Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 27 Οκτ 2018
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 07:44 – Δύση Ήλιου: 18:33
  • Παγκόσμια Ημέρα Εργοθεραπείας
  • Παγκόσμια Ημέρα Οπτικοακουστικής Κληρονομιάς
  • Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο
  • Γιορτάζουν:  Νέστωρ

Σαν Σήμερα...

 

Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο

 

Η Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο ξεκίνησε το 2007 στη Γαλλία, με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Καλλιτεχνών των Τεχνών του Δρόμου (Federation des Arts de la Rue) και έκτοτε γιορτάζεται κάθε χρόνο το τελευταίο Σάββατο του Οκτωβρίου, που συμπίπτει με την αλλαγή της ώρας σε πολλές χώρες του κόσμου. Στόχος των εκδηλώσεων είναι να εκφραστεί η αναγκαιότητα της ύπαρξης της Τέχνης στο δημόσιο χώρο και η επικοινωνία των καλλιτεχνών με το κοινό, μέσα σε ένα φυσικό πλαίσιο που διαφέρει από αυτό των παραδοσιακών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.

Στην Ελλάδα η Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο γιορτάζεται από το 2008, με επίκεντρο την Αθήνα. Θέατρο, τσίρκο, μουσική, χορός, ποίηση, εικαστικά, μαριονέτες, ξυλοπόδαροι, Καραγκιόζης «κατεβαίνουν» στο δρόμο, γεμίζοντας για μία ολόκληρη ημέρα με χρώμα και ζωντάνια τους δρόμους της πόλης. Παραστάσεις και δρώμενα από εκατοντάδες ανεξάρτητους καλλιτέχνες σε απόσταση αναπνοής και χειραψίας από τους θεατές.

Το Μανιφέστο της Ημέρας

«Υπάρχουμε γιατί είναι ανάγκη,
γεννηθήκαμε πριν από 2500 χρόνια,
οι άνθρωποι μας συναντούν τις πιο πολλές φορές κατά τύχη,
κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν,
υπάρχουμε για όλα τα αυτιά και τα μάτια,
ζωντανεύουμε κάθε είδους τόπους: δρόμους, παρατημένους χώρους, δάση,
αγρούς, αυλές, πόλεις, χωριά…
Μας λένε του δρόμου,
είναι η σκηνή μας, το δικό μας ρινγκ, η επιλογή μας,
καλλιεργούμε το δρόμο…
Καλλιτέχνες, δημιουργοί, παραγωγοί, τεχνικοί…!
Σήμερα, που οι έμποροι πιάνουν όλο το χώρο,
που ο φόβος ανεμίζει για να μας κάνει να σκεφτόμαστε χαμηλόφωνα
και για να μας βάλει παρωπίδες,
που οι διαχωριστικές γραμμές, οι οδηγίες, οι φραγμοί πολλαπλασιάζονται,
που δεν επιτρέπεται να στεκόμαστε παρά μόνο να προχωράμε,
δηλώνουμε επίμονα και δυνατά πως υπάρχει κάτι για να δούμε,
να μοιραστούμε,
να συναντήσουμε,
εκατοντάδες γλέντια και συναντήσεις, χιλιάδες καλλιτέχνες,
εκατομμύρια θεατές,
αυτό το κάτι που εμείς,
καλλιτέχνες πολίτες ενεργά μέλη της κοινωνίας βαλθήκαμε να φτιάξουμε,
μέρα με την ημέρα!
Απαιτούμε το δικαίωμα να ζούμε από τη δουλειά μας,
Πιστεύουμε ότι η τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο,
αλλά, αν γίνεται, αμέσως…
Κι ότι πρέπει να ξεδιπλωθεί…
Σε δρόμο ανοιχτό…».

ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

 

Γεγονότα

μ.Χ.
 
Ο τσάρος Νικόλαος Α’ αποστέλλει στην Ελλάδα 6.000 τυφέκια και 12 πυροβόλα, προς ενίσχυση του νεοσύστατου ελληνικού στρατού, κατόπιν αιτήματος του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
 
Ιδρύεται το Ελεγκτικό Συνέδριο, ένα από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της Ελλάδας.
 
Ο Μουσολίνι πραγματοποιεί τη Μεγάλη Πορεία προς τη Ρώμη για την κατάληψη της εξουσίας.

Η Πορεία προς τη Ρώμη

Ο Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη

Ο Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη

Έτσι έμεινε στην ιστορία το ψευτοπραξικόπημα του Μουσολίνι (27 - 29 Οκτωβρίου 1922), μέσω του οποίου ανήλθε στην εξουσία.

 

Ο Μπενίτο Μουσολίνι (1883 - 1945) ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως μαχητικός σοσιαλιστής (αντικληρικαλιστής, αντικαπιταλιστής και αντιμοναρχικός) την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα και είκοσι χρόνια αργότερα είχε περάσει στην αντίπερα όχθη. Ήταν απολογητής της παλινόρθωσης της παραδοσιακής τάξης, ως ηγέτης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, μιας παράταξης εθνικιστικής και αντιδημοκρατικής, με στοιχεία ολοκληρωτισμού.

Τον Ιούλιο του 1922 το κόμμα του αριθμούσε 700.000 μέλη. Με την εκρηκτική του προσωπικότητα και τις θεατρικές του κινήσεις κατόρθωσε να συνενώσει τις διάσπαρτες φασιστικές ομάδες, εντάσσοντας στις τάξεις του κόμματός του, τους μαχητικούς «σκουαντρίστι» (γνωστότεροι σε μας ως «μελανοχίτωνες»), που τρομοκρατούσαν τους εργάτες στον βιομηχανικό Βορρά, συχνά με την ανοχή των αφεντικών.

Το Φασιστικό Κόμμα δεν είχε ιδιαίτερη κοινοβουλευτική παρουσία με τους 35 βουλευτές που διέθετε. Ο Μουσολίνι μπορεί να είχε εκλεγεί βουλευτής για πρώτη φορά το 1921 μετά από αποτυχίες ετών, αλλά αυτό δεν του ήταν αρκετό στην παρούσα συγκυρία. Εκμεταλλευόμενος την πολιτική αστάθεια και τη βαθιά κοινωνική και οικονομική κρίση που περνούσε η Ιταλία, επεδίωκε να καταλάβει την εξουσία. Η φιλελεύθερη δεξιά, η αστική τάξη, η καθολική εκκλησία και οι στρατιωτικοί τον θεωρούσαν μια καλή λύση για το τερματισμό του πολιτικού αδιεξόδου στη χώρα. Τον ήθελαν μέσα και όχι έξω από το πολιτικό σύστημα, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να τον ελέγξουν.

Η πορεία προς τη Ρώμη

Έπειτα από μια αποτυχημένη απεργία της Αριστεράς τον Αύγουστο του 1922, ο Μουσολίνι πίστεψε ότι είχε έλθει η ώρα. Στις 24 Οκτωβρίου ενώπιον 60.000 φασιστών στη Νάπολη διακήρυξε: «Θέλουμε να γίνουμε το κράτος!». Ήδη χιλιάδες μέλη του Φασιστικού Κόμματος άρχισαν να συγκεντρώνονται έξω από τη Ρώμη. Ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός Λουίτζι Φάκτα, που τελούσε υπό παραίτηση, ανησύχησε και διέταξε την κήρυξη της αιώνιας πόλης σε κατάσταση πολιορκίας στις 27 Οκτωβρίου.

Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ', όχι μόνο δεν υπόγραψε το διάταγμα, αλλά στις 29 Οκτωβρίου όρκισε πρωθυπουργό τον Μουσολίνι, την ώρα που 25.000 μελανοχίτωνες παρήλαυναν στους δρόμους της Ρώμης. Ο βασιλιάς φοβήθηκε την πρόκληση εμφυλίου πολέμου, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί του Μουσολίνι δεν αποτελούσαν υπολογίσιμο κίνδυνο. Αρκούσε μια διαταγή του στις δυνάμεις της τάξεως για να τους διαλύσουν. Αλλά είπαμε ότι ο «Ντούτσε» είχε αρκετές συμπάθειες στους κρατούντες. Δεν υπήρξε καμία δυναμική ενέργεια για την κατάληψη της εξουσίας, όπως «κοκορεύονταν» αργότερα οι Φασίστες, αλλά μεταβίβαση της εξουσίας στον Μουσολίνι με όλους τους τύπους που προέβλεπε το Σύνταγμα της Ιταλίας.

Στην αρχή ο Μουσολίνι πολιτεύθηκε δημοκρατικά και μάλιστα κέρδισε μια εκλογική αναμέτρηση τον Απρίλιο του 1924 με το εντυπωσιακό 64% των ψήφων. Σταδιακά, όμως, διολίσθαινε προς τον αυταρχισμό, εκμεταλλευόμενος την αναποφασιστικότητα της αντιπολίτευσης και την ανοχή του βασιλιά. Στις 31 Οκτωβρίου 1926, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, κατάργησε και την τελευταία πολιτική ελευθερία και επέβαλε το στυγνό φασιστικό του καθεστώς, που διήρκεσε μέχρι τις 10 Ιουλίου 1943, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Σικελία.

 
 
 
Η χημική βιομηχανία «Du Pont» ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου συνθετικού νήματος, το οποίο ονομάζει νάιλον.
 
Παρουσία των βασιλέων, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκαινιάζει στη Θεσσαλονίκη το Καυταντζόγλειο Στάδιο, που θεμελιώθηκε τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στις 26 Οκτωβρίου 1956. Την ίδια μέρα εγκαινιάζονται οι εγκαταστάσεις του Αλεξάνδρειου Μέλαθρου και του Ν.Ο. Θεσσαλονίκης.
 
Ισχυρές πιέσεις δέχεται η δραχμή, λόγω της παγκόσμιας χρηματιστηριακής κρίσης που ξεκίνησε από το Χονγκ Κονγκ. Για τη στήριξή της, η Τράπεζα της Ελλάδος διαθέτει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια.

Γεννήσεις

μ.Χ.

1728

Τζέιμς Κουκ
1728 – 1779

Ο σκοτσέζος θαλασσοπόρος κι εξερευνητής Κάπτεν Τζέιμς Κουκ (James Cook) γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1728 στο Γιόρκσαϊρ. Σε ηλικία μόλις 16 ετών ανέλαβε τη διεύθυνση ενός καταστήματος. Μια μέρα, ένας από τους πελάτες πλήρωσε για τα αγαθά που είχε αγοράσει με ένα παράξενο νόμισμα που επάνω του αναγράφονταν τα γράμματα SSC (South Sea Company - Εταιρεία Νότιας Θάλασσας). Οι εικόνες που έρχονταν στο μυαλό του για ανεξερεύνητα μέρη τού έγιναν έμμονες ιδέες κι έτσι παραιτήθηκε από το κατάστημα που εργαζόταν και αποφάσισε να σαλπάρει.

 

Αρχικώς εκπαιδεύτηκε ως ναύτης στα ιστιοφόρα που ανεβοκατέβαιναν τον Τάμεση. Στα είκοσί του χρόνια κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Βασιλικό Ναυτικό, κατά τον Επταετή Πόλεμο με τη Γαλλία υπηρέτησε ως μέλος πληρώματος και το 1768 έγινε κυβερνήτης του πλοίου «Endeavour».

Τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς, η Αφροδίτη επρόκειτο να περάσει πίσω από τον Ήλιο, ένα φαινόμενο που μπορούσε να αξιοποιηθεί για τον ακριβή υπολογισμό της απόστασης που χωρίζει τη Γη από τον Ήλιο. Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η αποστολή επιστημόνων με το πλοίο του στον Ειρηνικό Ωκεανό. Επτά μήνες αργότερα, ο Κουκ έφτασε στην Ταϊτή κι αφού παρατήρησε την έκλειψη της Αφροδίτης και χαρτογράφησε το νησί, συνέχισε το ταξίδι του προς το νότο, χωρίς όμως να ανακαλύψει νέα μέρη.

Ωστόσο, αντί να επιστρέψει πίσω, κατευθύνθηκε βόρεια, προς τη σημερινή Νέα Ζηλανδία, που είχε «ανακαλυφθεί» νωρίτερα από τον δανό Άμπελ Τάσμαν. Τότε διαπίστωσε ότι πρόκειται για ένα νέο νησί και όχι για τμήμα της Αυστραλίας, όπως πιστευόταν. Στην πατρίδα του επέστρεψε τον Ιούλιο του 1771 κι αφού προηγουμένως χαρτογράφησε τις ακτές, τόσο της Νέας Ζηλανδίας, όσο και της Αυστραλίας.

Το επόμενο καλοκαίρι ο Κάπτεν Κουκ σαλπάρισε και πάλι, με το νέο του πλοίο, το «Resolution», αυτή τη φορά για να εξερευνήσει τον Ατλαντικό. Διέσχισε τον Ανταρκτικό Κύκλο και κατάφερε να φτάσει πιο νότια απ’ όσο είχε πάει ποτέ κανείς. Όταν επέστρεψαν στη Μ. Βρετανία, τον Ιούλιο του 1775, είχε αποδείξει την αξία τον αντισκορβουτικών μέτρων, σώζοντας τις ζωές των μελλοντικών ναυτικών.

Σκοπός του τρίτου και τελευταίου ταξιδιού του ήταν να βρει ένα πιο σύντομο πέρασμα από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στην προσπάθειά του αυτή, τον Ιανουάριο του 1778 ανακάλυψε τα νησιά της Χαβάης. Η κλοπή μιας βάρκας από το «Resolution» προκάλεσε έντονη διαμάχη με τους ντόπιους. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1779 ο Κουκ και μέλη πληρώματός του επιτέθηκαν σε μία φυλή ιθαγενών που τη θεωρούσαν υπεύθυνη για την κλοπή, γεγονός που απέβη μοιραίο... Ο Κουκ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου!

 
 
 
Νικολό Παγκανίνι, ιταλός συνθέτης και βιρτουόζος του βιολιού. (Θαν. 27/5/1840)
 
 
Ισαάκ Σίνγκερ, αμερικανοεβραίος εφευρέτης της ραπτομηχανής, την οποία παρουσίασε το 1851, εγκαινιάζοντας τη μέθοδο της σταυροβελονιάς. (Θαν. 23/7/1875)
 
1825

Θρασύβουλος Ζαΐμης
1825 – 1880

Πολιτικός της πρώτης μετεπαναστατικής γενιάς, που ανήλθε στα ύπατα αξιώματα του Ελληνικού Κράτους. Διετέλεσε δις Πρωθυπουργός και τετράκις Πρόεδρος της Βουλής.

 

Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης γεννήθηκε το 1825 στη Κερπινή Καλαβρύτων και καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια προκρίτων και πολιτικών της περιοχής. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Ζαΐμης (1791-1840), ηγετική προσωπικότητα του απελευθερωτικού αγώνα. Ο νεαρός Θρασύβουλος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα προσελήφθη ως υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την δημοσιοϋπαλληλία για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην πολιτική. Το 1850, σε ηλικία 25 ετών, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Καλαβρύτων κι έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς στην ίδια περιφέρεια μέχρι τον θάνατό του. Στις 4 Δεκεμβρίου 1854 εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρόεδρος της Βουλής και παρέμεινε στη θέση του μέχρι τις 25 Οκτωβρίου 1855. Κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε την έμπνευση της έκδοσης των «Αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», ιδέα που υλοποιήθηκε από τους διαδόχους του Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και Αλέξανδρο Κοντόσταυλο.

Το 1859 ανέλαβε το πρώτο του χαρτοφυλάκιο, ως Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Παιδείας, στην κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη. Επί της υπουργίας του θεμελιώθηκε το Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών με χρήματα του ομογενούς επιχειρηματία Σίμωνος Σίνα. Το 1860 ανέλαβε προσωρινά και το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά μέσα στο χρόνο παραιτήθηκε και από τα δύο υπουργεία, λόγω διαφωνίας του με τον βασιλιά Όθωνα σχετικά με το βαυαρικό δάνειο και την καθυστέρηση ψήφισης του Οργανισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά ολιγοήμερη παραμονή στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής (30 Οκτωβρίου - 16 Νοεμβρίου 1860) πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο και αντιπολιτεύθηκε τον Όθωνα.

Το 1862 μετά την έξωση του Όθωνα έγινε υπουργός Εξωτερικών στην «επαναστατική τριανδρία» των Βούλγαρη, Κανάρη και Ρούφου. Το 1863 ήταν μέλος της τριμελούς αντιπροσωπείας που μετέβη στην Κοπεγχάγη για να ανακοινώσει στον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο ότι εξελέγη βασιλιάς των Ελλήνων. Τον επόμενο χρόνο ως απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης μετέβη στην Κέρκυρα για να υπογράψει τα σχετικά πρωτόκολλα και να διευθετήσει τις λεπτομέρειες της ενσωμάτωσης των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα.

Στις βραχύβιες κυβερνήσεις του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη ανέλαβε και πάλι το υπουργείο Εσωτερικών (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1865). Μετά από λίγο ίδρυσε δικό του κόμμα και στις 25 Ιανουαρίου 1869 σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του, στην οποία διατήρησε το Υπουργείο Εσωτερικών. Κέρδισε της εκλογές του Μαΐου, αλλά στις 9 Ιουλίου 1870 αναγκάστηκε να παραιτηθεί, εξαιτίας των διεθνών περιπλοκών από τη διαβόητη ληστεία στο Δήλεσι, κατά την οποία φονεύθηκαν τρεις Άγγλοι ταξιδιώτες κι ένας Ιταλός.

Σχημάτισε νέα κυβέρνηση στις 28 Οκτωβρίου 1871, στην οποία διατήρησε τα χαρτοφυλάκια των Εσωτερικών και Εξωτερικών, αλλά παραιτήθηκε μετά από δίμηνο, επειδή έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη (26 Μαΐου 1877 - 11 Ιανουαρίου 1878) ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο ενδιάμεσο διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος της Βουλής (Φεβρουάριος 1874 και Σεπτέμβριος 1876 - Μάρτιος 1877). Μέλος της βραχύβιας συμμαχικής κυβέρνησης του Χαρίλαου Τρικούπη το 1878 ανέλαβε τα υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης (21-26 Οκτωβρίου 1878).

Ο εκ Καλαβρύτων πολιτικός διακρινόταν για τη συντηρητικότητά του, τη σύνεση και τη μετριοπάθειά του. Αποστρεφόταν τη δημαγωγία και την κολακεία και ήταν σταθερός υπερασπιστής του κοινοβουλευτισμού. Συχνά, με την πολιτική του δράση υπερέβαινε τα στενά πλαίσια του όποιου κομματικού συμφέροντος.

Ο Θρασύβουλας Ζαΐμης πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1880 από ανακοπή της καρδιάς, σε ηλικία 55 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε τη γενική συμπάθεια, γιατί όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής «ουδένα ποτέ δια γλώσσης πικράς ελύπησε, πολλών δε τα βίαια πάθη και τας ορμάς εχαλιναγώγησεν».

Την πολιτική παράδοση της οικογένειάς του συνέχισε ο γιος του Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936), ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

 
 
Γιώργος Κωνσταντίνου, έλληνας ηθοποιός.

 

 

Θάνατοι

μ.Χ.

 
Σοφία Εγκαστρωμένου - Σλίμαν, σύζυγος του Ερρίκου Σλίμαν, που ίδρυσε το σανατόριο «Σωτηρία» στην Αθήνα. (Γεν. 12/1/1852)
 
 
Έλλη Παππά, ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, χήρα του Νίκου Μπελογιάννη. (Γεν. 1920)
 
 
Λου Ριντ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Λούις Άλεν Ριντ, αμερικανός ρόκερ. (Γεν. 2/3/1942)
 

 

 

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου