Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 18 Φεβ 2018
Σαν Σήμερα... Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σαν Σήμερα... Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018Σαν Σήμερα... Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

 

 
Ανατολή Ήλιου: 07:09 – Δύση Ήλιου: 18:08

 

Σαν Σήμερα...

Γεγονότα


μ.Χ.

Ιωάννης Μεσσηνέζης
1822 – 1896


Αχαιός δικαστικός και πολιτικός, που διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος της Β' εν Αθήναις Εθνοσυνέλευσης.

Ο Ιωάννης Μεσσηνέζης γεννήθηκε στη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο) το 1822, στους κόλπους μιας εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του Λέων Μεσσηνέζης (1787-1851), με καταγωγή από τη Χίο, ήταν μεγαλέμπορος και αγωνιστής του '21. Μάλιστα, είχε λάβει μέρος στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας (26-30 Ιανουαρίου 1821) για την προετοιμασία της Εθνεγερσίας. Η μητέρα του, Μαρία Λόντου, ήταν κόρη του πρόκριτου της περιοχής Σωτηράκη Λόντου (1750-1812).

Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του σε ελβετικό λύκειο, στη συνέχεια σπούδασε νομικά στο Παρίσι, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Δικαίου. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, την ημέρα της επανάστασης που είχε ως αποτέλεσμα την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα. Συμμετείχε στις διαδηλώσεις και τραυματίστηκε.

Αρχικά άσκησε τη δικηγορία στην Πάτρα και στη συνέχεια εντάχθηκε στο δικαστικό σώμα. Υπηρέτησε στη Σύρο και την Αθήνα και εξελίχθηκε μέχρι τον βαθμό του εφέτη. Η συνεπής και ακέραιη στάση του κατά την άσκηση των καθηκόντων του τον έφερε σε σύγκρουση με διάφορους πολιτικούς παράγοντες της οθωνικής περιόδου. Έτσι, αποφάσισε να παραιτηθεί από το δικαστικό σώμα και να ασχοληθεί με την πολιτική.

Το 1861 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αιγιαλείας και το 1862 πληρεξούσιος στη Β' εν Αθήναις Εθνοσυνέλευση, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος δύο φορές. Την πρώτη από τις 28 Οκτωβρίου 1863 έως τις 11 Απριλίου 1863 και τη δεύτερη από τις 13 Αυγούστου 1864 έως τις 16 Νοεμβρίου 1864. Νωρίτερα είχε αναλάβει την αντιπροεδρία της Εθνοσυνέλευσης (20 Μαΐου - 19 Ιουλίου 1863) επί προεδρίας Διομήδους Κυριακού.

Τον Ιούνιο του 1863, κατά τις οδομαχίες που ξέσπασαν στην Αθήνα ανάμεσα στις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις των «Ορεινών» και των «Πεδινών» (Ιουνιανά), τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα έξω από την οικία Δημητρίου στην Πλατεία Συντάγματος (εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία»). Ήταν μέλος μιας επιτροπής, που προσπαθούσε να συμφιλιώσει τις δύο πολιτικές μερίδες, οι οποίες είχαν περάσει στο στάδιο της ένοπλης σύγκρουσης και είχαν μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας σε πεδίο μάχης.

Η έναρξη της πρώτης προεδρίας του στην Εθνοσυνέλευση συνέπεσε με την άφιξη του νέου βασιλιά Γεωργίου Α', ενώ κατά τη δεύτερη θητεία του συνέβαλε στην κατάρτιση του Συντάγματος του 1864 και ήταν αυτός που το υπέγραψε. Πολύ γρήγορα, όμως, υιοθέτησε κριτική στάση, επικρίνοντας τα προνόμια του Στέμματος. Ξεκίνησε συστηματική αρθρογραφία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, με συνέπεια να περιπέσει σε δυσμένεια από το Παλάτι.

Από τις 20 Δεκεμβρίου 1867 έως τις 25 Ιανουαρίου 1868 διετέλεσε Υπουργός Εσωτερικών, Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Παιδείας στην κυβέρνηση του Αριστείδη Μωραϊτίνη και κατόπιν πρόεδρος του «Συμβουλίου της Επικρατείας», ενός συμβουλευτικού οργάνου της Βουλής «προς παρασκευή και βάσανο των νομοσχεδίων». Μετά την κατάργησή του το 1865, ο Μεσσηνέζης επανήλθε στον πολιτικό στίβο και εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Αιγιαλείας από το 1872 έως το 1894. Πολιτευόταν ως ανεξάρτητος και δεν εντάχθηκε ποτέ σε καμία πολιτική παράταξη.

Ζούσε σε ένα άνετο και ευρύχωρο σπίτι, στην οδό Πανεπιστημίου (εκεί που βρίσκεται σήμερα το «Ιλίου Μέλαθρον»), το σαλόνι του οποίου η καλλιεργημένη σύζυγός του Μαρία Δούμα είχε μετατρέψει σε σημείο συνάντησης του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της πρωτεύουσας. Το ζεύγος Μεσσηνέζη είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τον Λέοντα Μεσσηνέζη (μετέπειτα νομάρχη) και τη Μαρία Σωτηριάδη.

Ο Ιωάννης Μεσσηνέζης πέθανε στην Πάτρα, στις 18 Φεβρουαρίου 1896.

Απασιονάτα(18 Φεβρουαρίου 1807)

«Σονάτα για Πιάνο, αρ. 23» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν

 

Ο Μπετόβεν, την περίοδο που έγραφε την «Απασιονάτα» στο παλάτι του κόμη Φραντς φον Μπρούνσβικ

Ο Μπετόβεν, την περίοδο που έγραφε την «Απασιονάτα» στο παλάτι του κόμη Φραντς φον Μπρούνσβικ

Ένα από τα κορυφαία δείγματα της πιανιστικής φιλολογίας είναι η «Σονάτα για Πιάνο, αρ. 23» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, γνωστή και ως «Απασιονάτα» (Appassionata, Παθιασμένη στα ιταλικά).

Γράφτηκε από τον μεγάλο γερμανό συνθέτη μεταξύ του 1803 και του 1806, σε μία εποχή που έχανε σταδιακά την ακοή του, και εκδόθηκε στη Βιέννη στις 18 Φεβρουαρίου 1807. Είναι αφιερωμένη στον κόμη Φραντς φον Μπρούνσβικ, στο παλάτι του οποίου στο Μαρτονβασάρ της Ουγγαρίας ολοκλήρωσε το έργο. Ο ούγγρος ευγενής ήταν αδελφός των μαθητριών του Μπετόβεν, Τερέζας (της «Αθάνατης Αγαπημένης»;) και Ιωσηφίνας (την οποία παρ’ ολίγο να παντρευτεί) και εξάδελφος της πρώτης του αγαπημένης Τζουλιέτας Γκουϊτσιάρντι.

Το έργο αποτελείται από τρία μέρη:

  • Allegro assai
  • Andante con moto
  • Allegro ma non troppo

Ο βιογράφος του Μπετόβεν, Άντον Σίντλερ, αναφέρει πως όταν ρώτησε τον συνθέτη για το περιεχόμενο και την πηγή έμπνευσής του, αυτός του απάντησε: «Δεν έχεις παρά να διαβάσεις την “Τρικυμία” του Σέξπιρ!...». Ο γάλλος νομπελίστας συγγραφέας Ρομέν Ρολάν, αναλύοντας την επιγραμματική φράση του Μπετόβεν, υποστηρίζει ότι αυτή υπονοεί το ξέσπασμα των ανθρωπίνων παθών, που μοιάζουν με τα στοιχεία της φύσης, όταν εκδηλωθούν.

Η ονομασία «Απασιονάτα» δεν είναι του Μπετόβεν, αλλά ενός εκδότη από το Αμβούργο, ονόματι Κραντς, ο οποίος το 1838 τύπωσε μία εκδοχή του έργου για τέσσερα χέρια. Η «Απασιονάτα» δεν πρέπει να ταυτίζεται με την προγενέστερη «Σονάτα για πιάνο αρ. 8» του Μπετόβεν, γνωστή με την ταυτόσημη γαλλική ονομασία «Pathétique», που ήταν επιλογή του συνθέτη.

Ανακοινώνεται στο Χόλιγουντ η θέσπιση των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ, που θα απονεμηθούν στις 16 Μαΐου.
Η Ελληνική Βουλή επικυρώνει τη συμφωνία ένταξης της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και τη μία του Μιχάλη Κύρκου.
Συνέρχεται στη Ρουμανία η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ (18 - 24 Φεβρουαρίου 1957), κατά την οποία καθαιρείται ο Νίκος Ζαχαριάδης από μέλος της ΚΕ, ενώ διαγράφεται και από μέλος του ΚΚΕ. Από τη διαδικασία βγαίνει ενισχυμένος ο Κώστας Κολιγιάννης.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου λαμβάνει από τον βασιλιά Παύλο την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, μετά το θριαμβευτικό 52,87% που συγκέντρωσε η Ένωση Κέντρου στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου.
Συγκαλείται το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, για το Μακεδονικό. Ο υπουργός Εξωτερικών, Αντώνης Σαμαράς, εισηγείται να μη γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα καμία ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία ή τα παράγωγά της. Το Συμβούλιο επικυρώνει την εισήγηση Σαμαρά.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 233 ψήφους, έναντι 30 του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου. 32 βουλευτές ψήφισαν «παρών» και 5 απουσίαζαν.

 

Γεννήσεις

 


μ.Χ.

Νίκος Καζαντζάκης
1883 – 1957

Εισαγωγή

Μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος και πολιτικός. Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τεράστιο σε όγκο, αλλά και σε ευρύτητα έργο.

Κέρδισε παγκόσμια φήμη μεταθανάτια από τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη τού μυθιστορήματός του «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ο πιο μεταφρασμένος σύγχρονος έλληνας συγγραφέας.

Με τον Αγγελο Σικελιανό (δεξιά)

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο πατέρας του, Μιχάλης, ήταν έμπορος γεωργικών προϊόντων και καταγόταν από τους Βαρβάρους, όπου σήμερα βρίσκεται το Μουσείο Καζαντζάκη. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην γενέτειρά του και τη Νάξο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1902 για να σπουδάσει νομικά.

Το 1906 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο «H Αρρώστια του Αιώνος» και το πρώτο του μυθιστόρημα «Όφις και Kρίνο». Το 1907 ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στα νομικά, στο Παρίσι. Παράλληλα, παρακολούθησε τις διαλέξεις του υπαρξιστή φιλόσοφου Ανρί Μπερξόν και μελέτησε το έργο του Νίτσε. Και οι δύο αυτοί φιλόσοφοι άσκησαν τεράστια επίδραση πάνω του.

Το 1907 ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα και μυείται στον τεκτονισμό. Το 1909, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εκδίδει τη διδακτορική διατριβή του «Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας». Κερδίζει το ψωμί του από τις μεταφράσεις και συζεί με τη συμπατριώτισσά του διανοούμενη Γαλάτεια Αλεξίου. Συμμετέχει στην κίνηση για την ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της σημαντικότερης ομάδας πίεσης για την καθιέρωση της Δημοτικής.

Μέσω του σωματείου αυτού συνδέθηκε φιλικά το 1914, με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Μαζί ταξίδεψαν στο Άγιο Όρος, όπου διέμειναν περίπου σαράντα ημέρες, ενώ περιηγήθηκαν και σε πολλά ακόμα μέρη της Ελλάδας. Την περίοδο αυτή, ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγιά του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπερξόν. Με τον Σικελιανό ονειρεύονται τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας.

Τον Οκτώβριο του 1916 πραγματοποιεί το πρώτο του επιχειρηματικό βήμα. Ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψει ένα συμβόλαιο για την αποκομιδή ξυλείας από το Άγιο Όρος. Τον επόμενο χρόνο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα λιγνιτωρυχείο στην Πελοπόννησο και προσλαμβάνει έναν εργάτη ονόματι Γιώργη Ζορμπά. Οι εμπειρίες αυτές θα μετουσιωθούν αργότερα στο μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που αναφέρεται στη φιλία ενός διανοούμενου μ' έναν πρωτόγονο λαϊκό άνθρωπο, γεμάτο όρεξη για ζωή. Ο χαρακτήρας του Ζορμπά είναι η προσωποποίηση της μπερξονικής ιδέας της «ζωικής ορμής». Το 1918 γνωρίζει και συνδέεται αισθηματικά με την Έλλη Λαμπρίδου.

Από τα νεανικά του χρόνιαν ο νους του Καζαντζάκη είναι ανήσυχος, η ψυχή του βασανίζεται από αγωνίες και από προβλήματα θεμελιακά, μια αγωνία μεταφυσική και υπαρξιακή, όπως τονίζουν οι μελετητές του έργου του. Ανησυχίες θρησκευτικές τυραννούν τον άπιστο αυτό νιτσεϊστή. Ιδιαίτερα η μορφή του Χριστού –«αυτή η ένωση, η τόσο μυστηριώδης και τόσο πραγματική του ανθρώπου και του Θεού», όπως γράφει σ' ένα γράμμα του– τον παρακολουθεί σαν έμμονη ιδέα από τα νεανικά του χρόνια ως το τέλος της ζωής του.



Μαρτίνος Λούθηρος, γερμανός θεολόγος, που με τις 95 θέσεις του χώρισε την Ευρώπη σε καθολικούς και διαμαρτυρόμενους. (Γεν. 10/11/1483)
Μιχαήλ Άγγελος, ιταλός ζωγράφος. (Γεν. 6/3/1475)
Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, γερμανικής καταγωγής αμερικανός φυσικός, ο κύριος κατασκευαστής της πρώτης ατομικής βόμβας. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο αγωνίστηκε υπέρ της ειρήνης, προκαλώντας την μήνι των συντηρητικών κύκλων των ΗΠΑ. (Γεν. 22/4/1904)

Δημήτρης Μητρόπουλος
1896 – 1960

Διεθνούς φήμης αρχιμουσικός, συνθέτης και πιανίστας. Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη (μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα) και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 1896. Ο πατέρας του Ιωάννης διατηρούσε κατάστημα με δερμάτινα είδη στην Αγίου Μάρκου και η μητέρα του Αγγελική ήταν νοικοκυρά. Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919. Σπουδαστής ων πήρε το βάπτισμα του πυρός ως μαέστρος, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου στις 29 Απριλίου 1915. Το 1920 με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών μετέβη στις Βρυξέλλες, όπου έλαβε ιδιωτικά μαθήματα σύνθεσης και οργάνου.

Από το 1922 έως το 1924 εργάστηκε ως μουσικός εκγυμναστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Εκεί γνώρισε τον ιταλό συνθέτη και πιανίστα Φερούτσιο Μπουζόνι, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μουσική του εξέλιξη. Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών (1924 - 1925 και 1927 - 1937) και της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1925 - 1927). Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα. Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.

Το 1936 πήγε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, ύστερα από πρόσκληση του μόνιμου διευθυντή της Σερζ Κουσεβίτσκι. Το 1938 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, στην οποία παρέμεινε επικεφαλής έως το 1949, καθιστώντας τη μία από τις κορυφαίες ορχήστρες των ΗΠΑ. Το 1949 μετακόμισε στη Συμφωνική της Νέας Υόρκης, στην οποία παρέμεινε έως το 1957 ως συνδιευθυντής αρχικά και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής.

Από το 1950 ξανάρχισε τις ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, έπειτα από απουσία 12 ετών στις ΗΠΑ. Από τότε μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Το καλοκαίρι του 1955 πραγματοποίησε μια μεγάλη πανευρωπαϊκή περιοδεία με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πόλεις που επισκέφθηκε ήταν και η Αθήνα, έπειτα από απουσία 17 ετών. Η συναυλία της ορχήστρας στο Ηρώδειο άφησε εποχή. Η δύσκολη ευρωπαϊκή κριτική χαιρέτισε στο πρόσωπό του Μητρόπουλου ένα μεγάλο μαέστρο και χαρακτήρισε τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης ως το κορυφαίο αμερικανικό συμφωνικό συγκρότημα, που συνδυάζει την τεχνική τελειότητα μιας αφρικανικής ορχήστρας με τη μουσικότητα της γνήσιας ευρωπαϊκής παράδοσης.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, εκτός από σπουδαίος μαέστρος, υπήρξε και πολύ αξιόλογος συνθέτης. Έγραψε περίπου 40 έργα για ορχήστρα, πιάνο και φωνή, καθώς και μία όπερα («Αδελφή Βεατρίκη»). Οι πρώτες του συνθέσεις ήταν γραμμένες στο τονικό σύστημα, αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στο 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί, φτάνοντας στην ατονικότητα τη δεκαετία του '20. Είναι ο πρώτος έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του «Οστινάτα για βιολί και πιάνο» (1926-1927) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος έπεσε επί των επάλξεων. Στις 2 Νοεμβρίου 1960 ο μεγάλος έλληνας μαέστρος πέθανε από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, κατά τη δοκιμή της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ. Είχαν προηγηθεί δύο καρδιακά επεισόδια, το 1953 και το 1959. Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα. Η καύση έγινε στο Λουγκάνο και η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Ύστερα από μια επίσημη, αλλά και συγκινητική τελετή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η τέφρα του Δημήτρη Μητρόπουλου έμεινε για κάποιο διάστημα στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Α' Νεκροταφείο, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων και κατασκεύασε ο γλύπτης Γιάννης Παππάς.

Τέρενς Κουίκ, έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός (ΑΝΕΛ).
Ρούλα Κορομηλά, ελληνίδα τηλεπαρουσιάστρια.
Αντώνης Κανάκης, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Αντώνη Δούμα, έλληνας ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παρουσιαστής.

Θάνατοι

 


μ.Χ.
Μαρτίνος Λούθηρος, γερμανός θεολόγος, που με τις 95 θέσεις του χώρισε την Ευρώπη σε καθολικούς και διαμαρτυρόμενους. (Γεν. 10/11/1483)
Μιχαήλ Άγγελος, ιταλός ζωγράφος. (Γεν. 6/3/1475)
Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, γερμανικής καταγωγής αμερικανός φυσικός, ο κύριος κατασκευαστής της πρώτης ατομικής βόμβας. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο αγωνίστηκε υπέρ της ειρήνης, προκαλώντας την μήνι των συντηρητικών κύκλων των ΗΠΑ. (Γεν. 22/4/1904)

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου