Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 05 Σεπ 2018
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:57 – Δύση Ήλιου: 19:50
  • Διεθνής Ημέρα Φιλανθρωπίας
  • Παγκόσμια Ημέρα Κάκωσης Νωτιαίου Μυελού
  • Γιορτάζουν:  Ελισάβετ, Ζαμπέτης, Ζαμπέτα, Ζαχαρίας, Ζαχαρούλα

Σαν Σήμερα...

 

Ηρώ Κωνσταντοπούλου 1927 – 1944 - Ελληνίδα ηρωίδα της Αντίστασης. (Γεν. 16/7/1927) 

«17 σφαίρες για έναν άγγελο: Η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου»

Άγαλμα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου στην πλατεία Τερψιθέας του Πειραιά

Άγαλμα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου στην πλατεία Τερψιθέας του Πειραιά

Ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς σε ηλικία 17 ετών.

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου του 1927, από ευκατάστατους γονείς καταγόμενους από τη Σπάρτη.

Μαθήτρια ακόμη του Γυμνασίου οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά των δυνάμεων Κατοχής. Στις αρχές Ιουλίου του 1944, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και τη συνέβαλαν, αφού πρώτα τη βασάνισαν. Οι γονείς της, χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες τους, κατόρθωσαν να την απελευθερώσουν. Αλλά μόνο προσωρινά...

Τα Ες-Ες τη συνέλαβαν για δεύτερη φορά στις 31 Ιουλίου, ύστερα από ένα σαμποτάζ σε τρένο που μετέφερε πυρομαχικά για λογαριασμό των δυνάμεων κατοχής. Την έκλεισαν στα κρατητήρια της «Κομαντατούρ» στην οδό Μέρλιν και τη βασάνισαν για τρεις εβδομάδες, προκειμένου να μαρτυρήσει τους συντρόφους της στην οργάνωση. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια, ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που της έκαναν απέδωσαν και τελικά την οδήγησαν στην πτέρυγα μελλοθανάτων του στρατοπέδου Χαϊδαρίου.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκτελέστηκε με 17 σφαίρες - όσα τα χρόνια της - για «παραδειγματισμό», όπως είπαν οι χιτλερικοί. Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά τής πατρίδας, 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα.

Στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών, με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της, αναγνωρίζοντας έτσι και τη συμβολή της ΕΠΟΝ στον απελευθερωτικό αγώνα.

Το 1981 ο Νίκος Φώσκολος μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τη ζωή της («17 σφαίρες για έναν άγγελο: Η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου»), με πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Βιδάλη.

Γεγονότα

 μ.Χ.

1698
Ο Μέγας Πέτρος της Ρωσίας επιβάλει φόρο στα μούσια των υπηκόων του, στο πλαίσιο των μέτρων εκσυγχρονισμού που προωθεί.
1899
  Δημοτικές εκλογές διεξάγονται στην Ελλάδα. Νέος Δήμαρχος Αθηναίων εκλέγεται ο Σπύρος Μερκούρης. Οι εκλογές στιγματίζονται από σοβαρά επεισόδια με νεκρούς.

Οι πρώτες εκλογές του Δήμου Αθηναίων

Οι πρώτες κάλπες στην Αθήνα για την ανάδειξη των τοπικών αρχόντων στήθηκαν από τις 15 έως τις 20 Μαρτίου του 1835. Τότε η πόλη αριθμούσε λίγα σπίτια -τα περισσότερα κατεστραμμένα- σε έκταση 90 εκταρίων γύρω από την Ακρόπολη, και ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τους 14.000 κατοίκους.

Ο δήμαρχος δεν εκλεγόταν απευθείας από το λαό. Οι ψηφοφόροι εξέλεγαν το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο πρότεινε τρεις υποψήφιους δημάρχους. Η τελική επιλογή γινόταν από την κυβέρνηση.

Πρώτος δήμαρχος Αθηναίων εκλέχτηκε ο Ανάργυρος Πετράκης. Αντίπαλός του ήταν ο Δημήτριος Καλλιφρονάς. Στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο βλέπουμε ιστορικά ονόματα, όπως του Μακρυγιάννη, του Γεννάδιου, του Σκουζέ, του Γέροντα, του Μπενιζέλου και του Παλαιολόγου.

Η οικογένεια του Πετράκη καταγόταν από τη Δημητσάνα της Πελοποννήσου και ήρθε στην Αθήνα τον 17ο αιώνα. Πρώτος της οικογένειας αναφέρεται ο κληρικός Πέτρος Πετράκης, ο οποίος ανέλαβε το χτίσιμο της ομώνυμης Μονής.

Ανάργυρος Πετράκης

Η πρώτη δημοτική αρχή κλήθηκε να αντιμετωπίσει σημαντικά προβλήματα της Αθήνας, άλλα «ξεπερασμένα» στην εποχή μας και άλλα διαχρονικά… Πρώτο μέλημα, η εκκαθάριση του εδάφους από τα ερείπια -συσσωρευμένα από τις δύο πολιορκίες της Ακρόπολης, ο φωτισμός και η ύδρευση. Ο φωτισμός της πόλης εξασφαλιζόταν από περίπου 80 λαδοφάναρα του Δήμου, από τα οποία όταν είχε φεγγάρι άναβαν για λόγους οικονομίας μόνο τα 30 στις κεντρικότερες τοποθεσίες και πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να σβήσουν όταν φυσούσε δυνατός άνεμος.

Τα πρώτα έργα που αναγγέλθηκαν ήταν η ανέγερση Δημοτικού Νοσοκομείου, η σύσταση Δημοτικής Αστυνομίας και Δημοτικών Σχολείων, ενώ ετέθη και ο θεμέλιος λίθος των τότε Ανακτόρων. Τότε έγινε και η πρώτη απογραφή του πληθυσμού της Αθήνας.

Την εποχή εκείνη λειτούργησε και το πρώτο ξενοδοχείο. Το ζεύγος Καζάλη αγόρασε ένα σπίτι, από κάποιο Τούρκο που έφυγε από την Αθήνα και άνοιξε ξενοδοχείο κοντά στην οδό Ερμού. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την έναρξη της ιστορίας του τουρισμού στην πρωτεύουσα.

Η Αθήνα του 1835 διέθετε πολεοδομική επιτροπή, αποτελούμενη από επιφανείς αρχαιολόγους, όπως τον Κλεάνθη, τον Ρος και τον Σουρμελή, που, ωστόσο, άλλα εισηγούντο και άλλα γίνονταν…

Οι πρώτες εκλογές του Δήμου Πειραιά

Κυριάκος Σερφιώτης

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές στον Πειραιά χάνονται μέσα στο σκοτάδι της έλλειψης στοιχείων...

Μετά τη μετάθεση της πρωτεύουσας στην Αθήνα, ήταν κοινό μυστικό ότι ο Πειραιάς προοριζόταν για το κεντρικό εμπορικό λιμάνι. Το 1833, με τη συγκρότηση των δήμων, οι κάτοικοί του ήταν γύρω στους 200, ίσως και κάτι παραπάνω. Σίγουρα όμως όχι 300, που ήταν το ελάχιστο όριο ώστε να ανακηρυχθεί δήμος.

Κανονικά έπρεπε να συνενωθεί με τον πλησιέστερο δήμο που ήταν της Αθήνας. Οι τότε κάτοικοι όμως ζήτησαν από την αυλική κυβέρνηση να εξαιρέσει τον Πειραιά «ως μέρος το οποίον νεωστί σχηματίζεται». Οι πρώτοι πειραιώτες κάτοικοι (πέντε τον αριθμό) καταγράφονται από το 1829 και την επόμενη πενταετία θα φτάσει το πρώτο κύμα εποικιστών –κυρίως Υδραίων. Το αίτημα έγινε δεκτό.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 14 Δεκεμβρίου του 1835. Το γνωστό είναι πως το πρώτο δημοτικό συμβούλίο συνέρχεται έπειτα από λίγες μέρες. Πώς έγιναν, πόσοι ψήφισαν και ποιοι ήταν οι «μάλλον φορολογούμενοι» που περιλήφθηκαν στον εκλογικό κατάλογο αποτελούν άγνωστες λεπτομέρειες.

Πρώτος δήμαρχος Πειραιά διορίζεται από τον Νομάρχη Αττικής ο υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης (άγνωστο αν προτάθηκαν άλλοι δύο, όπως ήταν το κανονικό) και στις 29 Δεκεμβρίου λαμβάνεται και η πρώτη απόφαση για τη λειτουργία της δημοτικής αρχής.

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη

Οι πρώτες εκλογές για τον δήμο της Θεσσαλονίκης έγιναν στις 25 Οκτωβρίου του 1925, δεκατρία χρόνια από την ενσωμάτωση της πόλης στον εθνικό κορμό. Πρώτος αιρετός δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν ο δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος (1888-1960), πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη.

Η πρώτη δημοτική αρχή εγκαταστάθηκε μόλις το 1869 στην τότε τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, με κύριο έργο την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. Παράλληλα, λειτουργούσε και η Ελληνική Δημογεροντία, με πρόεδρο τον εκάστοτε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, που επιλαμβανόταν των υποθέσεων των χριστιανών Ελλήνων υπηκόων του Σουλτάνου.

Μετά την απελευθέρωση της πόλης από το ελληνικό στρατό (26 Οκτωβρίου 1912), οι νέες αρχές διατήρησαν στον δημαρχιακό θώκο τον τουρκοεβραίο (ντονμέ) Οσμάν Σαίτ Μπέη έως τις 23 Αυγούστου του 1916, οπότε, μετά το βενιζελικό κίνημα της «Εθνικής Αμύνης», αντικαταστάθηκε από τον γιατρό Κωνσταντίνο Αγγελάκη (1874-1965). Ο Οσμάν Σαίτ Μπέης επανήλθε στη δημαρχία στις 15 Νοεμβρίου του 1920, μετά την εκλογική ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου και την άνοδο στην εξουσία του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Δημήτριο Γούναρη. Παρέμεινε δήμαρχος Θεσσαλονίκης έως τη Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε παύθηκε και εγκατέλειψε την Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923. Μέχρι τις δημαρχιακές εκλογές του 1924 καθήκοντα δημάρχου Θεσσαλονίκης άσκησαν κατά σειρά οι βενιζελικοί Αθανάσιος Καλλιδόπουλος και Πέτρος Συνδίκας.

Οι πρώτες εκλογές στο Δήμο Θεσσαλονίκης έγιναν στις 25 Οκτωβρίου του 1925, επί δικτατορίας Θεόδωρου Πάγκαλου. Την έκπληξη έκανε ο δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος, που επωφελήθηκε από την πολυδιάσπαση του βενιζελικού στρατοπέδου και αναδείχθηκε πρώτος αιρετός δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο Πατρίκιος υποστηρίχθηκε από το Εργατικό Κέντρο, το ΚΚΕ, το προσφυγικό στοιχείο της πόλης και μερίδα του Λαϊκού Κόμματος, που ήθελε πάση θυσία την ήττα του βασικού βενιζελικού υποψηφίου Κωνσταντίνου Αγγελάκη.

Επί 40.000 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, στις εκλογές της 25ης Οκτωβρίου 1925 ψήφισαν μόλις 17.449 άτομα σε 59 εκλογικά τμήματα. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι έλαβαν:

  • Μηνάς Πατρίκιος, 5.279 ψήφους (30%).
  • Κωνσταντίνος Αγγελάκης (βενιζελικός), 4.536 ψήφους (26%).
  • Παναγιώτης Οικονόμου, 3.327 ψήφους (18%). Υποστηρίχθηκε από το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά.
  • Πέτρος Συνδίκας (βενιζελικός), 2.640 ψήφους (12%).
  • Κωνσταντίνος Ζήσης, 829 ψήφους (5%). Υποστηρίχθηκε από μερίδα του Λαϊκού Κόμματος.
  • Γεώργιος Καρβωνίδης (βενιζελικός), 507 ψήφους (3%).
  • Νικόλαος Γερμανός (αντιβενιζελικός, ιδρυτής της ΔΕΘ), 283 ψήφους (1,5%).

Η εκλογή του «εργατοπρόσφυγος και κομμουνίζοντος» Πατρίκιου προκάλεσε αναταραχή στον αστικό κόσμο. Η βενιζελική εφημερίδα «Μακεδονικά Νέα» κάλεσε «πολιτικούς και στρατιωτικούς να μην καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στον κίνδυνο που δημιούργησε η άλωση της δημαρχίας από κομμουνιστές». Ο δικτάτορας Πάγκαλος, με το αιτιολογικό ότι ο Πατρίκιος δεν συγκέντρωσε το απαιτούμενο 15% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, ακύρωσε τις εκλογές και προκήρυξε νέες για τις 20 Δεκεμβρίου του 1925.

Το αποτέλεσμα της επαναληπτικής εκλογής ήταν θριαμβευτικό για τον Πατρίκιο. Συγκέντρωσε 7.335 ψήφους (50,6%), έναντι 4.504 ψήφων του Κωνσταντίνου Αγγελάκη (31,1%), που κατέβηκε αυτή την φορά με την υποστήριξη του δικτάτορα Πάγκαλου. Οι άλλοι δύο υποψήφιοι, ο αντιβενιζελικός Παναγιώτης Οικονόμου και ο βενιζελικός Γεώργιος Καρβωνίδης, συγκέντρωσαν, αντίστοιχα, 1.750 ψήφους (12,1%) και 900 ψήφους (6,2%).

1905
Λήγει ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος, με την υπογραφή της συνθήκης του Πόρτσμουθ, στο Νιου Χαμσάιρ. Μεσολαβητής ήταν ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τίοντορ Ρούσβελτ, και υπογράφοντες η νικήτρια Ιαπωνία και η ηττημένη Ρωσία. Σύμφωνα με τη συνθήκη, η Ρωσία παραχωρεί στην Ιαπωνία το νησί Σαχαλίνη και τα λιμενικά και σιδηροδρομικά δικαιώματα της Μαντζουρίας.

Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος

Η πρώτη μεγάλη στρατιωτική σύρραξη του 20ου αιώνα ανάμεσα στην τσαρική Ρωσία και την ταχέως ανερχόμενη γεωπολιτικά αυτοκρατορική Ιαπωνία. Διάρκεσε δύο περίπου χρόνια (8 Φεβρουαρίου 1904 - 5 Σεπτεμβρίου 1905), με νικήτρια τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, τόσο στο στρατιωτικό, όσο και στο διπλωματικό επίπεδο.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η Ρωσία, επωφελούμενη από την κατάρρευση της Κίνας, επεκτείνεται προς τη Μαντζουρία (βορειονατολική Κίνα), όπου φθάνει και μία γραμμή του Υπερσιβηρικού Σιδηροδρόμου. Το λιμάνι του Πορτ Άρθουρ είναι κομβικής σημασίας για τους Ρώσους, καθώς αντιπροσωπεύει μία διέξοδο στον Ειρηνικό Ωκεανό, πάντα ανοιχτή στους πάγους.

Η σύγκρουση με την αποικιακή Ρωσία αποτελεί για την Ιαπωνία από το 1870 και εφεξής την αφετηρία μιας διαδικασίας εκσυγχρονισμού μετά την αποκατάσταση της εξουσίας του φωτισμένου αυτοκράτορα Μεϊτζί και τη διάλυση των ιαπώνων πολέμαρχων, των γνωστών Σογκούν. Βασισμένο σ’ ένα δυτικότροπο και αυταρχικό εκσυγχρονισμό, στηριγμένο στη γερμανική εμπειρία, το ιαπωνικό κράτος ρίχνει το βάρος στην ισχυροποίηση του στρατού, ενέργεια που δοκιμάζεται πρώτα με την εισβολή στην Κορεατική χερσόνησο το 1896.

Η υποβόσκουσα σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας για τον έλεγχο των βορείων περιοχών της Κίνας οξύνεται σταδιακά και κορυφώνεται στις 8 Φεβρουαρίου 1904, όταν οι Ιάπωνες επιτίθενται ξαφνικά με τον σύγχρονο πολεμικό τους στόλο στο λιμάνι Πορτ Άρθουρ, με τη δικαιολογία ότι η Ρωσία δεν έχει αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Μαντζουρία, όπως είχε συμφωνηθεί. Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών, η μακρά πολιορκία και η πτώση του Πορτ Άρθουρ (19 Αυγούστου 1904 - 2 Ιανουαρίου 1905), η αιματηρή μάχη του Μούκδεν (21 Φεβρουαρίου - 10 Μαρτίου 1905) και η κατατρόπωση του ρωσικού στόλου της Βαλτικής στην Τσουσίμα (27-28 Μαΐου 1905) αποτελούν θριάμβους των ιαπωνικών στρατιωτικών δυνάμεων, που συγκλονίζουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η οποία βλέπει για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή μία ασιατική δύναμη να κατατροπώνει μία ευρωπαϊκή αποικιακή και ιμπεριαλιστική δύναμη.

H υπογραφή της συνθήκης του Πόρτσμουθ

Μετά τις αλλεπάλληλες ήττες του στρατού του και την αναταραχή στο εσωτερικό της Ρωσίας («Φεβρουαριανή Επανάσταση»), ο τσάρος Νικόλαος Β' αναγκάζεται να διαπραγματευτεί τη σύναψη ειρήνης, με τη μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Θίοντορ Ρούζβελτ. Με την ειρήνη του Πόρτσμουθ, που συνομολογήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1905, στην ομώνυμη πόλη της πολιτείας Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ, η Ρωσία αναγνώρισε τα ιαπωνικά συμφέροντα στην Κορέα, παραχώρησε στην Ιαπωνία τη μισή νήσο Σαχαλίνη, τη χερσόνησο Λιάο-τουνγκ (Πορτ Άρθουρ) και το νότιο τμήμα των μαντζουριανών σιδηροδρόμων.

Οι απώλειες των εμπολέμων ήταν για τους μεν Ρώσους 70.000 νεκροί (52.000 στα πεδία των μαχών και 18.000 από αρρώστιες), 146.000 τραυματίες και 74.000 αιχμάλωτοι και για τους δε Ιάπωνες 85.000 νεκροί (47.000 στα πεδία των μαχών και 28.000 από αρρώστιες). Το τέλος του πολέμου ανάγκασε τη Ρωσία να εγκαταλείψει την επεκτατική πολιτική της στην Άπω Ανατολή, ενώ ανέδειξε σε παγκόσμια δύναμη την Ιαπωνία.

Ελλάδα και Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος

  • Η ελληνική κοινή γνώμη από την αρχή του πολέμου είχε ταχθεί στο πλευρό των ομόθρησκων και ομόδοξων Ρώσων, ίσως λόγω και της καταγωγής της βασίλισσας Όλγας. Παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη του πολέμου μέσα από τις στήλες των εφημερίδων της εποχής, που αφιέρωσαν αρκετό χώρο στην κάλυψή του. Μία εφημερίδα, μάλιστα, «Οι Καιροί» του Πέτρου Κανελλίδη, δεν δίστασε να προχωρήσει και σε υποδείξεις προς τον ρώσο αρχιστράτηγο Αλεξέι Κουροπάτκιν με άρθρο του εκδότη της που έφερε τον τίτλο «Δεξιώτερα, Κουροπάτκιν!». Από τότε, η έκφραση αυτή έγινε παροιμιώδης και χρησιμοποιείται για κάποιον που γράφει ή ομιλεί για πράγματα που δεν γνωρίζει.
  • Την 1η Φεβρουαρίου 1904 στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών τελέσθηκε δοξολογία με πρωτοβουλία του δημάρχου Αθηναίων, Σπυρίδωνος Μερκούρη, για τη νίκη ρωσικών όπλων στην Άπω Ανατολή.
  • Η αποφασιστικότητα και η ταχύτητα των Ιαπώνων στα πολεμικά μέτωπα γοήτευαν πολλούς Έλληνες εκείνη την περίοδο. Μιά ομάδα μεταρρυθμιστών βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου ονομάστηκαν από τον εκδότη Βλάσση Γαβριηλίδη «Ιάπωνες».

Κατάλογος μαχών του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου

Ονομασία μάχης Ημερομηνία Έκβαση
Ναυμαχία του Πορτ Άρθουρ 8 Φεβρουαρίου 1904 Χωρίς αποτέλεσμα
Ναυμαχία του Κόλπου Τσεμούλπο 9 Φεβρουαρίου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Ποταμού Γιαλού 30 Απριλίου – 1 Μαΐου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Νανσάν 25 – 6 Μαΐου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Τελίσου 14 – 15 Ιουνίου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Μοτιέν 17 Ιουλίου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Τα-Σιχ-Τσιάο 24 Ιουλίου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Χσιμουτσένγκ 31 Ιουλίου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Ναυμαχία της Κίτρινης Θάλασσας 10 Αυγούστου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Ναυμαχία του Ουλσάν 14 Αυγούστου 1904 Ιαπωνική Νίκη
Πολιορκία και Πτώση του Πορτ Άρθουρ 19 Αυγούστου 1904 – 2 Ιανουαρίου 1905 Ιαπωνική Νίκη
Μάχη του Λιαογιάνγκ 25 Αυγούστου – 3 Σεπτεμβρίου 1904 Χωρίς Αποτέλεσμα
Μάχη του Σάχο 5 – 17 Σεπτεμβρίου 1904 Χωρίς Αποτέλεσμα
Μάχη του Σαντέπου 26 – 27 Ιανουαρίου 1905 Χωρίς Αποτέλεσμα
Μάχη του Μούκδεν 21 Φεβρουαρίου – 10 Μαρτίου 1905 Ιαπωνική Νίκη
Ναυμαχία της Τσουσίμα 27 – 28 Μαΐου 1905 Ιαπωνική Νίκη
1972
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου, άραβες τρομοκράτες του κινήματος «Μαύρος Σεπτέμβρης» επιτίθενται στο Ολυμπιακό Χωριό, σκοτώνοντας δύο μέλη της ισραηλινής ολυμπιακής ομάδας. Αργότερα, εννιά Ισραηλινοί, πέντε τρομοκράτες κι ένας δυτικογερμανός αστυνομικός, σκοτώνονται σε συγκρούσεις που γίνονται στο αεροδρόμιο του Μονάχου.

Η Σφαγή του Μονάχου

Ένας από τους τρομοκράτες του «Μαύρου Σεπτέμβρη» κοιτάζει από το μπαλκόνι του διαμερίσματος, όπου εννέα μέλη της ισραηλινής αποστολής κρατούνται όμηροι.

Ένας από τους τρομοκράτες του «Μαύρου Σεπτέμβρη» κοιτάζει από το μπαλκόνι του διαμερίσματος, όπου εννέα μέλη της ισραηλινής αποστολής κρατούνται όμηροι.

Τρομοκρατική ενέργεια, που στοιχειώνει ακόμη τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Συνέβη στις 5 Σεπτεμβρίου 1972 κι ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μονάχου βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, διανύοντας την ενδέκατη μέρα διεξαγωγής τους. Τις πρώτες πρωινές ώρες, οκτώ ένοπλοι της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» κατόρθωσαν να εισέλθουν στο Ολυμπιακό Χωριό, παρά τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Κατευθύνθηκαν στο κτίριο της ισραηλινής αποστολής κι αφού σκότωσαν ένα προπονητή κι ένα αρσιβαρίστα, συνέλαβαν 9 ομήρους, ενώ οι υπόλοιποι αθλητές και συνοδοί κατάφεραν να διαφύγουν.

Για να απελευθερώσουν τους ομήρους, οι τρομοκράτες ζήτησαν από τις κυβερνήσεις της τότε Δυτικής Γερμανίας και του Ισραήλ την απελευθέρωση 234 Παλαιστινίων που κρατούνταν από τους Ισραηλινούς, την αποφυλάκιση των Γερμανών τρομοκρατών Αντρέας Μπάαντερ και Ούλρικε Μάινχοφ, καθώς και την ασφαλή διαφυγή των ιδίων από τη Δυτική Γερμανία. Τα αιτήματά τους δεν έγιναν δεκτά, τόσο από τον γερμανό καγκελάριο Βίλι Μπραντ, όσο και από την ισραηλινή πρωθυπουργό Γκόλντα Μείρ. Οι Γερμανοί, πάντως, προσφέρθηκαν να δώσουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στους απαγωγείς, για να απελευθερώσουν τους ομήρους ή να τους αντικαταστήσουν με γερμανούς πολίτες. Οι παλαιστίνιοι τρομοκράτες αρνήθηκαν την προσφορά κι επέμειναν στους όρους τους.

Οι γερμανικές αρχές, αφού αρνήθηκαν τη συνεργασία των Ισραηλινών, εκπόνησαν ένα σχέδιο, με στόχο να εγκλωβίσουν τους τρομοκράτες σ’ ένα κοντινό αεροδρόμιο, πείθοντάς τους ότι θα τους αφήσουν να διαφύγουν. Το σχέδιο, όμως, απέτυχε παταγωδώς. Αργά το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου, οι γερμανοί σκοπευτές που είχαν κατακλύσει το αεροδρόμιο άνοιξαν πυρ και τότε οι τρομοκράτες σκότωσαν και τους 9 ομήρους. Από την ανταλλαγή πυροβολισμών, το θάνατο βρήκαν, επίσης, οι πέντε από τους οκτώ άραβες τρομοκράτες (οι τρεις συνελήφθησαν) κι ένας γερμανός αστυνομικός. Συνολικά, η τρομοκρατική ενέργεια του Μονάχου κόστισε 17 ανθρώπινες ζωές.

Όλες οι χώρες καταδίκασαν την επίθεση. Οι αραβικές χώρες σιώπησαν, με μοναδική εξαίρεση την Ιορδανία. Η αντίδραση των ειδικών δυνάμεων της Γερμανίας δεν έμεινε στο απυρόβλητο, αφού εκφράστηκαν πολλές αμφιβολίες για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την υπόθεση και υποστηρίχθηκε ότι με μία διαφορετική αντιμετώπιση θα είχε αποφευχθεί το αιματοκύλισμα. Οι Γερμανοί έχασαν έτσι τη μεγάλη ευκαιρία - αν και το επιθυμούσαν διακαώς - να αποκαταστήσουν το όνομά τους στους κόλπους του Ολυμπιακού κινήματος, που είχε στιγματισθεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936), που είχε διοργανώσει ο Χίτλερ.

Πολλοί υποστήριξαν ότι με τόσους νεκρούς επιβαλλόταν να σταματήσει η διοργάνωση, η ΔΟΕ όμως αποφάσισε ότι η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί και οι αθλητές να φορέσουν και πάλι τις φόρμες τους. Την επόμενη μέρα, στην τελετή - φόρο τιμής για τους νεκρούς, 80.000 κόσμος βρέθηκε στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου και οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες. Για 32 ώρες οι αγώνες έπαυσαν, αλλά ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Εϊβερι Μπράντεϊτζ, ανακοίνωσε τη συνέχισή τους.

Τρεις ημέρες μετά τη Σφαγή του Μονάχου, στις 8 Σεπτεμβρίου, οι Ισραηλινοί σε αντίποινα βομβάρδισαν παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο και τη Συρία, με αποτέλεσμα οι νεκροί να ξεπεράσουν τους 100. Εν τω μεταξύ, οι σοροί των πέντε τρομοκρατών μεταφέρθηκαν στη Λιβύη του συνταγματάρχη Καντάφι, όπου τάφηκαν με τιμές ηρώων.

Στις 29 Οκτωβρίου 1972 ένα αεροσκάφος της Λουφτχάνσα, που εκτελούσε το δρομολόγιο Δαμασκός - Φρανκφούρτη υπέστη αεροπειρατεία και οι γερμανικές αρχές, ενδίδοντας στις απαιτήσεις των αράβων αεροπειρατών, απελευθέρωσαν τους τρεις επιζώντες παλαιστίνιους τρομοκράτες της Σφαγής του Μονάχου. Αυτοί βρήκαν καταφύγιο στη Λιβύη, αλλά δεν επέζησαν για πολύ. Εξολοθρεύτηκαν από τη Μοσάντ (ισραηλινή ΕΥΠ), στο πλαίσιο της επιχείρησης «Οργή Θεού».

Σχετικά

  • Η οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» έδρασε την τριετία 1970-1973 και ήταν παρακλάδι της «Φατάχ» του Γιασέρ Αραφάτ, που είναι η κύρια συνιστώσα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Για τη διεθνή κοινότητα ήταν τρομοκρατική οργάνωση. Πήρε το όνομά της από τα δραματικά γεγονότα, που συνέβησαν στην Ιορδανία τον Σεπτέμβρη του 1970, όταν παλαιστίνιοι φενταγίν αποπειράθηκαν να ανατρέψουν τον βασιλιά Χουσεΐν. Ακολούθησαν εκτεταμένες σφαγές και απελάσεις χιλιάδων παλαιστινίων από την Ιορδανία.
  • Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθέτησε το 2005 την ταινία «Μόναχο» («Munich»), που επικεντρώνεται στην επιχείρηση «Οργή Θεού» των Ισραηλινών.
2009
Ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, μιλώντας στο πλαίσιο της 74ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης προς τους παραγωγικούς φορείς, κάνει εκτενή αναφορά στο έργο της κυβέρνησης και αναφέρεται στους βασικούς άξονες του οικονομικού του προγράμματος για την επόμενη τετραετία. Τονίζει ότι οι παρεμβάσεις αυτές συγκροτούν σχέδιο εξόδου από την οικονομική κρίση, το οποίο θα θέσει πιο γερές βάσεις για μακροχρόνια ανάπτυξη και πραγματικά κοινωνικό κράτος. Τα μέτρα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν πάγωμα για δύο έτη μισθών, συντάξεων καθώς και προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, αναπροσαρμογή των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, αυστηρότερη εφαρμογή των κριτηρίων για τις αναπηρικές συντάξεις, δημιουργία Ενιαίας Βάσης Δεδομένων για όλες τις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις κάθε πολίτη και κάθε επιχείρησης καθώς και την επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης.
2013
Την εκτίμηση ότι η εξαφάνιση της κυκλικής ανεργίας στην Ελλάδα θα απαιτήσει 13 χρόνια, στην περίπτωση που ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης είναι 2% στη διάρκεια αυτών των ετών, διατυπώνει ομάδα μελετητών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1850
Τζάσπερ Νιούτον «Τζακ» Ντάνιελ, αμερικανός ποτοποιός, ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής ουίσκι «Jack Daniel’s». (Θαν. 10/10/1911)
1934
Φρέντυ Γερμανός, έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός για τις τηλεοπτικές παραγωγές του και τα ευθυμογραφήματά του. (Θαν. 21/5/1999)
1946
Φρέντι Μέρκιουρι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Φαρόκ Μπουλσάρα, βρετανός τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος «Queen». (Θαν. 24/11/1991)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1857
Αύγουστος Κοντ, γάλλος διανοούμενος, που θεωρείται ο ιδρυτής της επιστήμης της κοινωνιολογίας. (Γεν. 17/1/1798)

2007
Νίκος Νικολαΐδης, έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου και συγγραφέας. («Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα») (Γεν. 25/10/1939)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου