Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 03 Οκτ 2018
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:21 – Δύση Ήλιου: 19:06
  • Διεθνής Ημέρα Δράσης της ΠΣΟ
  • Γιορτάζουν:  Δάμαρις, Διονύσιος, Διονυσία

Σαν Σήμερα...

1878
Υπογράφεται η Συνθήκη της Χαλέπας μεταξύ Κρητών επαναστατών και Τούρκων, με την οποία οι Κρήτες αποκτούν τα πρώτα επίσημα προνόμια αυτοδιοικήσεως.

Η Σύμβαση της Χαλέπας

H πρώτη γενική συνέλευση μετά τη Σύμβαση της Χαλέπας

Συμφωνία, με την οποία ο Σουλτάνος παραχώρησε μία σειρά προνομίων στους χριστιανούς υπηκόους του στην Κρήτη, σε συνέχεια του Οργανικού Νόμου του 1868, τα οποία ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με την παροχή καθεστώτος ημιαυτονομίας στη Μεγαλόνησο. Υπογράφτηκε στις 3 Οκτωβρίου 1878 στο προάστιο των Χανίων, Χαλέπα.

Τον Ιανουάριο του 1878 το πολυπληθές χριστιανικό στοιχείο της Κρήτης ξεσηκώθηκε για μία ακόμη φορά κατά του οθωμανού δυνάστη, θέλοντας να εκμεταλλευθεί τη δυσμενή για τους Τούρκους εξέλιξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου και να επιτύχει την πολυπόθητη Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα. Συγκρότησε την «Παγκρήτιο Επαναστατική Επιτροπή» στο Φρε Αποκορώνου, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη της Αθήνας και του πρωθυπουργεύοντος Χαρίλαου Τρικούπη (27 Δεκεμβρίου 1877).

Από την πλευρά του, ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ Β' με την προτροπή της Αγγλίας αναζήτησε πολιτική λύση στο αναφυέν πρόβλημα. Απέρριπτε, όμως, τα αιτήματα των χριστιανών, που ζητούσαν αυτονομία της Κρήτης και χριστιανό διοικητή ως ηγεμόνα. Η κίνησή του αυτή εξόργισε τους επαναστάτες, οι οποίοι μέχρι τα τέλη Μαρτίου είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους την κρητική ύπαιθρο, περιορίζοντας τους μουσουλμάνους στα φρούρια των μεγάλων πόλεων.

Η ραγδαία αυτή εξέλιξη δημιούργησε προς στιγμήν ελπίδες ότι η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα ήταν πολύ κοντά. Διαψεύστηκαν, όμως, όταν το Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουνίου - 13 Ιουλίου 1878), που συγκάλεσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, απέρριψε το σχετικό αίτημά τους, υποδεικνύοντας στην Τουρκία να προχωρήσει σε νέες παραχωρήσεις προς τους Χριστιανούς της Κρήτης.

Πράγματι, στις 3 Οκτωβρίου 1878 υπογράφηκε η Σύμβαση ή Χάρτης της Χαλέπας, που χορηγούσε καθεστώς ημιαυτονομίας στη Μεγαλόνησο. Οι κυριότερες διατάξεις προέβλεπαν τα εξής:

  • Ο Γενικός Διοικητής της Κρήτης θα μπορούσε να είναι και χριστιανός. Η θητεία του ήταν πενταετής, με δυνατότητα ανανέωσης.
  • Ο Γενικός Διοικητής θα είχε ένα σύμβουλο από το άλλο θρήσκευμα (μουσουλμάνο αν ήταν χριστιανός και χριστιανό αν ήταν μουσουλμάνος).
  • Γενική Συνέλευση (Βουλή), στην οποία θα πλειοψηφούσαν για πρώτη φορά οι χριστιανοί, θα είχε 80 μέλη (49 χριστιανούς και 31 μουσουλμάνους).
  • Ίδρυση αστυνομικού σώματος με την επωνυμία Κρητική Χωροφυλακή, που θα στελεχωνόταν αποκλειστικά από ντόπιους.
  • Αναγνώριση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσα των δικαστηρίων και της Γενικής Συνέλευσης. Μόνο τα επίσημα πρακτικά, οι αποφάσεις των δικαστηρίων και η επίσημη αλληλογραφία θα συντάσσονταν και στις δύο γλώσσες.
  • Χορήγηση γενικής αμνηστίας σε όσους είχαν λάβει μέρος στην εξέγερση του 1878 και άδεια οπλοφορίας στους Κρητικούς, με την οποία θα μπορούσαν να κρατήσουν τα όπλα τους.
  • Θεσμοθέτηση σημαντικών φορολογικών ελαφρύνσεων.
  • Παραχώρηση για πρώτη φορά του δικαιώματος για την ίδρυση φιλολογικών συλλόγων και την έκδοση εφημερίδων.

Τη συμφωνία υπέγραψαν από Οθωμανικής πλευράς ο βαλής της Κρήτης (γενικός διοικητής) Κωστάκης Αδοσίδης Πασάς, ο στρατηγός Μουχτάρ Πασάς και ο Σελίμ Εφέντι, ενώ από χριστιανικής πλευράς οι εκπρόσωποι της «Παγκρητίου Επαναστατικής Επιτροπής», Γεώργιος Παπαδοπετράκης, Κωσταρός Βολουδάκης, Ιωάννης Σφακιανάκης, Χαρίλαος Ασκούτσης, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Αντώνιος Μιχελιδάκης, Ζ. Θειακάκης, Κυριάκος Χατζηδάκης, Στυλιανός Σταυρούδης, Αντώνιος Σήφακας και Α. Μενεγίδης.

Η Σύμβαση επικυρώθηκε τις αμέσως επόμενες μέρες με φιρμάνι του Σουλτάνου, ο οποίος τον Νοέμβριο του 1878 διόρισε βαλή της Κρήτης τον ελληνικής καταγωγής χριστιανό αξιωματούχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ισκεντέρ Πασά (Αλέξανδρο Καραθεοδωρή).

Η Σύμβαση της Χαλέπας εφαρμόστηκε μέχρι την επόμενη εξέγερση των Κρητικών το 1889. Τα 11 χρόνια της εφαρμογής της αθετήθηκε πολλάκις από την Οθωμανική διοίκηση, όπως και ο Οργανικός Νόμος του 1868, και υπονομεύτηκε από την οξεία πολιτική και κομματική διαμάχη μεταξύ «Καραβανάδων» (συντηρητικών) και «Ξυπόλυτων» (φιλελεύθερων).

Γεγονότα

 


π.Χ.
42
Η πρώτη Μάχη των Φιλίππων. Ο Μάρκος Αντώνιος και ο Οκταβιανός επικρατούν των δολοφόνων του Καίσαρα, Βρούτου και Κάσσιου. Ο Κάσσιος αυτοκτονεί.

Η μάχη των Φιλίππων

Διπλή πολεμική αναμέτρηση (3 και 23 Οκτωβρίου 42 π.Χ.), στο πλαίσιο της εμφύλιας διαμάχης που ξέσπασε στη Ρώμη μετά τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα. Ο στρατός της Δεύτερης Τριανδρίας με επικεφαλής τον Μάρκο Αντώνιο και τον Οκταβιανό επικράτησε των δυνάμεων των δολοφόνων του Καίσαρα, Μάρκου Ιούνιου Βρούτου και Γάιου Κάσσιου Λογγίνου στην πεδιάδα των Φιλίππων, πλησίον της σημερινής Καβάλας, και ανέκτησε τον έλεγχο της ρωμαϊκής επικράτειας.

Μετά τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα στη Ρώμη (15 Μαρτίου 44 π.Χ.), οι επικεφαλής της «δημοκρατικής» συνωμοσίας Κάσσιος και Βρούτος διέφυγαν στις ανατολικές επαρχίες, όπου κατείχον πολιτικοστρατιωτικές θέσεις, ο μεν Κάσιος στη Συρία, ο δε Βρούτος στη Μακεδονία. Αφού έγιναν κύριοι της κατάστασης στις επαρχίες τους, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν το στρατό των υποστηρικτών του δολοφονηθέντος ηγέτη.

Η Δεύτερη Τριανδρία, που είχε αναλάβει την εξουσία στη Ρώμη, είχε συγκροτηθεί από τον πολιτικό και στρατιωτικό Μάρκο Αντώνιο, που είχε γίνει κύριος της κατάστασης μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, τον θετό γιο του Ιουλίου Καίσαρα, Οκταβιανό και τον συγκλητικό Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο, που είχε διακοσμητικό ρόλο. Αντικειμενικός της στόχος ήταν η τιμωρία των δολοφόνων του Ιουλίου Καίσαρα και η ανάκτηση της συνοχής της ρωμαϊκής επικράτειας.

Η αποφασιστική αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα δόθηκε στην πεδιάδα των Φιλίππων τον Οκτώβριο του 42 π.Χ. Στην πρώτη μάχη (3 Οκτωβρίου) ο Μάρκος Αντώνιος νίκησε τον αντίπαλό του Κάσσιο, ο οποίος πιστεύοντας ότι και ο Βρούτος είχε χάσει τη δική του μάχη με τον Οκταβιανό, αποσύρθηκε στην ακρόπολη των Φιλίππων και αυτοκτόνησε. Τουναντίον, ο Βρούτος είχε επικρατήσει του στρατού του Οκταβιανού κι έμελλε να αντιμετωπίσει μόνος του τις δυνάμεις της Τριανδρίας.

Η αυτοκτονία του Βρούτου

Είκοσι ημέρες αργότερα, στις 23 Οκτωβρίου, ο Βρούτος αντιμετώπισε στον ίδιο χώρο τις σαφώς υπέρτερες δυνάμεις των αντιπάλων του, που είχαν ενισχυθεί και με τους άνδρες του Κάσσιου. Ο Βρούτος ηττήθηκε κατά κράτος και αυτοκτόνησε με τη σειρά του. Λίγο προτού πεθάνει, γεμάτος απογοήτευση, είχε αναφωνήσει ελληνιστί το Ευριπίδειο φθέγμα: «Ω τλήμον αρετή, λόγος άρ' ήσθα, εγώ δε / ως λόγον ήσκουν· συ δ' άρα εδούλευες τύχη» («Ω, ταλαίπωρη Αρετή, λόγια μόνο είσαι, εγώ όμως πίστεψα σε σένα και με έργα σε υπηρέτησα, ενώ εσύ υπηρετούσες την τύχη»).

Η μάχη των Φιλίππων άλλαξε την πορεία του αρχαίου κόσμου. Νικητής στη στρατιωτική σύγκρουση αναδείχθηκε ο Μάρκος Αντώνιος, αλλά την ουσιαστική νίκη, την πολιτική, θα την κερδίσει ο Οκταβιανός, ο οποίος θα γίνει ο πρώτος αυτοκράτορας στη Ρώμη, θέτοντας τέλος στη δημοκρατία. Αν είχαν νικήσει οι Κάσσιος και Βρούτος, τα πράγματα ίσως να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά και να μην είχε ιδρυθεί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Σχετικά

Πρόσφατα, η καθηγήτρια αρχαιολογίας Όλγα Παλαγγιά υποστήριξε ότι το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης είναι ρωμαϊκό και ότι μέσα σ’ αυτό ενδέχεται να είναι θαμμένοι νεκροί από τη Μάχη των Φιλίππων («Αυγή», 16/9/2014).

μ.Χ.
1866
Θεμελιώνεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

1926
Ανοίγει τις πύλες της η πρώτη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Το 1977 θα μετονομαστεί σε HELLEXPO.
1954
Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού κόμικς «Μπλεκ», δημιουργία των ιταλών Τζον Σινκέτο, Ντάριο Γκουτσόν και Πίτερ Σαρτόρι. Ο Μπλεκ είναι ένας «ξανθός γίγαντας», κυνηγός στο επάγγελμα, που μάχεται τους βρετανούς αποικιοκράτες στον πόλεμο της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας στα τέλη του 18ου αιώνα.
1990

Ημέρα της Γερμανικής Ενότητας

Εθνική εορτή στην Γερμανία, με την οποία τιμάται η επανενοποίηση της χώρας στις 3 Οκτωβρίου 1990. Κάθε χρόνο μια διαφορετική πόλη επιλέγεται ως επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων και είναι η πρωτεύουσα του κρατιδίου, που προεδρεύει στην Μπούντεσρατ (Ομοσπονδιακό Συμβούλιο ή Άνω Βουλή).

Η πρώτη ενοποίηση της Γερμανίας έγινε το 1871 με την δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και την καθοριστική συμβολή του Ότο φον Μπίσμαρκ. Το 1919, συνεπεία της ήττας της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καταργήθηκε η μοναρχία και ανακηρύχθηκε καθεστώς αβασίλευτης δημοκρατίας, η λεγόμενη «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Το 1933, ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία και επέβαλε το ολοκληρωτικό καθεστώς του Γ’ Ράιχ.

Μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η χώρα διαιρέθηκε το 1949, σε Δυτική Γερμανία («Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας», ΟΔΓ) στα εδάφη που είχαν καταλάβει οι Δυτικοί Σύμμαχοι (ΗΠΑ, Γαλλία, Μ. Βρετανία) και Ανατολική Γερμανία (« Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας», ΛΔΓ), στα εδάφη που εξουσίαζε η Σοβιετική Ένωση. Το 1961, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, η πρωτεύουσα της χώρας Βερολίνο διαιρέθηκε, επίσης, σε Δυτικό και Ανατολικό, από το Τείχος του Βερολίνου.

Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε στις 9 Νοεμβρίου 1989, σηματοδοτώντας το τέλος του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού καθεστώτος. Κατόπιν διαπραγματεύσεων αποφασίστηκε η επανενοποίηση της Γερμανίας στις 3 Οκτωβρίου 1990.

Πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα της 3ης Οκτωβρίου 1990 οι καμπάνες των γερμανικών εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν, χαιρετίζοντας την ένωση των δύο Γερμανιών, ύστερα από 41 χρόνια εθνικής διαίρεσης. Τα μεσάνυχτα έγινε η έπαρση της γερμανικής σημαίας μπροστά στο κτίριο του Ράιχστακ (Βουλής), υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου της Γερμανίας, και ακολούθησε πανηγυρική συνεδρίαση της νέας Μπούντεστακ (Βουλής), που είχε 662 έδρες, από τις οποίες τις 122 κατέλαβαν οι Ανατολικογερμανοί βουλευτές.

Η τελετή της ενοποίησης ξεκίνησε με την κατάργηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Κύριος ομιλητής ήταν ο Ανατολικογερμανός πρωθυπουργός Λόταρ ντε Μεζιέρ, ο μοναδικός εκλεγμένος προθυπουργός της ΛΔΓ. Ακολούθησε η εκτέλεση της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν υπό τη διεύθυνση του διακεκριμένου ανατολικογερμανού μαέστρου Κουρτ Μαζούρ. Οι Γερμανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους πίνοντας στην υγεία της επανενοποίησης,κρατώντας αναμμένα κεριά και ανεμίζοντας τη γερμανική σημαία.

Την ημέρα εκείνη,είχε γεννηθεί ένα νέο μεγάλο κράτος στα σπλάχνα της Ευρώπης, με 90 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση 357.000 τ.χλμ. Πολλοί Γάλλοι, Σοβιετικοί, Αμερικανοί και Βρετανοί εξέφρασαν τις ανησυχίες τους γι’ αυτό τον γίγαντα, που εμφανίζεται με αυξανόμενη οικονομική ισχύ, ενώ η δυνατότητα για αναγέννηση του ναζισμού και οι αξιώσεις για νέα εδάφη ήταν μέσα στις ανησυχίες τους. Ήλπιζαν όμως ότι οι τυμπανοκρουσίες του εορτασμού δε θα πνίξουν στη συνείδηση των Γερμανών την ευθύνη για το μέλλον της ηπείρου τους.

Τα συγχαρητήριά του προς τον πρόεδρο της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βαϊτσέκερ απέστειλε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, χαρακτηρίζοντας ως μεγάλο ιστορικό γεγονός την ένωση όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.

1988
Η Διεθνής Αμνηστία διοργανώνει συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, με τη συμμετοχή των Μπρους Σπρίνγκστιν, Στινγκ, Τρέισι Τσάπμαν, Γιουσού Ν’ Ντουρ και Γιώργου Νταλάρα.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1954
Στίβι Ρέι Βον, αμερικανός κιθαρίστας του μπλουζ. (Θαν. 27/8/1990)
1962
Τόμι Λι, ελληνοαμερικανός μουσικός, πρώην ντράμερ του συγκροτήματος «Motley Crue», γνωστός από τη θυελλώδη σχέση του με τη χυμώδη Πάμελα Άντερσον.
1981
Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, διεθνής σουηδός ποδοσφαιριστής.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1993
Κατερίνα Γώγου, ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. (Γεν. 1/6/1940)

1999
Ακίο Μορίτα, ιάπωνας επιχειρηματίας, συνιδρυτής της κολοσσιαίας ιαπωνικής εταιρίας ηλεκτρονικών SONY. (Γεν. 26/1/1921)
2001
Κώστας Χατζηχρήστος, έλληνας ηθοποιός. (Γεν. 1921)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου