Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 15 Σεπ 2018
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
 
Ανατολή Ήλιου: 07:05 – Δύση Ήλιου: 19:34
  • Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας
  • Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Καρκίνου του Προστάτη
  • Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού των Ακτών
  • Παγκόσμια Ημέρα Ελεύθερου Λογισμικού
  • Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα

 

Σαν Σήμερα...

2003
Με μία συμβολική απευθείας σύνδεση Αθήνας - Λευκωσίας, ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος εγκαινιάζουν τον πρώτο ελληνικό δορυφόρο «HellasSat».

Τάσσος Παπαδόπουλος
1934 – 2008

Πολιτικός και νομικός από την Κύπρο, που έφθασε στο ύπατο αξίωμα της Μεγαλονήσου. Η πολιτική διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου συνδέθηκε με τη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ταυτίστηκε με ορισμένες από τις πλέον κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού.

Ο Ευστάθιος (Τάσσος) Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Άγιο Αντώνιο Λευκωσίας στις 7 Ιανουαρίου 1934. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά του δάσκαλου Νικολάου Παπαδόπουλου και της οικοκυράς Αγγελικής. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε νομικά στο King's College και στο Grey's Inn του Λονδίνου. Εκεί, συγκατοίκησε στο ίδιο διαμέρισμα με τον Σπύρο Κυπριανού, τον Λέλλο Δημητριάδη, τον Δημήτρη Λιβέρα και τον Ανδρέα Μαυρομάτη. Οι πέντε συγκάτοικοι ιδρύουν την Εθνική Φοιτητική Ένωση Κυπρίων (ΕΦΕΚ), με πρόεδρο τον Σπύρο Κυπριανού, γραμματέα τον Τάσσο Παπαδόπουλο και ταμία τον Λέλλο Δημητριάδη.

Και οι πέντε βρέθηκαν αργότερα στην πολιτική. Κυπριανού και Παπαδόπουλος έφθασαν μέχρι την Προεδρία της Δημοκρατίας. Λιβέρας και Μαυρομάτης διετέλεσαν υπουργοί, ενώ ο Λέλλος Δημητριάδης, υπηρέτησε ως δήμαρχος Λευκωσίας για 30 χρόνια. Στο Λονδίνο προέκυψε και το Τάσσος με δύο σίγμα, καθώς όταν έγραφε το όνομα με λατινικούς χαρακτήρες και ένα σίγμα, οι Βρετανοί το πρόφεραν ως «Τάζος».

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέστρεψε στην Κύπρο στις 20 Μαρτίου 1955, δέκα μέρες πριν από την έναρξη την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο πήρε ενεργό μέρος, παράλληλα με την άσκηση της δικηγορίας. Διετέλεσε τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, της πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ.

Συμμετείχε στην συμβουλευτική ομάδα που συγκλήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, όταν επρόκειτο να υπογραφούν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου (1959), τις οποίες καταψήφισε. Μετά την υπογραφή των συμφωνιών, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών, σε ηλικία μόλις 25 ετών, στη μεταβατική κυβέρνηση που σχηματίστηκε τον Απρίλιο του 1959. Ταυτόχρονα, διετέλεσε μέλος της επιτροπής που συνέταξε το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκπροσωπώντας τους Ελληνοκυπρίους.

Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου διετέλεσε Υπουργός Εργασίας και από τη θέση του αυτή εισήγαγε για πρώτη φορά και εφάρμοσε πλήρες σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων. Μετά την έναρξη των δικοινοτικών ταραχών το 1963, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μετείχε στη διάσκεψη του Λονδίνου για το μέλλον της Κύπρου. Τότε του αποδόθηκε ευθύνη για τους διωγμούς των Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο του σχεδίου «Ακρίτας».

Όταν οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέλαβε προσωρινά ως Υπουργός Γεωργίας. Συνολικά, υπηρέτησε για 12 χρόνια, διαδοχικά ως υπουργός Εσωτερικών, Οικονομικών, Εργασίας, Υγείας, και Γεωργίας.

Το 1969 ίδρυσε μαζί με τον Γλαύκο Κληρίδη το βραχύβιο Εναίο Κόμμα, που υποστήριζε τις πολιτικές Μακαρίου. Το 1970 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, αλλά λίγο αργότερα διαφώνησε με τον Κληρίδη και αποχώρησε. Στο πραξικόπημα του 1974 συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Αμμόχωστο. Απελευθερώθηκε μία μέρα πριν από την τουρκική εισβολή.

Βουλευτής εξελέγη και το 1976, όταν κατήλθε ως ανεξάρτητος. Διετέλεσε, επίσης, σύμβουλος του εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής πλευράς στις δικοινοτικές συνομιλίες, Γλαύκου Κληρίδη, καθώς και αντικαταστάτης στη θέση αυτή, όταν ο Γλαύκος Κληρίδης αποχώρησε το 1976. Υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1976.

Το 1980 ίδρυσε την Ένωση Κέντρου και κατήλθε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου στις εκλογές του 1981. Ωστόσο, το κόμμα δεν κατάφερε να αναδείξει βουλευτή. Το 1991 εξελέγη βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗΚΟ) και επανεξελέγη το 1996 και το 2001. Το 2000 αναδείχθηκε, άνευ ανθυποψηφίου, πρόεδρος του ΔΗΚΟ, μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του Σπύρου Κυπριανού. Από την ηγεσία του ΔΗΚΟ παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 2006.

Παράλληλα με την πολιτική σταδιοδρομία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν εγκατέλειψε τη δικηγορία. Το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» είναι το μεγαλύτερο στην Κύπρο και εμφανίστηκε εμπλεκόμενο σε υποθέσεις, για ορισμένες από τις οποίες ο ίδιος δέχθηκε έντονη κριτική. Ενδεικτικότερη όλων ήταν η υπόθεση με υπεράκτιες εταιρείες γιουγκοσλαβικών συμφερόντων, οι οποίες κατηγορήθηκαν για σπάσιμο του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Γιουγκοσλαβία και για ξέπλυμα χρήματος για λογαριασμό της οικογένειας Μιλόσεβιτς.

Στις 28 Φεβρουαρίου 2003 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επικρατώντας του Γλαύκου Κληρίδη και στις 16 Απριλίου του ίδιου χρόνου υπέγραψε στην Αθήνα τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με τους ηγέτες των άλλων εννέα υπό ένταξη κρατών.

Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, σε ποσοστό 76% οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν για τη λύση του Κυπριακού, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις αντιρρήσεις που εξέφρασε στο περίφημο διάγγελμά του ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος. Στο συναισθηματικά φορτισμένο μήνυμα της 7ης Απριλίου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε υπογραμμίσει εμφαντικά: «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Στις προεδρικές εκλογές του 2008 αποκλείσθηκε από τον πρώτο γύρο και στις 28 Φεβρουαρίου 2008 παρέδωσε την εξουσία στον διάδοχό του Δημήτρη Χριστόφια, αρχηγό του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 από οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, εξαιτίας καρκίνου στον πνεύμονα. Ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή, χήρα του συναγωνιστή του από την εποχή της ΕΟΚΑ Πολύκαρπου Γεωρκάτζη και είχε τέσσερα παιδιά.

Γεγονότα

 


μ.Χ.
1916
Ο «Μικρός Γουίλι», το πρώτο τανκ που κατασκευάστηκε από τους Βρετανούς, χρησιμοποιείται για πρώτη φορά κατά των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μάχη του Σομ.
1919
Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Η Καθημερινή».
1928
Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακαλύπτει την πενικιλίνη.
1935
Ο Αδόλφος Χίτλερ υιοθετεί τη σβάστικα ως επίσημο σύμβολο της Ναζιστικής Γερμανίας. Την ίδια μέρα εκδίδει διάταγμα, με το οποίο υποβιβάζει τους Εβραίους στο καθεστώς του υπανθρώπου.

Αδόλφος Χίτλερ

1889 – 1945

Γερμανός πολιτικός, αυστριακής καταγωγής, που κυβέρνησε δικτατορικά τη Γερμανία από το 1934 έως το 1945. Αρχηγός του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) από το 1921, καγκελάριος της Γερμανίας από το 1933 έως το 1945 και ηγέτης (Führer) του Ναζιστικού Τρίτου Ράιχ από το 1934 έως το 1945. Προκάλεσε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα.

Ο Αδόλφος Χίτλερ (Adolf Hitler) γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1889 στο Μπράουναου Αμ Ιν της Αυστρο-Ουγγαρίας (νυν Αυστρίας), ένα χωριό κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του τελωνειακού υπαλλήλου Αλόις Χίτλερ και της Κλάρας Πετσλ.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μία γειτονιά του Λιντς, της πρωτεύουσας της Άνω Αυστρίας κι έχασε τον πατέρα του το 1903, όταν ήταν 14 ετών. Δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να κάνει μεγαλεπήβολα όνειρα για καλλιτεχνικές σπουδές.

Το 1907 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου όμως δεν κατάφερε να εισαχθεί στην Ακαδημία Τεχνών. Την περίοδο αυτή επηρεάζεται από την αντισημιτική και λαϊκιστική ρητορική του δήμαρχου της Βιέννης Καρλ Λίγκερ και τις παγγερμανικές θεωρίες του αυστριακού πολιτικού και μεγαλοκτηματία Γκέοργκ Σένερερ, ενώ εργάζεται ως βοηθός διακοσμητή.

Το 1912, μετακομίζει στο Μόναχο και εργάζεται ευκαιριακά ως ελαιοχρωματιστής, ενώ παράλληλα μελετά τα έργα των φιλοσόφων Ζορζ Σορέλ, θεωρητικού του επαναστατικού συνδικαλισμού και Φρίντριχ Νίτσε. Κάνει αίτηση για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά κρίνεται ακατάλληλος.

Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάσσεται εθελοντής σ’ ένα εφεδρικό βαυαρικό σύνταγμα πεζικού. Πολέμησε, έζησε την εμπειρία των χαρακωμάτων, τραυματίστηκε στη μάχη του Σομ (1916) και προσβλήθηκε από χημικά αέρια το 1918. Προήχθη σε δεκανέα και τιμήθηκε με το μετάλλιο του Σιδηρού Σταυρού, διάκριση για την οποία ήταν περήφανος σε όλη του τη ζωή.

Μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, είναι πλέον πεπεισμένος ότι η στρατιωτική ήττα της Γερμανίας οφείλεται στα πλήγματα που δέχτηκε από το μαρξισμό και τον ιουδαϊσμό, στοιχεία που τον πείθουν απόλυτα για την ανάγκη διασφάλισης της ύπαρξης του γερμανικού λαού και απελευθέρωσής του από τον εσωτερικό εχθρό, τους Εβραίους. Τότε είναι που αρχίζει να αποκρυσταλλώνει τις πολιτικές του ιδέες και υποστηρίζει ένα δικής του έμπνευσης κράμα εθνικισμού και σοσιαλισμού, με το στοιχείο του εθνικισμού να υπερτερεί αναμφισβήτητα.

Το 1919 προσχωρεί σε μία ασήμαντη ομάδα της άκρας δεξιάς, το «Κόμμα των Γερμανών Εργατών», το οποίο το 1920 παίρνει το όνομα Εργατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP). Χάρη στις πολιτικές του ικανότητες, θα γίνει αρχηγός του το 1921, δημιουργώντας παράλληλα και μία παραστρατιωτική οργάνωση, τους Φαιοχίτωνες ή Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung ή SA). Το Νοέμβριο του 1923 εμπνέεται από την Πορεία προς τη Ρώμη του Μουσολίνι και επιχειρεί μαζί με το στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ πραξικόπημα στο Μόναχο, που έμεινε στην ιστορία ως «Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας», με αντικειμενικό στόχο να φθάσει στο Βερολίνο. Καταδικάζεται σε φυλάκιση πέντε ετών και τελικά αμνηστεύεται, το Δεκέμβριο του 1924.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του αρχίζει να γράφει το πολιτικό του μανιφέστο «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»), στο οποίο εκθέτει όλο το πολιτικό του πρόγραμμα. Κεντρικό θέμα του είναι ο ρατσισμός και ιδιαίτερα ο αντισημιτισμός, ενώ παράλληλα εξυμνεί την αρία φυλή. Ύψιστο καθήκον τού κράτους είναι η διατήρηση των δυνατοτήτων αύξησης του πληθυσμού που ανήκει στη συγκεκριμένη φυλή μέσα από την κατάκτηση του «Ζωτικού Χώρου» («Lebensraum»), στόχος που μπορεί να γίνει πράξη σ’ ένα κράτος που θεμελιώνεται στην ιεραρχία και τον αυταρχισμό και βέβαια, στο πρόσωπο ενός αρχηγού (Fuhrerprintzip).

Μετά την αποφυλάκισή του, αγωνίζεται με πάθος για την ανασυγκρότηση του κόμματος σε στρατιωτική βάση. Ιδρύει τα SS και συνάπτει δεσμούς με μεγάλους βιομηχάνους, κατορθώνοντας να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση για την ευόδωση των πολιτικών του σχεδίων. Εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση και εξαθλίωση που βιώνει η Γερμανία και με το προσωπικό μαγνητισμό που ασκεί στις μάζες, κατορθώνει να κερδίσει περισσότερες από έξι εκατομμύρια ψήφους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1930, εισβάλλοντας δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο της Γερμανίας.

Συνασπιζόμενος με άλλες τρεις πολιτικές δυνάμεις, ο Χίτλερ αρχίζει έναν αποφασιστικό αγώνα, με σκοπό την κατάργηση των κοινοβουλευτικών θεσμών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, καταφεύγοντας στη δημιουργία τρομοκρατικών ομάδων που δρουν με την κάλυψη του επίσημου κράτους. Στις εκλογές του Απριλίου του 1932, κατεβαίνει υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ηττάται από τον Χίντενμπουργκ, έχοντας λάβει το 36,8% των ψήφων. Τον επόμενο Ιούλιο, πάντως, ο ναζισμός κερδίζει μία καθαρή νίκη στις εκλογές για το Ράιχσταγκ και στις 30 Ιανουαρίου του 1933, ο Χίτλερ γίνεται καγκελάριος του Ράιχ, υποστηριζόμενος από μία κυβέρνηση συνασπισμού.

Όταν αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες, το 1933, προχωρά στην κατάργηση θεμελιωδών ελευθεριών και εγκαθιδρύει τη δικτατορία του Ναζιστικού Κόμματος. Στις 30 Ιουνίου 1934, υποβάλλει και το κόμμα του σε μία εξονυχιστική επιχείρηση εκκαθαρίσεων («Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»), με στόχο τον αφανισμό όλων των εσωτερικών αντιπάλων του. Στις 2 Αυγούστου 1934 γίνεται πρόεδρος του Ράιχ και καγκελάριος, λαμβάνοντας τον τίτλο του Φύρερ (Fuhrer und Reichskanzler) και εδραιώνοντας ένα ολοκληροτικό καθεστώς, πιστό στις προγραμματικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλισμού.

Πρώτη προτεραιότητά του είναι η άρση των συνεπειών της Συνθήκης των Βερσαλιών και ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. που συνδυάζεται με μία επιθετική και επεκτατική εξωτερική πολιτική (ανάκτηση των εδαφών του Ρήνου, προσάρτηση της Αυστρίας και εισβολή στην Τσεχοσλοβακία). Τις παραμονές του πολέμου, το Φεβρουάριο του 1938, αναλαμβάνει και τον έλεγχο της Βέρμαχτ. Καθώς δεν εμπιστεύεται την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Η εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 θα σημάνει και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Χίτλερ αναλαμβάνει προσωπικά την αρχιστρατηγία των γερμανικών δυνάμεων, αλλά η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, η κατάρρευση της Ιταλίας του συμμάχου του Μουσολίνι και η αποτυχία της εκστρατείας στη Σοβιετική Ένωση, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την ήττα της Γερμανίας. Οι δυσαρέσκεια των στρατιωτικών προς το πρόσωπό του, ενκδηλώνεται με τις δύο εις βάρος του δολοφονικές απόπειρες της 13ης Μαρτίου 1943 και της 20ής Ιουλίου 1944.

Το τέλος του Χίτλερ και του καθεστώτος του φαίνεται να πλησιάζει, όταν οι Σύμμαχοι αρχίζουν να προελαύνουν προς το Βερολίνο στις αρχές του 1945. Ο γερμανός δικτάτορας, γεμάτος απόγνωση, αποσύρεται στο καταφύγιό του στο Μέγαρο της Καγκελαρίας. Στις 30 Απριλίου 1945 θα αυτοκτονήσει, μαζί με την ερωμένη του Εύα Μπράουν, την οποία είχε νυμφευτεί την προηγούμενη ημέρα. Σύμφωνα με τις οδηγίες του, τα σώματά τους αποτεφρώθηκαν.

1991
Διάσπαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Αποχωρεί η ανανεωτική πτέρυγα με επικεφαλής τη Μαρία Δαμανάκη, τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Γιάννη Δραγασάκη. Οι ανανεωτικοί, που εκπροσωπούν γύρω στο 50% της Κ.Ε. του ΚΚΕ, θα παραμείνουν στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, που θα μετατραπεί σε ενιαίο κόμμα.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1254
Μάρκο Πόλο, βενετός έμπορος εξερευνητής. (Θαν. 8/1/1324)
1789
Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ, αμερικανός συγγραφέας. («Ο Τελευταίος των Μοϊκανών») (Θαν. 14/9/1851)

1890
Άγκαθα Κρίστι, αγγλίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. (Θαν. 12/1/1976)

Θάνατοι

 


μ.Χ.
1938
Γιαννούλης Χαλεπάς, διακεκριμένος γλύπτης από την Τήνο. (Γεν. 14/8/1851)
2006
Οριάνα Φαλάτσι, ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστή και από τη σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου θεωρήθηκε ότι με τα γραπτά της δυσφήμιζε το Ισλάμ. (Γεν. 29/6/1929)
2008
Σταύρος Παράβας, έλληνας ηθοποιός. (Γεν. 15/4/1935)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου