα

Σαν Σήμερα...

Διεθνής Ημέρα για τη Διατήρηση της Στιβάδας του Όζοντος

Κάθε χρόνο στις 16 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα για τη Διατήρηση του Στρώματος του Οζοντος, σε ανάμνηση της 16ης Σεπτεμβρίου του 1987, όταν αντιπρόσωποι από 24 χώρες υπέγραφαν το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, δεσμευόμενοι να περιορίσουν εκείνες τις χημικές ουσίες που καταστρέφουν το ζωτικό για τον άνθρωπο στρώμα του όζοντος. Σήμερα, οι χώρες που έχουν υπογράψει τη συνθήκη ανέρχονται σε 198.

Το στρώμα του όζοντος ενεργεί σαν μια γιγαντιαία ομπρέλα πάνω από τη Γη και προστατεύει τον άνθρωπο από τις βλαβερές συνέπειες της υπεριώδους ακτινοβολίας του ήλιου, που προκαλεί εγκαύματα, καρκίνο του δέρματος και καταράκτη. Όταν το στρώμα του όζοντος αδυνατίζει, όπως η λεγόμενη «Τρύπα του όζοντος» πάνω από την Ανταρκτική, οι υπεριώδεις ακτίνες φθάνουν στην επιφάνεια της Γης, απειλώντας τον άνθρωπο και το περιβάλλον - τα ζώα και τα φυτά. Μείωση κατά 1% της στοιβάδας του όζοντος οδηγεί σε αύξηση κατά 2% των καρκίνων του δέρματος και του καταρράκτη.

Η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ επισημαίνει τις προόδους που έχει επιτελέσει η διεθνής κοινότητα στον  περιορισμό των χημικών ουσιών που καταστρέφουν το στρώμα του όζοντος, κυρίως των χλωροφθοροανθράκων, οι οποίοι από το 1950 κατέκτησαν την αγορά ως προωθητικά αέρια, διογκωτικά, για διάφορα πλαστικά, σε συστήματα ψύξης και κλιματισμού (Freon) και ως διαλύτες.

Τα τελευταία 20 χρόνια έχουν διατεθεί, μέσω των προγραμμάτων του ΟΗΕ, κοντά στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε 130 αναπτυσσόμενες χώρες για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μείωση των επιβλαβών χλωροφθοροανθράκων ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια τόνους όλα αυτά τα χρόνια.

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1835
Ο άγγλος φυσιοδίφης Τσαρλς Ντάργουιν (γνωστός στην Ελλάδα ως Κάρολος Δαρβίνος) φτάνει στα νησιά Γκαλάπαγκος, μία συστάδα νησιών στα δυτικά της Νότιας Αμερικής. Στις πέντε εβδομάδες της παραμονής του θα κάνει παρατηρήσεις στο πλούσιο ζωικό βασίλειο των νησιών, που θα του δώσουν μετέπειτα την αφορμή να διατυπώσει τη θεωρία του περί της φυσικής επιλογής των έμβιων όντων.

Κάρολος Δαρβίνος
1809 – 1882

Άγγλος φυσιοδίφης, που επέφερε επαναστατικές αλλαγές στην ανθρώπινη γνώση με τη θεωρία του για τη βιολογική εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής.

Ο Κάρολος Δαρβίνος, όπως είναι γνωστός στην Ελλάδα ο Τσαρλς Ρόμπερτ Ντάργουιν (Charles Robert Darwin), γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809 στο Σρούσμπερι της Δυτικής Αγγλίας. Ήταν γιος του γιατρού Ρόμπερτ Ντάργουιν και της Σουζάνας Γουέτζγουντ, κόρης του περίφημου αγγειοπλάστη Τζοσάια Γουέτζγουντ.

Η διανοητική ανάπτυξη του μικρού Κάρολου υπήρξε αργή. Στο σχολείο ήταν μέτριος μαθητής, ενώ στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου τον έστειλαν το 1825 για να σπουδάσει γιατρός, απέτυχε. Η περιγραφή των ασθενειών τού προκαλούσε ρίγος, όπως έλεγε, ενώ οι εγχειρίσεις χωρίς αναισθησία έθιγαν την ευαισθησία του.

Δύο χρόνια αργότερα άρχισε να σπουδάζει θεολογία στο Κέιμπριτζ για να γίνει παπάς. Λίγο μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, του έγινε μία πρόσκληση να συνοδεύσει μία εξερευνητική αποστολή, με στόχο να καταγράψει τα ζωικά είδη στα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου και στη Γη του Πυρός. Για κάθε μέρα από το 1832 έως το 1836 κρατούσε ειδικό ημερολόγιο και μετά το τέλος του ταξιδιού, άρχισε τις συγκριτικές μελέτες. Από το 1839 έως το 1846 πραγματοποίησε γεωλογικές παρατηρήσεις στις Άνδεις της Χιλής και βιολογικές παρατηρήσεις στα νησιά Γκαλάπαγκος.

Το 1859 δημοσίευσε τα πορίσματά του στο βιβλίο «Η προέλευση των ειδών», υποστηρίζοντας ότι τα είδη του ζωικού βασιλείου δεν παραμένουν αμετάβλητα, όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, αλλά έχουν κοινή καταγωγή και μέσω της φυσικής επιλογής εξελίσσονται με την πάροδο των χιλιετιών.

Η θέση αυτή δημιούργησε έντονες αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο από την επιστημονική κοινότητα, αλλά και από την Εκκλησία, που πιστεύει ότι η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της Θείας Χάριτος. Ο Δαρβίνος χαρακτηρίστηκε άθεος και χλευάστηκε ως απόγονος πιθήκων, ενώ κάποιοι από τους υποστηρικτές του σύρθηκαν στα δικαστήρια (Δίκη των Πιθήκων). Σήμερα, πάνω από ένα αιώνα μετά το θάνατό του, η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχτεί τη θεωρία του, η οποία επαληθεύτηκε στο μεταξύ μέσα από πλήθος παρατηρήσεων και νεότερων ανακαλύψεων.

Στην προσωπική του ζωή, ο Δαρβίνος ήταν παντρεμένος με την πρώτη του εξαδέλφη Έμα Γουέτζγουντ (1808-1896), με την οποία απέκτησε 10 παιδιά.

Ο Κάρολος Δαρβίνος πέθανε στις 19 Απριλίου 1882 στο Λονδίνο, σε ηλικία 73 ετών. 

Σχετικά

Ο Καρλ Μαρξ τού ζήτησε την άδεια να του αφιερώσει την αγγλική έκδοση του μείζονος έργου του «Κεφάλαιο», ο Δαρβίνος όμως αρνήθηκε, διότι δεν ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με επιθέσεις κατά της θρησκείας. Πάντως, ήταν εκ πεποιθήσεως αγνωστικιστής.

1934
Ο Ντόναλντ Ντακ, η διάσημη πάπια της Ντίσνεϊ, εμφανίζεται για πρώτη φορά και σε κόμικ-στριπ εφημερίδας.
1941
  Διαταγή του Αρχηγείου της Βέρμαχτ (OKW) αναφέρει ότι για κάθε φόνο γερμανού στρατιώτη στα κατεχόμενα εδάφη, να εκτελούνται 50 ή 100 ντόπιοι, κατά προτίμηση κομμουνιστές.
1967
Ο Σπυρίδων Μαρινάτος ανακαλύπτει σημαντικό προϊστορικό οικισμό στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης.
1981
Η κυβέρνηση Ράλλη προκηρύσσει βουλευτικές εκλογές και ευρωεκλογές για τις 18 Οκτωβρίου. Ακολουθούν η προσχώρηση του Γεώργιου Μαύρου και του Μανώλη Γλέζου στο ΠΑΣΟΚ, ενώ το ΚΟΔΗΣΟ του Ιωάννη Πεσμαζόγλου συνεργάζεται με το Κόμμα Αγροτών - Εργαζομένων (ΚΑΕ). Παράλληλα, εμφανίζεται το Κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, ενώ αυτόνομα αποφασίζουν να κατέλθουν στις εκλογές το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού και η ΕΔΗΚ.

Γεώργιος Ράλλης
1918 – 2006

Πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

Ήταν απόγονος πολιτικής οικογένειας με σημαντική παρουσία στη νεοελληνική πολιτική ιστορία. Ο πατέρας του, Ιωάννης Ράλλης, διετέλεσε πρωθυπουργός το 1943, όπως και ο παππούς του, Δημήτριος Ράλλης, ο οποίος υπήρξε συνολικά 6 φορές πρωθυπουργός της χώρας, με πρώτη θητεία το 1893. Η μητέρα του, Ζαΐρα, ήταν κόρη του Γεωργίου Θεοτόκη και αδελφή του Ιωάννη Θεοτόκη, που υπήρξαν επίσης πρωθυπουργοί της χώρας στα 1903 και 1950 αντίστοιχα.

Ο Γεώργιος Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Δεκεμβρίου 1918. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες (1939), στρατεύθηκε και υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή, γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε εκ νέου. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ήπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948.

Στην πολιτική, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1950, οπότε εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο.

Στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1955 υπήρξε μέλος της πρώτης του κυβέρνησης ως υπουργός Προεδρίας, ενώ το 1956 συνέπραξε στην ίδρυση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ). Την περίοδο 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών και στη συνέχεια (1961-1963) υπουργός Εσωτερικών.

Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της Χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών, αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Όταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα, ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού «Πολιτικά θέματα».

Έλαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα.

Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το Υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο 1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαΐου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ, οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης, ήταν ο πρώτος έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ένωση.

Στις 8 Μαΐου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος, για να τον διαδεχθεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ.

Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Έπειτα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Από το Μάρτιο του 1993, διαφωνώντας με τον χειρισμό του Μακεδονικού, παραιτήθηκε από βουλευτής.

Ο Γεώργιος Ράλλης τιμήθηκε με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής, το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία πρωθυπουργούς, καθώς και τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας.

Πλούσιο ήταν και το συγγραφικό του έργο. Έγραψε συνολικά 14 βιβλία:

  • «Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου» (1947)
  • «Δύο δρόμοι» (1958)
  • «Η αλήθεια για τους έλληνες πολιτικούς» (1971)
  • «Η τεχνική της βίας» (1972)
  • «Άρθρα, λόγοι, συνεντεύξεις», 1977 σε δύο τόμους
  • «Ώρες ευθύνης» (1983)
  • «Χωρίς προκατάληψη για το παρόν και το μέλλον» (1983)
  • «Γεώργιος Θεοτόκης» (1986)
  • «Griechenland und Balkanpolitik, munchen» (1988) ανάτυπο
  • «Πολιτικές εκμυστηρεύσεις» (1990)
  • «Κοιτάζοντας πίσω» (1993)
  • «Εις ώτα μη ακουόντων» (1995)
  • «Τάδε έφη» (1997)
  • «Το ημερολόγιό μου, τον καιρό της δικτατορίας» (1997)

Πέθανε, πλήρης ημερών, σε ηλικία 88 ετών, στις 15 Μαρτίου 2006.

Σπυρίδων Μαρκεζίνης
1909 – 2000

Έλληνας νομικός, πολιτικός της συντηρητικής παράταξης και συγγραφέας. Ως υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου (19 Νοεμβρίου 1952 - 3 Απριλίου 1954) έθεσε τις βάσεις για τη μεταπολεμική οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας, ενώ διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας για μικρό χρονικό διάστημα (8 Οκτωβρίου - 25 Νοεμβρίου 1973), κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Από το συγγραφικό του έργο ξεχωρίζει η πολύτομη «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος».

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Απριλίου 1909. Καταγόταν από πολιτική οικογένεια ενετικής καταγωγής, η οποία εγκαταστάθηκε στη Σαντορίνη από την Κεφαλλονιά τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα. Πατέρας του ήταν ο νομικός και πολιτικός Βασίλειος Μαρκεζίνης (Σαντορίνη 1862 - Αθήνα 1942) και μητέρα του η Φλώρα Καρά.

Σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1930 διορίσθηκε δικηγόρος Αθηνών. Διετέλεσε νομικός σύμβουλος μεγάλων επιχειρήσεων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ενώ από 1936 ανέλαβε νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Β’, μέχρι το 1946, οπότε αποφάσισε να αναμιχθεί στην πολιτική.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής παρέμεινε στην Ελλάδα, αλλά δεν φαίνεται να ανέπτυξε ιδιαίτερη αντιστασιακή δράση. Συμμετείχε, πάντως, ως αρμόδιος για πολιτικά θέματα σε μια μυστική οργάνωση προσωπικοτήτων υπό την προεδρία του έκπτωτου αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου, που είχε επαφή με τον εξόριστο βασιλιά Γεώργιο Β’.

Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Κυκλάδων στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με το Λαϊκό Κόμμα. Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 ίδρυσε το «Νέον Κόμμα», στο οποίο προσχώρησαν 18 βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος και στην κρίση του Νοεμβρίου του 1948 στήριξε με ψήφο ανοχής την κυβέρνηση Σοφούλη. Στη νέα κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη, που προέκυψε στις 20 Ιανουαρίου 1949, ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, με αρμοδιότητα την υψηλή εποπτεία των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας, που στελέχωσε τα μέλη του κόμματός του Θάνο Καψάλη και Ελευθέριο Γονή αντίστοιχα.

Στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 το κόμμα του έλαβε το 2,5% των ψήφων και εξέλεξε ένα βουλευτή, όχι τον ίδιο, που απέτυχε λόγω της κατανομής των εδρών. Στις 30 Ιουλίου 1951 προσχώρησε με το «Νέον Κόμμα» στον «Ελληνικό Συναγερμό» του Αλέξανδρου Παπάγου και στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών. Μετά τις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952, κατά τις οποίες εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών, ανέλαβε στην πρώτη κυβέρνηση Παπάγου το υπουργείο τού Συντονισμού, έχοντας αποφασιστική ευθύνη στα υπουργεία του οικονομικού κύκλου (Οικονομικών, Εμπορίου, Βιομηχανίας, Εργασίας, Δημοσίων Έργων, Μεταφορών, Γεωργίας και Εμπορικής Ναυτιλίας).

Επί της υπουργίας του επιτεύχθηκε ο πρώτος πλεονασματικός προϋπολογισμός (1953-1954) μεταπολεμικά, καταργήθηκε το δελτίο άρτου, συγχωνεύθηκαν οι τράπεζες Εθνική και Αθηνών (απόφαση που θεωρήθηκε σκάνδαλο από την αντιπολίτευση) και υποτιμήθηκε η δραχμή έναντι του δολαρίου κατά 50% στις 9 Απριλίου 1953. Η υποτίμηση αυτή, η πιο επιτυχημένη στην ιστορία της χώρας, και η συνακόλουθη απελευθέρωση των εισαγωγών, έθεσαν τις βάσεις για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, παρά τις βραχυχρόνιες παρενέργειες που είχαν.

Το 1953 επισκέφθηκε επισήμως τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία και εξασφάλισε πιστώσεις για την ανάπτυξη της ΔΕΗ, τη δημιουργία διυλιστηρίου πετρελαίου και την επέκταση του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου έως την Κηφισιά. Η προγραμματισμένη, όμως, επέκτασή του μέχρι τη Ραφήνα και η κατασκευή Μετρό στην Αθήνα δεν προχώρησαν, λόγω της αποχώρησής του από την κυβέρνηση. Επί της υπουργίας του ψηφίστηκαν, μεταξύ άλλων, ο βασικός νόμος προσελκύσεως ξένων κεφαλαίων (ν.δ. 2687/53) που ισχύει με τροποποιήσεις μέχρι σήμερα, η οργάνωση στατιστικής υπηρεσίας και η πρώτη νομοθεσία περί ατομικής ενεργείας στην Ελλάδα.

Στις 3 Απριλίου 1954 διαφώνησε με τον στρατάρχη Παπάγο και παραιτήθηκε από την κυβέρνησή του. Τον Φεβρουάριο του 1955 ίδρυσε το «Κόμμα των Προοδευτικών», που ανήκε στο χώρο της εκσυγχρονιστικής Δεξιάς. Στο νέο κόμμα προσχώρησαν 30 βουλευτές του «Συναγερμού» και το κατέστησαν αξιωματική αντιπολίτευση. Στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956 συγκέντρωσε μόλις το 2,22% των ψήφων, χωρίς να εκλέξει βουλευτή.

Στις εκλογές της 11ης Μαΐου 1958 συνέπραξε με την Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωση (ΠΑΔΕ) και εξελέγη βουλευτής Αθηνών. Η ΠΑΔΕ ήταν συνασπισμός τεσσάρων κομμάτων, που συγκέντρωσε το 10,62% των ψήφων και εξέλεξε συνολικά 10 βουλευτές. Μέχρι και λίγες ημέρες πριν από την προκήρυξη των εκλογών βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με την ΕΔΑ για κοινή κάθοδο.

Τον Απρίλιο τού 1959 έγινε ο πρώτος έλληνας πολιτικός που επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση, ύστερα από προσωπική πρόσκληση του πρώτου αντιπροέδρου της χώρας Αναστάς Μικογιάν. Στις 26 Απριλίου συναντήθηκε με τον σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστόφ και συζήτησαν το όραμά του για την «απύραυλη Βαλκανική».

Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1961 συνεργάστηκε εκλογικά με την τότε νεοϊδρυθείσα Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών, όπως και 13 ακόμη μέλη του κόμματός του. Η συνεργασία των δύο πλευρών διακόπηκε μετεκλογικά, όταν ο Μαρκεζίνης αρνήθηκε να ακολουθήσει την Ένωση Κέντρου στον «ανένδοτο αγώνα» για την καταδίκη των «εκλογών βίας και νοθείας» του 1961.

Οι εκλογές της 19ης Οκτωβρίου 1963 περιόρισαν τους «Προοδευτικούς» σε 2 μόνο έδρες (ποσοστό ψήφων 3,75%). Στις τελευταίες προδικτατορικές εκλογές της 15ης Φεβρουαρίου 1964, στις οποίες θριάμβευσε η Ένωση Κέντρου, συνεργάστηκε με την ΕΡΕ και πέτυχε να εκλεγεί πρώτος βουλευτής Αθηνών. Επίσης, εκλέχθηκαν βουλευτές και άλλοι επτά υποψήφιοι των «Προοδευτικών».

Ο Μαρκεζίνης κατά την περίοδο της λεγόμενης «Αποστασίας» (15 Ιουλίου 1965 - 22 Δεκεμβρίου 1966 ) υποστήριξε την ανάγκη κυβέρνησης ευρύτατης ή ευρείας συνεργασίας. Έδωσε ψήφο ανοχής στην πρώτη κυβέρνηση των «αποστατών» του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα και καταψήφισε τη δεύτερη κυβέρνηση των «αποστατών» υπό τον Ηλία Τσιριμώκο. Όταν σχηματίστηκε η τρίτη κυβέρνηση «αποστατών» υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο δέχθηκε να τη στηρίξει.

Ο Μαρκεζίνης επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο στις 8 Οκτωβρίου 1973, όταν συμμετείχε στο «πείραμα» του δικτάτορα και Προέδρου της Δημοκρατίας, Γεωργίου Παπαδόπουλου, για σταδιακό εκδημοκρατισμό του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, αναλαμβάνοντας την πρωθυπουργία της χώρας. Ο ίδιος πίστευε ότι με το έργο του θα οδηγούσε την Ελλάδα και πάλι στη δημοκρατία, αλλά είναι κοινώς παραδεκτό ότι η πράξη του αυτή αμαύρωσε την πολιτική του διαδρομή. Η πρωθυπουργία του διάρκεσε μόλις 49 ημέρες και απομακρύνθηκε από τη θέση του στις 25 Νοεμβρίου, όταν ο Δημήτριος Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ασχολήθηκε με το συγγραφικό του έργο και το 1979 επανίδρυσε το «Κόμμα των Προοδευτικών», το οποίο τοποθετήθηκε ιδεολογικά δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Μετείχε στις εκλογές της 16ης Οκτωβρίου 1981, που έφεραν στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, αποσπώντας το 1,69% των ψήφων. Το κόμμα του εξέλεξε, όμως, ένα ευρωβουλευτή, τον Απόστολο Παπαγεωργίου, στις ευρωεκλογές, που έγιναν την ίδια ημέρα (1,96%). Η τελευταία παρουσία του Σπύρου Μαρκεζίνη και του «Κόμματος Προοδευτικών» στο πολιτικό σκηνικό καταγράφηκε στις ευρωεκλογές της 17ης Ιουνίου 1984, όταν απέσπασε το 0,17% των ψήφων.

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης πέθανε στην Αθήνα στις 4 Ιανουαρίου 2000, σε ηλικία 90 ετών. Ήταν νυμφευμένος με την Ιέτα Ξύδη και απέκτησε ένα γιο, τον σερ Βασίλειο Μαρκεζίνη (γ. 1944), νομικό με σπουδαία καριέρα σε πανεπιστήμια της Αγγλίας και των ΗΠΑ.

Συγγραφικό έργο

  • Το διαζύγιον (1931)
  • Ο Ανώτατος Άρχων εις τα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα (1935)
  • Ο Βασιλεύς εις το Ιδιωτικόν Δίκαιον (1936).
  • Ο Βασιλεύς ως Διεθνής Παραστάτης (1937)
  • Από τού Πολέμου εις την Ειρήνην (1949)
  • Πορεία προς τον λαόν (1955)
  • Ο Μακιαβέλλι και η εποχή μας (1959)
  • Η κρίσις του τρίτου μ.Χ. αιώνος και τα εξ αυτής συμπεράσματα
  • Πολιτική Ιστορία τής Νεωτέρας Ελλάδος
  • Αναμνήσεις (1927-1974)
1982
Σφαγές Παλαιστινίων από Λιβανέζους πολιτοφύλακες στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου. Ως ηθικός αυτουργός κατηγορείται ο στρατηγός και μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1877
Τζέικομπ Σικ, αμερικανός εφευρέτης της ηλεκτρικής ξυριστικής μηχανής και ιδρυτής της εταιρείας ειδών ανδρικής περιποίησης Schick. (Θαν. 3/7/1937)
1893
Άλμπερτ φον Σεντ-Γκιέργκι ντε Ναγκιράπολτ, ούγγρος γιατρός, που ανακάλυψε τη βιταμίνη C και βραβεύτηκε με Νόμπελ Ιατρικής το 1937. (Θαν. 22/10/1986)
1925
Ρίλεϊ Κινγκ, αμερικανός θρύλος του μπλουζ, γνωστότερος ως Μπι Μπι Κινγκ (B.B. King). (Θαν. 14/5/2015)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1736
Ντάνιελ Γκαμπριέλ Φαρενάιτ, γερμανολλανδός φυσικός, που δημιούργησε την ομώνυμη κλίμακα για τη μέτρηση της θερμοκρασίας. (Γεν. 24/5/1686)
1977
Μαρία Κάλλας, ελληνοαμερικάνα λυρική καλλιτέχνιδα. (Γεν. 2/12/1923)
1984
Λουί Ρεάρ, γάλλος μηχανικός, που σχεδίασε το πρώτο μπικίνι. (Γεν. 1897)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου